“Isang Bote ng Tubig para sa Higanteng Dalagang Apache — Kinabukasan, Pinalibutan ng 300 Mandirigma!”

Sa isang malawak at tuyo na disyerto, sa bayan ng San Lorenzo, may isang batang lalaki na nagngangalang Elias. Siya ay kilala sa kanyang kabutihan at tapang, ngunit sa kanyang maliit na bayan, madalas siyang napapansin dahil sa kanyang simpleng pamumuhay. Sa kabila ng kanyang mga pangarap na makilala, ang kanyang buhay ay umiikot lamang sa pagtulong sa kanyang pamilya at sa mga tao sa kanyang komunidad.

.

.

.

Isang araw, habang naglalakad siya sa disyerto upang mangalap ng tubig, napansin niya ang isang malaking anino na bumabalot sa lupa. Nang lumapit siya, nakita niya ang isang Higanteng Dalagang Apache na nakahiga sa ilalim ng isang puno. Ang kanyang katawan ay puno ng mga sugat, at ang kanyang mukha ay nag-aanyong pagod at uhaw. Sa takot at pag-aalinlangan, nagpasya si Elias na lumapit.

“Magandang araw, ginang,” sabi ni Elias na may takot sa kanyang boses. “Kailangan mo ba ng tulong?”

Ang Higanteng Dalaga, na kilala sa kanyang lakas at galing sa pakikidigma, ay tumingin kay Elias. “Uhaw ako,” sabi niya sa mahina ngunit makapangyarihang boses. “Kung mayroon kang tubig, sana’y ibigay mo ito sa akin.”

Walang pag-aalinlangan, kinuha ni Elias ang kanyang natitirang bote ng tubig at iniabot ito sa Higanteng Dalaga. “Narito, inumin mo ito,” sabi niya, puno ng malasakit. Ang mga mata ng dalaga ay nagniningning sa pasasalamat habang tinanggap niya ang tubig. “Salamat, bata. Ikaw ay may pusong purong, at ang iyong kabutihan ay hindi ko malilimutan.”

Matapos ang ilang sandali, nakaramdam ang Higanteng Dalaga ng lakas mula sa tubig na ininom niya. “Bilang pasasalamat, nais kong ipakita sa iyo ang aking mundo,” sabi niya. Sa hindi inaasahang pagkakataon, nagbukas ang isang portal sa harapan nila, at sa loob nito ay ang isang kaharian ng mga mandirigma at mga engkanto.

Kinabukasan, nagising si Elias sa kanyang kama, naguguluhan sa karanasan ng nakaraang araw. Ngunit sa kanyang paglabas, napansin niyang may mga tao sa labas ng kanyang bahay. Ang mga tao ay nagkukumpulan, at sa gitna ng lahat ng ito, nakita niya ang Higanteng Dalaga na pinalilibutan ng 300 mandirigma. Ang mga mandirigma ay may mga sandata at nakasuot ng mga makikinang na baluti, handang ipagtanggol ang kanilang reyna.

“Siya ang batang nagbigay sa akin ng tubig!” sigaw ng Higanteng Dalaga. “Siya ang nagligtas sa akin sa oras ng aking pangangailangan.” Ang mga mandirigma ay tumingin kay Elias na may paggalang at paghanga. “Dahil sa kanyang kabutihan, handa kaming ipagtanggol siya mula sa sinumang banta,” patuloy ng dalaga.

Ngunit hindi nagtagal, isang balita ang kumalat sa bayan tungkol sa isang masamang mandirigma na nagngangalang Zoltar, na nagtataglay ng kapangyarihan upang sirain ang mga nayon. Ang kanyang layunin ay sakupin ang San Lorenzo at gawing kanyang teritoryo. Ang mga tao sa bayan ay natakot, ngunit si Elias, na nakatanggap ng suporta mula sa mga mandirigma, ay nagpasya na hindi siya susuko.

“Kung kami ay sama-samang lalaban, tiyak na matatalo natin siya,” sabi ni Elias sa mga mandirigma. “Kailangan nating ipagtanggol ang ating bayan!” Ang mga mandirigma ay pumayag, at nagplano sila ng isang estratehiya upang labanan si Zoltar.

Nang dumating ang araw ng labanan, ang bayan ng San Lorenzo ay puno ng tensyon. Ang mga mandirigma ay nakaposisyon sa paligid ng bayan, habang si Zoltar at ang kanyang mga tauhan ay naglalakad patungo sa kanila. Sa harap ng labanan, si Elias ay nagdasal, umaasang ang kanilang lakas at tibay ay magdadala sa kanila sa tagumpay.

Nagsimula ang labanan, at ang mga mandirigma ay lumaban nang may tapang. Si Elias, sa kabila ng kanyang kabataan, ay nagpakita ng katapangan. Sa kanyang isip, alam niyang hindi lamang siya lumalaban para sa kanyang bayan kundi para sa mga tao na nagbigay sa kanya ng inspirasyon. Sa bawat suntok at pagsalakay, nagpatuloy ang laban hanggang sa huli, si Elias ay nakatagpo ng pagkakataon upang harapin si Zoltar.

“Ikaw ang dahilan ng takot sa aming bayan!” sigaw ni Elias. “Hindi ka namin papayagang sirain ang aming tahanan!” Sa isang nakakagimbal na laban, nagtagumpay si Elias na talunin si Zoltar gamit ang kanyang talino at tapang. Sa huli, nahulog ang masamang mandirigma, at ang bayan ay nakalaya mula sa kanyang pang-aapi.

Pagkatapos ng labanan, nagtipon ang mga tao upang ipagdiwang ang kanilang tagumpay. Ang Higanteng Dalaga at ang mga mandirigma ay tinanggap bilang mga bayani. Si Elias, na sa simula ay isang simpleng bata, ay naging simbolo ng pag-asa at katapangan sa kanilang bayan.

“Salamat sa iyong kabutihan, Elias,” sabi ng Higanteng Dalaga. “Ikaw ay hindi lamang nagbigay ng tubig, kundi nagbigay din ng pag-asa sa aming lahat.” Mula sa araw na iyon, si Elias ay naging isang alamat sa kanilang bayan, at ang kanyang kwento ay patuloy na isinasalaysay sa mga susunod na henerasyon.