Nawalan Ng Paa Ang Anak Na Babae Ng Bilyonaryo…Hanggang Sa May GINAWA Ang Yaya Na Nagpabago Ng Lahat

.
.

Kabanata 1: Isang Bagong Simula

Isang mapagpalang sandali sa inyong lahat, mga kapuso at kapanalig sa bawat kwento ng buhay. Handa na ba ang inyong mga puso para sa isang salaysay na susubok sa hangganan ng pag-ibig at pagtataksil? Halin’t samahan ninyo akong muli ang inyong lingkod sa pagbubukas ng isang bagong aklat.

Sabi nila ang pag-ibig ng isang pamilya ang pinakamatibay na sandata laban sa kahit anong kasinungalingan. Ngunit paano kung ang mismong pamilyang dapat ay maging iyong kanlungan ang siya palang kulungang dahan-dahang sumisira sa iyong pagkatao? Ating pakinggan ang kwento ni Liway at ang mga lihim na nagkukubli sa marangyang pader ng Hasiyenda de Silangan.

Kabanata 2: Ang Hasyenda

Isang malaking bakal na tarangkahan ang dahan-dahang bumukas sa harapan ni Liway. Tila bibig ng isang halimaw na handa siyang lamunin ng buo. Sa likod nito ay bumungad ang isang mansyon na hindi mo aakalaing umiiral sa gitna ng probinsya ng San Pag-asa. Ang Hasiyenda de Silangan ay malawak ang hardin nito, puno ng mga rosas na alagang-alaga. Ngunit sa kabila ng ganda, may kakaibang lamig na bumalot sa hangin. Pakiramdam ni Liway, hindi ito isang tahanan. Isa itong palasyong gawa sa yelo.

Dala ang maliit na bag, naglakad siya sa malapalasyong pasilyo. Ang bawat yabag niya’y umalingawngaw sa katahimikan. Sumalubong sa kanya ang isang babaeng nasa katanghalian ng edad. Si Elida, ang mayordoma na may mukhang kasing tigas ng marmol na sahig na kanilang tinatapakan. Walang ngiti, walang anumang bahid ng emosyon.

“Ikaw si Liway, ang bagong tagapag-alaga,” tanong nito. Ang boses ay kasing lamig ng simoy ng hangin. Tumango si Liway. “Opo.”

“Sumunod ka. Hinihintay ka na ni Senora Marikit.” Ang pangalang iyon ay nagdulot ng kaba sa dibdib ni Liway. Si Marikit Romero, ang babaeng malapit ng maging bagong may bahay ng Hasyenda. Ang babaeng dahilan kung bakit siya naririto.

Kabanata 3: Ang Unang Pagkikita

Dinala siya ni Elida sa isang malawak na sala kung saan ang lahat ng gamit ay tila sumisigaw ng karangyaan. At doon nakaupo sa isang silyang tila trono ay si Marikit. Maganda siya. Walang duda. Ang bawat hibla ng kanyang buhok ay nasa tamang lugar. Ang kaniyang pulang bestida ay bumagay sa kanyang maputing balat. Ngunit ang kanyang mga mata nang ito’y tumingin kay Liway ay walang kabuhay-buhay. Tinitigan siya nito mula ulo hanggang paa na may halong pandidiri.

“You’re the new nanny,” sabi ni Marikit. Ang boses ay matamis ngunit may talim. “Sana naman mas magaling ka kaysa sa pinalitan mo. I don’t tolerate incompetence in this house.”

“Makakaasa po kayo, senora,” sagot ni Liway. Pilit pinatatag ang kanyang boses.

“Good. Tumayo si Marikit at lumapit. Ipagtimpla mo ako ng tsaa at dalhin mo rito. Gusto kong makita kung kaya mong sumunod sa simpleng utos.”

Walang imik na tumalikod si Liway at nagtungo sa kusina. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang inihahanda ang tsaa. Ito na. Nagsisimula na. Kailangan niyang maging matatag para kay Hiraya, para sa pamangkin na niya.

Kabanata 4: Ang Unos

Pagbalik niya sa sala, bitbit ang isang bandehadong may lamang tsaa at mamahaling tasa, naabutan niyang nakatayo si Marikit sa gitna ng silid. Habang papalapit siya, hindi niya namalayan ang banayad na pag-usog ng paa ni Marikit sa kanyang daraanan. Bahagya iyong sumayad sa kanyang paa. Sapat lamang para mawalan siya ng balanse. Ang sumunod na nangyari ay napakabilis. Nabitawan ni Liway ang bandehado. Sa isang iglap, ang katahimikan ng mansyon ay binasag ng malakas na tunog ng porselanang nababasag sa sahig na marmol.

Nanlaki ang mga mata ni Marikit ngunit hindi sa gulat kundi sa isang peke at kalkuladong galit. “Anong ginawa mo?” sigaw niya. Ang boses ay umalingawngaw sa buong kabahayan. “Alam mo ba kung gaano kamahal yan? That’s a family heirloom. Unang araw mo pa lang, wala ka ng ginawang tama.”

Ang mga katulong na nasa malapit ay nagtinginan, puno ng takot. Si Elida ay mabilis na lumapit. “Patawad po senora. Hindi ko po sinasadya,” halos pabulong na sabi ni Liway habang pinupulot ang mga piraso ng basag na plato.

“Huwag mong hawakan yan. Baka masugatan ka pa at madumihan ang carpet,” itinuro siya ni Marikit. “Get out of my sight, Elida. Linisin ninyo ito. At ikaw,” binalingan niyang muli si Liway. “Dalhin mo ako sa kwarto ng bata. Since you’re so useless with your hands, let’s see if you can handle a child.” Ang bawat salita ay tila isang sampal. Ngunit tiniis ito ni Liway. Tumayo siya at sumunod kay Marikit paakyat sa malawak na hagdanan.

Kabanata 5: Ang Anino ng Nakaraan

Ang puso niya ay kumakabog ng malakas, hindi dahil sa takot kundi dahil sa pananabik at sakit. Sa wakas makikita na niya ang bata, ang kaniyang sinag. Binuksan ni Marikit ang isang pinto sa dulo ng pasilyo. Ang silid ay malaki ngunit kulang sa liwanag. At sa gitna nito, malapit sa bintana ay may isang batang babae na nakaupo sa wheelchair na nakatanaw sa malayo. Siya si Sinag de Alva, ang anak ng yumaong si Hiraya. Ang pamangkin ni Amihan Dalisay.

Hindi siya lumingon. Ang kanyang mga mata ay walang emosyon, tila salamin na hindi sumasalamin sa anuman. Payat ang kanyang katawan at ang dating masayahing mukha na nakikita lang ni Liway sa mga litrato ay napalitan ng isang blankong maskara, parang isang manikang nabali.

Bumigat ang paghinga ni Liway. Ang sakit na kanyang naramdaman ay higit pa sa anumang masasakit na salitang binitawan ni Marikit. Ito ang dahilan kung bakit siya narito, ang batang ito na unti-unting pinapatay ng kalungkutan.

Kabanata 6: Ang Himig ng Pag-asa

“Ayan siya,” sabi ni Marikit na walang pakialam. “She doesn’t talk. She doesn’t do anything. Good luck with that.” Tumalikod ito at isinara ang pinto ng malakas. Iniwan si Liway kasama ang bata. Dahan-dahang lumapit si Liway. Naupo siya sa sahig sa tabi ng wheelchair. Hindi niya alam kung saan magsisimula. Tinitigan niya lang ang munting anghel sa kanyang harapan.

Lumipas ang mga oras. Dumating ang gabi. Walang nagbago. Si Sinag ay nanatili sa kanyang kinauupuan. Isang estatwa ng kalungkutan. Pinalitan siya ng damit ni Liway. Pinakain ngunit wala pa ring reaksyon.

Nang tuluyan ng bumagsak ang gabi at tanging ang liwanag lamang ng buwan ang pumapasok sa bintana, sumuko na ang puso ni Liway sa pagtitiis. Umupo siyang muli sa tabi ng bata at sa gitna ng nakabibinging katahimikan, isang himig ang nagsimulang kumawala sa kanyang mga labi. Isang himig na matagal na niyang itinago sa kanyang ala-ala.

“Tulog na, aking mahal, anghel sa kalangitan.” Iyun ang Oyayi, ang kantang lagi nilang kinakanta ni Hiraya noong sila’y mga bata pa. Ang tanging pamana niya mula sa kapatid. Kinanta niya ito ng paulit-ulit.

Kabanata 7: Ang Unang Hakbang

Ang boses niya’y nanginginig. Ang mga luha ay nagbabadyang tumulo, umaasa, nagdarasal at sa kalagitnaan ng kanyang pag-aw sa ilalim ng malamlam na sinag ng buwan, may napansin siyang isang bagay, isang daliri. Ang hintuturo sa kanang kamay ni Sinag na kanina pa’y nakapatong lang sa kanyang hita ay bahagyang gumalaw.

Isang maliit, halos hindi mapansing pagkurba, napahinto sa pag-aw. Ang kanyang paghinga ay tila na hintoin. Tinitigan niya ang munting kamay. Naghihintay at nakita niyang itong muli. Isang maliit na paggalaw. Isang kislap ng buhay sa gitna ng kadiliman.

Ang munting paggalaw ng daliri ni Sinag ay naging apoy na muling nagpaalab sa nanlalamig na pag-asa sa puso ni Liway. Hindi ‘yun isang guni-guni, nakita niya. Naramdaman niya sa unang pagkakataon sa loob ng mahabang panahon, isang tunay na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi sa gitna ng madilim na silid.

Kabanata 8: Ang Lihim ng Hasyenda

Sa mga sumunod na araw, ang Oyayi na iyon ang naging sikreto, ang kanilang munting santuaryo. Tuwing gabi, kapag ang buong mansyon ay nababalot na ng katahimikan, kinakantahan ni Liway ang bata. At sa bawat gabi may bagong himalang nangyayari. Ang paggalaw ng daliri ay naging paggalaw ng buong kamay.

Ang blankong tingin ay nagkaroon ng bahagyang kislap tuwing naririnig ang pamilyar na himig. Minsan habang inaawit ni Liway ang kanta, dahan-dahang ipinipihit ni Sinag ang kanyang ulo patungo sa direksyon ng kanyang tinig. Ang mga ito ay maliliit na bagay para sa iba. Ngunit para kay Liway, ang mga ito ay mga higanteng hakbang.

Kabanata 9: Ang Pagsubok

Isang hapon habang abala si Liway sa pag-awit para kay Sinag sa may hardin, hindi niya namalayan ang pagdating ni Lino de Alva. Nanatili itong nakatayo sa di kalayuan sa likod ng isang haligi pinanonood sila. Karaniwan ang mukha ni Lino ay laging may bakas ng kalungkutan at pagod. Isang lalaking binalot ng anino ng nakaraan. Ngunit ngayon habang pinagmamasdan niya ang anak na bahagyang ngumingiti sa himig na inaawit ng bago nitong yaya, may ibang liwanag na nabuhay sa kanyang mga mata.

Dahan-dahan siyang lumapit. Hindi niya gustong sirain ang sandaling iyon. Nang matapos ang kanta, nagsalita siya sa mahinang boses. “Liway.” Nagulat si Liway at agad na napatayo. “Senor Lino, kay kanina pa po kayo riyan?”

Kabanata 10: Ang Pasasalamat

Ngunit hindi pinansin ni Lino ang tanong. Ang kanyang mga mata ay nakatuon sa anak. “Ngayon ko lang ulit siyang nakitang ganyan na may buhay.” May panginginig sa kanyang boses. Isang halo ng pasasalamat at matinding pangungulila. Tumingin siya kay Liway at sa pagkakataong iyon hindi bilang isang amo sa kanyang katulong kundi bilang isang amang nagpapasalamat.

“Salamat sa’yo.” Isang simpleng salita ngunit para kay Liway iyon ay sapat na. “Ginagawa ko lang po ang trabaho ko, Senor.” Tumango si Lino at umalis ng walang dagdag na salita. Ngunit ang maikling sandaling iyon ay nag-iwan ng init sa puso ni Liway.

Kabanata 11: Ang Panganib

Ngunit ang munting tagumpay na iyon ay hindi pala nakaligtas sa mga mapanuring mata sa loob ng mansyon. Mula sa bintana ng kanyang silid sa ikalawang palapag, nakita lahat ni Marikit, ang pagngiti ni Sinag, ang pagbabago sa mukha ni Lino, at ang babaeng dahilan ng lahat ng ito. Isang ngitngit ang gumuhit sa kanyang magandang mukha. Ang yaya na ito ay nagiging problema.

Kinabukasan, oras ng tanghalian. Si Liway mismo ang naghanda ng lugaw para kay Sinag. Tinitiyak na malambot ito at madaling lunukin. Dinala niya ito sa silid ng bata at sinimulang subuan. “Isang kutsara para kay Mama Hiraya,” sabi niya sa malambing na boses, isang laro na dati nilang ginagawa.

Kabanata 12: Ang Magandang Layunin

Nakatatlong subo na si Sinag nang may biglang mapansin si Liway. May mali, isang amoy na hindi dapat naroon, isang bahagyang amoy ng pagkaing dagat. Napahinto siya. Ang kutsarang puno ng lugaw ay nasa ere. Alam niya, alam na alam niya na si Sinag ay may matinding allergy sa hipon at anumang shellfish.

Dali-dali niyang ibinaba ang mangkok at sinuri itong mabuti. Ginamit niya ang kutsara para haluin ang ilalim. At doon sa ilalim ng maputing lugaw, nakita niya ito. Maliliit, halos hindi mapansing piraso ng hiniwang hipon, sadyang isinama para hindi agad makita. Nanlamig ang buong katawan ni Liway, isang kutsara pa, isa na lang. At maaaring mapahamak nang tuluyan si Sinag.

Kabanata 13: Ang Pagsisisi

Hindi ito pagkakamali. Ito ay sinadya. Mabilis siyang tumayo. Ang puso niya ay nag-aapoy sa galit. Iniwan niya sandali si Sinag at nagmamartang tinungo ang kusina. Naabutan niya roon ang kusinera, si Aling Puring na abala sa paghuhugas.

“Aling Puring,” tawag ni Liway. Ang boses ay matigas at hindi nagpapahiwatig ng pagbibiro. Nagulat ang matandang babae. “Oh Liway. Bakit ka?” Itinaas ni Liway ang mangkok. “Ano po ito? Bakit may hipon ang lugaw ni Sinag?” Namutla ang mukha ng kusinera. Nag-iwas ito ng tingin. “Aan?”

“Wala. Walang hipon ‘yan.” “Huwag po kayong magsinungaling sa akin. Nakita ko. Alam ninyong bawal sa kanya ito. Gusto ninyo bang mapahamak ang bata?”

Kabanata 14: Ang Katotohanan

Nagsimulang manginig ang mga kamay ni Aling Puring. Napatingin siya sa paligid tila natatakot na may makarinig. “Pasensya ka na. Utos lang. Utos lang sa akin.” “Utos? Kaninong utos?” giit ni Liway. Bagamat alam na niya ang sagot.

“Utos po ni Senora Marikit,” pabulong na sagot ng kusinera, ang mga mata ay puno ng takot. “Pampalusog daw. Dagdagan ko raw ng hipon para masustansya.” Ang mga salitang iyon ay parang mga pako na bumaon sa pandinig ni Liway. Pampalusog. Isang kasinungalingan na maaaring kumitil ng buhay.

Kabanata 15: Ang Desperasyon

Ang halimaw na si Marikit. Hindi na nakapagsalita si Liway. Ang galit sa kanyang dibdib ay napakalaki. Halos hindi niya ito kayang pigilan. Tinalikuran niya ang kusinera at handa nang bumalik sa silid ni Sinag. Ang isip ay nagpaplano na kung paano niya ito isisiwalat.

Ngunit pagpihit niya, natigilan siya. Nakatayo sa may pintuan ng kusina si Marikit. Nakapamewang, may isang perpektong ngiti sa kanyang mga labi na hindi umaabot sa kanyang mga mata. Ang kanyang tingin ay puno ng panunuya at tagumpay. “May problema ba Liway?” tanong niya sa isang boses na kasing tamis ng lason.

Kabanata 16: Ang Laban

“Bakit parang hindi pa kumakain ang alaga ko?” Ang matamis na ngiti ni Marikit ay isang sampal na mas masakit pa kaysa sa palad. Sa harap ng kanyang mapanuyang tingin at ng takot sa mukha ni Aling Puring, alam ni Liway na wala siyang laban. Ano sabihin niya ay palalabasing kasinungalingan ng isang baguhang katulong. Kaya’t pinili niyang manahimik.

Yumuko siya. Kinuha ang mangkok ng lugaw na may lason at bumalik sa silid ni Sinag na may bigat sa dibdib na halos ikasira ng kanyang mga buto. Ang insidenteng nagpatunay sa lahat ng kanyang kinatatakutan.

Kabanata 17: Ang Katotohanan

Hindi lang pabaya si Marikit. Siya ay isang halimaw na nag-aanyong anghel. Handa siyang saktan ang isang batang walang kalaban-laban para sa kanyang mga pansariling interes. Kailangan ni Liway na kumilos ngunit paano? Isa lamang siyang hamak na yaya sa paningin ng lahat.

Kinabukasan, tila bilang parusa sa kanyang kapangahasan, binigyan siya ni Marikit ng isang bagong gawain dahil mukhang marami kang libreng oras para mag-imbestiga sa kusina. Sabi nito habang umiinom ng kape, “Linisin mo ang dating silid ni Hiraya. Matagal na iyong hindi nagagalaw.”

Kabanata 18: Ang Nakaraan

Siguraduhin mong magiging malinis iyan bawat sulok. Ang utos ay may kasamang panunuya. Ngunit para kay Liway, iyon ay isang biyaya, isang pagkakataon na makapasok sa mundo ng kanyang kapatid sa huling pagkakataon. Pagbukas niya ng pinto ng silid, isang pamilyar na amoy ang sumalubong sa kanya.

Amoy ng mga librong papel at ng pabango ng sampagitan na paborito ni Hiraya na ngayon ay nababalot na ng alikabok. Ang lahat ay nasa ayos pa rin, tila naghihintay sa pagbabalik ng may-ari. Ang kama, ang mga libro sa estante, ang mga painting na ginawa mismo ni Hiraya para siya ng pumasok sa isang litratong nagyelo sa panahon.

Kabanata 19: Ang Alaala

Habang nag-aalis siya ng alikabok, bawat bagay na kanyang mahawakan ay nagbabalik ng isang ala-ala, isang piraso ng kanilang masayang nakaraan. Ang bawat tawa, bawat sikreto, bawat pangarap. Ang bigat ng pangungulila ay muling dumagan sa kanya at hindi niya napigilan ang pagpatak ng kanyang mga luha.

Nang binuksan niya ang isang malaking aparador na gawa sa Nara, nakita niya ang mga damit ni Hiraya na nakasabit pa rin. Sa pinakailalim na drawer, sa ilalim ng mga luma niyang album, may isang bagay na pamilyar, isang kahon na gawa sa kahoy, may ukit na mga bulaklak ng gumamela sa ibabaw.

Kabanata 20: Ang Regalo

Ang music box ang regalo niya kay Hiraya noong ikaarawan nito. Hinaplos niya ang magaspang na takip nito. Ang puso niya’y puno ng lungkot at pananabik. Sinubukan niyang buksan ang takip ngunit ayaw nitong bumukas. Sinubukan niyang pihitin ang susian sa likod ngunit wala itong tunog. Sira na.

Marahil ay nasira noong araw ng aksidente. Ngunit habang hawak niya ito, may naramdaman siyang kakaiba. Mas mabigat ito kaysa sa dapat. Inalog niya ito ng bahagya. Walang kalansing ng mga sirang piyesa sa loob. Ang tunog ay buo at siksik. Tila may laman itong higit pa sa isang mekanismo ng musika.

Kabanata 21: Ang Lihim

Ang kutob niya ay biglang tumindi. Ang kahon na ito may itinatago ito. Ang kanyang pagmumuni-muni ay natigil ng marinig niya ang tawag ni Elida mula sa labas. Oras na para sa hapunan. Itinago niyang muli ang kahon sa ilalim ng mga damit sa aparador at nagmamadaling bumaba.

Ang hapunan ng gabing iyon ay mas tahimik at mas malamig kaysa dati. Si Lino ay tila malalim ang iniisip habang si Marikit naman ay may kakaibang sigla sa kanyang mga mata. Sa kalagitnaan ng kanilang pagkain, nagsalita si Marikit. Ang boses ay puno ng pagkukunwaring pag-aalala.

“Mahal! I’ve been thinking a lot about Sinag’s condition and I think I found a solution.” Nag-angat ng tingin si Lino. “May nahanap akong isang care facility sa Laguna. It’s one of the best. They specialize in cases like hers. Mga propesyonal ang mag-aalaga sa kanya. May mga aalalay sa kanyang therapy. This is what’s best for her, Lino. Para gumaling siya.”

Kabanata 22: Ang Desisyon

Si Liway na abala sa pagsasali ng tubig ay natigilan. Ang kanyang mga kamay ay nanigas. Sa pagkakahawak sa pitsel. Si Lino ay hindi agad umimik. Ibinaling niya ang tingin sa labas ng bintana sa madilim na hardin. Ang bigat ng buong mundo ay tila nasa kanyang mga balikat.

“Hindi ko alam kit ang ihiwalay siya sa atin. It’s not forever,” malambing na sabi ni Marikit. Inabot ang kamay ni Lino. “It’s for her recovery. Hindi ba’t yun ang pinakamahalaga?”

Kabanata 23: Ang Pag-aalinlangan

“We’re not equipped to handle her here. We need experts dito. Lalo lang siyang hindi gagaling.” Ang bawat salita ni Marikit ay lohikal. Bawat pangungusap ay makatwiran. Ngunit para kay Liway, ang mga ito ay tunog ng isang hatol na kamatayan.

Ang plano ni Marikit ay nagiging malinaw na. Gusto niyang ilayo si Sinag. Gusto niyang burahin ang bata sa eksena. Tumingin si Lino kay Marikit. Pagkatapos ay sa kawalan. Sa kanyang mga matang pagod, nakita ni Liway ang unti-unting pagsuko.

“Sige,” mahinang sabi ni Lino. “Pag-aaralan ko ang proposal mo para kay Liway.” Ang mga salitang iyon ay isang dagok. Halos mabitawan niya ang pitsel na hawak.

Kabanata 24: Ang Pagsisisi

Matapos ang hapunan habang nagliligpit siya sa pasilyo, narinig niya ang boses ni Marikit. Mula sa nakabukas na pinto ng library. May kausap ito sa telepono. Ang boses ay mahina ngunit malinaw.

“Oo, pumayag na siya. He’s considering it. Just prepare the papers.” May sandaling katahimikan. “Don’t worry, malapit na. Kaunting panahon na lang at mawawala na ang batang iyan dito habang buhay.”

Isang malamig na takot ang gumapang sa buong katawan ni Liway. Hindi na ito isang hinala. Ito na ang katotohanan. Kailangan niyang kumilos ng mabilis. Bumalik siya sa silid ni Hiraya na tila hinahabol ng multo.

Kabanata 25: Ang Laban para sa Katarungan

Kinuha niya ang kahon mula sa aparador. Dinala niya ito sa kanyang maliit na kwarto at ikinulong ang pinto. Sa dilim, niyakap niya ang kahon na gawa sa kahoy. Ito na lang ang natitira sa kanya. Isang sirang kahon. Ngunit sa puso niya alam niya ito ang susi.

Ito ang tanging pag-asa niya para mailigtas si Sinag at mabigyan ng hustisya si Hiraya. Kailangan niyang itong maayos. Ano man ang mangyari, kailangan niyang malaman ang lihim na itinatago nito.

Kabanata 26: Ang Pag-asa

Ang araw ng pahinga ni Liway ay dumating na parang isang biyaya mula sa langit. Ito ang pagkakataon na kanyang hinihintay. Maaga siyang gumising bago pa man mamulat ang araw. Maingat niyang ibinalot ang kahon ng musika sa isang lumang tuwalya.

Isiniksik ito sa loob ng kanyang bayong na puno ng mga damit na ipapalabhan daw niya. Isang perpektong dahilan para makalabas. Bawat hakbang niya palabas ng mansyon ay puno ng pag-iingat. Ang bawat anino ay tila isang espya. Ang bawat ugong ng hangin ay tila boses ni Marikit.

Ngunit nang tuluyan na siyang makalabas sa malaking tarangkahan ng hasyenda, huminga siya ng malalim. Ang hangin ng San Pag-asa ay tila mas malinis, mas puno ng kalayaan. Naglakad siya patungo sa bayan sa isang maliit at makalumang eskinita kung saan matatagpuan ang nag-iisang pagawaan ng relo sa buong San Pag-asa.

Kabanata 27: Ang Pagawaan ng Relo

Ang pwesto ni Mang Jess, isang matandang lalaki na kilala sa kanyang galing sa pag-aayos ng anumang bagay na may kinalaman sa maliliit na mekanismo. Ang loob ng kanyang botika ay amoy lumang kahoy at metal. Ang tanging maririnig ay ang sabay-sabay na tiktak ng daan-daang relo na nakasabit sa pader