MILYONARYO, NAGKUNWARING PARALISADO PARA SUBUKIN ANG PUSO NG NOIVA—LILITAW ANG PAG-IBIG

CHAPTER 1: ANG LALAKING WALANG KILOS PERO MAY TINATAGONG LIHIM

Tahimik ang umaga sa isang marangyang mansyon sa gilid ng Lungsod Verde, pero sa loob ng pinakamalaking silid nito ay naroon ang isang lalaking kilala ng buong bansa—si Adrian Dela Vega, ang batang CEO na minana ang isang malawak na imperyo ng negosyo. Kilala siya bilang matalino, malupit sa mundo ng korporasyon, at hindi nalalapitan ng kahit sinong babae nang walang dahilan.

Ngunit ngayong araw… ay nakaupo siya sa isang wheelchair. Tahimik. Walang imik. At kunwari’y walang kakayahang kumilos mula bewang pababa.

Hindi dahil may aksidente.
Hindi dahil sa tunay na karamdaman.
Kundi dahil may dahilan siyang mas malalim pa kaysa sa kayang maintindihan ng sinuman.

Nakaharap sa kanya ang dalawang doktor na pinagkakatiwalaan niya. Hindi sila nagsasalita, ngunit alam nila ang laro. Dahil si Adrian mismo ang nag-utos dito.

“Simula ngayon,” malamig niyang wika, “sa harap ng publiko, sa harap ng media, at lalo na sa harap niya… ako ay isang lalaking paralisado.”

Nagkatinginan ang dalawang doktor, ngunit tumango. Sanay na sila sa kabaliwan ng mga bilyonaryong kliyente nila—pero ang pakiusap ni Adrian ay kakaiba.

Ano ba ang dahilan?

Muli niyang ibinaling ang tingin sa malaking salamin sa harap niya. Kita niya ang sarili: gwapo, maayos ang buhok, at malakas ang presensya. Ngunit sa likod ng matapang na anyo, may bahid ng pagod at takot—takot na masaktan muli.

Sa tuwing pipikit siya, bumabalik ang alaala ng kanyang huling pag-ibig. Ang babaeng nangakong mamahalin siya “kahit ano pa ang mangyari,” pero nang malugi ang isang kumpanya niya at halos masira ang pangalan niya, inabandona siya nito na para bang wala silang pinagsamahan.

Simula noon, natutunan niyang ang pag-ibig ay isang laro—at kadalasan, ang puso niyang nakataya ang laging talo.

Hanggang dumating ang araw na ipinakilala sa kanya ang isang babae. Isang babaeng hindi niya kilala, hindi niya hiniling, ngunit itinalaga sa kanya ng pamilya niya bilang magiging noiva—isang pinagsamaang kasunduan ng dalawang angkang makapangyarihan.

Ang babae ay si Eliana Ramirez, isang simpleng dalagang lumaki sa probinsya, malayo sa mundo ng karangyaan. Tahimik, mabait, at higit sa lahat, walang ideya sa totoong pagkatao ni Adrian. Sinasabing siya raw ay may ginintuang puso, walang bahid ng kasinungalingan, at may malasakit sa kapwa.

Parang himala iyon para kay Adrian.
At dahil ayaw na niyang malinlang muli… gumawa siya ng isang desisyon.

“Kung tunay ang puso niya,” bulong niya sa sarili, “tatanggapin niya ako kahit ganito ang kalagayan ko. Hindi niya ako mamahalin dahil sa pera. Hindi dahil sa pangalan. Kundi dahil sa pagkatao ko.”

Ngunit kung siya ay magpapakita bilang bilyonaryong malakas, tiyak na iba ang reaksyon ng babae.

Kaya ngayon, eto siya.
Nagpapanggap na paralisado.
Isang lalaking hindi makalakad, hindi makatakbo, at tila walang magagawa—maliban sa maghintay kung ano ang magiging reaksyon ng babaeng magiging kabiyak niya.

Kumatok ang isa niyang tauhan sa pinto.

“Sir, paparating na po si Miss Eliana.”

Humigpit ang hawak ni Adrian sa armrest ng wheelchair. Huminga siya nang malalim, tinakpan ang bahagyang kaba, at muling isinusuot ang maskara ng isang lalaking mahina… kahit sa loob ay isang leon ang puso niya.

Pagbukas ng mga pintuan ng malaking sala, dahan-dahang pumasok si Eliana—nakaputing bestida, may maamong mukha, at mga matang tila hindi sanay sa kasinungalingan ng mundo. Huminto siya sa harap ni Adrian.

“Magandang araw po, Sir Adrian,” magalang niyang bati.

Tinanaw niya ang babae, hinahanap kung ano ang totoo, kung ano ang peke.

At sa unang pagkakataon mula nang masaktan siya noon, may naramdaman siyang kakaiba—isang kirot na hindi galing sa trauma… kundi mula sa pag-asang baka ito na ang sagot sa tanong niya.

Lumunok si Adrian, pinagpahinga ang boses, at dahan-dahang nagsalita bilang isang lalaking “walang kakayahan.”

“Pasensya ka na, Eliana… ganito ang kalagayan ko. Hindi ko alam kung maiintindihan mo pa rin ako…”

Tumingin si Eliana sa kanyang mga mata, at walang alinlangang ngumiti.

“Pero bakit po hindi ko kayo maiintindihan, Sir? Tao pa rin naman po kayo. At narito ako hindi para husgahan ang katawan ninyo… kundi para makilala ang puso ninyo.”

At sa unang pagkakataon…
Naramdaman ni Adrian na posibleng tama ang ginawa niyang desisyon.

Pero hindi niya alam—
si Eliana rin pala ay may tinatagong lihim.

Tumigil ang mundo ni Adrian nang marinig niya ang sinabi ni Eliana. Hindi iyon ang sagot na inaasahan niya. Hindi iyon ang sagot na naririnig niya mula sa mga babaeng pilit lumalapit sa kanya noon—mga babaeng hinahangaan siya dahil sa pera, hindi sa pagkatao.

Ngunit itong babaeng nasa harap niya, nakasuot ng simpleng bestida at may mga matang hindi marunong magsinungaling… ay ngumiti pa nga, kahit na ang isang bilyonaryong lalaki—na dapat ay matatag at makapangyarihan—ay nakaupo ngayon sa wheelchair, tila walang magawa.

Hindi alam ni Adrian kung dapat ba siyang matuwa… o dapat siyang magduda.

“Salamat…” mahina niyang sagot, sinusubukang itago ang pagkabigla. “Hindi ko akalaing magiging ganoon kagaan ang pagtanggap mo.”

Umiling si Eliana, mabagal at puno ng kababaang-loob.

“Huwag po kayong magpasalamat. Dapat po ay kami ang nagpapasalamat. Ang pamilya namin ay napakaliit kumpara sa inyo, pero tinanggap n’yo pa rin ang kasunduan. Ang lolo ko po… malaking bagay sa kanya ang paggalang ng pamilya ninyo.”

May lungkot sa huling linya. Hindi iyon nakaligtas sa mata ni Adrian.

“Lolo mo?” tanong niya, nakatingin nang mas matalim. “Malapit ka ba sa kanya?”

Ngumiti si Eliana, ngunit may bahid ng sakit.

“Siya lang po ang meron ako.”

Saglit na tumigil ang paghinga ni Adrian.

May kung anong kumalabit sa puso niya—isang pakiramdam na hindi niya inasahan sa unang pagtatagpo nila.

“Patawad,” aniya, hindi alam kung bakit. “Hindi ko alam—”

“Huwag po kayong humingi ng tawad. Hindi niyo kasalanan. Matagal na po iyon.”
At ngumiti siya muli, isang ngiting tila sinisikap itago ang pinagdaanang kirot.

Para kay Adrian, sanay siyang kumilatis ng tao—iyong mga nagsisinungaling, iyong may pinag-iinteresan, iyong may intensyon. Pero sa loob-loob niya, may nararamdaman siyang kakaibang bagay.

Parang may lungkot si Eliana na hindi niya kayang basahin.
Isang lungkot na malalim at totoo.

At iyon ang mas kinakatakot niya.

“Kung hindi ikaw ang dapat kong subukin,” bulong ni Adrian sa isip niya, “bakit parang ako ang sinusubok nitong kapalaran?”

“Sir Adrian, ihahanda ko na po ang tanghalian,” sabi ng isa sa mga kasambahay.

Tumango si Adrian, at muling binalingan si Eliana.
“Gusto mo bang… samahan ako? Kung okay lang sa’yo.”

Hindi niya mantanto kung bakit siya kinakabahan. Bilyonaryo siya. CEO. Sanay sa board meeting, investor, shareholders. Pero ngayong babae lamang na may inosenteng ngiti ang kaharap niya… parang nawawala ang lahat ng kumpiyansa niya.

“Syempre po,” sagot ni Eliana, tila walang alinlangan. “Kaya nga po ako nandito, ‘di ba? Para makilala kayo.”

Sa unang pagkakataon, napakurap si Adrian.

Para makilala ako?
Hindi para sa yaman? Hindi para sa pangalan?

Isang bagay iyon na hindi pa niya nararanasan.

Habang itinutulak ni Arven—este, ng tauhan niyang si Mateo—ang wheelchair, napansin ni Eliana na hindi gaanong tinitingnan ni Adrian ang kanyang mga paa, o ang paraan ng paggalaw nito. Halatang sanay sa pagpapanggap. Hindi na iyon napansin ng karamihan, pero nakita iyon ni Eliana.

Tahimik siyang nagtanong sa sarili:
Kung paralisado siya… bakit parang ang tibay ng mga braso niya?

Hindi niya sinabi, pero alam niya: may kakaiba sa lalaking ito.

Hindi siya bulag. Hindi siya tanga.
At higit sa lahat… hindi siya madaling malinlang.

Dahil kung may natutunan siya sa buhay, iyon ay ito:

Ang mga taong may pinakahigpit na maskara… sila ang may pinakamasakit na pinagtataguan.

At sa loob ng katahimikan, habang papunta sila sa dining hall, napatingin siya muli kay Adrian—at doon niya nakitang nagbabago ang ekspresyon nito. Parehong mahina at malakas. Parehong lumalayo at lumalapit.

“Sir Adrian,” mahina niyang tawag.

“Hmm?”

“Alam n’yo po… hindi ko man kayo kilala nang lubusan, pero hindi ko kayo huhusgahan dahil sa kalagayan ninyo. Hindi ko ugaling hindi tumanggap ng tao.”

Hindi alam ni Adrian kung bakit siya nabigla sa sinabi nito. At hindi rin niya alam kung bakit parang may humaplos sa puso niya.

Pero ang hindi niya alam… ay may sinunod si Eliana na isang mahalagang utos mula sa kanyang lolo bago ito pumanaw:

“Hanapin mo ang lalaking may sugatang puso, apo… at pag-ingatan mo siya. Siya ang nakatadhana sa’yo.”

At ngayon, habang nakatingin siya kay Adrian—isang lalaking nagtatago ng sugat sa pamamagitan ng wheelchair—alam niya sa sarili:

Natagpuan na niya ito.
Kahit hindi pa nito alam kung sino siya talaga.