BATANG ULILA INAPI SA REUNION.. Jusko po! Rich Kid Pala .. luhod sila sa Huli😱

..

Bahagi 1: Ang Pagbabalik ni Ellie

Tahimik ang umagang iyon sa tabing ilog ng San Vicente. Ang hamog ay dahandahang humahalik sa mga dahon ng saging, at sa maliit na barong-barong sa gilid ng pampang, maririnig ang mahinang kalansing ng kawali. Si Ellie, labing isang taong gulang, ay maagang nagigising upang magluto ng almusal para sa kanyang tagapag-alaga, si Mang Lando, isang matandang karpintero na tumulong sa kanya mula nang pumanaw ang kanyang mga magulang.

Walang ibang tinuring na pamilya si Ellie kundi si Mang Lando. Sa bawat piraso ng kahoy na binubuo ng matanda, natutunan ni Ellie ang kahalagahan ng tiyaga at pag-asa. Kahit ulila, hindi siya lumaki sa galit kundi sa kababaang-loob. Sa kanyang murang isip, alam niyang may mga bagay na hindi niya kayang kontrolin, ngunit ang kanyang mga pangarap ay nanatiling buhay.

“Eli, anak, tapos na ba ang sinangag mo? Amoy na amoy ko na rito,” tanong ni Mang Lando mula sa likod ng bahay.

“Ah, opo Mang Lando. Pero konti lang po ang ulam natin. Tuyo na naman,” sagot ni Ellie, na may ngiti sa kanyang mga labi.

“Ayos lang yan. Ang mahalaga busog tayo. Hindi tulad ng iba na busog sa pera pero gutom sa malasakit,” sagot ni Mang Lando na may ngiti.

Ngumiti si Ellie, alam niyang totoo ang sinasabi ng matanda. Hindi man sila mayaman, puno ng kabutihan ang kanilang tahanan. Habang kumakain sila, may kumatok sa pinto.

“Ah, ako na po ang titingin,” sabi ni Ellie. Binuksan niya ang pinto at tumambad ang isang kartero.

“Sulat para kay LS de la Vega,” sabi ng kartero.

“Ah, ako po ‘yun. Salamat po,” sagot ni Ellie habang hawak ang sobre. Nang binasa niya ang pangalan na nagpadala, parang nanglamig ang kanyang katawan. Galing kay Tiya Linda, ang kapatid ng kanyang yumaong ama.

“Tiya Linda? Yung kapatid ng tatay mo? Hindi ba siya ‘yung matagal ng hindi nagpaparamdam?” tanong ni Mang Lando.

“Ah, opo. Huling nakita ko siya nung libing ni papa. Hindi man lang ako kinausap noon. Bakit kaya biglang sumulat ngayon?” nagtatakang tanong ni Ellie.

“Ah ewan ko po. Pero sabi rito, iniimbitahan daw ako sa family reunion nila sa Maynila sa Sabado,” sagot ni Ellie, habang muling binabasa ang sulat.

“Magandang pagkakataon yan, Eli. Baka gusto mong subukan,” suhestiyon ni Mang Lando.

“Gusto ko po sanang makita sila, Mang Lando. Baka nagbago na si Tiya Linda,” sagot ni Ellie, puno ng pag-asa.

“Kung yan ang nasa puso mo, sige. Pero tandaan mo, huwag kang yumuko kahit kanino. Hindi mo kailangang ikahiya kung sino ka,” paalala ni Mang Lando.

Kinagabihan, habang tahimik na nakahiga si Ellie, iniisip niya ang kanyang buhay. Labing isang taon ng pagtitiis, ng pagtitinda ng gulay at pag-aalaga sa mga ibon sa ilog. Marami siyang pangarap, hindi para yumaman kundi para magkaroon ng lugar sa mundo.

Ngunit may isang lihim na hindi alam ni Mang Lando. Sa bawat pagkakataong libre siya, nag-o-online class si Ellie sa lumang cellphone na ipinagkaloob ng isang misyonaryo. Natuto siyang mag-computer, magnegosyo, at mag-ipon sa maliit na online venture na nagsimula sa pagbebenta ng recycled crops. Unti-unti, natutunan niyang kaya niyang bumuo ng kinabukasan na hindi umaasa sa iba.

Kinabukasan, maaga siyang nag-impake ng isang paris ng damit, lumang pantalon, at ang tanging larawan ng kanyang mga magulang. Habang naglalakad siya patungo sa terminal, ramdam niya ang malamig na simoy ng hangin. Wala siyang baon kundi pag-asa.

Sa loob ng bus papuntang Maynila, napagmasdan niya ang mga gusali at ilaw. Sa bawat kilometro, naramdaman niyang papalapit siya hindi lang sa lugar ng kanyang tiyahin kundi sa isang bagong yugto ng buhay.

“Binata, saan ka tutungo?” tanong ng matandang pasahero.

“Ah, sa Maynila po, may pamilya po akong bibisitahin,” sagot ni Ellie.

“Ah, reunion. Abay, sana maganda ang pagtanggap nila sa’yo,” sagot ng matanda na may ngiti.

“Salamat po,” sabi ni Ellie na may ngiti sa labi.

Pagsapit ng hapon, bumaba siya sa isang malawak na subdivision. Ang gate ay mataas, may marmol na pangalan na “The Diva Residence.” Dito nakatira si Tiya Linda, ang babaeng matagal na niyang hindi nakita.

Maya-maya, kumatok siya sa gate. Isang kasambahay ang sumilip. “Kanino ka?” tanong nito.

“Kay Tiya Linda po. Pamangkin niya ako. Si Ellie po,” sagot ni Ellie na may ngiti.

Ilang sandali ang lumipas bago bumukas ang gate. Nakita niyang isang babaeng nakagangintong hikaw at mamahaling damit. Nakatingin ito sa kanya mula ulo hanggang paa na parang sinusukat kung karapat-dapat siyang makapasok.

“Ikaw si Ellie?” tanong ng kanyang tiyahin.

“Ah, opo tiya. Ako po yung anak ni papa, si Kuya Samuel,” sagot ni Ellie.

“Mmm. Akala ko hindi ka na darating. Halika, pumasok ka. Pero susunod ka sa mga patakaran dito ha,” sabi ni Tiya Linda.

Ngumiti si Ellie kahit may kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung bakit tila may lamig sa mga salita ng kanyang tiyahin, pero pinili niyang manahimik. Habang pumapasok sa loob ng malawak na bahay, naramdaman niyang ito na ang simula ng isang kwentong hindi niya malilimutan.

Isang paglalakbay na magpapakita kung gaano kalayo ang mararating ng isang batang ulila na marunong magpakumbaba. Sa bawat yapak ni Ellie sa marmol na sahig ng bahay, narinig niya sa isip ang tinig ng kanyang ama. “Anak, huwag kang matakot sa liwanag dahil minsan sa gitna ng panghamak ng iba, doon mo matatagpuan ang tunay mong kinang.”

Mula sa labas, maririnig ni Ellie ang malalakas na halakhakan at tugtugin ng banda. Ang malaking bahay ay puno ng ilaw, may mga nakasabit na palamuti at mga sasakyang mamahalin na nakaparada sa garahe. Habang papasok siya, napansin niyang halos lahat ng tao nakasuot ng magagara. May mga perlas, relo, at pabango. Iba ang mundo ni Tiya Linda. Iba ang hangin pati amoy ng pagkain.

Sa gilid ng hardin, may mga mesa ng pagkain na puno ng lechon, prutas, at imported na alak. Ngunit sa gitna ng karangyaan, ramdam ni Ellie na siya lang ang naiiba.

“Mga anak, narito na ang pamangkin ninyo. Si Ellie,” anunsyo ni Tiya Linda. Napalingon ang mga pinsan. Sandaling katahimikan, saka nagsimula ang mga pabulong at pabulong na tawa.

“Siya yung ulilang anak ng kapatid ni mama,” bulong ng isa.

“Akala ko taga-probinsya lang talaga. Tingnan mo ang suot,” dagdag ng isa.

Naramdaman ni Ellie ang init sa kanyang pisngi. Pinilit niyang ngumiti ngunit ang bawat tawa ng mga pinsan ay parang karayom sa kanyang dibdib. “Ah, magandang gabi po sa inyong lahat. Salamat po sa pag-imbita,” sabi niya, ngunit ang kanyang boses ay nanginginig.

“Aba, magalang. Mabuti naman. Halika rito. Tumulong ka muna sa tagasilbe. Marami tayong bisita para hindi ka rin maboring,” utos ni Tiya Linda.

Numiti si Ellie kahit halatang nagulat. Inilagay ni Tiya Linda sa kamay ni Ellie ang isang tray ng juice. Sa unang tingin, parang simpleng pakiusap lang. Pero sa mga mata ng nanonood, halata ang tunay na layunin. Walang iba kundi ang ipahiya.

Lumapit si Ellie sa mesa ng mga bisita, maingat na nag-alok ng inumin. Ngunit bawat hakbang niya, may naririnig siyang pabulong. “Sino ‘yan, Linda? Bagong tagasilbi mo?”

“Ay hindi naman. Pamangkin ko yan. Anak ng kapatid kong ayun, yung piniling maghirap sa probinsya,” sagot ni Tiya Linda.

Halak ng lahat. Si Ellie ay tahimik lang habang pinagmamasdan niya ang mga taong tawa ng tawa. Naisip ni Ellie kung paano dati ipinangarap niyang magkaroon ng ganitong pamilya. Masaya, buo, at nagkakaintindihan. Pero sa sandaling ito, parang gusto niyang umalis na lang.

“Uy Ellie, pwede mo bang punasan ang mesa? Natapunan ng Diyos ko eh,” utos ng isa sa mga pinsan.

“Ah, opo.” Agad niyang pinunasan at hindi na tumingin pa. “Bilisan mo. May bisita pa kami rito. Nakakahiya sa kanya,” sabay-sabay na tawanan ang lahat.

Ngunit sa gitna ng tawanan, may isang babaeng pinsan, si Lara, na tahimik lang. Hindi siya nakisabay sa panlilibak. Sa likod ng kanyang ngiti, may habag sa kanyang mga mata. “Ellie, pasensya ka na ha. Hindi naman lahat dito ganun,” sabi ni Lara.

“Ayos lang, Lara. Sanay na ako. Salamat,” sagot ni Ellie.

Lumipas ang ilang oras, patuloy ang kasiyahan, kantahan, at sayawan. Si Ellie ay abala sa paghuhugas ng baso sa likod bahay. Sa bawat buos ng tubig, parang gusto niyang ipaligo lahat ng pait. Pero kahit ganon, pinili niyang hindi umalis.

Samantala, bandang 8 ng gabi, inutusan siya ni Tiya Linda na ihatid ang mga dessert sa mesa ng mga VIP guest. Habang naglalakad siya, dala ang bandehado ng cake, nadulas siya ng may matapakan, isang piraso ng yelo. Nabagsak ang cake sa sahig. Natahimik ang lahat. Ilang segundo lang, sumabog ang halakhakan ng mga pinsan at bisita.

“Ayan. Hindi marunong maglakad,” bulong ng isa.

“Diyos ko, Ellie, sa harap pa ng mga bisita. Nakakahiya ka,” sigaw ni Tiya Linda.

“Pasensya na po, tiya. Hindi ko sinasadya,” sagot ni Ellie, na may luha sa kanyang mga mata.

“Pasensya? Alam mo bang ang cake na yan ay galing pa sa Italy? Hindi mo alam kung magkano ‘yan no?”

Tahimik si Ellie habang pinupunasan ang mga piraso ng cake isa-isa. Ramdam niya ang bawat tingin ng mga taong dati niyang inakalang pamilya.

“Linda, hindi mo babalak turuan yang pamangkin mo ng asal para naman hindi nakakahiya,” sabi ng isa pang kamag-anak.

“Baka nga dapat simula ngayon siya na lang muna ang tumulong sa mga kasambahay hanggang matapos ang ibenta,” sagot ni Tiya Linda.

Iyun ang huling patak ng kahihiyan. Ngunit sa halip na umiyak, ngumiti lamang si Ellie. May kung anong liwanag sa kanyang mga mata na hindi napansin ng iba. “Opo tiya. Tutulungan ko po sila. Maraming salamat pa rin po sa pag-imbita.”

Nakayuko niyang sabi ng utusan muli siya ng kanyang Tiya Linda. Habang nagliligpit ng mga plato, naramdaman ni Ellie ang kamay ni Lara sa kanyang balikat.

“Hindi mo deserve ‘to, Ellie?” tanong ni Lara.

“Ayos lang. Baka ito lang talaga ang tingin nila sa akin. Pero okay lang. Hindi ko kailangan ng patunayan ang sarili ko sa kahit kanino,” sagot ni Ellie.

“Ang bait mo. Kung ako ‘yan, baka kanina pa ako sumigaw,” wika ni Lara.

“Minsan tahimik lang ang tunay na lakas,” sagot ni Ellie.

Sa mga salitang iyon, napatingin si Lara kay Ellie. May kung anong misteryosong tono na parang may alam siyang hindi pa nila natutuklasan.

Bahagi 2: Ang Laban para sa Katarungan

Ilang minuto pa, pumasok si Tiya Linda sa kusina. Bitbit ang baso ng alak at halatang lasing na. “Ellie, alam mo bang kung hindi lang sa awa, hindi ka dapat nandito? Buti nga pinaakyat pa kita sa bahay ko,” sabi ni Tiya Linda.

“Ah, naintindihan ko po, tiya. Salamat po sa kabaitan niyo,” sagot ni Ellie na may ngiti.

“Kabaitan? Ha? Wala kang mana, wala kang pera at wala kang karapatan dito. Kaya huwag kang magmamalinis,” sagot ni Tiya Linda na may pang-aasar.

Bumigat ang hangin sa loob ng kusina. Si Lara ay natigilan. Si Ellie tahimik lang. Ngunit sa loob niya, may kumikislap na apoy ng determinasyon.

“Wala po akong hinangad, tiya. Dumating lang po ako para makilala kayong muli,” sagot ni Ellie.

“Kung ganon, tapos na yun. Bukas, umalis ka na. Hindi mo na kailangang bumalik dito,” sabi ni Tiya Linda.

Tumalikod si Tiya Linda at iniwan si Ellie. Tahimik ang lahat. Si Lara ay gustong magsalita pero pinigilan siya ni Ellie. “Huwag na, Lara. Hayaan mo na lang. Minsan kailangan mo munang hayaan silang husgahan ka bago mo ipakita kung sino ka talaga.”

Samantala, sa labas ng bintana, bumuhos ang napakalakas na ulan, parang sumabay sa bawat pintig ng puso ni Ellie. Ngunit sa gitna ng dilim, ng ulan at ng pang-aapi, may ngiti pa rin sa kanyang labi. Ngiti ng taong may alam na lihim.

Habang pinupunasan niya ang huling baso, sumulyap siya sa relong ng kanyang ama. Tumutunog ito sa oras na eksaktong 10 ng gabi. Tanda ng kanyang bagong simula.

Hindi alam ni Tiya Linda ni sino man na ang batang hinamak nila ay may kapangyarihang magpapabago sa buhay nilang lahat.

Mataas pa rin ang tunog ng tugtugin sa labas. Sa gitna ng kasayahan, abala ang mga kamag-anak ni Ellie sa pag-aalok ng alak at pagkain sa mga bisita. Samantalang siya, tahimik na nagliligpit sa kusina, basa ng ulan at pagod, ngunit buo ang loob.

Matapos siyang pagalitan ni Tiya Linda, pumasok si Lara na may dalang tuwalya. Pinunasan nito ang buhok ni Ellie at halatang naaawa. “Ellie, hali ka muna sa loob. Magpahinga ka man lang,” alok ni Lara.

“Ayos lang ako. Malapit na rin naman matapos ‘to,” sagot ni Ellie.

“Bakit hindi ka lumalaban? Hindi mo man lang ipinagtanggol ang sarili mo,” tanong ni Lara.

“Hindi ko kailangan makipagsigawan para patunayan ang totoo,” sagot ni Ellie.

Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, naramdaman ni Ellie ang sakit ng pang-aapi. Sa kanyang puso, nag-aalab ang apoy ng determinasyon. “Darating din ang tamang oras, Lara. Hindi kailangang ipilit ang panahon na mismong magpapakita.”

Maya-maya, pumasok ang isang babae sa kusina. Suot ang maayos na uniporme at may dalang folder. Mukhang galing sa lungsod. “Excuse me po, pasensya na. Hinahanap ko po si Mr. Ellie S. De la Vega. May pinapaperma pong kontrata galing sa ESB Holdings,” sabi ng babae.

Napatigil ang lahat ng tao sa kusina. Si Lara ay napatitig kay Ellie. “Ellie, ikaw ba ‘yun?” tanong ni Lara.

“Oo, ako nga yun,” sagot ni Ellie.

Nagmarinig yon ng ilang kasambahay. Agad nila itong binulungan at kumalat ang usapan. Mabilis na nakarating kay Tiya Linda na may hinahanap daw na CEO na may parehong pangalan ng kanyang pamangkin.

“Anong CEO? Hindi ba taga-probinsya lang yang si Ellie?” sigaw ni Tiya Linda.

Pumasok siya sa kusina, hawak pa ang baso ng alak. “Ano ‘ng kalokohan? Sinabi mong Eli de la Vega. Yan nga yung batang tinulungan kong makapasok dito,” sabi ni Tiya Linda.

“Opo ma’am,” sagot ng kasambahay.

“Siya po ang CEO ng ESB Holdings. May meeting po dapat kami bukas pero pinili po niyang pumunta sa family event kaya ako na lang ang naghatid ng mga dokumento.”

Biglang natahimik ang buong lugar. Ang mga pinsan na kanina nagbubulungan ngayon ay hindi makatingin. Ang mga kasambahay ay napatingin kay Ellie na tila ibang-iba nasa paningin nila.

“Salamat, miss. Pakiabot na lang po sa mesa. Pepirmahan ko po mamaya,” sabi ni Ellie habang lumapit at kinuha ang folder. Pinirmahan ang dokumento gamit ang isang mamahaling pen na kinuha niya mula sa bulsa.

Hindi naman makapaniwala si Tiya Linda sa kanyang nasaksihan. Parang nabunutan siya ng tinik ngunit nilamon ng kahihiyan. Ang mga bisita sabay-sabay na nagtahimikan, nakatingin sa binatang kanina lang ay nilalait nila.

“Ellie, ikaw se. Paano? Kailan pa?” tanong ng kanyang pinsan.

“Matagal na po tiya. Sa tulong ni Mang Lando, nagsimula po ako sa maliit na online business. Nag-ipon, nagtiyaga hanggang sa lumago,” sagot ni Ellie.

“Ah, akala ko’y walang-wala ka, Ellie,” sagot ng kanyang pinsan.

“Marami akong wala pero hindi ko kailanman nawala ang pangarap ko,” wika ni Ellie.

Dahan-dahan ibinaba ni Ellie ang folder sa mesa. Tumingin siya sa kanyang mga kamag-anak, hindi mayabang kundi mapayapa. “Hindi ko po ito sinadya para ipagyabang. Dumating lang po ako dito kasi gusto kong makilala ulit ang pamilya ni papa. Pero siguro hindi ko kailangang magpumilit kung hindi naman bukas ang mga puso ninyo.”

Napatahimik ang lahat. Naririnig lang ang tunog ng ulan sa labas at ang mahinang ihip ng hangin. Si Lara na kanina pa tahimik ay biglang napaluha. “Ellie, patawarin mo sila. Hindi nila alam.”

“Walang kailangang patawarin, Lara. Hindi ko kailanman dinama ang galit. Sa totoo lang, masakit lang makita na ang yaman ay nagiging dahilan para mawalan ng respeto.”

Si Tiya Linda ay napaupo, parang bumagsak ang bigat ng mundo sa kanyang balikat. Ang dating matapang na boses ay napalitan ng panginginig. “Ellie, anak, patawad. Nadala ako ng yabang. Hindi ko alam. Hindi ko alam na ganito ka na pala.”

“Tiya,” sagot ni Ellie. “Hindi ko po kayo sinisisi. Alam kong may mga pagkukulang tayo. Ang mahalaga, handa na tayong ayusin ang lahat.”

Dahan-dahan, bumalik ang mga ngiti sa mga labi. Si Lara ay tumayo at lumapit kay Ellie, hawak ang kamay ng pinsan niya. “Ellie, kung pwede gusto naming maging bahagi ka pa rin ng pamilya, hindi lang bilang pamangkin kundi bilang inspirasyon.”

“Salamat, Lara. Hindi ko kailanman hinangad ang espasyo na trato. Ang mahalaga po ay maramdaman natin ang tunay na pamilya. Pagmamahal at respeto lang. Sapat na po ‘yun.”

Tumingin si Ellie sa kanyang mga pinsan na dati nagbiro at nagpahiya sa kanya. Halos mapaiyak ang ilan sa kanila. Dahil sa kauna-unahang pagkakataon, nakitang may ganitong kabutihan sa batang kanilang minaliit.

“Ellie, pasensya ka na ha. Hindi namin alam. Maling-mali ang ginawa namin,” sabi ng isa sa mga pinsan.

“Ayos lang. Ang mahalaga, natuto tayo sa pagkakamali. Lahat tayo may pagkakataon na magbago,” sagot ni Ellie na may ngiti.

“Kung pwede, gusto rin naming makita ang kumpanya mo minsan,” dagdag ng isa.

“Bukas ang pinto basta marunong lang kayong rumespeto sa pinaghirapan ng iba,” sagot ni Ellie.

Matapos noon, nagpatuloy ang reunion, pero iba na ang aura. Ang dati punong halakhakan ay napalitan ng mga tawa na may halong respeto at pagtanggap. Ang dating malamig na hangin ay napalitan ng init at pagkakaisa.