🔥PART 2 –Nagtago ng 8 Taon ang Janitor na Isa Siyang FIGHTER PILOT — Hanggang Pinilit Siyang Lumipad

CHAPTER 2: Ang Paglipad na Muling Nagpabukas sa Langit

Sa sandaling kumapit ang mga daliri ni Mateo sa control stick, parang huminto ang oras sa loob ng cockpit. Ramdam niya ang lamig ng metal, ang amoy ng bagong wiring at electronics, at ang mabigat ngunit pamilyar na pakiramdam ng oxygen mask na nakahanda nang isuot. Walong taon siyang lumayo sa mundong ito, ngunit ngayong muling nasa harap niya, tila hindi siya nawala kahit isang araw. Parang ang katawan niya mismo ang nagdikta—Ito ang tahanan mo.

Sa kabilang banda, sa control booth ng hangar, nakamasid si General Cortez, nakapulupot ang mga kamay sa likod, at may ngiting hindi maipinta kung panlilinlang ba o tagumpay. Hindi niya inaasahan na sa wakas, matapos ang halos isang dekada ng paghabol, muli niyang mapapaikot si Mateo sa larong dati nitong ikinainitan—isang larong may kasamang pulitika, kapangyarihan, at dugo.

Sa loob ng cockpit, unti-unting nagising ang makina at umandar nang mas mabilis ang turbine. Kumislap ang HUD (heads-up display) at dahan-dahang lumitaw ang flight data, mga coordinate, radar diagnostics, at mga alertong hindi pa niya nakikita noon—mga teknolohiyang mas advance pa kaysa sa huling eroplanong nilipad niya. Sinipat niya ang systems check habang nag-iinit ang makina, at kahit kulang ang walong taon niyang karanasan, mabilis niyang naintindihan ang bawat function. Ang utak niya mismo ang nagkonekta sa lahat, parang automatic.

“This aircraft… isn’t standard issue,” bulong niya sa sarili, halos hindi mapigilang mamangha.

May alarm sa gilid: Falcon Unit Authentication Required.

“Falcon, authenticate,” utos ng system.

Inilapit ni Mateo ang bibig sa mic. “Authentication code: Falcon-Seven-Two.”

Sandaling tumigil ang sistema, parang sinusuri ang bawat syllable ng boses niya.

Then—
ACCESS GRANTED.
WELCOME BACK, FALCON.

Napapikit si Mateo. Hindi niya inakalang maririnig niya ulit iyon—isang pagbati ng isang makinang minsan niyang tinuring na pinakamalapit na kaibigan. Ngunit ngayon, ang mismong tinig na iyon ang nagpapaalala sa kanya kung bakit sumumpa siyang hindi na muling lilipad.

Hindi na siya Falcon.
Janitor na siya. Walang titulo. Walang aral. Walang buhay na nakatali sa langit.

Pero oras na para maging Falcon ulit. Kahit ayaw niya.

“Falcon, ready for departure?” tanong ng control tower.

Pinisil niya ang throttle.

“This is Falcon,” sagot niya, mababa ngunit matatag ang boses. “Ready for takeoff.”

Gumalaw ang fighter jet. Mabagal sa una, parang binubuhat ang bigat ng nakaraan, pero sa bawat metro ng taxiing, parang unti-unting natatanggal ang kalawang ng mga taon. Pagdating niya sa dulo ng runway, huminto ang jet, at saka lamang niya napansin na sa likod ng mga tinted na salamin ng observation deck, nagtipon ang ilang sundalong hindi niya kilala. Nakatingin sila—hindi sa eroplano, kundi sa piloto.

Kahit naka-helmet siya, alam niyang alam nila kung sino siya at kung bakit malaking balita ang paglipad niyang ito.

“Falcon, you are clear for takeoff,” sabi ng tower.

Hinawakan niya ang throttle.

Inangat.

At sa isang iglap—
—sumabog ang pag-ikot ng makina sa pinakamalakas nitong kalibre.
—umuga ang runway.
—kumalabog ang buong fuselage.

At parang isang nilalang na matagal na nakatali…

UMANGAT ANG FIGHTER JET SA LANGIT.

Sa bilis ng pag-angat, halos dumikit ang likod ni Mateo sa upuan. Ang mga ulap na dati’y pinapanuod lang niya mula sa lupa ay mabilis na nilampasan, at ang hangin ay nagmistulang isang malakas na alon na bumalot sa hele ng eroplano.

Walang sinabi ang mundo sa baba kumpara sa tanawing nasa harapan niya. Kumalat ang liwanag ng araw sa cockpit, at sa unang pagkakataon matapos ang walong taon…

Umiyak si Mateo.

Hindi dahil sa takot.
Hindi dahil sa galit.
Kundi dahil sa matinding pangungulila.

Ito ang langit na minahal niya.

Ito ang mundong tumanggap sa kanya kahit kailan ay hindi niya ito pagmamay-ari.

Ngunit habang lumilipad siya, bumalik sa isip niya ang dahilan kung bakit siya napilitang lumipad muli—ang saksi. Ang taong nagligtas sa pangalan niya. Ang taong itinatago niya gaya ng pag-iingat niya sa sariling buhay.

“Control, status report on target aircraft,” tanong ni Mateo, pinupunasan ang luha bago ito tumulo.

“Target aircraft identified,” sagot ng radar officer. “Heading north. Altitude 42,000 feet. Overspeed velocity. Pilot unknown.”

Pero alam ni Mateo na hindi iyon totoo. Hindi unknown ang piloto.

Kilala niya ito.

Dati itong nasa squadron niya.

Dati itong kaibigan.

At dati itong nagligtas ng buhay niya.

Pero ngayon—
Isang traidor.
Isang kriminal.
At may hawak na sandatang kayang magpabagsak ng dalawang lungsod.

“Falcon, new intel coming in,” sabi ng tower.

“Proceed,” sagot niya.

“Ang tumangay sa prototype… ay si Major Adrian Reyes.”

Napakapit si Mateo sa control stick. Halos nagdugo ang palad niya sa higpit.

Hindi niya kayang paniwalaan. Hindi si Adrian. Hindi ang lalaking halos kapatid na niya.

Ngunit naroon sa screen: ang flight signature. Ang maneuvering pattern. Ang bilis. Hindi iyon kayang gayahin ng iba. Tanging isa lang ang kayang lumipad ng gano’n.

Si Adrian.
Ang taong minsang nagsalba sa kanya.
Ang taong kasama niya sa huling misyon bago siya ituring na kriminal.

“At bakit niya ginagawa ito?” bulong ni Mateo.

Walang sumagot.

Pero sagot ng control tower… ay mas malala pa.

“Falcon… may mensahe mula kay Major Reyes.”

Nag-freeze ang dugo niya.

“Play it,” utos niya.

At sa speaker ng kanyang helmet—
isang tinig ang umalingawngaw.
Isang tinig na hindi niya inaasahang maririnig pa.
Isang tinig na puno ng galit, hinanakit, at pagnanais na tapusin ang isang bagay na sinimulan walong taon ang nakalipas.

“Mateo… kung nakikinig ka… sana handa ka na. Dahil ikaw mismo ang gusto kong humarang sa akin. Ikaw… at wala nang iba.”

Nanginig si Mateo.
Hindi dahil sa takot.
Kundi dahil sa bigat ng katotohanan.

Hindi siya tinawag para hulihin ang traidor.

Tinawag siya dahil—

Siya ang target.

At si Adrian…
Ang dati niyang kaibigan…
Ang minsang nakasama niyang lumipad…

ay gustong patayin siya.

Ngayon, wala nang takas.
Wala nang pagbalik sa pagiging janitor.
Wala nang pag-ibig sa katahimikang walong taon niyang itinago.

Ito ang bagong misyon.
At sa sandaling iyon kung kailan pumintig ang radar—nasa likod na niya ang target.

Ang mismong eroplano ni Adrian.

At ang langit…
ay magiging saksi sa banggaan ng dalawang alamat na parehong itinakwil ng mundo.