✦ PASKONG KUMIKINANG: ANG HINDI MALILIMUTANG GABING NAGPASABOG NG MUSIKA, PAGMAMAHAL, AT PAGPAPAHALAGA SA OPM ✦

Sa loob ng halos tatlong oras ng walang patid na awitan, sayawan, at emosyon, muling ipinakita ng mga Pilipino kung bakit sila itinuturing na isa sa “mga pinaka-musikal na lahi sa buong mundo.” Sa gabing ito—punô ng palakpakan, nostalgia, kabataan, pananampalataya, at pag-asa—naging saksi ang libu-libong manonood sa isang konsiyertong hindi basta pagtatanghal, kundi isang pagdiriwang ng kultura, puso, at pagkataong Pilipino.

Mula sa pag-angat ng unang nota hanggang sa huling sigaw ng “Part Two! Part Two!” naging malinaw na ang gabi ay hindi lamang tungkol sa mga kanta—kundi tungkol sa pagkakaisa ng talento at mga taong naniniwala na ang musika ay may kapangyarihang magpagaling, magbigay pag-asa, at magdala ng saya kahit sa pinakamatinding panahon.

I. Isang Pagbubukas na Nagpaindak sa Lahat

Nang tumugtog ang unang track at sumabog ang unang “Applause,” agad sumiklab ang energy sa venue. Wala pang sampung segundo, pero ramdam na ng audience: this is going to be a night to remember. Lumabas ang unang performers na may kumpiyansang tinatanaw ng maraming baguhang mang-aawit—hand gestures malambot, boses malinaw, at stage presence na parang pinanday sa mga taon ng ensayo.

Habang umaawit ng mga classic inspirational lines na
“…and the world will be a better place for you…”
nagsimulang tumayo ang ilan sa audience, sabay indak, sabay sabayaw. Pamilyar man ang awitin, ramdam na ramdam ang bagong buhay na ibinigay dito.

Ang unang bahagi pa lamang, pero punô na ang excitement—halos bawat camera phone nakaangat, bawat tao may ngiti, at bawat palakpak, parang kulog.

II. Ang Sorpresang Hirit: “Party in the USA”

Kung may isang performance na nagpasabog ng “millennial energy,” ito na ’yon. Pagkasabi ng
“USA!!!”
ay nagtilian ang buong venue, at pagpasok ng unang linya ng “Party in the USA,” halos lumundag ang mga tao sa tuwa.

Ang clone performer ng Miley Cyrus ay hindi lang ginaya ang boses—ginaya pati ang signature attitude:

swaying hips,

hands in the air,

and that carefree, pop-rock vibe.

Nang kinanta niya ang iconic na:
“So I put my hands up, they’re playing my song…”
sabay-sabay na tinaas ng buong audience ang kanilang mga kamay. Para bang buong venue ay naging isang malaking party bus na bumabaybay sa Hollywood Boulevard.

At siyempre, hindi mawawala ang pinaka-Pinoy na eksena: may sumigaw mula sa likod,
“Shot na ’yan!”
na ikinatawa ng buong hanay.

III. Isang Malamig na Simoy ng Pasko: OPM Christmas Medley

Pagkatapos ng high-energy pop segment, biglang humina ang ilaw—isang indikasyon na magbabago ang mood. Tumugtog ang malamyos na himig ng Pasko, at halos lahat ng puso’y biglang lumambot.

Ang linya na:
“It’s Christmas all over the world…”
ay nagdala ng kakaibang emosyon—tila bang pinaalalahanan ang audience na kahit gaano kahirap ang taon, laging may liwanag pagdating ng Disyembre.

Naroon ang:

mga magkasintahang naghawak-kamay,

mga batang sumasayaw sa upuan,

at mga lolo’t lola na nakangiti habang inaawitan ng performers ang kantang sinabayan nila noong kabataan nila.

Isang babae sa harapan ang mapapansing umiiyak nang marahan—marahil dala ng nostalgia at sarap ng balik-tanaw.

IV. Ang Paglabas ng Icon: Gary Valenciano Tribute

Nang ianunsyo na susunod ay isa sa “pinaka-minamahal na OPM Christmas songs,”
nag-ingay ang buong venue—marami agad ang nakahula:
Gary V.

At nang lumabas ang clone performer na kilala bilang “The Glow of Gary V – Lucky,” umusbong ang standing ovation.

Hindi lang nito ginaya ang boses ni Gary—ginaya niya ang:

signature dynamics,

facial expressions,

at ’yong pag-alon ng kamay habang totodo sa high notes.

Para bang nanonood ang lahat ng isang mini-“ASAP” performance. At ang bawat “woooh!” ng audience ay patunay na si Gary V, kahit clone lamang ang naroon, ay nananatili pa ring hari ng inspirational OPM.

V. Isang Gabi ng Mga Birit, Emosyon, at Pagpapalakas ng Loob

Iba’t ibang genre ang sumunod—mula pop hanggang rock, mula ballad hanggang gospel.

1. Inspirational Emotions – “You Say”

Nang kantahin ang worship hit na “You Say”, halos maramdaman mong naging isang malaking simbahan ang buong venue. Umalingawngaw ang linya:
“You say I am loved… when I can’t feel a thing…”
at maraming nakitang pumikit at nagdasal.

2. “My Way” – The Filipino Anthem of Courage

Kapag “My Way” ang kinakanta, alam na alam ng Pinoy na handa na ang biritan.
At hindi binigo ng clone ni Frank Sinatra ang expectation—tama ang phrasing, tama ang vibrato, sobrang linis ng timbre.

Ang audience?
Sumabog sa palakpakan.
Siyempre, Pinoy eh.

3. “I Believe I Can Fly” – A Song of Hope

Ang high notes?
Lumalaban.
Ang belt?
Matatag.
Ang emosyon?
Solid.

Ang Pinoy ay likas na umaasa, at kitang-kita iyon sa paraan ng pagsigaw ng audience:
“Kaya mo ’yan!!!”

VI. Mga Clone Performers na Umagaw sa Eksena

Kung may pinaka-unique na bahagi ng gabi, ito ang segment kung saan ipinakilala ang mga clone performers:

Elvis Presley Clone – Cheroke
—complete with pelvic moves at makintab na suit.

Michael Bolton Clone – Alvola Jr.
—solid ang belting, parang pang-grand finals.

Miley Cyrus Clone – Shan
—nagpasabog ng pop energy.

Magaro Clone
—kontrolado, rehearsed, charismatic.

Gary V Clone – Lucky
—crowd favorite.

Steve Perry Clone
—nakapagpabalik ng 80’s rock feels.

Naging parang international festival ang vibe—isang gabi ng mga iconic voices reborn through tribute artists.

At ang audience?
Sobrang saya.
Sobrang ingay.
Sobrang proud.

VII. Dance Royalties – Energy na Hindi Matatawaran

Nang tawagin ang Dance Royalties, umangat ang energy level ng buong venue:

Pedro

The Hall of Feds

Gale Victoria

Martinez

Ang choreography?
Sabay-sabay.
Malinis.
Malakas.
Pang-“World of Dance” ang galawan.

Pumalakpak ang lahat na tila hindi mapagod.

VIII. Isang Pasasalamat na Puno ng Puso

Nang magpasalamat ang performers—lalong-lalo na sa sponsors tulad ng:

Foodpanda

Executive Optica

Yamaha Motor Philippines

Jollibee

Salatisa Wings

PalawanPay

tumindig ang performers at audience bilang iisang komunidad.

Sabi ng isa sa performers:
“We are very proud of you. You’re a legit culture artist.”
At halos lahat ay napangiti—isang simpleng patunay na ang art ay mas nagiging makabuluhan kapag kinakalinga ng sambayanan.

IX. Ang Pinaka-Inaabangan: “PART TWO! PART TWO!”

Pagkatapos ng finale, hindi pa rin umaalis ang audience.
Nagsimula ang isang chant na lumakas nang lumakas:
“PART TWO! PART TWO!”

Kahit ang performers, natatawa at napapailing sa tuwa.
Iba talaga ang Pinoy—kapag masaya sila, ayaw nila ng ending.

X. Isang Paskong Hindi Malilimutan

Sa huling kanta—isang festive Christmas medley—napuno ang venue ng saya, pag-ibig, at samahan.
May batang sumigaw:
“I love you, Mommy!”
na kinatuwa ng buong venue.

Habang bumababa ang ilaw, habang nauubos ang huling nota, habang lumalabas ang crowd na may bitbit na ngiti—naging malinaw ang isang bagay:

Na kahit may problema, kahit may pagsubok, kahit may lungkot…
kapag may musika, may pag-asa ang Pilipino.

At ngayong Pasko, muling napatunayan na ang musika ay hindi lamang tunog—ito ay tahanan.
Tahanan ng puso.
Tahanan ng pag-asa.
Tahanan ng pagiging Pilipino.