WAITRESS NAKITA ANG LARAWAN NG KANYANG INA SA WALLET NG ISANG BILYONARYO

KABANATA 1: ANG LARAWANG HINDI DAPAT NANDOON

Maagang gumising si Althea upang maghanda para sa isa na namang mahabang araw sa maliit ngunit elegante nilang restoran sa gitna ng lungsod. Sanay na siya sa pagod—sa pagngiti kahit masakit ang paa, sa pagyuko kahit mabigat ang dibdib. Isa siyang waitress na tahimik lang ang pangarap: makapag-ipon, makapagtapos ng kapatid, at maunawaan ang misteryong matagal nang bumabalot sa kanyang pamilya—ang pagkawala ng kanyang ama at ang mga luha ng kanyang ina tuwing gabi.

Bandang tanghali, dumating ang lalaking pinagkaguluhan ng buong restoran. Maayos ang barong, simple ngunit halatang mamahalin ang relo, at may presensyang hindi kailangang ipagsigawan. Siya si Sebastian Valero—isang kilalang bilyonaryo na bihirang makita sa ganitong lugar. Nagkatinginan ang mga kasamahan ni Althea; may halong kaba at tuwa ang hangin. Sa hindi inaasahang pagkakataon, siya ang naatasang mag-serve sa mesa ng lalaki.

Magalang si Sebastian, diretso magsalita, at bihirang ngumiti. Umorder siya ng simple—kape at isang putahe—na ikinagulat ni Althea. Habang nagliligpit siya ng mga gamit sa mesa, napansin niyang nahulog ang wallet ng lalaki mula sa bulsa nito. Dali-dali niya itong dinampot, handang ibalik agad, ngunit may isang larawan ang sumilip—isang lumang litrato na bahagyang kupas.

Napatigil ang mundo ni Althea.

Ang babaeng nasa larawan ay ang kanyang ina—bata pa, may parehong mga mata at ngiting kinagisnan niya. Parehong nunal sa pisngi. Parehong paraan ng pagtingin na tila may lihim na itinatago. Nanginig ang kamay ni Althea. Paano napunta ang larawan ng kanyang ina sa wallet ng isang bilyonaryong hindi niya kilala?

“May problema ba?” mahinahong tanong ni Sebastian nang mapansin ang kanyang pagkabigla.

Pinilit ni Althea ang sarili na huminga. “S-Sir… nahulog po ang wallet ninyo,” sabi niya, iniabot ito habang pilit tinatakpan ang nanginginig na boses.

Tinanggap ni Sebastian ang wallet, ngunit nang makita ang ekspresyon ni Althea, napakunot ang noo niya. “May nakita ka,” aniya, hindi bilang tanong kundi pahayag.

Nagkatinginan sila. Sa ilang segundo, parang may mabigat na alaala ang dumaan sa mga mata ng lalaki. Dahan-dahan niyang binuksan ang wal

et at inilabas ang litrato. “Kilala mo ba siya?” maingat niyang tanong.

Nilunok ni Althea ang takot. “Ina ko po,” sagot niya, diretso ngunit may takot sa maaaring kasunod.

Nanahimik si Sebastian. Tumayo siya, humakbang palayo sa ingay ng restoran, at saka muling humarap kay Althea. “Kung ganoon,” wika niya, mabigat ang tinig, “marami tayong dapat pag-usapan.”

Hindi alam ni Althea kung matutuwa ba siya o matatakot. Ang alam lang niya—ang araw na iyon ay hindi na magiging ordinaryo. Sa likod ng ngiti ng isang bilyonaryo at sa loob ng isang lumang wallet, may katotohanang matagal nang naghihintay na mabunyag. At sa sandaling iyon, nagsimula ang paghahanap niya sa sagot na maaaring magbago ng buong pagkatao niya—kung sino talaga ang lalaking nasa harap niya, at kung anong ugnayan nito sa babaeng tinawag niyang ina.

Tahimik na sinundan ni Althea si Sebastian palabas ng restoran. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin ng lalaking ito, ngunit may kung anong puwersang humihila sa kanya pasulong—isang halo ng takot, kuryosidad, at matagal nang pananabik na malaman ang katotohanan. Sa loob ng kanyang isipan, paulit-ulit na bumabalik ang mukha ng kanyang ina sa lumang litrato: bata, masaya, at tila may pangakong hindi natupad.

Sumakay sila sa isang itim na sasakyan. Sa loob, mabigat ang katahimikan. Pinagmamasdan ni Althea ang mga kamay ni Sebastian—malinis, nanginginig nang bahagya, tila hindi sanay sa ganitong uri ng pagkikita. Hindi ito ang itsura ng isang lalaking kontrolado ang lahat. May sugat ang lalaking ito, at halatang matagal na itong hindi naghihilom.

“Hindi ko inaasahan na mangyayari ito,” unang nagsalita si Sebastian habang nakatingin sa bintana. “Sa totoo lang, matagal ko nang iniwasan ang araw na ito.”

“Sir… bakit po ninyo dala ang larawan ng ina ko?” diretsahang tanong ni Althea, hindi na kayang pigilan ang sarili. “At bakit parang may alam kayo na matagal naming hindi nalalaman?”

Napapikit si Sebastian. Huminga siya nang malalim, parang hinahanda ang sarili sa isang pag-amin na matagal niyang tinago. “Dahil mahal ko siya,” wika niya sa wakas. “At dahil may kasalanan ako sa kanya… at sa’yo.”

Parang may malamig na tubig na ibinuhos sa katawan ni Althea. “Anong ibig ninyong sabihin?”

Huminto ang sasakyan sa harap ng isang lumang bahay—simple ngunit maayos, malayo sa marangyang mundo ng bilyonaryo. Bumaba sila, at doon lamang nagsalita muli si Sebastian. “Dito nagsimula ang lahat.”

Sa loob ng bahay, may mga lumang larawan sa dingding—mga alaala ng isang panahong hindi kasama si Althea. Isa-isang itinuro ni Sebastian ang mga litrato: isang dalagang kahawig ng kanyang ina, nakangiti sa tabi ng isang mas batang Sebastian; mga sandaling puno ng pangarap bago pa man pumasok ang kapangyarihan at kayamanan sa pagitan nila.

“Ilang taon na ang nakalipas,” simula ni Sebastian, “mahal ko ang ina mo. Gusto kong pakasalan siya. Pero ang pamilya ko… hindi pumayag. Mahirap siya. Walang pangalan. Walang yaman.” Napatawa siya nang mapait. “At ako, naging duwag.”

Naramdaman ni Althea ang kirot sa dibdib. “Iniwan ninyo siya,” mahinang sabi niya.

“Oo,” amin ni Sebastian. “At nang bumalik ako para hanapin siya, huli na ang lahat. Nawala siya sa buhay ko… at hindi ko alam na may iniwan pala akong anak.”

Tumulo ang luha ni Althea, hindi dahil sa galit lamang, kundi dahil sa lungkot ng isang katotohanang matagal nang kulang ang kalahati. “Alam ba ito ng ina ko?” tanong niya.

“Hindi,” sagot ni Sebastian. “At iyon ang pinakamabigat kong kasalanan. Pinili kong manahimik. Pinili kong dalhin ang alaala niya sa wallet ko… bilang parusa sa sarili ko.”

Tahimik na naupo si Althea. Sa loob ng ilang minuto, parang gumuho ang mundo niya at muling binuo sa ibang anyo. Ang bilyonaryong akala niya’y estranghero ay maaaring… ang ama niyang hindi niya nakilala.

“Hindi ko alam kung kaya kitang tawaging ama,” wika niya sa wakas, tuwid ang tingin. “Pero may karapatan akong malaman ang buong katotohanan.”

Tumango si Sebastian. “At may obligasyon akong itama ang nagawa kong mali. Hindi ko hinihingi ang kapatawaran mo. Ang hinihiling ko lang… ay isang pagkakataon.”

Sa labas, dahan-dahang lumulubog ang araw. Sa pagitan ng dalawang taong pinagtagpo ng isang lumang litrato, nagsisimula ang isang bagong yugto—isang yugto ng paghaharap, paghilom, at mga lihim na hindi pa ganap na nabubunyag. Dahil sa kabila ng pag-amin ni Sebastian, may isa pang katotohanang hindi pa niya nasasabi—isang lihim tungkol sa pagkawala ng ina ni Althea na maaaring muling gumising sa mga sugat ng nakaraan.