LATEST FIGHT! l Grabe double knockdown ang laban ni Apolinar sa JAPAN

Sa malamig na gabi sa Yokohama Arena, kumukulo ang loob ng stadium habang libo-libong fans mula sa Japan, Pilipinas, at iba’t ibang bansa ang sabay-sabay na sumisigaw sa paghihintay sa isa sa pinaka-mainit na bakbakang inaabangan ng taong iyon. Ang ilaw ng arena ay sumasayaw sa ibabaw ng ring habang pinupuno ng commentator ang himpapawid ng tensyon. Sa gitna ng lahat ng ito, nakatayo si Rico “Apolinar” Santos, isang Filipino boxer na unti-unting nagiging kilala sa buong Asya dahil sa kanyang kakaibang kombinasyon ng bilis, lakas, at matalinong footwork na minana pa niya mula sa kanyang yumaong ama na isa ring dating boksingero. Higit sa lahat, dala niya ang pangarap ng kanyang pamilya, ang pagbangon nila mula sa kahirapan, at ang pag-asa ng maraming Pilipinong sumusuporta sa kaniya.

Hindi madaling laban ang kanyang haharapin. Katapat niya ang Japanese rising star na si Haruto Yamase, isang knockout artist na kilala sa kanyang mabibigat na suntok at walang kapaguran sa ring. Ilang linggo nang pinag-uusapan ng media ang laban nila, may mga nagsasabing si Haruto ang tatapos sa winning streak ni Apolinar, habang ang iba naman ay naniniwalang handang-handa na ang Pinoy para ipakita sa mundo na siya ang bagong papasabog sa Asia-Pacific boxing scene. Ngunit ngayong gabi, ang lahat ng haka-haka ay magtatapos. Dahil sa loob ng ring, walang kasinungalingan—kung gaano ka kahanda, gaano ka kalakas, at gaano ka katibay ang tanging magiging basehan.

Habang pinapatugtog ang walk-in music ni Apolinar, unti-unti siyang lumakad papunta sa ring, lakad na may kumpiyansa ngunit mabigat ang sigurado niyang emosyon. Nakataas ang bandila ng Pilipinas sa kaniyang balikat habang alog-alog ang mga kamay niyang nag-iinit na sa adrenaline. Hindi siya sumisigaw, hindi siya ngumungiti sa hype na ibinibigay ng crowd—nakapako lamang ang kaniyang tingin sa ring, dahil alam niyang ang bawat segundo ng gabing ito ay maaaring magdala ng tagumpay o pagkadapa. Ngunit determinado siyang ang pangalang “Apolinar” ay maririnig mula sa commentator na may kasamang salitang “panalo.”

Pagsampa niya sa ring, kitang-kita niya sa kabilang sulok si Haruto Yamase, nakapikit, kalmado, at para bang nasa sariling mundo. Sa bawat hinga nito ay nakikita ang disiplina at diskarte ng isang Japanese fighter. Walang yabang. Walang ipinapakitang takot. Dalawang mandirigma—parehong may pinanghahawakang dahilan para manalo, parehong alam na ang sakit, dugo, at pagtitiis ang magiging puhunan sa gabing iyon.

Nang tumunog ang bell para sa unang round, mabilis na sumugod si Haruto at nagpakawala ng sunod-sunod na jabs, tila sinusubukan ang depensa ni Apolinar. Mabilis ang Pinoy, umiikot sa ring habang naghahanap ng anggulong maaaring mapasukan, subalit ramdam niya agad ang bigat ng suntok ng kalaban kahit hindi diretsong tumatama. Matatag ang tindig ni Haruto at para bang sinasabayan niya ang bawat galaw ni Apolinar. Sa dulo ng round, nakasingit ang Pinoy ng dalawang magagandang body shot, dahilan para mapaatras nang bahagya si Haruto, at agad nagningning ang mata ni Apolinar. Alam niyang may laban talaga.

Pagdating ng round 2 hanggang 4, naging matinding palitan ng kombinasyon ang nangyari. Ang arena ay nagngingitngit sa sigawan sa bawat tama, bawat iwas, bawat suntok na tila ba may bitbit na galit at determinasyon. Parehong hindi umatras ang dalawang boksingero. Si Haruto ang bumubuo ng pressure, sinusubukang corner-in si Apolinar, ngunit ang Pinoy ay napakabilis—umaalpas, umiiwas, at pumapasok sa tamang timing para sa malalalim na body punches. Maraming beses na umiling si Haruto, tanda ng pagkagulat na hindi niya inaasahang ganoon katigas ang Pinoy.

Ngunit ang tunay na unos ay dumating sa round 5.

Habang naglalakad si Apolinar papalapit para sa isang kombinasyon, bigla siyang sinalubong ni Haruto ng kanan, isang malinis at mabigat na suntok na diretsong tumama sa kanyang panga. Tumigil ang mundo ng ilang segundo habang bumagsak ang Pinoy sa lona. Sigawan sa loob ng arena. Halos malaglag ang mga upuan ng fans. Ang commentator ay napasigaw ng “DOWN GOES APOLINAR! THAT WAS A HUGE SHOT!”

Huminto ang oras para kay Rico Apolinar. Narinig niya ang distant count ng referee. Nakita niya ang imahe ng kaniyang ina na sumisigaw sa laban mula sa Pilipinas. Narinig niya ang pangako ng kaniyang ama bago ito pumanaw: “Anak, kapag bumagsak ka, bumangon ka. ‘Yan ang tunay na boksingero.” At doon, sa mismong lona, ipinikit niya ang kaniyang mga mata at nag-ipon ng lakas na alam niyang hindi galing sa katawan lamang—kundi mula sa puso.

Pagdating ng count 7, gumalaw ang kamay niya. Count 8, bumangon siya gamit ang katawan niyang nanginginig. Count 9, nakatayo siya, nakatingin nang direkta sa referee na para bang nagsasabing, “Hindi pa tapos ang laban.”

Nabuhay ang buong Filipino crowd. Kahit ang mga Japanese spectators ay napapalakpak sa tapang na ipinakita niya. Nagpatuloy ang laban—ngunit hindi na ito basta boxing. Ito na ay digmaan ng puso.

Pagdating sa round 6, nagbago ang ihip ng hangin. Sa unang pagkakataon, nakita sa mukha ni Haruto ang kaba. Sinalubong niya si Apolinar ng kombinasyon, ngunit parang mas tumindi ang Pinoy sa bawat tama. Sa kalagitnaan ng round, nang umatras si Haruto nang bahagya, sinundan siya agad ni Apolinar ng isang matinding left hook na sumapol nang malinis. Tumama iyon sa panga ng Japanese fighter—at doon, bumagsak si Haruto. Nagulat ang lahat. Tumakbo ang referee. Ang commentator ay napasigaw, “UNBELIEVABLE! DOUBLE KNOCKDOWN ANG LARONG ITO!”

Tumayo si Haruto sa count 8. Parehong duguan, parehong hingal, parehong pagod, ngunit parehong hindi sumusuko. Muli silang nagharap sa gitna—parang dalawang sundalong handang magpatuloy kahit kapalit ay lahat ng natitirang lakas.

Pagsapit ng round 7 hanggang 9, mas naging taktikal ang laban. Hindi na sila nagmamadali. Parehong may sugat sa mukha, nangingitim ang mga braso, at humihingal ng mas malalim kaysa kanina. Sa bawat palitan ng suntok ay parang nag-uusap sila gamit ang dila ng lakas at respeto. Walang yabang. Walang panlalamang. Matinding pagkilala lamang sa galing ng isa’t isa.

Sa round 10, na tinawag na “The Deciding Round” ng mga commentator, alam ng lahat na ito ang magbibigay ng hatol kung sino ang mas matatag. Parehong may knockdown. Parehong duguan. Parehong may dahilan para lumaban.

At doon nangyari ang pinakamalakas na eksena ng gabi.

Isang mabilis na jab ang pinakawala ni Haruto, sinundan ng kanan. Ngunit nasalo iyon ni Apolinar, umiwas nang bahagya, at sa sandaling lumuwang ang depensa ng kalaban, nag-release siya ng sunod-sunod na kombinasyon—uppercut, hook, right cross—na tumama nang malinis at diretsong nagpayanig sa katawan ng Japanese star. Umatras si Haruto, nawalan ng balanse, at sa loob ng tatlong segundo, bumagsak siya sa lona na may halong pagkabigla at pagod.

Tahimik ang buong Yokohama Arena bago sumabog sa sigawan.

The referee counted.

7…
8…
9…
10.

Knockout victory.

Nang iangat ang kamay ni Apolinar, hindi siya sumigaw. Nakatayo siya sa gitna ng ring na parang tinataglay pa ang bigat ng buong mundo sa kanyang dibdib. Hindi iyon yabang—iyon ay pasasalamat. Sa pamilya niya. Sa bansa niya. Sa laban niyang halos muntik na niyang hindi tapusin.

Lumapit si Haruto sa kanya at nagyakapan sila sa gitna ng ring, simbolo ng respeto ng dalawang mandirigma. Nagpalakpakan ang mga fans mula sa Japan at Pilipinas na parang iisang bansa lamang, nagpapakita ng tunay na sportsmanship sa isang laban na hindi malilimutan ng sinuman.

At doon, sa mismong ring kung saan halos mabura ang kaniyang pangarap sa isang suntok, nagpasalamat si Apolinar sa microphone: “Para sa Pilipinas. Para sa mga taong naniniwala. At para sa lahat ng bumabangon kahit ilang beses mang madapa.”

At iyon ang gabing binago ng dalawang mandirigma ang kasaysayan—ang gabing naganap ang legendary double knockdown na ginawa si Apolinar bilang bagong pangalan na kinatatakutan at iginagalang sa boxing world.