WALANG DOKTOR ANG NAKATULONG—NGUNIT ANG ISANG KATULONG ANG NAGDALA NG HIMALA SA ANAK NG BILYONARYO!

KABANATA 1: ANG BATANG WALANG PAG-ASA

Tahimik ang silid ng ospital, puno ng malamig na ilaw at amoy ng antiseptic. Sa gitna ng kwarto, nakahiga si Lucas Montenegro, nag-iisang anak ng bilyonaryong si Adrian Montenegro. Nakapikit ang bata, payat ang katawan, at halos hindi gumagalaw maliban sa marahang pag-angat-baba ng kanyang dibdib. Sa paligid niya ay mga makabagong makina, mga tubong nakakabit sa kanyang mga kamay, at mga doktor na pabalik-balik ngunit iisa ang laman ng kanilang mga mata—kawalan ng kasiguruhan.

Isa-isang dumating ang pinakamahuhusay na espesyalista sa bansa at maging mula sa ibang bansa. May neurologist, cardiologist, at mga eksperto sa bihirang sakit. Lahat ay sinubukan—gamot, therapy, experimental treatment—ngunit pare-pareho ang kanilang konklusyon: wala na raw silang magagawa. Ang sakit ni Lucas ay misteryoso, tila unti-unting pinapatay ang sigla ng kanyang katawan, at walang malinaw na lunas.

Sa labas ng silid, nakatayo si Adrian, suot ang mamahaling suit ngunit gusot na gusot na ang itsura. Ang lalaking sanay manalo sa negosyo ay ngayo’y lubos na talunan sa harap ng kama ng kanyang anak. Ilang bilyon na ang kanyang ginastos, ilang koneksyon na ang tinawagan niya, ngunit wala ni isa ang nakapagbigay ng pag-asa. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang walang silbi ang kanyang yaman.

Sa isang sulok ng ospital, tahimik na nagwawalis ang isang babae. Siya si Marta, ang matagal nang katulong sa bahay ng mga Montenegro. Simple ang suot, kulubot ang mga kamay, at bakas ang pagod sa mukha. Walang nakakapansin sa kanya, gaya ng nakagawian. Ngunit sa bawat araw na nililinis niya ang sahig sa labas ng kwarto ni Lucas, palihim siyang nagdarasal.

“Lord,” bulong niya habang hawak ang rosaryong luma at kupas, “kung may natitira pa pong pag-asa, kahit sa pinakamaliit na paraan, ibigay ninyo po sa batang ito.”

Hindi alam ng mga doktor na si Marta ay may lihim na nakaraan. Sa probinsya, bago pa siya naging katulong, siya ay lumaki sa piling ng isang lola na kilalang manggagamot—isang babaeng marunong umunawa sa katawan at kalikasan. Hindi siya doktor, wala siyang diploma, ngunit may mga kaalamang minana niya, mga paraan ng pag-alaga na hindi kailanman natutunan sa paaralan.

Isang gabi, habang halos lahat ay umuwi na, naiwan si Marta sa labas ng silid ni Lucas. Narinig niya ang mahinang pag-ubo ng bata at ang halos hindi marinig na paghingi nito ng tubig. Dahan-dahan siyang pumasok, nag-aalangan ngunit may lakas ng loob.

“Lucas,” mahinang tawag niya. Bahagyang dumilat ang bata at tumingin sa kanya. Sa unang pagkakataon, may kakaibang liwanag sa mga mata nito—parang naghahanap ng pag-aaruga, hindi ng medisina.

Pinunasan ni Marta ang noo ng bata gamit ang malinis na bimpo at pinainom ito ng kaunting tubig. Sa simpleng pag-aalaga, may init na hindi kayang ibigay ng makina. Umupo siya sa tabi ng kama at muling nagdasal, mas taimtim kaysa dati.

Sa labas ng pinto, napahinto si Adrian. Nakita niya ang katulong na nakaupo sa tabi ng kanyang anak—isang bagay na hindi niya inakalang makikita. Aakyat na sana ang galit sa kanyang dibdib, ngunit nang makita niya ang mukha ni Lucas, nagbago ang lahat. Sa unang pagkakataon matapos ang maraming linggo, tila mahimbing ang tulog ng bata.

Kinabukasan, nagulat ang mga doktor. Bahagyang bumuti ang vital signs ni Lucas—hindi sapat para tawaging himala, ngunit sapat para magtanong. Si Adrian ay napatingin kay Marta, na tahimik lamang sa isang sulok.

“Anong ginawa mo?” tanong niya, hindi galit, kundi puno ng pagtataka.

Yumuko si Marta. “Wala po, Sir. Inalagaan ko lang po siya… at nagdasal.”

Hindi alam ni Adrian kung maniniwala siya, ngunit sa puso niyang wasak na, may isang maliit na sinag ng pag-asa ang muling sumindi. Hindi pa tapos ang laban. At hindi pa niya alam na ang himalang hinahanap ng buong mundo ng medisina ay maaaring magmula sa pinaka-hindi inaasahang tao—isang simpleng katulong na may pusong hindi kailanman sumuko.