(PART 2:)TINDERO NG PANDESAL, NAGSIKAP PARA MAY PATUNAYAN SA MATAPOBRENG PAMILYA NG GIRLFRIEND NA ININSULTO

KABANATA 2: Ang Pagsubok sa Panahon

Lumipas ang mga linggo at buwan, at unti-unting nagkakaroon ng pagbabago sa buhay ni Marco. Hindi na siya lamang isang tindero ng pandesal na nakikisabay sa agos ng buhay, kundi isang taong may pangarap na nagsusumikap na makamit ito. Sa kabila ng lahat, hindi pa rin nawawala ang kanyang pag-asa na isang araw ay mapapakinggan ang salitang “kaya ko na,” mula sa kanyang sarili at sa mga taong makikinig.

Ngunit sa kabila ng kanyang sipag, hindi naiiwasan ang mga pagsubok. Isang araw, isang malakas na bagyo ang dumaan sa kanilang lugar. Nagsimula itong umambon nang maaga, at habang papalapit ang malakas na ulan, nagsimula nang bumaha sa kalsada. Ang mga paninda ni Marco ay natabunan ng tubig, at kahit anong pagsisikap niya na iligtas ang mga pandesal, ayun sa huli ay nasira rin.

“Paano na ang mga pangarap ko?” tanong niya sa sarili habang nakaupo sa gitna ng baha, luhaan at pagod. Ngunit sa kabila nito, hindi siya sumuko. Sa halip, pinulot niya ang mga natirang pandesal, hinawakan ang malambing na hangin, at nagsimulang mag-isip kung paano muling bumangon.

Sa isang maliit na tindahan sa kabilang kanto, nakakita siya ng isang matandang panadero na may taglay na karanasan. “Iho,” wika nito, “hindi sa dami ng paninda ang sukatan ng tagumpay. Ang importante, marunong kang bumangon sa bawat pagbagsak. Ituloy mo lang ang pangarap mo. Hindi ka nag-iisa.”

Nang marinig niya ito, isang bagong sigla ang bumalot sa puso ni Marco. Hindi siya papayag na ang isang bagyo lang ang magpapahina sa kanya. Nag-ipon siya ng lakas, nagpasya siyang magtayo muli—mas maliit, mas simple, ngunit puno ng pangarap.

Sa kabilang banda, si Lia ay nakaramdam na rin ng kalituhan. Nais niyang ipaglaban ang pagmamahal niya kay Marco, ngunit ang pamilyang nagluwal sa kanya ay matibay ang paniniwala na ang mga mahihirap ay hindi karapat-dapat sa kanilang anak. Sa isang gabing nag-iisa siya sa kanilang bahay, nagdesisyon siyang magsalita sa sarili: “Hindi pwedeng manatili na lang akong tahimik. Kailangan kong ipaglaban ang pagmamahal ko.”

Sa araw na iyon, buong tapang niyang nilakad ang kanilang bahay, hawak ang maliit na liham na nagsisilbing pangako ng kanyang puso. “Mahal kita, Marco. Hindi ko sasayangin ang pagkakataon na makapiling ka. Hindi ako magpapadala sa kanilang panghuhusga,” wika niya sa sarili.

Ngunit ang kanyang mga magulang ay nagmatigas. “Anak, alam naming mahal mo siya,” sabi ng ina, “pero ang buhay ay hindi lang tungkol sa pagmamahal. May mga responsibilidad tayo sa lipunan. Hindi pwedeng magkasama ang mahirap at mayaman.”

Sa kabila nito, hindi sumuko si Lia. Nagpatuloy siya sa pakikipaglaban sa kanilang pamilya, at sa bawat araw na lumilipas, mas lalong tumitibay ang kanyang paninindigan.

Sa kabila ng lahat, si Marco ay patuloy na nagsusumikap. Nakahanap siya ng maliit na puwang sa isang bakanteng lote, kung saan nagsimula siyang magtayo ng maliit na panaderya. Sa tulong ni Mang Ernesto at ng mga kaibigan, unti-unting nabuo ang kanyang pangarap.

Minsan, habang abala siya sa pag-aalaga ng kanyang bagong panaderya, nakatanggap siya ng isang tawag mula kay Lia. “Kita ko ang sipag mo,” sabi nito sa kabilang linya. “Hindi tayo magtatagal sa mga pagsubok na ito.”

Ngumiti si Marco, ramdam ang lakas ng loob na unti-unting bumabalot sa kanyang puso. “Hindi ako magpapatalo,” sagot niya. “Basta’t magkasama tayo, kakayanin natin ang lahat.”

Sa pag-ikot ng panahon, unti-unting nagkaroon ng pagbabago sa kanilang buhay. Hindi na lamang pandesal ang kanilang pinanghahawakan, kundi ang pangarap na patas at makatarungan ang mundo para sa lahat.

Ang mga pagsubok ay nagsilbing aral. Ang bawat luha, bawat pagod, ay nagsilbing patunay na ang tunay na tagumpay ay nagmumula sa puso’t determinasyon. At sa bawat tinapay na kanilang niluluto, ay isang paalala na kahit gaano pa kahirap ang buhay, may pag-asa pa ring sumikat—basta’t naniniwala at nagsusumikap.