🔥PART 2 –MILYONARYO, BIGLANG UMUWI… AT NAHULI ANG YAYA KASAMA ANG TRIPLETS SA EKSENANG DI NIYA INASAHAN!

Nanigas si Yaya Lorna habang nakatayo sa gitna ng nursery room, hindi makakilos, hindi makapagsalita, at halos hindi makahinga. Para siyang nilamon ng lupa nang makita niyang malinaw na malinaw sa tablet ang video niya—ang sandaling pagod, iritasyon, at pagkadismaya na hindi niya kailanman intensyong iparinig o ipakita kanino man. Isang minuto lang iyon. Isang maikling pagbugso ng pagod matapos ang buong araw na pag-aalaga sa triplets. Pero sapat na upang masira ang tiwala ng isang amang matagal nang walang tiwala kahit kanino. Ngunit bago pa man niya maipaliwanag ang sarili, nagbago ang hangin sa loob ng kwarto—nang marinig nila ang tinig ni Lino na tila musika sa katahimikan: “Da… da…” Nakatitig ang bata kay Alexander, nakataas ang maliliit na kamay na para bang humihingi ng yakap. Para itong maliit na bombang sumabog sa dibdib ng milyonaryo.

Bumagal ang paghinga ni Alexander. Para siyang tinamaan ng kidlat. Ang lalaking makailang beses sinabihan ng mga doktor, kaibigan, at kahit ng sariling pamilya na baka hindi siya kayang tawagin ng mga anak, ngayon ay nakarinig ng salitang matagal niyang inaasam ngunit hindi umaasang darating. Itinaas niya si Lino, at sa unang pagkakataon, walang alinlangan ang haplos niya. Para bang natanggal ang dekada ng yelo sa puso niya. Pero kasunod ng pagkalambot na iyon, ang mga mata niyang malamig na malamig ay bumalik kay Yaya Lorna—ngayon ay mas mabigat, mas mapanganib, mas puno ng tanong na hindi madaling sagutin. “Ipaliwanag mo,” mahinang sabi niya, ngunit ang bawat salita ay parang gumuguhit sa hangin. Humigop ng hangin si Yaya Lorna, halos matumba pero pinilit manatiling nakatayo. “Sir… hindi ko po sinasabi na—hindi ko sila mahal. Hindi ko po ibig sabihin ‘yon. Sandali lang po ‘yon.

Pagod lang po ako. Nagkapatong-patong po ang gawaing bahay, umiiyak silang sabay, hindi ko napansin na naka-on pala ang—” “Hindi mo napansin?” putol ni Alexander, unti-unting lumalapit. “Kung hindi ako umuwi ngayon… hindi ko malalaman.” “Sir, hindi po ako nagrereklamo sa kanila. Minamahal ko po sila. Araw-araw po. Buong oras. Buong puso.” Tumulo ang luha ni Yaya, ngunit hindi niya pinahiran. Wala na siyang hiya. Wala na siyang tinatago. Isa lamang siyang nanay-nanay sa tatlong batang hindi naman kanya pero mas minahal pa kaysa sarili niyang buhay. “Sir… kung narinig n’yo po ang buong araw ko… maririnig n’yo rin po kung ilan beses kong sinasabing mahal ko sila,” dugtong niya, umiiyak ngunit matatag. “Kung narinig n’yo ang isang minuto ng hinaing… sana narinig n’yo rin ang isang libong minutong pag-aalaga.” Napatigil si Alexander. Bahagyang lumuwag ang pagkakakuyom ng panga niya. Pero hindi pa rin iyon sapat para mawala ang bigat sa kanyang dibdib. “Kung gano’n…” dahan-dahang sabi ni Alexander, “…bakit parang gusto mo silang… ibalik?” Halos matumba si Yaya sa sakit ng salitang iyon. “Sir,” umiiyak ngunit mariin niyang bulong, “kapag sinabi ng isang ina, ‘gusto ko nang sumuko,’ hindi ibig sabihin gusto niyang iwan ang anak. Ibig sabihin, pagod siya. Tao siya.

Pero hindi niya gagawin. Hindi ko po sila iiwan kahit kailan.” Tahimik si Alexander. Pero sa likod ng katahimikan, may mabigat siyang iniisip—isang bagay na hindi pa niya sinasabi kanina. “May rason kaya ako umuwi nang biglaan,” mahina niyang sabi, at sa pagkakataong iyon… ang tono ay hindi na galit. Kundi… takot. Takot na hindi pangkaraniwan para sa isang lalaking sanay sa panganib, negosyo, at digmaan ng mga milyonaryo. “Sir…?” naguguluhang tanong ni Yaya. Tumalikod si Alexander sandali, humugot ng malalim na hininga. Nang bumaling siyang muli, may hawak siyang envelope—makapal, kulay puti, may tatak ng opisina ng abogado. “Kanina bago ako umalis ng airport… may tumawag. Tungkol sa ina ng mga bata.” Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Yaya. Si Alyssa. Ang ina ng triplets. Ang babaeng dalawang taon nang nawawala, walang paramdam, walang balita, walang kahit anong senyales ng pagbabalik. “Sir… a-ano pong tungkol sa kanya?” tanong ni Yaya. Dahan-dahang binuksan ni Alexander ang envelope.

Nakasulat doon: RE: OFFICIAL NOTICE – CLAIM OF CUSTODY Natuyo ang dugo ni Yaya. Hindi siya makahinga. “Gusto niyang kunin ang mga bata.” Para siyang sinampal ng realidad. Ang mundo niya, ang araw-araw niyang pag-aalaga, ang mga yakap, ang bawat gising sa madaling araw para painumin ang bata—lahat ng iyon, kay dali palang maagaw. “Pero bakit po ngayon?” basag ang boses niya. “Bakit po bigla?” “Iyan ang tinatanong ko rin,” malamig na sagot ni Alexander. “At mas lalo kong hindi alam… bakit hindi ka niya binanggit sa kahit isang dokumento.” Nag-iba ang tingin ni Yaya. Mula sa kaba, napuno ng takot. Hindi dahil sa ina ng mga bata.

Kundi dahil sa tono ni Alexander. Para bang may binubuo itong hinala. At hindi maganda ang hinalang iyon. “Sir… ano pong ibig ninyong sabihin?” halos pabulong na tanong ni Yaya. Dahan-dahang lumapit si Alexander hanggang halos isang dangkal na lang ang pagitan nila. “Lorna,” mahinahon ngunit mabigat niyang sabi, “sigurado ka bang… wala kang itinatago sa akin tungkol sa ina nila?” Nanlaki ang mata ni Yaya Lorna. Hindi dahil sa tanong—kundi dahil sa bigat ng katotohanang matagal na niyang pilit tinatago. Dahil may isang lihim siyang hindi kayang sabihin. Isang lihim na kayang baguhin ang buong buhay nilang apat. At sa sandaling iyon… alam niyang hindi na siya maaaring tumakbo. Dahil tapos na ang oras ng pagtatago.

Unti-unting lumalim ang gabi sa Navotas, ngunit sa loob ng malaking bahay ni Tommy Tiangco ay lalo lamang umiinit ang usapan. Habang tahimik na nagmamasid si Liza sa bawat sulok ng tahanan, hindi niya mapigilang mapahanga sa mga detalyeng nagbubunyag ng kasaysayan ng angkan ng Tiangco. Mula sa lumang painting ni Don Mariano Tiangco hanggang sa antigong aparador na tila minahalaga nang husto ng pamilya, bawat bahagi ng bahay ay parang nagkukuwento ng isang kapalarang nakaatang kay Tommy—isang kapalarang matagal na niyang tinakasan.

Ngunit ngayong narito na siya, ramdam ni Liza na may malaking pagbabago ang paparating, at hindi lamang para kay Tommy, kundi para sa buong lungsod na matagal nang umiikot sa pangalan ng kanilang pamilya.

Sa gitna ng katahimikan, bumukas ang pintuan at pumasok si Mang Rading, ang matagal nang katiwala ng kanilang pamilya. Nanlalabo ang mga mata nito sa tuwa nang makita si Tommy.

“Sir Tomas… akala ko po talaga hindi na kayo babalik,” nanginginig nitong wika. “Lumipas ang halos sampung taon pero hinintay ko pa rin kayo.”

Bahagyang napayuko si Tommy, may halong hiya at bigat sa puso. “Pasensya na, Mang Rading. Marami pong nangyari. Kailangan kong lumayo.”

Ngunit bago pa makasagot ang matanda, bigla itong humawak sa braso ni Tommy, parang batang takot maiwan.

“Anak… kailangan ka ng Navotas. Kailangan ka ng Empire.”

Napatingin si Liza kay Tommy, kita niya ang tensiyon sa mga mata nito—isang pakikibakang hindi niya pa kayang salihan, ngunit handa siyang unawain.

Hindi pa man nakapagsasalita si Tommy, biglang umalingawngaw ang sunod-sunod na katok mula sa labas. Malalakas. Mabilisan. Parang nakaamba ang panganib.

“Sir! Si Konsehal Vergara po iyon,” bulong ng isa pang staff. “May kasama siyang mga lalaki. Armado.”

Agad nanigas si Tommy. Bakas sa mukha niya ang galit na pilit niyang tinago.

“Sige. Papasukin ninyo sila,” malamig niyang utos.

Pagbukas ng pinto, pumasok si Konsehal Vergara—matagal nang karibal ng pamilya Tiangco. Nakasuot ito ng mamahaling barong, ngunit hindi matakpan ang yabang at kasakiman sa mga mata.

“Aba, aba… buhay ka pa pala, Tomas,” sabi nito, napapangisi. “Tinakasan mo ang responsibilidad mo, at ngayon, babalik ka lang na parang wala lang?”

Tumayo si Tommy nang tuwid, walang takot.

“Ano’ng kailangan mo, Vergara?”

“Simple lang,” sagot nito, habang tinitingnan nang masama si Liza. “Ibenta mo sa aking pamilya ang natitirang 40% shares ng Tiangco Empire. Ngayon din.”

Natawa si Tommy, ngunit malamig. Mapanganib.

“At kung hindi?”

Lumapit si Vergara, halos magdikit ang kanilang mga mukha.

“Alam mong kaya kitang ipahamak. Lalo na kapag nalaman ng publiko ang totoong dahilan kung bakit ka biglang nawala noon.”

Napakunot ang noo ni Liza. “Tommy… ano’ng ibig niyang sabihin?”

Ngunit hindi nakasagot si Tommy dahil biglang humakbang palapit si Vergara, ibinulong ang isang pangungusap na nagpayanig kay Tommy mula ulo hanggang paa:

“Alam ko kung sino ang tunay na may kasalanan sa pagkamatay ng ama mo.”

Parang may bomba na sumabog sa loob ng bahay. Napigtal ang hininga ni Liza. Si Mang Rading ay napaatras sa gulat.

Habang si Tommy, na buong buhay ay inakalang natural causes ang dahilan ng pagkamatay ng ama, ay biglang nakaramdam ng matinding galit—isang galit na matagal nang nakakulong sa dibdib niya.

Dahan-dahang napangiti si Vergara.

“Kaya, Tomas… pumirma ka na. Bago pa mahuli ang lahat.”

Pero hindi lumambot si Tommy. Sa halip ay tumigas ang panga niya, at unti-unting umangat ang titig na puno ng apoy.

“Hindi ako pipirma.”

Napakunot ang noo ni Vergara. “Makulit ka pa rin? Hindi ka natuto?”

Tumalikod si Tommy, tumingin sandali kay Liza, bago binalik ang tingin sa konsehal.

“Sapagkat simula ngayong gabi…” pinanatili niyang kontrolado ang emosyon, ngunit nagsisimula nang lumalim ang boses, “…ako na ang babalik para kunin ang Empire.”

Tumawa si Vergara nang malakas.

“Kung gano’n, maghanda ka. Dahil simula ngayon, giyera na ito.”

Paglabas ni Vergara at ng mga tauhan nito, muling binalot ng katahimikan ang buong bahay. Ngunit hindi na ito ordinaryong katahimikan—ito ay katahimikang naghuhudyat ng bagyong paparating.

Lumapit si Liza kay Tommy at marahang hinawakan ang braso nito.

“Tommy… ano’ng ibig niyang sabihin tungkol sa tatay mo?”

Dahan-dahang huminga nang malalim si Tommy, pilit pinipigilan ang pagyanig ng boses.

“Liza… may tinatago ang pamilya namin. At ngayon ko lang nauunawaan na hindi pala ako basta lumayo sa Navotas noon…”

Nag-angat siya ng tingin—puno ng poot, lungkot, at determinasyon.

“…pinatakas ako para hindi ako mapatay.”

At doon nagsimula ang simula ng pagbabalik ni Tommy Tiangco—hindi lamang bilang tagapagmana ng Empire, kundi bilang lalaking handang ilantad ang lahat ng sikreto… kahit kapalit nito ang buhay niya.