VICE GANDA, VHONG AT JHONG KAAGAD NAMASYAL SA VANCOUVER, UNSEEN GANAP SA SHOOTING

Sa paglapag pa lang ng eroplano sa Vancouver, ramdam na agad ang malamig na hangin at ang kakaibang sigla ng lugar. Galing sa napakahabang biyahe mula Manila, pagod ang katawan ngunit excited ang puso nina Vice Ganda, Vhong Navarro at Jhong Hilario. Matagal nang planado ang trip na ito—hindi lamang para sa trabaho, kundi para magkaroon ng pahinga, bonding, at bagong alaala. Pagkababa ng eroplano, naka-jacket agad silang tatlo, sabay biro ni Vice na para silang tatlong donya na nagpalamig dahil pagod sa showbiz. Nagtawanan ang buong entourage, at ang mga pasaherong Pinoy na nakaabang sa arrival area ay halos magtilian nang makita silang sabay-sabay.

Habang papalabas ng airport, hindi matapos-tapos ang kwentuhan. Si Vhong, nakangiti habang nagbibiro na baka ma-deport sila kapag sobrang ingay nila. Si Jhong naman, seryoso sa pag-video dahil siya ang madalas na tagakuha ng behind-the-scenes footage sa kanilang mga gala. At si Vice, may paandar agad—nagpalakad nang parang fashion runway sa arrival area, sabay sabing “O ayan, Vancouver Fashion Week, kabahan kayo!” Kahit pagod, tawanan pa rin ang lahat. Doon pa lang, ramdam na ang chemistry nila. Hindi lang sila magkakaibigan sa TV, kundi magkakaibigan sa totoong buhay.

Pagdating nila sa hotel, hindi pa man sila nakakapagpahinga ay nagyaya agad si Vice na lumabas. Wala pa raw kwenta ang tulog dahil sayang ang oras. Ang Vancouver, sabi niya, ay hindi dapat pinapatulog ang turista. Kaya kahit antok at hilong-lakad ang iba, game pa rin. Lumakad sila sa downtown area, kung saan puno ng ilaw, coffee shops, street food, at malalaking puno na tila kinukunan ng pelikula. Hindi namalayan ng grupo na may ilang Pinoy na sumusunod pala sa kanila, nagpapapicture, at excited na i-post agad sa social media na nakita nila ang tatlong Showtime icons.

Si Vhong ang unang nagsabing maghanap sila ng street food. Hindi dahil gutom, kundi dahil curious siya sa lasa ng local snacks. Nakakatuwa dahil hindi niya tinigilan ang paghahanap ng hotdog stand at food truck na may fries na parang sa pelikula. Si Jhong naman ay hindi tumigil sa pagkuha ng video, pati yung mga hindi kaaya-ayang moments—kabilang ang eksenang si Vice ay muntik madulas sa yelo. Kapag kasama mo si Jhong, hindi ka makakaligtas sa candid videos. Pero imbes na magalit, tumawa lang si Vice at sinabing, “Kung madapa ako, dapat slow motion at may background music!”

Kinabukasan, maaga silang gumising para sa unang araw ng shooting. Malamig ang hangin, makapal ang dyaket, at hindi sanay ang iba sa lagay ng panahon. May eksenang kailangan nilang tumakbo sa parke, pero dahil sobrang lamig, halos manigas ang lips ni Vice habang nagsasalita. Ang direktor ay natatawa dahil sa tuwing magre-recite ng linya si Vice, may kasamang panginginig at instant punchline. Sa halip na maging mabigat ang eksena, naging masaya at sobrang natural, kaya paulit-ulit na tawa ang naririnig mula sa crew. Hindi ito kita sa final output, pero sa totoong buhay, halos hindi matapos ang eksena dahil sa kakulitan ng tatlo.

May isang bahagi ng shooting na hindi inasahan ng lahat. Sa isang park sa Vancouver, habang nagsu-shoot sila ng walking scene, biglang may grupo ng Filipino caregivers at workers na dumating at nanood sa malayo. Hindi pa man tapos ang eksena, nagsisigawan na sila, “Vice! Vhong! Jhong!” Para bang nagkaroon ng mini-fan meet. Pagkatapos ng take, lumapit ang tatlo, nag-picture, nakipagkwentuhan, at nagbigay ng ilang salita ng pasasalamat. Napatigil ang production dahil halos kalahating oras ding tumagal ang spontaneous interaction. Pero wala ni isa ang nagreklamo. Kahit malamig ang panahon, mainit ang puso ng mga kababayan nila. Sa mga sandaling iyon, ramdam nilang hindi sila artista—para silang mga kaibigan ng OFWs na bihirang makauwi at bihirang makakita ng showbiz personalities.

Pagsapit ng hapon, lumipat sila sa isa pang location, isang sikat na tourist spot na may magandang view ng tubig at bundok. Sa eksenang ito, kailangan nilang maglakad nang seryoso, parang cinematic at dramatic ang dating. Pero tulad ng nakasanayan, may kabaligtaran na nangyari. Habang nagro-roll ang camera, may lumapit na malaking seagull at biglang tumigil sa harap nila. Si Vice, imbes natakot, sinimulan pang kausapin ng English: “Hi, birdie! Are you a fan of mine?” Nagtawanan ang lahat, pati na ang direktor, at napahinto ang shoot sa tindi ng kalokohan. Isa ito sa mga unseen ganap na hindi ipapakita sa pelikula, pero siguradong hinding-hindi makakalimutan ng cast at crew.

Pagsapit ng gabi, pagkatapos ng matagal na shooting, hindi pa tapos ang bonding. Nagkayayaan kumain sa isang Filipino restaurant sa downtown. Pagpasok pa lang nila, nabulabog na ang buong lugar. Ang mga waiter at customers ay tila nabigla sa sabay-sabay na pagdating ng tatlo. May nag-request ng selfie, may nagpa-autograph, at may nag-abot ng pagkain bilang regalo. Si Vice, na laging game, ay nagbiro pa: “Isang malutong na lechon para sa mga pagod pero maganda!” Natawa ang lahat dahil kahit malamig sa Vancouver, mainit ang hospitality ng Pinoy restaurant. Doon sila kumain ng sinigang, adobo, at sisig—parang kay bilis mawala ng pagod kapag Pinoy food ang nasa mesa.

Kinabukasan ulit ang shoot, pero mas pinili ng tatlo na gumising nang mas maaga para muling mamasyal. Si Vhong ang nanguna dahil gusto niyang makita ang Capilano Suspension Bridge. Unti-unting dumami ang fans na nakakita sa kanila habang naglalakad sa tulay, at kahit mataas at medyo nakakatakot ang lokasyon, hindi pa rin tumigil si Vice sa pagbibiro. Habang naglalakad sa gitna ng tulay, nagsabi siya nang malakas, “Huwag n’yo akong itulak, baka mahulog ang beauty ko at mabasag pa ang yelo.” Nagtawanan ang lahat—crew, turista, pati random Canadians na wala pang idea kung sino si Vice, pero nakikitawa na rin dahil ang saya ng atmosphere.

Habang tumatagal ang shooting days, dumami rin ang unseen moments na hindi nakikita ng mga audience. Halimbawa, si Jhong ay palaging bida sa bloopers dahil siya ang pinakamadaling matawa kahit sa seryosong eksena. Kapag pipigilan niya ang tawa, mas lumalakas. May eksena silang tatlo na dapat nag-aaway sa script, pero imbes na seryoso, tatlong beses natigil dahil sa tawa ni Jhong. Si Vhong naman ay palaging nananakot sa likod ng camera, biglang sisigaw o gagawa ng sound effects habang may dramatic scene. At si Vice, hindi mo mahuhulaan ang susunod na punchline, kaya ang direktor ay nakangiti na lang at sinabing: “Bahala kayo, basta pag-sinabi kong take, dapat take!”

May malaking eksena sa isang beach area kung saan kailangan nilang maglakad nang sabay, nakatanaw sa malayo, parang may pinag-uusapan na malalim. Ang problema, sobrang lakas ng hangin at tumataas ang alon. Si Vice, imbes na seryoso, nagsabi sa camera, “Bakit parang teleserye? Bakit parang iiwan ako ni Vhong at Jhong para sa iba?” At bigla siyang nag-walking drama na parang pang-“The Broken Marriage Vow.” Tumawa ang lahat at halos bumigay ang tuhod ng staff sa kakatawa. Pero sa kabilang banda, ramdam din nila na mahirap pala maging artista sa ganitong lamig—kaya saludo ang crew sa dedication ng tatlo.

Pero hindi lang puro tawa ang meron sa trip na ito. May mga tahimik na sandali rin. Tuwing gabi, pagkatapos ng trabaho, nauupo sila sa lounge, umiinom ng hot chocolate, nagkukwentuhan ng seryoso tungkol sa buhay. May mga tanong tungkol sa kanilang careers, pamilya, future projects, at ang bigat ng expectations ng publiko. Doon napapatunayan kung bakit sila nananatiling magkaibigan. Hindi nila kailangang magpatawa sa isa’t isa. Kapag tahimik, tahimik. Kapag malungkot, may kausap. Kapag pagod, may sandalan. Hindi lahat ng onscreen friendship ay totoo, pero sa tatlong ito, halata sa kilos, salita at pakikitungo na hindi nila kailangan ng kamera para maging magkakaibigan.

Dumating ang huling araw ng shooting. Malamig, maulap, at medyo malungkot ang pakiramdam ng lahat dahil ayaw pa nilang matapos ang trip. Nagpicture sila sa harap ng magandang view, may hawak na mainit na kape, at may pasalubong na ibinigay ang production sa mga taga-Vancouver na tumulong sa kanila. Si Vice, bago umalis, nagbigay ng maikling salita. Sabi niya, “Hindi namin malilimutan ang saya dito. Salamat sa mga kababayan, sa crew, sa fans, at sa bawat tumulong para mabuo ang project na ito. Hindi lang shooting ang nangyari—naming magtatatlo, may bagong alaala na naman.”

Pagbalik nila sa Pilipinas, doon nagsimula ang usapan online. May mga pictures na lumabas, may videos, may clips ng fans, at may teaser na nagpakiliti sa manonood. Wala pang official na announcement, pero alam ng mga netizens na may malaking project na darating. Hindi nila alam ang buong kwento, pero naramdaman nilang hindi ordinaryo ang trip na iyon. At doon nagsimula ang hype. Followers started counting the days. Fans shared screenshots. Ang social media ay naging ingay ng excitement at curiosity.

Pero ang pinakamaganda sa lahat, hindi nila alam ang kalahati ng nangyari. Ang unseen ganap ay nananatiling nasa alaala ng cast at crew. Ang mga bloopers, ang tawanan, ang pagod, ang pagkain ng street food sa lamig, ang pakikipag-usap sa OFWs, at ang tunay na pagkakaibigan—iyon ang hindi makikita sa final product, pero iyon ang tunay na puso ng kwento.

Hindi araw-araw ay may pagkakataong makasama ang mga kaibigan sa ibang bansa habang nagtatrabaho. Hindi lahat ng artista ay may ganitong chemistry. Hindi lahat ay kayang pagsabayin ang trabaho at totoong saya. Pero sina Vice Ganda, Vhong Navarro at Jhong Hilario, kahit saan dalhin—sa camera, sa TV, sa pelikula, o sa kalsada ng Vancouver—mananatiling pareho. Masayahin. Totoo. At walang arte.

At kapag lumabas na ang project, alam ng mga fans na may isang bagay silang dapat abangan. Hindi lang dahil magaling silang tatlo. Hindi lang dahil sikat sila. Kundi dahil bawat tagpong isinayaw ng tawa, ng lamig, ng pagod, at ng pagkakaibigan ay nagmula sa tunay na saya. At iyon ang hindi kayang gayahin ng kahit anong artista na walang puso sa ginagawa.