HINAMAK NG MAYAMANG BABAE ANG MANLILIGAW NYANG GASOLINE BOY, DI NYA ALAM NA MAY-ARI PALA ITO NG…

KABANATA 1: ANG GASOLINE BOY NA HINAMAK

Mainit ang hapon sa kahabaan ng highway, at abala ang mga sasakyan sa pila sa isang kilalang gasolinahan sa lungsod. Sa gitna ng ingay ng makina at amoy ng gasolina, tahimik na nagtatrabaho si Marco, isang simpleng gasoline boy na suot ang kupas na uniporme at may bakas ng pawis sa noo. Sa bawat kotseng kanyang nililinis at pinupunuan ng gasolina, lagi siyang may ngiti at magalang na pagbati—isang ugaling bihira nang mapansin ng mga taong sanay sa karangyaan.

Sa kabilang banda ng gasolinahan, bumaba mula sa isang mamahaling SUV si Andrea Villamor, isang kilalang sosyalera at anak ng mayamang negosyante. Matikas ang kanyang tindig, suot ang mamahaling damit at salaming pang-araw na halatang imported. Sa isang tingin pa lamang, malinaw na magkaibang mundo ang ginagalawan nilang dalawa.

Lumapit si Marco upang mag-alok ng serbisyo. “Magandang hapon po, Ma’am. Ilan pong litro?” magalang niyang tanong.

Hindi man lang siya tinignan ni Andrea. Inabot nito ang susi sa isa pang empleyado at malamig na nagsabi, “Full tank.” Nang matapos, saka lamang siya sumulyap kay Marco—mula ulo hanggang paa—at napakunot ang noo.

“Ikaw ba ‘yung… laging nandito?” tanong niya, may bahid ng pangmamaliit.

“Opo, Ma’am,” sagot ni Marco. “Kung may kailangan po kayo—”

“Wala,” putol ni Andrea. “At saka huwag mo na akong sundan-sundan. Trabaho mo lang ‘yan.”

Tumango si Marco, bagama’t may kirot sa dibdib. Hindi ito ang unang beses na minamaliit siya, ngunit may kakaiba kay Andrea—may lamig sa mga salita, parang bawat pantig ay paalala ng agwat ng kanilang estado sa buhay.

Sa mga sumunod na linggo, madalas dumaan si Andrea sa gasolinahan. Sa tuwing nakikita niya si Marco, may mga biro siyang hindi biro—mga salitang tila inosente ngunit may lason. “Marco, siguro sanay ka na sa amoy ng gasolina kaysa pabango,” minsan niyang sambit habang natatawa ang mga kaibigan.

Hindi sumagot si Marco. Sa halip, patuloy siyang nagtatrabaho. Hindi alam ni Andrea na sa bawat araw na tahimik si Marco, may isang lihim na mas lalong tumitibay—isang lihim na kaya niyang ibunyag sa tamang oras.

Isang gabi, matapos ang mahabang shift, naupo si Marco sa maliit na opisina sa likod ng gasolinahan. Inilabas niya ang isang lumang dokumento mula sa bag—mga papeles ng pagmamay-ari. Sa itaas nito ay nakasulat ang pangalan ng isang kumpanya na siya ang nagmamay-ari, isang negosyo na tahimik ngunit malawak ang saklaw. Ang gasolinahang kanyang pinagtatrabahuhan ay isa lamang sa maraming ari-ariang hawak niya.

Pinili niyang magtrabaho bilang gasoline boy hindi dahil sa pangangailangan, kundi dahil sa pangako sa sarili—na makilala ang tunay na ugali ng mga taong kanyang nakakasalamuha, lalo na ang babaeng minsang tinibok ng kanyang puso.

Kinabukasan, may isang engrandeng okasyon sa lungsod—isang charity gala na dadaluhan ng mga kilalang personalidad. Isa sa mga sponsor ng event ay ang kumpanyang pag-aari ni Marco. Sa listahan ng mga imbitado, nandoon ang pangalan ni Andrea Villamor.

Habang inaayos ni Marco ang kanyang simpleng uniporme, napatingin siya sa salamin. Hindi galit ang nasa kanyang mga mata, kundi isang tahimik na determinasyon. Alam niyang darating ang sandali na magtatagpo muli ang kanilang mundo—at sa pagkakataong iyon, ang mga salitang binitiwan ni Andrea ay magkakaroon ng bigat na hindi niya inaasahan.

Sa pagtatapos ng araw, hindi pa alam ni Andrea na ang gasoline boy na kanyang hinamak ay may hawak ng susi sa isang katotohanang kayang yumanig sa kanyang pananaw sa tao, sa yaman, at sa tunay na halaga ng respeto. At ito pa lamang ang simula.

KABANATA 1: ANG GASOLINE BOY NA HINAMAK

Mainit ang hapon sa kahabaan ng highway, at abala ang mga sasakyan sa pila sa isang kilalang gasolinahan sa lungsod. Sa gitna ng ingay ng makina at amoy ng gasolina, tahimik na nagtatrabaho si Marco, isang simpleng gasoline boy na suot ang kupas na uniporme at may bakas ng pawis sa noo. Sa bawat kotseng kanyang nililinis at pinupunuan ng gasolina, lagi siyang may ngiti at magalang na pagbati—isang ugaling bihira nang mapansin ng mga taong sanay sa karangyaan.

Sa kabilang banda ng gasolinahan, bumaba mula sa isang mamahaling SUV si Andrea Villamor, isang kilalang sosyalera at anak ng mayamang negosyante. Matikas ang kanyang tindig, suot ang mamahaling damit at salaming pang-araw na halatang imported. Sa isang tingin pa lamang, malinaw na magkaibang mundo ang ginagalawan nilang dalawa.

Lumapit si Marco upang mag-alok ng serbisyo. “Magandang hapon po, Ma’am. Ilan pong litro?” magalang niyang tanong.

Hindi man lang siya tinignan ni Andrea. Inabot nito ang susi sa isa pang empleyado at malamig na nagsabi, “Full tank.” Nang matapos, saka lamang siya sumulyap kay Marco—mula ulo hanggang paa—at napakunot ang noo.

“Ikaw ba ‘yung… laging nandito?” tanong niya, may bahid ng pangmamaliit.

“Opo, Ma’am,” sagot ni Marco. “Kung may kailangan po kayo—”

“Wala,” putol ni Andrea. “At saka huwag mo na akong sundan-sundan. Trabaho mo lang ‘yan.”

Tumango si Marco, bagama’t may kirot sa dibdib. Hindi ito ang unang beses na minamaliit siya, ngunit may kakaiba kay Andrea—may lamig sa mga salita, parang bawat pantig ay paalala ng agwat ng kanilang estado sa buhay.

Sa mga sumunod na linggo, madalas dumaan si Andrea sa gasolinahan. Sa tuwing nakikita niya si Marco, may mga biro siyang hindi biro—mga salitang tila inosente ngunit may lason. “Marco, siguro sanay ka na sa amoy ng gasolina kaysa pabango,” minsan niyang sambit habang natatawa ang mga kaibigan.

Hindi sumagot si Marco. Sa halip, patuloy siyang nagtatrabaho. Hindi alam ni Andrea na sa bawat araw na tahimik si Marco, may isang lihim na mas lalong tumitibay—isang lihim na kaya niyang ibunyag sa tamang oras.

Isang gabi, matapos ang mahabang shift, naupo si Marco sa maliit na opisina sa likod ng gasolinahan. Inilabas niya ang isang lumang dokumento mula sa bag—mga papeles ng pagmamay-ari. Sa itaas nito ay nakasulat ang pangalan ng isang kumpanya na siya ang nagmamay-ari, isang negosyo na tahimik ngunit malawak ang saklaw. Ang gasolinahang kanyang pinagtatrabahuhan ay isa lamang sa maraming ari-ariang hawak niya.

Pinili niyang magtrabaho bilang gasoline boy hindi dahil sa pangangailangan, kundi dahil sa pangako sa sarili—na makilala ang tunay na ugali ng mga taong kanyang nakakasalamuha, lalo na ang babaeng minsang tinibok ng kanyang puso.

Kinabukasan, may isang engrandeng okasyon sa lungsod—isang charity gala na dadaluhan ng mga kilalang personalidad. Isa sa mga sponsor ng event ay ang kumpanyang pag-aari ni Marco. Sa listahan ng mga imbitado, nandoon ang pangalan ni Andrea Villamor.

Habang inaayos ni Marco ang kanyang simpleng uniporme, napatingin siya sa salamin. Hindi galit ang nasa kanyang mga mata, kundi isang tahimik na determinasyon. Alam niyang darating ang sandali na magtatagpo muli ang kanilang mundo—at sa pagkakataong iyon, ang mga salitang binitiwan ni Andrea ay magkakaroon ng bigat na hindi niya inaasahan.

Sa pagtatapos ng araw, hindi pa alam ni Andrea na ang gasoline boy na kanyang hinamak ay may hawak ng susi sa isang katotohanang kayang yumanig sa kanyang pananaw sa tao, sa yaman, at sa tunay na halaga ng respeto. At ito pa lamang ang simula.