Lola vs. Pulis: Ang Laban! Hindi Lang Ordinaryong Lola: Isang Alamat, Ipinanganak Muli!

Habang nakahandusay si Lola Nena sa lupa, halos lahat ng taong nakapaligid ay hindi makagalaw sa takot. Ang iba ay nakatingin lamang, ang iba’y umiiyak, at ang ilan nama’y pilit na nagtatago sa likod ng kanilang mga tindahan. Si Gatot, ang pinakakilalang abusadong pulis sa siyudad, ay nakangising demonyo habang pinagmamasdan ang matandang babae na tila wala nang lakas bumangon. “Ayan ang napapala ng mga nakikisawsaw!” sigaw niya, puno ng yabang at pagmamalaki.

Ngunit sa gitna ng alikabok, dugo, at kirot, may kakaibang nangyari. Ang kamay ni Lola Nena, na kanina’y nanginginig, biglang kumikislap ng mahina—parang may kuryente. Ang hangin sa paligid ay tila lumamig, at may mga nakakita pa ng mala-usok na kumalat mula sa kanyang balat. Dahan-dahan niyang inangat ang ulo, at nang makita ang mukha ni Gatot, unti-unting nag-alab ang kanyang mga mata. Para bang may nagising na matagal nang natutulog na lakas sa kanyang kalamnan, at sa unang pagkakataon, hindi takot ang naramdaman ng mga tao—kundi pag-asa.

Mabagal ngunit matatag siyang tumayo. Sa bawat pag-angat niya, sumasabay ang pagkalansing ng maliit na pendant sa kanyang leeg—ang “anting-anting” na minana pa raw niya sa kanyang lolo, isang beterano sa digmaan, na ayon sa alamat ay may kapangyarihang bigyan ang may hawak ng lakas kapag oras ng pangangailangan. Matagal niya itong itinago, iniisip na isa lamang itong lumang alahas, ngunit ngayong gabi, ang anting-anting ay tila nagising.

Nang muling lumapit ang isang pulis para hilahin siya, hindi na si Lola Nena ang dating tahimik at takot. Sa isang iglap, hinawakan niya ang braso ng pulis, at sa lakas na hindi pangkaraniwan para sa isang 55-anyos na babae, tumilapon ang lalaki na parang laruan. Ang mga tao ay napasinghap, ang iba ay napahawak sa kanilang bibig, at ang kabuuan ng palengke ay tila nabingi sa katahimikan. Si Gatot, na kanina’y nagmamayabang, ay hindi makapaniwala sa nasaksihan.

“Lola… ano ‘yon?” bulong ng isa sa mga nakakita.
“Hindi na lola ang babaeng ‘yan,” sagot ng isa, “mandirigma ‘yan.”

Muling sumugod ang isa pang pulis, hawak ang baton, handang hampasin siya, ngunit bago pa makarating ang baton sa balikat ni Lola Nena, sinalo niya ito gamit ang kanyang kamay. Sa isang mabilis na pag-ikot ng kanyang pulso, parang kandilang pinatay, napabagsak ang pulis, di na makagalaw. Ang kanyang mga galaw ay hindi marahas—malinis, mabilis, at kalkulado. Hindi iyon galaw ng ordinaryong mamamayan, kundi galaw ng taong sanay lumaban.

Ngunit hindi pa doon natatapos. Si Gatot mismo ang sumugod, galit, humugot ng baril. “TAMA NA ‘YAN!” sigaw niya, habang ang mga tao’y nagsitakbuhan papalayo. Ngunit imbes na matakot, tumingin nang diretso si Lola Nena sa baril, huminga nang malalim, at muling kumislap ang anting-anting sa kanyang dibdib. Nang pumutok ang baril, lahat ay napapikit, iniisip na iyon na ang katapusan.

Ngunit hindi bumagsak si Lola Nena.

Nakaharang ang kamay niya. Hinawakan niya ang pulso ni Gatot, at sa lakas na hindi kayang ipaliwanag ng siyensya, napaluhod ang pulis. Hindi siya sumigaw. Hindi siya nagalit. Ang boses niya’y kalmado, malamig, at puno ng bigat ng hustisya.

“Hindi ako lalaban para sa sarili ko,” sabi niya, “lulumpo ako para sa bayan na sinasaktan niyo.”

Sa isang iglap, binalian niya ng baton strike ang baril ni Gatot at tumilapon ito sa semento. Nabuwal ang siga ng siyudad, hindi dahil sa bala, kundi dahil sa lakas ng isang lola na may puso ng bakal. Ang anumang balak nilang abusuhin pa ang mga tao ay natigil sa mismong oras na iyon.

At doon nagsimula ang pag-iyak ng mga vendor, hindi dahil sa takot—kundi sa ginhawang matagal na nilang inaasam. May mga taong lumapit at inakap si Lola Nena, nanginginig at nag-aalay ng pasasalamat. “Lola… bakit ang lakas mo?” tanong ng isang bata. Ngunit ngumiti lang si Lola Nena, pinahid ang dugo sa labi, at sinabing, “Kapag ang masama ang namumuno, kahit lola, lalaban.”

Pero hindi pa tapos ang laban. Sa balita, kumalat ang video. Trending. Viral. At nang makarating ito sa hepe ng pulisya, nagpasya siyang bumawi. Mas maraming armas. Mas maraming tao. Mas matalas ang galit.

At sa PART 3, malalaman ang tunay na pinanggagalingan ng anting-anting, ang kwento sa likod ng kapangyarihan ni Lola Nena, at ang pinakamalaking sagupaan sa pagitan niya at ng buong puwersa ni Gatot.

Sa isang tahimik na baryo sa Ilocos, may isang 78-anyos na babae na kilala sa pangalang Lola Perla—matanda, mahina na raw, pero may matalim na mata at lakas na hindi maipaliwanag. Ang iba’y nagsasabi, ordinaryo lang siyang lola na nagtitinda ng gulay sa palengke. Ngunit ang hindi alam ng karamihan: si Lola Perla ay may nakaraan na mas mabangis kaysa sa mga kuwento ng mga bayani. Sa araw na iyon, magsisimula ang bago niyang alamat—hindi sa pamamagitan ng espada, kundi sa pamamagitan ng tapang at puso.

Maagang nagbukas ang palengke, at gaya ng lagi, tahimik lang si Lola Perla na nakaupo sa maliit niyang tapayan ng kamatis, bawang, at talong. Ngunit may napansin siyang kakaiba: may grupo ng mga pulis na tila hindi nagro-ronda. Sa halip, may hawak silang listahan, pumupuwesto sa bawat tindera, at parang may kinokolektang pera. Pati mga tindera na hirap mabenta ang paninda, pinagbabayad ng “kontribusyon.” Walang gustong magsalita. Lahat takot.

Sa bawat tindera, may hikbi ng pangamba. Ang iba naman ay nagtatago ng paninda dahil baka kunin o sitahin. Ang palengke, na dating puno ng tawanan at sigawan ng presyo, ngayo’y tila sementeryo— tahimik, takot, at mabigat ang hangin. Doon nagising ang dugo ni Lola Perla: ang dugo ng isang babaeng hindi marunong umurong sa kalaban.

Nilapitan siya ng isang pulis, matangkad, mayabang, at malakas ang tawa. “Lola,” sabi nito, “bayanihan lang po. Para raw sa kaligtasan ng palengke.” Ngunit alam ni Lola ang pang-amoy ng katiwalian—hindi pera para sa bayan, kundi pera para sa bulsa. Pinagsabihan siya ng pulis na magbayad. Ngunit sa halip na mag-abot ng pera, iniangat ni Lola ang mukha niya, diretso sa mata ng pulis, at sa tinig na hindi alintana ang edad, sinabi niyang, “Wala kayong karapatang manguha ng hindi sa inyo. Hindi ako magbabayad sa takot.”

Nagulat ang palengke. Tahimik ang lahat. Tila tumigil ang oras.

Isang matandang babae ang humarap sa mga armadong pulis. Ngunit ang tingin ng pulis kay Lola ay parang langgam lang na maaari niyang apakan. “Lola, baka nakakalimot ka. Kami ang batas dito,” sabi ng pulis na may ngisi sa labi. Ngunit ngumiti lamang si Lola. At sa isang iglap, nagbago ang hangin. Hindi takot ang nakita sa mga mata ni Lola—kundi determinasyon.

May dumating na isa pang pulis at pilit kinukuha ang basket ng kanyang paninda. At doon nagsimula ang hindi inaasahang labanan. Sa bilis na hindi inakala ng kahit sinong tao sa paligid, nahawakan ni Lola ang braso ng pulis at napilipit ito. Umalingawngaw ang sigaw ng pulis. Hindi makapaniwala ang mga tao. Isang 78-anyos, pinatumba ang matipunong pulis.

“Hindi lang ako lola,” bulong niya, “Ako ang anak ng sundalong lumaban sa digmaan. At hindi ako lumaki sa takot.”

At doon nagsimula ang alamat: viral agad sa mga nakakita ang nangyari, may mga videong nagsilabasan, at ang pangalang “Lola Perla vs. Pulis” ay kumalat sa buong barangay. Ngunit ang laban ay hindi pa tapos—dahil ang kapitan at hepe ng pulisya ay hindi papayag na mapahiya. Sila ay magbabalik, mas galit, mas mapanganib.

At doon papasok ang mas malaking kwento.