GRABE?! LUMABAS na ISANG WHISTLEBLOWER laban sa EX SENATOR. BILLION PESOS FUNDS

CHAPTER 1: Ang Paglitaw ng Misteryosong Whistleblower

Tahimik ang gabi sa Maynila, ngunit sa loob ng isang maliit na silid sa isang lumang apartment sa Sampaloc, may isang lalaking hindi mapakali. Paulit-ulit siyang tumingin sa papel na hawak niya—mga dokumentong maaaring yumanig sa buong bansa. Siya si Calvin Rivas, isang simpleng data analyst na ilang taon nang nagtatrabaho sa isang ahensiyang dati’y pinamunuan ng kilalang dating senador. Hindi niya inakalang ang simpleng trabaho niya ay magdadala sa kanya sa pinakamalaking eskandalo sa buhay niya.

Habang nakaupo siya sa madilim na sulok ng kwarto, naramdaman niyang muli ang mga pawis sa kanyang palad. Hindi ito dahil sa init ng panahon, kundi dahil sa bigat ng katotohanang hawak niya. Sa mga dokumentong iyon nakasulat ang mga transaksyong hindi dapat makita ng sinuman—mga rekord ng pondo, mga sulat-kamay, at mga pirma na maaaring magpatunay ng bilyong pisong nawawala sa kaban ng bayan.

Hindi niya alam kung bakit sa kanya napunta ang mga file na iyon. Isang umaga, habang inaayos niya ang lumang filing cabinet sa opisina, natagpuan niya ang envelop na nakatago sa likod ng isang sirang drawer. Wala itong pangalan. Wala ring label. Ngunit nang buksan niya, doon na nagsimulang magulo ang buhay niya.

Bumilis ang tibok ng puso niya habang binabalikan ang sandaling iyon. Dapat ba niyang isara ang envelop at kalimutan ang lahat? Dapat ba niyang itapon iyon at magpanggap na walang nakita? Pero habang tumatagal, lalo niyang nararamdaman ang bigat ng konsensiya. Hindi siya perpektong mamamayan, ngunit alam niyang mali ang manahimik.

Sa labas ng bintana, rinig niya ang mga busina at ingay ng siyudad, ngunit sa loob ng kanyang apartment, tila mabigat ang katahimikan. Lumingon siya sa laptop sa mesa. Nakabukas ang draft ng email na ilang beses na niyang tinangka ngunit hindi matapos. Ito ang magiging simula—ang pagpapadala niya ng ebidensiya sa isang independent media group na kilalang tumatanggap ng impormasyon mula sa mga anonymous source.

Ngunit may isa pang rason kung bakit siya natatakot. Ilang linggo na ang nakalilipas, may dalawang lalaking sumusunod sa kanya. Noon una’y akala niya nagkataon lang, pero nang ilang beses silang makita sa parehong jeep, parehong kanto, at maging sa labas ng opisina, napagtanto niyang hindi iyon simpleng pagkakataon. Marahil may nakaaalam na may natuklasan siya.

Kinuha niya ang cellphone at naglabas ng malalim na buntong-hininga. “Kung hindi ako kikilos ngayon,” bulong niya sa sarili, “baka mas lalo akong mapahamak.”

Ngunit higit sa lahat, iniisip niya ang mas malaking larawan. Kung totoo ang mga nakasaad sa dokumento, may mga proyektong hindi naitayo, mga ospital na hindi natapos, mga eskuwelang hindi naipatayo—lahat dahil sa perang ibinulsa. “Ilang bata kaya ang hindi nakapag-aral? Ilang pasyente ang namatay?” tanong niya sa sarili habang titig sa mga papel.

Hindi niya alam kung may magtatanggol sa kanya, o kung may tiwala ba siyang dapat pagbigyan, pero malinaw ang isang bagay: ang katotohanang ito ay hindi maaaring manatiling nakatago.

Pagkalipas ng ilang segundong paghinga nang malalim, pinindot niya ang send. Isang simpleng pindot na magbabago ng takbo ng kanyang buhay at ng buong bansa.

Ngunit bago pa man siya makatayo mula sa upuan, may kumatok nang malakas sa pinto.

Tatlong sunod-sunod na katok. Mabigat. Parang may kapangyarihan.

Nanlamig ang katawan niya. Walang dapat bibisita sa kanya. Walang dapat nakaaalam kung nasaan siya.

Muli na namang kumatok ang nasa labas, mas malakas ngayon, halos yumanig ang lumang kahoy na pinto.

At sa sandaling iyon, doon nagsimula ang pinakamadilim at pinakadelikadong kabanata ng buhay ni Calvin Rivas—ang taong magiging kilala kalaunan bilang ang Whistleblower na Yumanig sa Bansa.

Sunod-sunod ang kabog ng dibdib ni Calvin habang nakatitig sa pinto. Ang tunog ng malalakas na katok ay parang bomba na unti-unting sumasabog sa katahimikan ng kanyang apartment. Hindi niya alam kung anong mas malala—ang taong nasa labas o ang katotohanang maaaring huli na ang lahat.

“Calvin Rivas! Alam namin na nandiyan ka. Buksan mo ang pinto.”

Nanigas ang buong katawan niya. Hindi niya inaasahang bibigkasin nila ang pangalan niya. Nang ibig sabihin lang nito ay matagal na pala siyang sinusubaybayan. Ilang segundong katahimikan ang lumipas at saka muling sumunod ang mas mabigat na katok. “Calvin, pagbuksan mo kami nang maayos. Mas madali para sa lahat kung makikipag-usap ka.”

Pinakawalan niya ang mahina ngunit nanginginig na buntong-hininga. Lumapit siya sa bintana at marahang sumilip. May dalawang lalaking naka-itim sa labas—malalaki ang pangangatawan, may suot na earpiece, at isang sasakyang tinted ang nakaparada sa tapat ng gusali. Hindi sila mukhang ordinaryong tauhan. Hindi rin sila pulis.

“Hindi pwede,” bulong niya sa sarili. “Hindi ako pwedeng lumabas. Hindi ngayon.”

Hindi niya alam kung gaano katagal bago nila pasukin ang pinto sa pamamagitan ng lakas. Ang alam niya, kailangan niyang kumilos nang mabilis. Mabilis niyang isinara ang laptop, ibinalot sa bag ang lahat ng dokumentong may kinalaman sa natuklasan niya, at tumakbo patungo sa likurang parte ng apartment.

Sa may kusina ay may maliit na bintana na matagal na niyang ginagamit bilang emergency exit. Ang problema—mataas ang drop pababa. Kung aapak siya sa metal na tubo na nakausli, kaya niyang bumaba nang hindi nababalian, pero wala siyang kasiguraduhan.

Muling umalingawngaw ang boses mula sa labas ng pinto. “Calvin, binibilang na namin. Isa… dalawa…”

Hindi na siya naghintay ng pangatlo. Binuksan niya ang bintana at ipinuslit palabas ang bag. Pagkatapos ay maingat na sumampa sa may gilid ng frame. Habang lumalabas siya, narinig niya ang pagputok ng kahoy—mga palatandaang sinusubukan na nilang pilitin ang pinto.

Isang iglap lamang ang pagitan. Tumalon siya pababa habang kapit sa metal na tubo. Bahagya siyang nadulas, pero nagawa pa rin niyang makababa ng ligtas. Pagbagsak niya sa lupa, mabilis niyang kinuha ang bag at tumakbo papasok sa makipot na eskinita sa likod ng gusali.

Habang tumatakbo siya, rinig niya ang malakas na pagsipa at kalaunan ay ang pagbukas ng pinto ng kanyang apartment. “Wala siya dito!” sigaw ng isa. “Hanapin niyo sa likod!”

Mas bumilis ang takbo ni Calvin. Ang mga ilaw ng eskinita ay kulang-kulang, ang amoy ng basurang nagmumula sa mga nakahilera na sako ay mabigat at nakakasulasok, ngunit hindi niya iyon alintana. Ang tanging laman ng isip niya ay makatakas at makarating sa ligtas na lugar.

Sa dulo ng eskinita, may lumang gate na kalawangin. Pilit niya itong pinihit. Matigas. Halos hindi gumagalaw. Pinilit niyang gamitin ang dalawang kamay. Muli niyang narinig ang sigaw mula sa likuran—mas malapit na sila ngayon. Hindi na niya alam kung gaano pa siya may oras.

“Bilis, bilis…” bulong niya habang nanginginig ang mga daliri.

Sa wakas ay bumigay ang gate at bumukas sapat upang makalusot siya. Pagdaan niya, agad niya itong isinara upang mag-iwan ng kaunting hadlang. Hindi iyon magtatagal, pero sapat para magkaroon siya ng ilang segundo.

Paglabas niya sa malaking kalsada, agad siyang huminto. Hindi siya maaaring sumakay ng jeep o tricycle. Alam niyang minamanmanan siya. Ang pinakamatalinong gawin—makihalo sa tao.

Naglakad siya nang mabilis, halos nagmamadali ngunit hindi tumatakbo. Iniwasan niyang tumingin sa anumang gilid o lumingon. Sa bawat taong nakakasalubong niya, pakiramdam niya’y may nagmamasid. Sa bawat sasakyang dumadaan, pakiramdam niya’y may nakaabang na kamay na sasunggab sa kanya.

Hanggang sa makarating siya sa isang mataong underpass. Maingay, masikip, mabaho—ngunit ito ang kailangan niya. Dito siya makakatunaw sa crowd.

Sa gitna ng lakas ng tunog ng benta ng sapatos, sigaw ng vendors, at yabag ng mga taong nagmamadaling umuwi, may narinig siyang tunog ng cellphone sa loob ng bag. Mabilis niya itong kinuha—isang bagong mensahe mula sa unknown number.

Walang pangalan. Walang profile picture.

Isang linya lang ang nakasulat:

“Alam na namin ang ginawa mo. Hindi ka na ligtas.”

Nanlamig ang buong katawan niya.

At bago niya pa man mapindot ang reply, may kamay na biglang humawak sa kanyang balikat mula sa likuran.

Napasinghap si Calvin nang maramdaman ang biglang pagkakahawak ng kamay sa kanyang balikat. Para bang biglang huminto ang lahat ng ingay sa paligid. Ang tunog ng mga taong nagsisiksikan sa underpass, ang hinaing ng mga nagbebenta, ang yabag ng mga nagmamadali—lahat iyon ay parang tumigil sa isang iglap.

Mabilis siyang lumingon, handa nang tumakbo o sumuntok kung kinakailangan.

Pero hindi siya agad nakapagsalita.

Ang babaeng nakatayo sa harap niya ay hindi niya kilala—o iyon ang akala niya. Mahaba ang buhok nitong nakapusod, may suot na maitim na cap, at naka-itim na jacket na tila gawain ng isang taong ayaw makilala. Ngunit ang mga mata nito… matalim, alerto, parang sanay sa panganib.

“Sumunod ka sa akin,” mahina ngunit matatag na sabi ng babae.

“Anong—? Sino ka?” pabulong ngunit tarantang sagot ni Calvin.

Hindi siya sinagot. Imbes ay hinila siya ng bahagya palayo sa gitna ng tao at dinala sa isang mas tahimik na bahagi ng underpass. Tumigil sila sa isang sulok na hindi gaanong pansin ng ibang tao. Sa liwanag ng fluorescent lamp na nanginginig, doon niya nakita nang mas malinaw ang mukha ng babae.

“Masyado kang halata,” sabi nito. “Kung hindi ako dumating, kanina ka pa nila nakuha.”

“Sandali, sino ka ba?” muling tanong ni Calvin habang hawak ang bag na punô ng ebidensya. “Kasama mo ba sila? Ano’ng kailangan mo sa—”

Pero bago pa man niya matapos ang tanong, ay naglabas ng ID ang babae. Isang simpleng tiklop na wallet ID, pero sapat upang magpatigas ng boses ni Calvin. Nakita niya ang logo—hindi ng pulisya, hindi ng militar, kundi ng isang ahensiyang kilalang kumikilos nang palihim at sumusugpo sa korapsyon.

National Intelligence Bureau.

“Agent Mae Villaverde,” sabi ng babae. “At kung gusto mong mabuhay ngayong gabi, sumunod ka na lang muna.”

Hindi alam ni Calvin kung dapat siyang maniwala. Puwede niyang isipin na peke ang ID. Puwedeng bitag. Puwedeng isa ring bahagi ng mas malaking operasyon laban sa kanya.

Pero may isang bagay na mas matimbang… ang paraan ng paggalaw ng babae. Ang bilis nito, ang pagkakahawak, ang tingin sa paligid, ang paraan nitong itago ang sarili. Hindi iyon gawain ng sindikato. Hindi iyon galaw ng tao sa kabilang panig.

“Paano mo ako nahanap?” tanong niya.

“Matagal na kitang minamanmanan,” maikling sagot ng babae. “May isang taong nagbigay ng pahiwatig. May nakakita raw sa’yo habang binubuksan mo ang envelop sa lumang opisina. At mula noon… nagbago ang ihip ng hangin.”

Nakatitig pa rin si Calvin. “Ibig sabihin, alam niyo na ang tungkol sa mga dokumentong ito?”

“Tama,” sagot ni Mae. “At hindi lang kami. Mas marami pang mata ang nakatutok kaysa iniisip mo.”

Sumingit ang malamig na hangin mula sa lagusan, at sa loob ng ilang segundo, parehong natahimik ang dalawa.

“May estudyante bang nasasangkot dito?” tanong ni Calvin, pilit na binabago ang paksa. Ramdam niya na unti-unting lumalabo ang paligid dahil sa pagod at sobrang tensyon.

Umiling si Mae. “Marami. Hindi lang estudyante. Buong bayan ang nasasangkot dito. Kung tama ang mga hawak mo, Calvin… ito ang eskandalong magpapatumba sa mga taong may kapangyarihang hindi mo pa kayang unawain.”

Biglang tumunog ang maliit na device sa bulsa ni Mae. Mabilis niya itong tiningnan at nanlaki ang mata.

“Alis na tayo,” sabi niya. “Nakatunog na sila. Papunta na rito.”

“H-Ha? Dito? Paano nila—?”

“May tracker sa cellphone mo,” sagot ni Mae. “Kaya simula ngayon, akin na ‘yan.”

Bago pa makareact si Calvin, mabilis na hinagod ng babae ang cellphone mula sa kamay niya at ibinato sa isang bukas na drainage sa gilid ng underpass.

“Mas ligtas ka nang wala ‘yan,” sabi niya.

At wala nang pagkakataon para tumutol. Hinila siya ni Mae palayo, dinaanan ang makakapal na kumpol ng tao, at mabilis na umakyat sa kabilang dulo ng underpass.

Pero paglabas nila sa gilid ng kalsada, bigla silang napahinto.

Limang lalaking naka-itim ang nakapuwesto sa kabilang sidewalk. Nakasuot ng earpiece. At nakatingin direkta sa direksyon nila.

“Huwag kang titingin sa likod,” siri ni Mae.

“B-Bakit?” bulong ni Calvin.

“Dahil may lima pa doon.”

Unti-unting nanikip ang dibdib niya.

“Kailangan nating tumakbo,” sabi ni Mae.

“P-Pero saan?”

Ngumiti ng bahagya si Mae—isang ngiting malamig ngunit puno ng tapang.

“Sa lugar na hindi nila inaakala. Sa lugar kung saan magsisimula ang katotohanan.”

Mahigpit nitong hinawakan ang kamay ni Calvin at hinila siya.

At doon nagsimula ang paghabol—ang paghabol na maglalapit sa kanya sa pinakamalaking lihim ng bansa.