WALANG MAGAWA ANG DOKTOR SA IYAK NG ANAK NG MILYUNARYO—HANGGANG SA ISANG INA’Y DUMATING!

Kabanata 1: Ang Pagdating ng Isang Ina

Sa isang malamlam na ospital, isang batang lalaki ang nakaupo sa gilid ng kama, nakatingin sa malayo habang ang kanyang malalaking mata ay puno ng kalungkutan. Ang kanyang munting katawan ay nanginginig sa bawat hikbi, nagbabadya ng walang katapusang iyak. Sa kabila ng mga gamot at pagsubok ng mga doktor, tila walang epekto ang kanilang mga hakbang. Ang bata ay abala sa pag-iyak, tila hindi makakalimutan ang sakit na kanyang nararamdaman.

Ang mga nars ay nagsasagawa ng mga hakbang upang mapawi ang pag-iyak, ngunit walang magawa ang kanilang mga kamay. Nakatitig ang mga mata nila sa kawalang-kapangyarihan habang ang bata ay patuloy sa pagtangis, tila nagmamakaawa na sana’y may makinig sa kanyang hinaing. Ang mga doktor naman ay nagsasagawa ng mga pagsusuri, ngunit ang kanilang mga mukha ay puno ng pagod at pag-aalala. Alam nilang walang gamot na makakalunas sa sakit na nararamdaman ng bata—isang sakit na hindi kayang ayusin ng kahit anong gamot o doktor.

Sa gitna ng kalungkutan, isang matandang babae ang pumasok sa silid. Siya ay isang simpleng ina mula sa isang maliit na bayan, may dalang isang maliit na bag at nakasuot ng maluwag na damit. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamahal at pag-aalala, ngunit may halong tapang at determinasyon. Hindi siya nagpahintulot na matakot o mawalan ng pag-asa sa kabila ng sitwasyon. Sa pagpasok niya, tumigil muna ang nakakaawa na iyak ng bata, at napatingin sa kanyang ina.

Sa isang iglap, lumapit ang matandang babae at niyakap nang mahigpit ang kanyang anak. Ang batang lalaki ay biglang tumahimik, nakatingin sa mata ng kanyang ina na puno ng lambing at pagmamahal. Sa isang malumanay na tinig, sinabi niya, “Anak, nandito ako. Hindi ka nag-iisa.” Ang mga mata ng bata ay nagsimulang umiyak, ngunit iba na ang pakiramdam—may bukang bibig ang kanyang puso na nagsasabing may isang tao na tunay na nagmamahal sa kanya, isang ina na handang gawin ang lahat para sa kanyang anak.

Habang nakayakap ang ina sa anak, nagsimula siyang magpasalamat sa Diyos na dumating siya sa oras ng pangangailangan. Ang mga doktor at nars ay napuno ng pag-asa, nakatingin sa pagbabago sa mukha ng bata. Ang pagdating ng isang ina ay isang simpleng bagay, ngunit para sa batang ito, ito ang simula ng isang bagong pag-asa, isang pag-asa na kahit sa pinakamadilim na sandali, may pagmamahal na maaaring magpagaling sa lahat.

Sa malamig na pasilyo ng St. Raphael Medical Center, halos yumanig ang paligid sa walang tigil na iyak ng isang batang lalaki. Ang pangalan niya ay Ely, limang taong gulang, anak ng isang kilalang negosyante at milyonaryo na si Mr. Adrian Velmonte, may-ari ng maraming kumpanya at kilala sa buong bansa. Sa gitna ng luho at kayamanan, tanging isang bagay ang hindi niya kayang kontrolin—ang pagdurusa ng anak niyang hindi mapatahan ng kahit sinong doktor.

Sa loob ng VIP pediatric room, nagtipon ang tatlong doktor—isang pediatric specialist, isang child psychologist, at isang senior attending physician. Lahat sila ay nakayuko, hinihimas ang sentido, at halatang pagod na. Ang tangi nilang naririnig ay ang malakas, basag, at nanginginig na pag-iyak ni Ely. Para bang pinipilas ang puso ng sinumang makarinig.

“Hindi natin mahanap ang sanhi,” bulong ng isang doktor. “Wala siyang lagnat, walang sugat, walang impeksyon… pero hindi siya tumitigil.”

Si Mr. Velmonte ay nakatayo sa tabi ng kama, hawak ang maliit na kamay ng anak, at ramdam ang unti-unting pagkatuyo ng pag-asa. Sanay siyang solusyunan ang pinakamalalaking problema sa negosyo, ngunit ngayong kaharap ang sariling anak na nanginginig sa paghikbi, pakiramdam niya’y para siyang isang ordinaryong amang wala nang magawa.

“Ely, anak… please,” nauutal niyang sabi habang pinupunasan ang luha ng bata. “Sabihin mo sa akin kung ano ang nararamdaman mo.”

Ngunit ang bata ay patuloy lamang sa pag-iyak, halos mawalan na ng boses. Ang puti ng mata niya’y namumula, at ang katawan niya’y pasumpong-sumpong na nanginginig.

Lumapit ang isang doktor kay Mr. Velmonte. “Sir, ginawa na po namin ang lahat. Hindi namin makita kung ano ang puno’t dulo. Hindi ito normal na hysteria. Pero hindi rin siya nagrereact sa kahit anong calming medication. Para bang… may hinahanap siya.”

Napasinghap ang negosyante, at napaupo sa silyang nakalagay sa gilid ng kama. “Hinahanap? Ang sino? Ang ano?” Ngunit ang sagot ay wala sa loob ng silid.

Lumipas pa ang ilang minuto na punô ng tensyon at pagkalito. Ang mga nurse ay nagsimula nang magsilipan sa labas ng pintuan, nag-aalala sa bata ngunit natatakot din sa galit ng ama na kilala sa pagiging istrikto. Ngunit sa buong gulo, may napansin ang isa sa mga nurse sa intercom area—isang babaeng kagagaling lang sa emergency room, pagod na pagod, hawak-hawak ang isang tote bag, at halatang hindi parte ng staff.

“Sino ‘yon?” tanong ng head nurse.

“Hindi ko rin alam,” sagot ng isa. “Mukhang may hinahanap.”

At sa hindi maipaliwanag na paraan, nang sumalubong ang matang puno ng pag-aalala ng babae sa malakas na iyak mula sa VIP room, parang bigla siyang napatigil. Para bang may koneksyong hindi maintindihan.

Tinanong niya ang nurse, “May batang umiiyak palagi sa loob? Iyong hindi tumitigil kahit anong gawin?”

Nagulat ang staff. “Paano niyo po nalaman?”

Hindi sumagot ang babae. Sa halip, pinagmasdan lamang niya ang saradong pintuan—at sa bawat hikbi ng bata, tila tumutusok ang sakit sa dibdib niya.

Hindi na siya nagpatumpik-tumpik. Dahan-dahan siyang lumakad palapit sa pintuan, at bago pa man siya mapigilan, bumukas ang pinto at tumagos ang malamig na simoy mula sa loob. Lumingon ang mga doktor at si Mr. Velmonte sa kaniya, gulat, nagtataka, at handang magalit.

Ngunit bago pa man may makapagsalita, nang makita ni Ely ang babae—biglang tumigil ang kanyang pag-iyak.

Ang batang ilang oras nang walang tigil na humahagulgol ay napasinghap, napamulagat, at sa unang pagkakataon ay tila nakakita ng liwanag sa dilim.

Umangat ang kanyang maliit na kamay, nanginginig, sabay bulong:

“Mama?”

At sa sandaling iyon, nagulantang ang lahat.

Sino ang babaeng ito?
Bakit siya tinawag ng bata na “Mama”?
At bakit ang batang hindi kayang patahanin ng sinumang doktor… ay biglang tumahimik sa pagdating niya?

Ang sagot—nasa susunod na kabanata.

Pagkalipas ng ilang minuto mula nang pumasok ang misteryosong ina sa loob ng silid, unti-unting nagbago ang atmospera sa ospital. Mula sa nakakabinging iyak ng batang hindi mapatahan, ngayo’y tila may unti-unting katahimikang bumabalot sa paligid. Sa corridor, nagmamadaling lumapit ang ilang nars, nagtatakang bakit biglang humina ang sigaw ng musmos na parang ilang oras nang walang tigil sa pagluha. Ang doktor namang kanina’y halos sumuko na rin sa pagod ay napapahinto, pilit sinusundan ang pinanggagalingan ng biglang pag-amo ng bata.

Sa loob ng kuwarto, naroon ang babae—nakatalikod, payak ang suot, at halatang pagod ngunit may kakaibang awra ng pagiging ina. Marahan niyang buhat ang batang kanina’y galit na galit sa lahat. Ngayon, ang musmos ay nakasubsob sa balikat ng babae, humihikbi na lamang sa maliliit na pagitan. Hindi man kilala ng lahat kung sino ang dumating, malinaw ang epekto ng presensiya niya: ang batang hindi mapatahan ng doktor, nars, o kahit ng sariling yaya, ay biglang tumigil sa pag-iyak.

Hindi makapaniwala ang doktor. Ilang oras na niyang sinubukang pakalmahin ang bata. Tinignan niya ang babae at inalok ng upuan, ngunit bahagya lang itong ngumiti at umiling. “Mas okay po ako nang nakatayo, Dok,” sabi nito, mahina ngunit may lambing—tila boses na madaling pagkatiwalaan ng isang bata.

Mula sa kabilang panig ng silid, ang ama ng bata—isang kilalang milyonaryo sa lungsod—ay nananatiling tulala. Kanina’y galit na galit siya, nagbubulyaw dahil hindi mahanapan ng paraan upang tumigil ang anak sa pag-iyak. Pero ngayon, ang dating matigas niyang mukha ay napalitan ng pagtataka at paghanga. Hindi niya kilala ang babaeng ito. At higit pa roon, hindi niya maipaliwanag kung bakit tila may koneksiyon ang anak niya rito.

“P-paano mo nagawa ’yan?” halos bulong niyang tanong, hindi sigurado kung dapat bang lapitan ang babae o panoorin na lamang ang nagaganap.

Ngunit hindi lumingon ang babae. Sa halip, hinagod lang nito ang likod ng bata, marahang inuugoy, at binigkas ang ilang salitang tila dasal o awit na hindi agad maintindihan ng kahit sino sa silid. At doon muling nagsimulang humina ang pag-iyak ng musmos hanggang sa tuluyang kumapit ito nang mahigpit sa damit ng babae, parang ayaw na nitong bitiwan pa.

“Matagal po ba siyang umiiyak?” tanong ng babae sa doktor, hindi pa rin lumilingon.

“Mahigit dalawang oras,” sagot ng nars na halos mapaiyak na rin sa pagod. “Hindi namin alam kung bakit. Wala naman sa resulta ng test ang problema.”

Tumango ang babae. “Natatakot lang siya.”

Nagkatinginan ang lahat. Natatakot? Pero kanina’y wala naman silang nakikitang dahilan. Hindi siya nasaktan, hindi siya nilalagnat, at hindi rin nagkaroon ng kahit anong trauma sa mismong ospital.

Lumapit ang doktor, mas maingat na ang tono. “Ano pong ibig n’yong sabihin? Kilala n’yo po ba ang bata?”

Doon lamang marahang lumingon ang babae. At sa unang pagkakataon, nakita ng lahat ang mga mata nitong may bakas ng pagod, kirot, at pag-unawa—mga matang tila sanay na sa pag-aalaga ng bata, at sa mga takot na hindi kayang basahin ng kahit sinong propesyunal.

“Hindi ko siya kilala,” mahinahong sagot niya. “Pero kilala ko ang ganitong iyak.”

Nabakas ang katahimikan. Hindi makapagsalita ang ama ng bata, hindi sigurado kung dapat bang maniwala o pagdudahan ang hindi kilalang babae. Pero bago pa siya magsalita, muling nagpatuloy ang babae:

“May mga bata po na mas sensitibo kaysa sa iba. Hindi sila umiiyak dahil masakit. Umiiyak sila dahil nag-iisa, takot, at naghahanap ng presensiyang alam nilang ligtas.” Inayos niya ang kumot sa bata. “At minsan… kahit hindi ikaw ang totoong ina nila, nararamdaman nila kung sino ang marunong magmahal.”

Nalaglag ang balikat ng doktor. Parang may tinamaan sa puso ang ama. At kahit ang mga nars, hindi maiwasang mapalunok.

Sa wakas, nagtanong ang milyonaryo, halata ang lungkot at pagod sa kaniyang mga mata. “Pwede ko bang malaman… sino ka ba?”

Huminga nang malalim ang babae bago sumagot. “Ako po’y isang karaniwang ina. At minsan, sapat na ’yon para maramdaman ng isang bata na ligtas siya.”

Habang patuloy ang katahimikan, isang tanong ang unti-unting nabubuo sa isip ng lahat: Sino ang babaeng ito na walang kahit anong titulo, walang kasamang bantay, walang ipinakilalang pangalan—ngunit nagawa ang imposible?

At bakit ganoon kalaki ang takot na nawala sa bata nang dumating siya?

Sa kabila ng pag-aalinlangan, isang bagay ang malinaw: ang pagsulpot ng misteryosong ina ay simula lamang ng isang kuwento na hindi kailanman inaasahan ng milyonaryong ama—isang kuwento ng paghilom, pag-asa, at mga sikretong matagal nang hindi nabibigyang-linaw.