Viral❗ Pulis sinunog ang motor ng estudyante—di nila alam ama niya si Heneral Ricardo Reyes‼️

KABANATA 1: ANG MOTOR NA SINUNOG AT ANG SIKRETONG KAPANGYARIHAN SA LIKOD NG APELYIDO

Mainit ang hapon sa Barangay San Isidro. Karamihan sa mga estudyante mula sa unibersidad ay nagsisiuwian na, pagod pero masaya matapos ang buong araw ng klase. Sa tapat ng campus, isang payapang tanawin ang madalas makita—mga kabataang nakaupo sa sidewalk, nagtatawagan ng tricycle, o nag-aayos ng kanilang motor bago bumiyahe pauwi.

Ngunit ngayong araw, hindi payapa ang paligid.

May nag-iingay sa kalsada.
May nagsisigawan.
At may nag-iipong mga tao sa gilid na parang may malaking kaguluhang nagaganap.

Sa gitna ng kumpulan, isang pulis ang nakatayo—matabang lalaki na may mamula-mulang mukha sa galit. Siya si PO3 Armando Calderon, kilala sa presintong pinagtatrabahuhan niya bilang “The Burner”—hindi dahil sa kakayahan niyang magpaandar ng operasyon, kundi dahil sa madalas niyang pagsunog ng mga kinukumpiskang motorsiklo kapag hindi siya nabibigyan ng lagay.

At ngayon, target niya ang isang estudyante.

Nakahawak si Armando sa batuta habang tinutulak ang payat, payapang binata na nakayuko nang bahagya. Ang pangalan ng binata ay Liam Reyes, second-year engineering student. Tahimik, hindi pasaway, hindi pala-away. Hindi siya mukhang kriminal—isa lang siyang estudyanteng pauwi na sana.

Ngunit galit na galit si Armando.

“Ano’ng sabi ko? Wala kang OR/CR! Wala kang rehistro! Ibig sabihin, illegal itong motor mo!”

Maingat na umangat ang tingin ni Liam.

“Sir… dala ko po ang OR/CR. Nasa compartment po. Hindi ko pa lang nahuhugot kasi bigla n’yo po akong hinila—”

“Sumasagot ka?!” sigaw ng pulis, sabay hampas ng batuta sa gilid ng motor.

Napaatras ang mga estudyante.
May nagsimulang mag-video.

“Sir, pakiusap po… huwag n’yo pong sirain. Pinag-ipunan ko po ’yan… pangpasok ko po araw-araw.”

Ngunit tila mas lalo lang nainggit si PO3 Armando sa tono ng binata. Parang may nai-initan siya sa kabaitan ni Liam, bagay na hindi niya kailanman tinrato nang tama.

“Wala akong pakialam! Pasaway ka! At kapag ako ang napikon—”

Hindi pa siya tapos nang bigla siyang ngumisi. Isang ngising puno ng demonyong ideya.

Lumapit siya sa isang traffic aide at inagaw ang maliit na pulang lighter.

“Aba,” nakangiwi niyang sabi, “alam mo bang bawal ang motor na walang completo papeles?”

“Sir, MERON po akong papeles—”

“Hindi ko kailangan ng papeles mo!” sabay dungaw niya sa mga nakatingin. “Kailangan ko ng disiplina!”

At sabay-sabay na napasinghap ang lahat nang gawin niya ang hindi inaasahan.

Sinindihan niya ang motor.

Isang maliit na apoy sa ilalim.
Sumunod ang gasolina.
Isang iglap lang—nagliyab ang buong harapan ng motor.

“AY! GRABE!”
“Sir! Over naman!”
“Kuya! ’Yung motor mo!”

Nanlaki ang mga mata ni Liam. Para siyang nawalan ng hininga. Parang gumuho ang mundo niya. Hindi mura ang motor—ipinundar niya sa isang taon ng pagtatrabaho bilang student assistant. Kinain niya ang buong sem ng instant noodles para lang mabuo ang downpayment. Motor na pangarap. Motor na naging kakampi niya sa ulan, araw, at pagod.

At ngayon… unti-unting nagiging abo.

“Sir… bakit… bakit n’yo naman—”

“Para matuto ka,” malamig na sagot ni Armando. “At para hindi ka nagmamarunong sa mga pulis.”

Napahawak si Liam sa ulo. Nag-imbak ng luha ang mga mata niya, ngunit hindi pa rin niya sinigaw o nilabanan ang pulis.

Imbes, dahan-dahan siyang tumayo nang diretso at tinitigan si Armando.

Isang tingin na hindi ng isang batang estudyante.
Isang tingin na may bigat, may awtoridad, may pinanggagalingang hindi alam ng iba.

Tumingin ang ilang kaklase niya at nagtatakang nagbulungan.

“Bakit parang… iba ’yung itsura ni Liam?”
“Parang hindi na siya ’yung tahimik kanina.”

At dito nagsimula ang hindi inaasahan.

Sa likod ng maamong mukha, may unti-unting lumilitaw na aura ng kapangyarihan.

Hindi gingiti.
Hindi sumisigaw.
Pero matigas.
Matatag.
At mapanganib.

Mahinahon niyang binitiwan ang apat na salitang nagpayanig sa paligid.

“Alam mo bang delikado ka na?”

Natigilan si PO3 Armando.

“Ano raw? Ako? Delikado? Bakit, ha?”

Dahan-dahang huminga si Liam.

At sa wakas, binigkas niya ang katotohanang hindi dapat mabanggit… kung hindi dahil sa ginawang paglapastangan ng pulis.

“Ako si Liam Reyes…”
at unti-unti nang nanlaki ang mata ng mga nakapaligid.

“…anak ng Chief of Philippine National Police.”

Tahimik na naglalakad si Lina pauwi matapos ang mahabang araw ng trabaho. Pagod ang mga balikat niya, nangingilo ang mga kamay sa kakakuskos, at nangingitim ang mga kuko sa kapal ng dumi ng mga inidoro sa opisina. Ganoon pa man, pinilit niyang ngumiti habang hawak ang munggo at kaunting gulay na binili niya para sana sa hapunan.

Pagdating niya sa pintuan ng inuupahang maliit na silid, natigilan siya.

May mamahaling itim na kotse sa tapat.

Hindi iyon karaniwang makikita sa makipot nilang eskinita. Nagrerepleksyon sa malinis nitong pintura ang liwanag ng poste—parang hindi bagay sa paligid.

“Siguro naligaw lang,” bulong niya.

Pero nang malapit na siyang pumasok, biglang bumukas ang likod na pinto ng kotse.

Mabagal, elegante.

At mula roon, lumabas ang isang lalaking suot ang mamahaling suit. Malinis ang hiwa ng buhok, matuwid ang tindig, at malamig ang titig—kapareho ng boses na narinig niya kaninang umaga.

Siya.

Ang lalaking tinawag siyang ‘janitor ng inidoro’—pero siya rin palang CEO.

Napaatras si Lina.

“Ano pong kailangan ninyo?” tanong niyang halos pabulong.

Naglakad ang lalaki palapit. Ang bawat hakbang nito ay parang humihiwa sa katahimikan ng buong kalsada. Hindi siya makagalaw, hindi rin makapagsalita. Hanggang sa huminto ito mismo sa harapan niya.

“Iniiwasan mo ba ako?” tanong ng CEO, mababa ang boses.

“Kailangan ko pong magpahinga. May trabaho pa po ako bukas.”

Tahimik itong napangiti, pero hindi iyon ngiti na magaan. Para iyong ngiting may tinatago—at hindi niya maipaliwanag kung natatakot ba siya o kinakabahan.

“Sumama ka sa ’kin,” sabi nito.

“H-ha? Bakit naman po?”

“May dapat tayong pag-usapan.”

“Pero… gabi na po. At hindi naman po tayo magkakilala.”

Tumingala ang CEO.

“At ’yan ang dahilan kung bakit kailangan natin mag-usap.”

Nabitiwan ni Lina ang supot ng gulay. Dinampot ito ng lalaki bago pa tumama sa lupa—ang CEO, nakasuot ng mamahaling suit, nakayuko at dinadampot ang supot ng isang janitor.

Hindi makapaniwala si Lina.

“Alam mo ba,” wika ng CEO habang marahan niyang inaabot ang supot, “ikaw ang unang taong nagsalita sa akin nang gano’n.”

“Nang… gano’n?”

“Hindi ka natatakot. Hindi ka nagpa-Impress. At hindi mo ako tinatrato na parang hari.” Tumingin ito diretso sa mata niya. “Nagustuhan ko ’yon.”

Lalong tumibok nang malakas ang dibdib ni Lina.

“Ayokong ma-involve sa kung anuman ang iniisip ninyo, sir,” mabilis niyang sagot. “Gusto ko lang pong tahimik na buhay.”

Humakbang ang CEO palapit, mas lalo siyang naipit sa pagitan ng pinto at ng presensya ng lalaki.

“Kung gano’n… bakit kanina, nang makita kitang umiiyak sa likod ng gusali, hindi ka man lang lumaban? Bakit ka tumanggap ng pang-aapi?”

Nanlaki ang mata ni Lina.

Hindi niya alam na nakita niya ’yon…

“Hindi po ’yun importante,” bulong niya.

“Para sa ’kin, importante.”

At bago pa siya makasagot—

Pumihit ang CEO.

Binuksan ang pinto ng kotse.

“Sumakay ka. Ihahatid kita.”

“Hindi po pwede—”

“Huwag kang matakot.” Magaan ang tono, pero hindi maitatangging may pwersa. “Hindi kita sasaktan. Pero hindi rin kita hahayaang mawala ngayon.”

Napakapit si Lina sa dibdib niya. Hindi niya alam kung bakit siya nanginginig—sa takot ba, kaba, o may isa pang bagay na hindi niya matukoy.

Isang kotse. Isang CEO. Isang gabing hindi niya inaasahan.

Dahan-dahang pumasok si Lina sa loob ng mamahaling kotse. Naamoy niya agad ang halimuyak nitong leather seats at mamahaling pabango—malayo sa amoy ng chlorine, sabon, at panglinis na nakasanayan niya araw-araw sa trabaho.

Umikot ang tiyan niya sa kaba.

Sumakay ang CEO sa tabi niya, walang kahit anong emosyon ang mukha. Ngunit ang presensya nito ay may bigat na tila hindi niya kayang takasan.

Tahimik na umandar ang kotse.

Si Lina, hindi makatingin. Nakapikit, mahigpit ang hawak sa bag, umaasang hindi siya magkakamali ng desisyon ngayong gabi.

Hanggang sa marinig niya ang boses ng CEO.

“Lina…”

Parang kuryente ang pagbigkas nito ng pangalan niya.

“O-opo, sir?”

“May dapat kang malaman sa akin.”

Hindi pa man ay para siyang nabibingi sa kaba. Bakit siya? Bakit kailangan sabihin sa ’kin? Sino ba ako para kausapin niya nang ganito?

“Alam kong nagtataka ka kung bakit kita hinanap,” wika nito.

Tumingin si Lina sa bintana, iwas titig.

“Hindi naman po ako importante para—”

“Hindi,” putol niya, mas malalim ang boses. “Mahalaga ka.”

Napalingon si Lina, nanlaki ang mata.

At doon niya napansing nakatitig na pala sa kanya ang CEO, diretsong diretsong tumagos sa kaluluwa niya.

“M-mahalaga? Sir, hindi ko po maintindihan…”

Naglabas ng isang maliit na kahon ang CEO mula sa bulsa ng coat nito. Iniabot ito kay Lina.

Nanginginig ang kamay niyang tinanggap iyon.

“Buksan mo.”

Pagbukas niya, bumungad ang isang lumang pendant. Bilog, may ukit na kakaiba. Kahit kupas, halatang may presyo—hindi pera, kundi alaala.

“Hindi ko po pwedeng tanggapin—”

“Hindi para sa ’yo ’yan,” sabi ng CEO.

Naguluhan siya. “Ha?”

“Sa nanay ko ’yan… at matagal ko nang hinahanap ang taong huling nag-ingat nito.”

Nabura ang kulay sa mukha ni Lina.

“Ang… nanay n’yo?”

Tumango ang CEO, mabagal na malalim ang paghinga.

“Ilang taon na ang nakalipas nang mawala siya. Sinabi ng isang saksi… na may babaeng tumulong sa kanya bago siya tuluyang—”

Naputol ang salita nito.

Natuon ang tingin ni Lina sa pendant.

Nanlamig ang buong katawan niya.

Diyos ko…

Alam niya ang pendant na iyon.

Hinding-hindi niya makakalimutan.

Dahil iyon ang pendant ng babaeng nalagutan ng hininga habang hawak-hawak niya, isang gabing hindi niya naamin sa kahit kanino.

“Sir…” nanginginig ang boses niya. “Ako po ’yung—”

Pero bago niya masabi ang natatagong lihim—

Huminto ang kotse.

Nasa harapan sila ng isang napakalaking mansyon.

Kumikinang sa gabi ang malalaking bintana, may mga bantay, may fountain sa gitna, at ang pader ay mas mataas pa kaysa sa kahit anong gusaling nakita ni Lina.

Halos matumba siya sa gulat.

“Saan n’yo po ako dadalhin?!”

“Sa bahay ko,” malamig ngunit mariin nitong tugon. “Dahil may dapat kang marinig—at dapat ko ring marinig mula sa ’yo.”

Namuti ang knuckles niya sa pagkakahawak sa bag.

Ang puso niya, parang bubulusok palabas ng dibdib.