🔥PART 2 –TINULUNGAN NG BINATA ANG MAGANDANG DOKTORA NA NASIRAAN SA DAAN

Narating ni Marco ang kanilang maliit na barong-barong sa tabi ng eskinita, pero kakaiba ang pakiramdam sa kanyang dibdib—may kung anong init na hindi niya maipaliwanag. Hindi niya inasahan na sa simpleng pagtulong sa isang estrangherong nasiraan ng kotse ay magkakaroon siya ng pagkakataong makilala ang isang tulad ni Dr. Vina, isang propesyonal na hindi lang maganda, kundi mabait at may respeto sa kahit sinong tao. Sa kabilang banda, si Dr. Vina naman ay hindi makapagpokus nang maayos sa kanyang trabaho nang araw na iyon. Habang may tinitingnan siyang pasyente, lagi niyang naiisip ang kabaitan ni Marco—ang simpleng galaw nito, ang tahimik niyang tiwala, at ang paraan ng pagtingin nito na walang halong ingay o yabang. Para bang kahit simpleng lalaki lang si Marco, may presensya itong hindi niya basta-basta makalimutan.

Sa sumunod na araw, habang kumakain si Marco ng tinapay na nilubog sa kape, tumunog ang kanyang cellphone—isang mensahe mula kay Dr. Vina. “Good morning, Marco. Libre ka ba mamaya? May gusto sana akong pag-usapan.” Napahinto si Marco at napangiti nang hindi sinasadya. Hindi siya sanay makatanggap ng mensahe mula sa isang tulad ni Dr. Vina. Hindi niya alam kung paano sumagot nang hindi mukhang sabik, pero hindi rin niya maitago ang excitement. “Libre po ako kahit anong oras, Doc,” sagot niya. Halos hindi niya maintindihan ang sarili sa sobrang saya. Samantala, si Dr. Vina ay nag-aalangan kung ano ba ang tamang gawin. Hindi niya rin lubos maintindihan kung bakit siya ganito ka-interesado sa binatang iyon. Baka dahil bihira siyang makakilala ng taong tunay ang kabutihan, hindi peke, at walang halong intensyon. Nang magkita sila sa isang maliit na kapehan malapit sa ospital, napansin ni Marco na tila pagod si Dr. Vina. “Doc, okay lang po ba kayo?” tanong niya, may pag-aalalang hindi maitatago. “Oo naman. Medyo busy lang sa ospital pero ayos na,” sagot ni Dr. Vina habang umiinom ng iced coffee. “Actually, Marco… may gusto akong itanong sa’yo.” Napalunok si Marco. “Ano po ‘yon?” “Hindi ka ba nahihirapan sa buhay? Nakita ko kasi ang itsura ng bahay mo noong hinatid mo ako.

At… gusto kong malaman kung paano mo nagagawang maging positibo kahit ganoon ang sitwasyon.” Napayuko si Marco at bahagyang natawa. “Doc, wala naman po sigurong taong hindi nahihirapan. Pero naniniwala po ako na kahit gaano kahirap ang buhay, may mga pagkakataong puwede tayong maging mabuti. Hindi naman po kailangan ng yaman ‘yon. Kailangan lang… piliin mong maging tao.” Hindi nakapagsalita agad si Dr. Vina. Sa dami ng taong may kaya, edukado, at nakapagtapos na nakasalamuha niya, wala pang nagsabi sa kanya ng ganoong simple pero malalim na salita. “Marco…” mahinang sabi niya. “Alam mo bang napakaiba mo?” “Saang banda naman po?” natatawang sagot ni Marco. “Sa lahat,” sagot ni Dr. Vina na parang isang bulong. Hindi malaman ni Marco kung anong isasagot. Ngunit ang mga mata ni Dr. Vina ay nagsasalita—may paghanga, may pasasalamat, at may kakaibang pagkagiliw. Humaba pa ang usapan nila tungkol sa pamilya, pangarap, at buhay. Doon nalaman ni Marco na si Dr. Vina pala ay lumaki sa isang pamilyang mataas ang expectation. Kahit doktor na siya, ramdam pa rin niya ang pressure na kailangan niyang maging perpekto.

Sa unang pagkakataon, nakahanap siya ng taong hindi naghahanap ng pagkakamali o kahinaan niya—isang taong handang makinig nang walang hinuhusgahan. Sa pag-uwi nila, inalok ni Marco na ihatid si Dr. Vina sa sasakyan nito. Habang naglalakad sila sa gilid ng kalsada, nagsimulang umambon. “Naku, Marco! Wala akong dalang payong!” sabi ni Dr. Vina, bahagyang natawa. Tinanggal ni Marco ang kanyang lumang jacket at ipinayong sa ulo ni Dr. Vina. “Ako na lang po ang mababasa, Doc. Mas importante kayong hindi magkasakit.” Hindi man sabihin, tumigil ang mundo para kay Dr. Vina sa sandaling iyon. “Marco…” mahinang sabi niya. “Alam mo bang hindi pa ako nakakaharap ng taong inuuna ako sa ganyang paraan?” Ngumiti lang si Marco. “Natural lang po iyon.” Ngunit para kay Dr. Vina, hindi iyon natural. Napakadalang ng ganitong klaseng kabaitan. Muling nagtagpo ang kanilang mga mata—walang salita ngunit punô ng damdamin.

Pag-uwi ni Marco, napatigil siya sa pintuan bago pumasok. Napatingala siya sa langit na parang may gustong tanungin. “Bakit parang iba si Doc?” bulong niya sa sarili. Samantala, si Dr. Vina naman ay nakaupo sa loob ng kotse, hawak ang dibdib na parang may kakaibang pintig. “Marco… bakit parang hindi na kita maalis sa isip ko?” mula sa isang taong sanay tumingin sa mga sugat ng iba, ngayon ay puso naman niya ang hindi niya maintindihan. Mula sa araw na iyon, mas naging madalas ang pagkikita nila. Mas maraming tawanan, kwentuhan, at sandaling puno ng init at paglalapit ng damdamin. Ang simpleng pagtulong sa daan ay naging di-inaasahang tulay—tulay patungo sa isang damdaming hindi nila inaasahan ngunit hindi rin nila kayang pigilan. At habang lumalalim ang pagsasama nila, unti-unti nilang mararamdaman na ang kwentong nagsimula sa init ng makina ng kotse… ay magpapatuloy sa init ng dalawang pusong sabay na naglalakbay patungo sa isang destinasyon na tinatawag na pag-ibig.