Scout Ranger Jay vs. Tiwaling Pulis Bimo: Digmaan sa Terminal

PART 1: Ang Kwento ng Pagkawala ni Lito at ang Pagpasok ni Jay sa Teritoryo ng Tiwali

Tatlong gabi nang hindi umuuwi si Lito. Ang asawa nito, si Aling Marites, halos mawalan ng ulirat kakaisip kung nasaan na ang kanyang mister. Ang tanging palatandaan ay ang tsuper’s ID na iniabot ng isang batang nagtitinda ng yema—basang-basa ng putik at halos punit ang isang bahagi.

Nang marinig ito ni Jay, hindi siya nagdalawang-isip. Umuwi siya mula sa kampo, nagpaalam sa kanyang commanding officer, at nagpunta sa terminal na parang isang malamig na bagyong walang ingay. Sinuri niya ang paligid, pinagmasdan ang bawat stall, bawat CCTV angle, bawat lalaking kahina-hinala ang kilos.

At doon niya unang nasilayan si Sgt. Bimo—mabigat ang katawan, nakausli ang tiyan, may hawak na sigarilyo, at mabilis magtaas ng baril kahit walang dahilan. Sa isang iglap, naramdaman agad ni Jay na ang taong ito ang may alam sa pagkawala ng kanyang kapatid. Hindi dahil sa itsura, kundi dahil sa galaw—ang mata ni Bimo ay parang may tinatago, parang may nililibing sa konsensya pero tinatakpan ng pagwawala at pagpapakitang-gilas.

“Pare, ano problema mo dito sa terminal? Bawal ang nakatingin ng masama,” ani Bimo habang nilalapitan si Jay.
Ngumiti lamang ang Scout Ranger, pero malamig, walang kaba, walang emosyon.
“Wala akong problema, Sergeant. May hinahanap lang ako.”
“At sino naman ‘yon?”
“Isang taong pag nagkamali ka ng sagot… ikaw ang sunod kong hahanapin.”

Hindi alam ni Bimo, pero sa buong karera niya bilang pulis, ngayon lang may tumingin sa kanya na may halong galit at katahimikang parang kayang magdulot ng bagyo.

Ang Unang Banggaan ng Dalawang Mandirigma

Kinabukasan, nagpunta si Jay sa terminal nang mas maaga. Nangungumusta siya sa mga drivers, vendors, at tricycle operators. Ngunit kapansin-pansin—lahat ay natatakot magsalita. Lahat ay umiwas. Lahat ay napapalingon bago sumagot.

“Sir… ingat ka na lang po. May mga taong ayaw riyan sa nakikialam,” pabulong ng isang vendor.
“Sino? Si Bimo?” sagot ni Jay.
Nanlaki ang mata ng vendor.
“Huwag niyo po banggitin pangalan! May nangyari na dati sa isang driver… hindi na nakita!”

Mas lalong tumindi ang kutob ni Jay. Nang makita niya si Bimo sa kabilang dulo, naglakad siya papunta roon. Mabagal. Mabigat. Parang leon na papalapit sa teritoryong dapat ay kanya.

“Ano ‘yan? Balik ka nanaman?” sabay tadyak ni Bimo sa kahon ng gulay na nadaanan.
“Tinanong kita kahapon. Hindi ka sumagot. Ngayon, sasagutin mo na.”
At doon nagsimula ang tensyon na ikinabigla ng lahat.

Inunat ni Bimo ang kanyang batuta.
“Sinong bida-bidahan ka? Huwag kang magtangkang magyabang dito, sundalo ka man o hindi.”
Sagot ni Jay:
“Hindi ako nagyayabang… nagtatanong lang ako kung saan mo dinala ang kapatid ko.”

Isang segundo pa lang ang lumipas, bigla nang sumuntok si Bimo. Malakas. Direkta sa panga.
Pero hindi tumama.

Parang hangin.
Parang wala siyang tinamaan.

Si Jay ay nakailag nang hindi man lang nagbago ang ekspresyon ng mukha. Mga mata niyang tila hindi tao ang kalaban—kundi halimaw na dapat pabagsakin.

At doon unang nakaramdam ng takot si PSgt. Bimo.

Ang Pag-atake ng “Task Force Collection” at ang Itinatagong Lihim sa Likod ng Terminal

Pinabalik ni Bimo ang kanyang limang kasamahan. Tinawag niya ang grupo nilang tinatawag na “Task Force Collection”—mga pulis na may lisensiya pero ginagamit ang kapangyarihan para mangikil, manakot, at manakit.

Pinalibutan nila si Jay.
“Sino ka ba talaga, ha? Huwag mo kaming iniinsulto!”
Hindi gumalaw si Jay.
“Ito ang huling tanong ko. Nasaan si Lito?”
Tumawa si Bimo.
“Baka nasa impyerno na.”

At doon na pumutok ang galit ng Scout Ranger. Hindi sa marahas na paraan—kundi sa paraan na hindi nila inaasahan. Isang mabilis na disarma, isang twist ng pulso, isang tadyak sa tuhod, at isa-isa ay bumagsak ang limang tauhan ni Bimo—parang pinatumba ng hangin, hindi ng tao.

Walang kahit isang suntok si Jay. Puro kontrol. Puro diskarte. Puro military precision.

Nanginginig na ang tuhod ni Bimo.
“D-Demonyo ka ba?!”
“Hindi. Sundalo ako. At kriminal ka.”

Ang Paglantad ng Katotohanan at ang Rebelasyon sa Ilalim ng Basurahan

Habang naghihingalo sa hiya at takot si Bimo, may batang nagtitinda ng tubig ang biglang lumapit kay Jay.
“Sir… may ipapakita po ako…”

Dinala niya si Jay sa likod ng terminal—sa may tambakan ng lumang bakal, yero, at basura.
Doon niya ipinakita ang isang punit na uniporme.
At pangalan nito ay…
LITO MERCADO.

Napakapit si Jay sa dibdib. Naroon ang sakit, galit, at paghihinagpis na hindi niya kaya ibulalas.
“Nasaan siya?” nanginginig niyang tanong.

Sagot ng bata:
“May kabaong po sa loob ng lumang warehouse… pero hindi ata patay.”

At doon tumakbo si Jay, parang higanteng bagyong walang makakapigil.

Ang Eksena sa Warehouse at ang Talinghaga ng Laguna de Oro

Pagdating ni Jay sa lumang warehouse, narinig niya ang mahihinang ungol.
At nang buksan niya ang pinto—
Doon niya nakita ang kanyang kapatid.
Nakatali. Bugbog-sarado. Halos mawalan ng malay.

Pero buhay.
Humihinga.
Umaasa.

“Kuya…” mahina ni Lito.
“Huwag kang magsalita. Ako na bahala sa lahat,” sagot ni Jay habang pinapalaya siya.

Kasabay nito, dumating si Bimo kasama ang labinlimang armadong lalaki.
“Ngayon patay na kayong magkapatid!” sigaw niya.

At doon naganap ang pinakamatinding labanan sa kasaysayan ng terminal—isang eksenang parang pelikula pero mas matindi, mas brutal, mas makatotohanan.

Lumaban si Jay gamit ang disarming techniques, tactical movement, at guerilla-style combat.
Isa-isang bumagsak ang mga tauhan ni Bimo.
Hindi sila maka-target.
Hindi nila mabasa ang galaw ni Jay.

At nang sila na lang dalawa ang natira—
Nagtagpo ang kanilang tingin.
Galit kontra galit.
Mali kontra tama.
Kasamaan kontra katarungan.

At sa isang iglap—
Bumagsak si Bimo sa semento.
Walang malay.
At tuluyang sumuko.

Ang Pagbabagsak sa Kriminal at ang Pag-angat ng Katarungan

Dumating ang Internal Affairs Service at CIDG.
Inaresto ang buong grupo ni Bimo.
Lumabas ang listahan ng kanilang krimen—extortion, kidnapping, physical assault, robbery, at illegal detention.

Kinilalang bayani si Jay, pero tumanggi siyang purihin.
“Ayoko ng papuri. Gusto ko lang ng hustisya.”

At nakamit niya iyon.
Hindi man naging madali, ngunit dahil sa kanyang tapang at pagmamahal sa kapatid, bumagsak ang pugad ng katiwalian sa terminal.

Ang Huling Aral: Kapag Scout Ranger ang Kalaban, Hindi Mo Kayanin ang Gubat

Simula noon, naging payapa ang terminal.
Muling bumalik ang saya, tiwala, at katahimikan ng mga vendors at drivers.
Si Lito ay gumaling, at sila’y bumalik sa simple nilang buhay.

At si Jay?
Tahimik na muling bumalik sa kampo.
Hindi para makipagdigma—
Kundi para ipagpatuloy ang sinumpaang tungkulin:
Protektahan ang bayan laban sa mga halimaw na nakasuot ng uniporme.

Habang bumabalik ang katahimikan sa terminal matapos ang unang tensyon sa pagitan ni Scout Ranger Jay at tiwaling pulis na si Bimo, hindi pa alam ng mga tao na magsisimula pa lamang ang totoong bagyo. Sa loob ng maliit na command post ng mga traffic enforcer, nagmamatyag si Jay mula sa labas habang pinagmamasdan ang galaw ng grupo ni Bimo. Hindi na siya naka-uniporme, hindi na niya dala ang ranggo, ngunit dala niya pa rin ang puso ng isang Scout Ranger—handang lumaban sa katiwalian saan man ito mamugad.

Sa loob ng command post, halatang nag-aapura si Bimo. Galit na galit ito matapos mapahiya sa harap ng mga tao nang harapin siya ni Jay. Kitang-kita ang panginginig ng panga ng pulis habang nagmumura. “’Yung taong ‘yun, hindi ako titigilan no’n. Kilala ko ‘yang mga sundalong ganyan… akala nila kung sino!” sigaw ni Bimo sa kanyang dalawang kasamahan na nakayuko at takot na takot.

Habang nagagalit si Bimo, napansin ni Jay mula sa bintana ang paglipat ng isang envelope na kulay dilaw mula sa isang barker papunta sa mesa ni Bimo. Napakunot-noo siya. Kilala niya ang hitsura ng sobre na ganoon — “tong collection.” Pondo ng pangongotong. At ang pinakamasama pa rito, ginagawa nila ito sa mismong terminal kung saan libo-libong manggagawa at pasahero ang dumadaan araw-araw.

Nagpasya si Jay na hindi matatapos ang araw nang hindi niya naisisilid ang ebidensiyang kailangan upang tuluyang mapatalsik at maaresto si Bimo. “Hindi sapat ang suntok… kailangan ko itong tapusin nang tama,” bulong niya sa sarili habang inaalala kung paano sila tinuruan sa Scout Ranger School: Find, Fix, Finish.

Maya-maya, lumabas ng opisina si Bimo kasama ang dalawa pa niyang tauhan. Matingkad ang suot nitong Ray-Ban, chest-out, mayabang ang lakad, parang nagmamay-ari ng terminal. Sinundan sila ng tingin ni Jay, pero hindi siya kumilos agad. Hinayaan niyang dumiretso ang grupo sa likod ng terminal kung saan nagaganap, ayon sa tsismis ng mga drayber, ang totoong bentahan ng proteksyon.

Dahan-dahang lumapit si Jay sa isang matandang drayber na kanina pa nakatingin kay Bimo. Nakatayo ito sa tabi ng jeep na halos butas-butas na ang bubong.

“Tay, matagal n’yo na pong kilala ang pulis na ‘yan?” tanong ni Jay.

Huminga ng malalim ang matanda. “Anak… limang taon na kaming ginagatasan niyan. Kapag hindi ka nagbigay, guguluhin ang rota mo. Kapag nagreklamo ka, mawawala ka sa pila. Pero noong isang linggo… may hinuli silang drayber dito na inosente. Hindi na nakabalik.”

Nagtigas ang panga ni Jay. “Inosente?”

“Oo. Anak ng kaibigan ko. Pinagbintangang nambatok ng pasahero… pero totoo, si Bimo ang may atraso sa pasahero. Sinalo lang ng bata.”

“Nasaan siya ngayon?”

“Detained. Wala pang hearing. Hindi makabayad. Anak, kung Scout Ranger ka pa rin… tulungan mo kami. Wala nang takot ang pulis na ’yan.”

Tumahimik si Jay habang unti-unting namuo ang apoy sa kanyang dibdib. Hindi niya na kailangan pang marinig ang iba. Hindi niya na kailangan pang makita ang buong operasyon ni Bimo. Sapagkat sa mata niyang sanay sa larangan, sapat na ang bawat kilos, bawat kurap, bawat palihim na sulyap upang malaman na may mas malalim na katiwaliang nagaganap.

Kinagabihan, habang nagdidilim ang buong terminal, tahimik na naglakad si Jay patungo sa lumang warehouse na ginagamit ng grupo ni Bimo bilang taguan. Hindi niya dala ang uniporme. Wala siyang baril. Wala siyang backup.

Pero dala niya ang antas ng tapang at disiplina ng Scout Rangers.

Sa loob ng warehouse ay maririnig ang tawanan nina Bimo at ng kanyang mga kasamahan habang binibilang ang makapal na pera sa mesa. “Kaya hindi tayo natitinag dito,” nagyayabang na sabi ni Bimo. “Walang pulis o sundalo na papasok sa lungga natin. Huwag kayong matakot— kontrolado ko ang lahat dito.”

Subalit hindi niya alam… may isang anino na ngayon ay papalapit sa kanilang pintuan.

Sa unang yapak pa lamang ni Jay sa loob, biglang tumahimik ang warehouse. Umikot ang ulo ng lahat. Nakita nila ang lalaking nagtangkang itumba nila kanina ngunit nagbabalik ngayon na mas mabangis ang tingin.

“Scout Ranger Jay?” nanlaki ang mata ni Bimo. “Anong ginagawa mo dito?!”

Hindi sumagot si Jay. Sa halip, isa-isang tumalbog ang mga bote at papel sa sahig nang mabilis niyang ihagis ang recorder na kanina pa palang nakasukbit sa bulsa ng isang barker.

Nagsimulang mag-panic ang mga tao.

Tila biglang bumilis ang tibok ng puso ni Bimo nang marinig sa recorder ang sariling boses:

“Dito kayo maghulog ng tong. Hindi gagalaw ang rota n’yo hangga’t binabayaran n’yo ang proteksyon ko.”

Para sa isang pulis, iyon ay sentensiya.

Nagsumigaw si Bimo. “Hulihin ‘yan! Ngayon din!”

At doon tuluyang sumabog ang gabi.

Tatlong tauhan ang sabay-sabay na umatake kay Jay. Pero sanay si Jay sa mas mabibilis, mas malalakas, at mas brutal na kalaban sa gubat. Tumalbog ang unang tao sa dingding matapos niyang i-arm drag. Ang pangalawa ay napaluhod nang tamaan ng siko. Ang pangatlo ay nagpagulong-gulong dahil sa isang malinis na counter-kick.

Naiwan si Bimo na nanginginig, nangingilo ang ego, ngunit nagpilit pa ring lumaban.

“Isa ka lang sundalong walang ranggo! Hindi mo ako matatalo! Dito, ako ang batas!”

Lumapit si Jay, mabagal, walang bakas ng takot. “Hindi ka batas. Kalawang ka sa uniporme.”

Nagsuntukan sila. Pero mabilis na napahiya si Bimo nang makailang ulit siyang umatake ngunit napipigilan lahat. Sa huli, isang malakas na right cross ang dumiretso sa panga niya, dahilan upang tuluyang matumba.

Hindi na nakakilos si Bimo habang nakahandusay sa malamig na semento.

At sa unang pagkakataon, ang terminal ay muling nakahinga.

Subalit hindi pa dito nagtatapos ang kwento.

Dahil sa pagdating ng umaga… darating ang mas matinding laban para kay Jay—laban sa mismong sistemang pumoprotekta kay Bimo.