Reaksyon ni Jinkee Pacquiao Napa-IYAK at di Mapakali sa LABAN ng ANAK nasi Jimuel Pacquiao sa Boxing

Nakararamdam si Jinkee Pacquiao ng matinding kaba mula pa lamang sa oras na umalis sila sa hotel. Hindi man siya sanay na magpakita ng nerbiyos sa harap ng publiko, hindi naman niya mapigilan ang mabilis na pagtibok ng kanyang dibdib nang isipin niyang muling sasabak sa ring ang kanyang panganay na anak na si Jimuel Pacquiao. Habang nakaupo siya sa likod ng sasakyan at nakatingin sa bintana, hindi niya mapigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay, hindi dahil sa takot kundi dahil sa labis na pagmamahal sa anak na walang katumbas na salita.

Sa tagal ng panahon na nakikita niya si Manny na lumalaban sa ring, sanay na dapat siya sa eksenang may dugo, may tensyon, at may panganib. Ngunit iba ang pakiramdam kapag anak na ang nasa gitna ng ring. Ibang klaseng takot, ibang klaseng kaba, at ibang klaseng emosyon ang dumadaloy sa kanyang katawan. Wala na siyang mahawakan kundi ang pananalig na maililigtas at mapoprotektahan si Jimuel sa bawat suntok na maaaring makasira sa kanya.

Pagdating nila sa arena, sinalubong sila ng malalakas na hiyawan. Ramdam na ramdam ang enerhiya at init ng mga tao na sabik mapanood ang laban. Ngunit kung ang karamihan ay puno ng excitement, si Jinkee naman ay puno ng pag-aalala. Hindi man niya ipakita, naroon ang tensyon sa likod ng kanyang mga mata. Hawak niya ang maliit na rosaryo na palagi niyang dala tuwing may laban ang kanyang pamilya.

Habang papalapit si Jimuel sa ring, bumilis ang paghinga ni Jinkee. Suot ng kanyang anak ang pulang padding, ang kulay na laging ginagamit ng kanyang ama noon, at sa bawat hakbang nito ay nararamdaman niyang parang muling bumabalik ang lahat ng alaala ng bawat laban ni Manny—lahat ng takot, tensyon, at pagdepensa niya sa sariling emosyon sa harap ng milyon-milyong mata. Ngunit ngayon, hindi lang siya asawa ng champion. Isa siyang ina na walang ibang hangad kundi ang kaligtasan ng anak.

Nang tumunog ang bell, parang tumigil ang mundo sa paligid ni Jinkee. Napahawak siya sa dibdib habang pinagmamasdan ang bawat galaw ni Jimuel. Maliksi ang batang Pacquiao—maganda ang footwork, mabilis ang jab, may kontrol ang diskarte. Ngunit para sa isang ina, kahit gaano kagaling ang anak, hindi pa rin nawawala ang kaba sa bawat paggalaw, lalo na sa bawat suntok na tumatama sa mukha at katawan ng anak niya.

Nang tinamaan si Jimuel ng isang malakas na right hook mula sa kalaban, napaangat si Jinkee sa kanyang kinauupuan, parang siya mismo ang nasaktan. Napayuko siya at napahawak sa noo, ang mga mata niya ay pinipigilang maluha pero unti-unti nang nanlalabo. Hindi na siya mapakali—pilit niyang inuusal ang dasal ng paulit-ulit, halos hindi na siya makahinga sa sobrang kaba.

Manny, na sanay sa ganitong eksena, ay nanatiling kalmado ngunit alam niyang hindi niya mababago ang emosyon ni Jinkee. Lumapit siya, dahan-dahang hinawakan ang kamay ng asawa. “Love, kakayanin niya,” mahinang bulong ni Manny. “Pinaghandaan niya ito. Hindi siya papasok sa laban kung hindi siya handa.”

Ngunit hindi iyon sapat para pakalmahin ang puso ni Jinkee. Tuloy-tuloy ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata habang patuloy ang laban. Sa bawat segundo, parang oras na mabagal na gumagalaw. Sa bawat suntok, parang dagok sa puso niya. Sa bawat galaw ni Jimuel, naroon ang kaba, at sa bawat pag-ungol ng crowd, naroon ang pag-aalala.

Nang sumapit ang ikalawang round, nagpakita si Jimuel ng matinding determinasyon. Napabulong si Manny, “Parang ako noong bata pa.” Ngunit si Jinkee, imbes na matuwa, lalo lang siyang kinabahan. Napapaatras siya kada malakas na suntok, napapasigaw sa maliit at pigil na paraan sa tuwing lumalapit ang kalaban. Kahit hindi niya sabihin, alam niyang hindi niya kayang mapanood ang anak na nasasaktan.

Sa gitna ng round, tinamaan si Jimuel ng isang tusok na uppercut. Napahawak si Jinkee sa dibdib at muntik nang mawalan ng balanse. Napahagulgol siya, hindi na niya napigilan ang emosyon. Ang mga tao sa paligid nila ay napansin ang kanyang pag-iyak, ilang cameras pa ang nagtangkang kunan ang kanyang reaksyon pero agad itong hinarangan ni Manny at ng mga staff.

“Walang magfi-film sa kanya. Igalang natin si Jinkee,” matigas ngunit may awtoridad na sabi ni Manny. Ayaw niyang makita ng mundo ang pagod at sakit ng kanyang asawa.

Pagbalik sa ring, bumawi si Jimuel. Isang mabilis at matinding kombinasyon ang pinakawalan niya—left hook, body shot, straight right. Nagulat ang kalaban, umatras, at doon na muling nabuhayan ang crowd. Naramdaman iyon ni Jinkee, unti-unting nagbigay liwanag sa dibdib niya ang pag-angat ng anak. Ngunit kahit ganoon, hindi pa rin lubusang nabawasan ang kanyang takot.

Nang matapos ang round, huminga nang malalim si Jinkee at pinilit pakalmahin ang sarili. Sa sandaling iyon, nakita niya ang anak na nakaupo sa corner, hinihingal, pinagpapawisan, at seryoso sa bawat payo ng kanyang coach. Doon tumulo ang isa pang luha ni Jinkee—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa proud na proud siya sa anak.

“Baby ko… ang lakas-lakas mo,” bulong niya kahit hindi ito naririnig. “Pero sana, huwag mo akong iiwan sa sobrang takot na binibigay mo sa akin.”

Nang magsimula ang huling round, alam ni Jimuel na kailangan niyang tapusin ang laban. Isang malinis na cross ang binitawan niya na tumama sa panga ng kalaban. Bumulagta ito at napaatras ang referee. Kangina pa kinabahan si Jinkee, pero ngayon ay napatayo siya habang umiiyak nang mas loud—halo ng relief, takot, at labis na pagmamalaki.

Nang iangat ang kamay ni Jimuel bilang panalo, hindi na napigilan ni Jinkee ang emosyon. Tumakbo siya palabas ng VIP area, halos hindi makahinga sa sobrang pag-iyak habang hinihintay ang anak sa labas ng ring. Nang lumapit si Jimuel, yayakapin sana niya ito ngunit hindi agad nakalapit dahil dami ng media at staff. Ngunit nang makalapit siya, agad niyang iyong hinila papasok sa yakap na parang hindi na niya bibitawan.

“Anak… sobra kitang kinabahan,” hikbi ni Jinkee habang hawak ang mukha ni Jimuel. “Please, lagi kang mag-iingat. Hindi ko kayang mapanood ka na nasasaktan.”

Ngumiti si Jimuel at yumakap pabalik. “Mom, I’m okay. Para sa inyo ‘to. Para kay Dad. Para sa pamilya.”

Lumapit si Manny, pinunasan ang luha ng asawa at hinawakan ang balikat ng anak. Sa sandaling iyon, paulit-ulit na tumatak sa kanila ang kahulugan ng pangalan nilang Pacquiao—hindi lamang tungkol sa suntok at tapang, kundi tungkol sa pamilya, pagmamahal, at lakas ng loob na harapin ang bawat laban sa buhay.

Sa gitna ng sigawan ng crowd, cameras, reporters, at fans, si Jinkee ay tumingin sa anak—punong-puno ng pagmamahal at pag-aalala. Ang kanyang reaksiyon ay naging simbolo ng tunay na puso ng isang ina, isang pusong walang takot umiyak para sa anak na mahal niya higit pa sa buhay.

At sa gabing iyon, habang papauwi sila, hawak-hawak pa rin ni Jinkee ang kamay ni Jimuel, hindi para gabayan ito, kundi para tiyaking naroon siya—handa, nagmamahal, at nananalangin sa bawat laban na haharapin pa nito sa hinaharap.