Pulis, binugbog ng may-ari ng kainan dahil kumain nang hindi nagbayad!

Kabanata 1: Ang Insidente sa Kainan

Sa isang tahimik na gabi, pumasok si PO1 Marco sa isang maliit na karinderya sa bayan. Nagutom siya matapos ang mahabang shift sa opisina at agad na pumili ng isang putahe na kanyang nais. Hindi na niya inisip ang tungkol sa pagbabayad muna, basta’t nais niya lamang makakain nang mabilis. Nagpasalamat siya sa nagtitinda, nagpasalamat sa masarap na pagkain, at nagmadaling umalis pagkatapos.

Ngunit nang paalis na si Marco, isang matigas na boses ang sumigaw sa likod niya. “Huwag kang tatawid nang hindi nagbabayad!” sigaw ng may-ari ng kainan, si Mang Ernesto. Sa galit na nararamdaman, hinabol niya si Marco at sinubukang pigilan ito. Hindi nagtagal, nagkaroon ng mainit na pagtatalo hanggang sa hindi mapigilan ang galit ni Mang Ernesto.

Bigla na lang siyang sumugod, hinampas si Marco gamit ang isang matabang kahoy. Nabagsak si Marco sa sahig, at hindi pa rito natatapos ang pangyayari. Pinagsasampal siya, binugbog nang walang awang, habang ang ilang mga tao sa paligid ay nagsi-iyak at nagsisilbing saksi sa insidente.

Nang makalabas si Marco sa ospital, dala ang mga pasa at sugat, naisip niya kung paano nagsimula ang lahat. Hindi niya inasahan na magiging ganito kalaki ang problema dahil lamang sa isang simpleng pagkain. Ngunit ang galit at poot ni Mang Ernesto ay hindi na niya mapigilan—isang pagtutol na nagdulot sa kanya ng matinding kapahamakan.

Nang matapos kumain, umangat ang mukha niya at nag-inat. Sa halip na magbayad, naglakad siya palayo, tumatawa, at parang ni hindi man lang nag-alala na hahabulin siya. Ngunit hindi si Mang Ruben ang tipong tatahimik lang. Agad niyang nilapitan ang pulis at magalang na nagtanong:

“Sir, bayad po natin.”

Tumawa si PO1 Adrian, unti-unting lumingon, at mayabang na sinabing, “Bayad? Pulis ako. Libre ‘yan. Isama mo sa ‘public service’ ko.”

Umingay ang buong kainan—may nagbulong, may nag-react, may natakot. Pero si Mang Ruben, hindi natitinag. Sa likod ng kanyang kalmadong mukha, kumulo ang dugo ng isang dating mandirigma sa ring.

“Sir,” matapang na wika niya, “hindi ka nagse-serbisyo sa amin kung naninigil ka ng pakain. May batas ang kainan ko… at ngayon mo ‘yan nilabag.”

Nagtaasan ang kilay ng mga tao, at bago pa makasagot ang pulis, humakbang si Mang Ruben nang isang beses—isang hakbang na nagpaatras kay Adrian. Hindi sanay ang pulis na may tumitindig laban sa kanya, kaya’t akmang sasampal sana siya kay Ruben, ngunit… mabilis ang mga kamay ng retiradong boksingero.

Sa isang iglap, napahawak si Mang Ruben sa braso nito, ini-twist, at buong lakas na itinulak pabagsak sa lamesa. Umuga ang buong kainan sa lakas ng impact. Napabagsak ang mga plato, at ang tapang ng pulis ay natunaw parang yelo sa apoy.

“Hindi ibig sabihin na may baril ka… ay may karapatan ka nang mandaya,” mariin na sabi ni Mang Ruben.

At doon, napagtanto ni PO1 Adrian ang isang katotohanan: mali ang kinain niyang libreng pagkain, dahil mali ang taong pinagtripan niya.

At sa pagkakabulagta niya sa sahig, nagsimula ang kwento ng pulis na hindi inakalang babangga sa taong hindi marunong umatras—lalo na kapag prinsipyo na ang pinag-uusapan.