Pinakain ang pulubi, tinanggal sa trabaho… kinabukasan, may limang kotse sa harap niya

CHAPTER 1: Ang Pulubing Tinulungan

Sa gitna ng maingay at masikip na kalsada ng Maynila, kung saan ang usok ng sasakyan ay parang ulap na hindi umaalis, may isang lalaking naglalakad nang mabigat ang hakbang. Siya si Elias Mendez, isang waiter sa isang maliit na karinderya na halos isang taon na niyang pinagtatrabahuhan. Hindi man malaki ang kita, sapat na ito para maipambili niya ng pagkain at pambayad sa maliit niyang inuupahang kwarto. Tahimik, simple, at payak—‘yan ang buhay ni Elias.

Habang naglalakad siya papunta sa trabaho, napansin niya ang isang matandang lalaki na nakaupo sa gilid ng bangketa. Marumi ang suot, payat ang pisngi, at nanginginig ang kamay. Sa harap nito ay nakalagay ang isang pirasong kartong may nakasulat na: “Kahit barya lang po, pangkain.” Maraming dumaraan pero walang pumapansin. Para bang isa lamang itong anino sa kalsada—nakikita ngunit hindi pinapakinggan.

Huminto si Elias. Tinitigan niya ang matanda, at kahit hindi sila magkakilala, ramdam niya ang sakit sa mga mata nito—yung uri ng sakit na hindi dulot ng gutom lang, kundi ng matagal nang pagwawalang-bahala ng mundo.

“Nakakain na po ba kayo?” mahinang tanong niya.

Umiling ang matanda. “Hindi pa, hijo… dalawang araw na.”

Napahigpit ang hawak ni Elias sa bag niya. Wala siya halos pera. Pero mas masakit para sa kanya ang lumakad palayo habang may taong naghihirap sa harap niya. Kaya’t nagdesisyon siya.

“Sige po, halika po kayo,” sabi niya habang marahang inaakay ang matanda. “May mabibili tayong pagkain.”

Dinala niya ang matanda sa pinakamalapit na karinderya at binilhan ito ng kanin, tinolang manok, at isang basong malamig na tubig. Pinapanood niya itong kumain ng mabilis, parang isang batang sabik na sabik. Naramdaman ni Elias ang kirot sa puso. Hindi niya alam ang kwento ng matanda, pero ang gutom ay hindi dapat dinaranas ng sinuman.

Pagkatapos kumain, nagpasalamat ang matanda nang paulit-ulit. “Maawain ka, hijo. Hindi kita malilimutan,” sabi nito. Ngumiti si Elias, pinilit maging magaan ang pakiramdam kahit ramdam niyang nabawasan na naman ang pambili niya ng hapunan mamaya.

“Wala po ‘yon,” sagot niya. “Ang mahalaga, nakakain kayo.”

Iniwan niya ang matanda at nagmadaling naglakad papunta sa trabaho. Hindi niya alam na ang simpleng kabutihang ginawa niya ay magpapasimula ng kaguluhan sa buhay niya kinabukasan.

Pagdating niya sa karinderya, sinalubong agad siya ng nakasimangot na mukha ng manager niyang si Alvin, kilala sa pagiging istrikto at mainitin ang ulo.

“Elias! Bakit ang tagal mo?!” sigaw nito.

“Pasensya na po, sir. May tinulungan lang po kasi akong—”

“Hindi ko kailangan ng dahilan!” putol ni Alvin, sabay tingin mula ulo hanggang paa. “Kung gusto mong magtrabaho rito, siguraduhin mong hindi ka nalalate. Isa pa, nakita kita kanina. Yung pulubi na tinutulungan mo? Huwag mong dadalhin ang problema ng iba dito sa trabaho. Hindi ka bayani!”

Tahimik lang si Elias. Wala siyang lakas para makipagtalo.

Ngunit mas ipinagtaka niya ang sumunod na pangyayari.

Kinabukasan, pagpasok niya sa karinderya, hindi na sinalubong ng sermon ang sumalubong sa kanya—kundi isang malamig at tuwid na pangungusap mula kay Alvin:

“Elias… tanggal ka na.”

Parang biglang may bumagsak sa dibdib niya. “Ha? Sir, bakit po?”

“Maraming customer ang nagrereklamo na mabagal ka. At ayoko sa empleyadong puro drama sa buhay. Effective today, terminated ka na.”

Hindi nakapagsalita si Elias. Hindi niya alam kung ano’ng mas masakit—yung pagkawala ng trabaho o yung biglang pagputol sa kabutihan na ginawa niya kahapon. Pero ang alam niya: wala siyang nagawang mali.

Lumabas siya ng karinderya na mabigat ang puso, bitbit ang isang plastic bag na may iilang gamit. Walang ideya kung paano siya magsisimula ulit.

Ngunit habang naglalakad siya pauwi, may napansin siyang kakaiba.

Pagdating niya sa harap ng inuupahang kwarto, nanlaki ang mata niya.

Limang mamahaling kotse ang nakaparada sa mismong tapat ng barung-barong na inuupahan niya.

Limang kotse. Iisa ang kulay—itim. Iisa ang plate number series—special. Iisang klase—mga sasakyang hindi basta basta nakikita sa lansangan.

At mula sa gitna ng mga kotse, may bumabang isang taong pamilyar.

Ang pulubi.

Ang pulubing pinakain niya kagabi.

Ngunit ngayon, malinis na ang suot, maayos ang buhok, at ang tingin nito sa kanya ay hindi na tingin ng taong naghihingalo sa gutom—kundi tingin ng isang lalaking may kapangyarihan at kayamanan.

Ngumiti ito at marahang lumapit kay Elias.

“Hijo,” sabi nito, “oras na para makilala mo kung sino talaga ako.”