PINAHIYA NILA ANG DATING KAKLASE DAHIL WALA DAW ITONG AMBAG SA KANILANG HIGH SCHOOL REUNION”PERO….

Kabanata 1: Ang Hindi Inaasahang Pagkikita

Sa isang marangyang hotel sa gitna ng lungsod, nagsama-sama ang mga dating kaklase mula sa Mataas na Paaralang San Rafael para sa kanilang sampung taong reunion. Ang lugar ay puno ng tawanan, halakhak, at mga kwento ng nakaraan. Maraming nagbihis nang elegante, dala ang kanilang mga tagumpay sa buhay—may mga abogadong nakasuot ng designer suit, may mga negosyante na hawak ang kanilang smartphone at nakaabang sa mga tawag, at may mga doktor at inhinyero na tila kumikislap sa kanilang tagumpay.

Ngunit sa kabila ng kislap at kasiyahan, may isang mukha na tila naiiba sa lahat. Si Adrian, isang dating kaklase na kilala noon sa simpleng pamumuhay, ay dumating nang payak—suot ang simpleng polo at maong, may hawak na papel na hindi mamahalin. Ang ilan sa mga kaklase ay hindi nakapagpigil at nagbulungan, nakatingin nang may halong pangungutya at pagtataka. “Hindi ba siya ang dati nating kaklase na wala masyadong ambag sa lahat?” bulong ng isa sa kanila, habang nakangiti ng may pagkakatuwa.

Hindi naglaon, sinimulan ng ilan sa mga kaklase ang pagbibiro. “Grabe, si Adrian pa rin pala ang payak sa lahat,” sabi ng isa, sabay tawa. “Parang hindi nagbago, walang naipundar sa buhay.” Ang ilan ay humaplos sa kanilang mga sarili sa kakatawa, iniisip na ito’y simpleng biro lamang, ngunit ang katotohanan, masakit sa naramdaman ni Adrian.

Tumigil siya sa paglalakad sa hallway at huminga nang malalim. Sa loob niya, may halong hiya at galit. Hindi niya maipaliwanag kung bakit kahit ilang taon na ang nakalipas, ganito pa rin ang tingin ng iba sa kanya. Ngunit sa kabila nito, may isang tinig sa kanyang puso na nagsasabi: “Hindi ako dito para sa kanila. Nandito ako para sa sarili ko.”

Habang nagtatagal ang gabi, ipinakita ng ibang kaklase ang kanilang mga tagumpay sa pamamagitan ng mga larawan at video. Nagkaroon ng maliit na palabas ang ilang grupo, nagpapakita ng kanilang mga bakasyon sa ibang bansa, bagong kotse, at marangyang bahay. Ang ilan ay patuloy na tawa at nagtataasan ng tingin kay Adrian, tila pinapaalala sa kanya ang kawalan niya ng materyal na tagumpay.

Ngunit bago pa man tuluyang mabuo ang kawalan ng tiwala sa sarili ni Adrian, may isang bagay na nagbago sa eksena. Isang dating guro, si Gng. Morales, na noon ay mahigpit ngunit makatarungan, ang lumapit sa kanya. “Adrian,” mahinahong sabi niya, “ang totoong tagumpay ay hindi laging nasusukat sa pera o materyal na bagay. Tignan mo ang ginawa mo sa buhay mo, at ipagmalaki mo iyon.”

Dahil sa mga salitang iyon, unti-unting nawala ang kaba at hiya ni Adrian. Napatingin siya sa paligid at nakita ang ilan sa mga kaklase na nagtataka sa kanya. Ngunit hindi siya nagpakita ng galit o sama ng loob. Sa halip, ngumiti siya nang may kumpiyansa, at naglakad papunta sa gitna ng reunion.

“Magandang gabi sa inyong lahat,” bati niya, malinaw at may dignidad sa tinig. “Maraming salamat sa pagkakataong magsama-sama muli. Alam ko, may iba’t ibang landas tayong tinahak, at masaya ako na narito tayo ngayon upang balikan ang alaala ng nakaraan.”

Tahimik ang ilan sa mga kaklase, na hindi inaasahan ang ganitong klase ng reaksyon. Ang iba, na dati’y nagtataasan ng tingin at nagtatawa sa kanya, ay unti-unting napatingin at napahanga. Hindi dahil sa materyal na bagay, kundi sa tiwala at tapang na ipinakita ni Adrian—isang bagay na higit na mahalaga kaysa sa anumang kayamanan.

At sa gabing iyon, sa gitna ng ilaw, musika, at halakhak ng reunion, nagsimula ang isang bagong kabanata sa buhay ni Adrian. Hindi siya ipinagkait, hindi siya pinahiya, bagkus ay ipinakita niya sa lahat na ang tunay na tagumpay ay nakikita sa dignidad, tapang, at kung paano mo hinaharap ang mga hamon sa buhay—kahit gaano man kaliit o kadako ang mundo sa paligid mo.