🔥PART 2 –Inakalang dalagang palaboy, pinalayas siya ng pulis—di nila alam isa siyang nakatagong ahente!

KABANATA 2 — “ANG DALAGANG HINDI DAPAT GINALAW”

Mabilis ang lakad ni Aira habang papalayo sa lugar. Hindi niya kailangan ng eksena. Hindi puwedeng maantala ang misyon. At higit sa lahat—hindi niya puwedeng ma-expose ang sarili niya. Hindi pa ngayon.

Pero habang naglalakad siya sa masikip na eskinita, hindi mawala sa isip niya ang dalawang pulis. Hindi sila ang target, pero posibleng magdulot sila ng problema kung mag-ulat sila sa precinct.

Hindi dapat malaman ng kahit sino kung nasaan ako, bulong niya sa isip.
Hindi pa tapos ang operasyon.

Sa loob ng isang lumang building, pumasok siya sa isang abandonadong laundromat. Pumikit siya sandali, humugot ng malalim na hininga—at doon nagsimulang magbago ang kilos niya.

Inilabas niya mula sa backpack ang maliit na pulang notebook. Sa loob nito, may mapa ng lungsod, mga pwestong tinatambayan ng sindikato, at encoded na oras ng pagkikita ng courier. Isa doon ang “JUNCTION 14 — 21:00”.

Tumingin siya sa lumang orasan sa dingding.
7:42 PM.

Dalawang oras ko pa. Kaya ko makapaghanda.

Nagbago siya ng anyo—tinanggal ang hoodie, isinuot ang mas maayos na damit na nakatupi sa ilalim ng backpack, inayos ang buhok at tinali ito, at nilinis ang mukha gamit ang tubig mula sa lumang bote. Sa loob lamang ng ilang minuto, hindi na siya mukhang palaboy. Mukha siyang ordinaryong estudyante o call center agent—walang makakapagsabi kung ano talaga siya.

Pero habang nag-aayos, bigla siyang napahinto.

May ingay.
Pabulong.
Paapak.
Papunta sa pintuan.

Hindi siya nagkamali.

May sumusunod sa kanya.

Agad siyang tumalon sa likod ng lumang dryer at tumahimik.

Pumasok ang dalawang anino.

“Sigurado ka bang dito siya pumasok?”
Boses iyon ni PO2 Santos.

“Sabi ng nagtitinda sa karinderia, dito daw siya tumakbo,” sagot naman ni Garcia, may halong galit at hiya. “Hindi puwedeng hayaan nating makatakas ‘yun. Nahiya tayo sa harap ng mga tao!”

“Pero… parang hindi normal ang galaw niya.”

“Tse! Palaboy lang ‘yun! Naunahan lang tayo sa gulat!”

Tumayo si Garcia malapit sa pinagtaguan ni Aira—isang maling hakbang, isang maling pag-ikot ng ulo, at makikita niya ang dalaga.

Kaya gumalaw si Aira nang halos walang tunog, pinakiramdaman ang presensya ng dalawa.

“Garcia, tingnan mo ’to… parang may mga bakas ng paa dito sa sahig.”

“Sigurado ka—”

Isang metal rod ang biglang nahulog mula sa shelf.

TANG!

Napatigil ang dalawang pulis.

“ANDITO SIYA!”

Nagpalinga-linga sila. Ngunit mabilis ang kilos ni Aira—lumabas siya mula sa likod ng dryer, dumulas sa sahig, at bago pa man makapag-react ang dalawa, kumilos siya na parang multo.

Isang sipa sa tuhod ni Garcia.
Isang tusok sa pressure point sa braso ni Santos.
Isang mabilis na tulak sa likod ng dalawa upang bumagsak sila sa sahig.

At bago pa sila makabangon, nakatutok na sa kanila ang maliit na silver object na kasing liit ng USB.

“Anong… anong hawak mo?!” nanginginig na tanong ni Santos.

“Pulse jammer,” sagot ni Aira. “Ikaw ba’y nakakita na ng taong tinamaan nito?”

Parehong napalunok ang dalawang pulis.

Hindi iyon baril.
Hindi kutsilyo.
Pero sa mundo ng mga ahente, sapat iyon para patigilin ang tao sa loob ng 10 segundo kung ginamit.

Hindi niya kailangan.
Ayaw niya silang saktan.
Pero kailangan nilang manahimik.

“Pakinggan ninyo ako,” malamig ngunit mahinahong sambit ni Aira. “Hindi ninyo ako kilala. Hindi ninyo ako dapat kilalanin.”

“Anong… anong ibig mong sabihin?” garalgal na sagot ni Garcia.

“Hindi ako kriminal. Mas mabuti sa inyong kaligtasan kung hindi kayo makikialam. Puntahan ninyo ang precintong pinanggalingan ninyo at sabihing wala kayong nakita.”

“Bakit namin gagawin—”

“Dahil,” tumigil si Aira, tiningnan sila nang diretso sa mata, “kung ano ang hinahabol ko, mas malala sa lahat ng kasong hinawakan ninyo.”

Napakuyom ng kamao ni Santos.
Napalunok si Garcia.

At sa huli, hindi na sila kumibo.

Lumakad si Aira palabas ng laundromat.
Hindi sila hinuli.
Hindi sila sinaktan.
Pero iniwan niya silang may isang bagay na hindi mabubura sa isipan:

Takot.
At misteryo.

Paglabas niya sa madilim na eskinita, huminga siya nang malalim.

Wala nang oras para sa mga sagabal. Oras na para tapusin ang misyon.

At habang naglalakad siya patungo sa Junction 14, isang text ang biglang lumitaw sa lumang keypad phone niya—ang gadget na hindi madaling ma-hack.

“AIRA. POSIBLENG MAY TAONG NAGTATAKSIL SA UNIT. MAG-INGAT.”

Napatigil siya.

Nakagat niya ang labi.

Iba na ito—hindi lang sindikato ang kalaban niya.

May nagmamanman din sa kanya…
mula sa loob.

At doon nagsisimula ang mismong panganib na hindi niya inaasahan.

Madilim ang paligid ng Junction 14, isang lumang overpass na halos hindi na dinadaanan ng mga tao kapag gabi. Sa ilalim nito, nagkalat ang mga sirang kahon, graffiti, at amoy na parang kinulob na kalawang at usok ng tambutso. Ito ang perpektong lugar para sa ilegal na transaksyon—walang CCTV, walang mata ng pulis, at walang tatapak maliban sa desperado.

Mula sa dilim, dumating si Aira. Tahimik. Kalmado.
Pero ang bawat hakbang ay kalkulado.

Hindi niya kayang ipakita ang nerbiyos, kahit pa may bagay na nakakabahala mula sa text na natanggap niya:

“POSIBLENG MAY TRAIDOR SA UNIT.”

Ano ang ibig sabihin nito?
Sino?
At bakit ngayon pa?

Hindi ko puwedeng isipin ‘yan ngayon, bulong niya sa sarili. Kailangan ko munang hulihin ang courier.

Habang papalapit siya sa gitna ng ilalim ng overpass, napansin niya ang isang lalaking nakatayo sa tabi ng poste—nakakumot ng jacket, naka-cap, at tila may hinahawakan sa bag. Pasimple itong lumilingon, halatang may hinihintay.

Cado… ang courier.

Tama ang impormasyon.

Tumayo siya sa likod ng nakatumbang drum, pinagmamasdan ang lalaki.
Hindi muna siya kikilos hangga’t hindi malinaw ang galaw ng target.

Ngunit hindi pa man siya nakakalapit, may naramdaman siyang kakaiba.

Hindi sila dalawa lang doon.

May isa pang presensya.
Malinaw.
Hindi maingay.
At hindi amoy-kalye.

Hindi palaboy. Hindi kriminal.
Sanay.
May training.

Biglang kumislot ang radar ng instincts ni Aira.

May sumisipol sa ere—isang tunog na halos hindi marinig ng ordinaryong tao.

Isang silencer.

At bago pa man lumabas ang bala mula sa itim na lamat ng dilim—

ZIP!

Parang kidlat na sumugod si Aira mula sa likod ng drum.

“DOWN!” sigaw niya, ibinagsak ang courier sa lupa.

Sa mismong segundo ding iyon—

PANG!

Kumutok ang tahimik na putok na may silencer.
Tumama ang bala sa haligi kung saan kanina nakatayo ang courier.

Kung hindi niya ito itinulak, patay na sana ang lalaki.

Napatulala ang courier.
“Sino ka ba?!”

“Hindi ’yan ang mahalaga ngayon,” mabilis niyang sagot. “Tumakbo ka!”

Ngunit bago pa ito makatakbo—

MULA SA ITAAS NG OVERPASS, TATLONG LALAKI ANG BUMABA.

Nakasoot ng tactical masks, may dalang suppressed firearms.

Hindi na ito simpleng sindikato.
Hindi sila street-level goons.
Sanay silang pumatay nang walang bakas.

At sa unang tingin pa lang, alam ni Aira—

Hindi nila pinaprotektahan ang courier. Pinapatay nila ito.

Ibig sabihin, gusto ng sindikato sunugin ang lahat ng ebidensya.
At kasama siya sa listahan ng dapat mawala.

“AIRA MONTEVERDE!” sigaw ng isa sa mga assassins.
“Sumuko ka na. Nakuha na namin ang impormasyon mo.”

Nanlamig ang leeg ni Aira.

Paano nila…?

Paano nila nakuha ang pangalan niya?

Hindi imposible.
Pero nangangahulugan lamang iyon ng isang bagay:

May totoong taksil sa loob ng unit nila. May nagbigay ng identity niya.

At wala nang oras para mag-isip.

“Courier, tumakbo ka!” sigaw niya.

“P-pero—”

Hindi na ito nakapagtanong dahil hinila ni Aira ang braso nito at itinulak paalis.

Kasabay nito—

TRRRRRRRT!
Pumutok ang sunod-sunod na bala, sumabog ang semento, at kumarambola ang alikabok.

Dumausdos si Aira sa lupa, umiwas sa unang putok, gumulong pakaliwa, tumakbo papunta sa haligi, at dumapa sa likod nito.

Isang putok ang dumating, pero tumalbog sa kongkreto.

“Dalhin niyo ang courier! Buhay o patay!” utos ng isa sa mga assassins.

Sa gilid ng paningin niya, nakitang hinahabol nila ang courier.

Hindi niya puwedeng hayaang mangyari iyon.

Hinugot niya mula sa likod ng bulsa ang maliit na silver pulse jammer—ang gadget na hindi dapat mapunta sa maling kamay.

Tinarget niya ang assassin na pinakamalapit sa courier.

PEEP!

Naglabas ng malakas na high-frequency signal ang gadget.

Tumama iyon sa assassin.
Nangingisay ito, nalaglag ang baril, at humandusay sa lupa na parang puppet na pinutol ang tali.

“WHAT THE—?!”

Napatigil ang dalawang kasama nito.

Pero hindi si Aira.

Mabilis siyang sumugod, parang kidlat, halos hindi humahakbang ng malalim. Tumalon siya, inikot ang katawan—

WHAPAK!
Isang sipa sa sentido ng ikalawang assassin.

Nabagok ito sa poste.

Naiwan ang huli—na ngayon ay nakatutok na ang baril sa kanya.

“Tapusin na natin ’to!” sigaw nito.

Ngunit bago niya mapaputok—

Umangat ang kamay ni Aira.

May hinagis siyang maliit na bilog na parang laruan.

TIK. TIK. TIK.

At bago nagtanong ang lalaki kung ano iyon—

BOF!

Isang smoke charge.

Pumutok ang makapal na usok.
Nawala si Aira sa paningin ng assassin.

“Nasan ka?!” sigaw nito, nagpa-panic.

Isang boses ang lumitaw sa likod niya—

“Maling kalaban ang pinili mo.”

Masyado siyang huli.

Isang chop sa batok.
Isang tusok sa nerve sa balikat.
At tuluyang nawalan ng malay ang assassin.

Humupa ang usok.

At nang luminaw ang hangin, hinarap ni Aira ang courier.

“Nakaligtas ka ba?” tanong niya.

“N-nakasunod ako sa—”

Hindi natapos ang lalaki.

Dahil mula sa dulo ng tulay, may ilaw.
Maraming ilaw.

Mga flashlight.
Mga pulis.
At ilang tao na may tactical gear.

Ngunit may isang bagay doon na nagpahinto sa paghinga ni Aira.

Sa harapan nila—
nakatayo si Director Velasco, ang mismong pinuno ng unit niya.

Pero ang ekspresyon nito?
Hindi galit.
Hindi pag-aalala.

Kundi—

Takot.
At pagtataka.

“A-Aira…” nanginginig ang boses nito. “Bakit… bakit inatake mo ang mga tao namin?”

Napasinghap si Aira.

“Anong… sinabi mo?”

Itinuro ng direktor ang tatlong nakahandusay na assassin.

“At bakit mo pinatay ang tatlo kong ahente?”

Biglang nanlamig ang buong katauhan ni Aira.

TATLO KONG AHENTE.
AHENTE.
Hindi assassins.
Hindi kriminal.