(PART 3:) Tiwaling pulis, pinagsisihan ang pangha-harass sa malupit na heneral ng AFP — matindi ang ganti!

Pagkalipas ng pagkakadakip kay Alvin, lalo pang tumindi ang misyon ni Heneral Damian. Kung noon ay iniisip niyang simpleng pang-aabuso lamang ang kaso ng tiwaling pulis, ngayon ay malinaw na sa kaniya na ang lahat ay bahagi ng isang malalim na sugat sa sistema—isang sugat na matagal nang nananatili sa ilalim ng balat ng kanilang institusyon. Habang kumakalat pa ang balita sa publiko tungkol sa insidente, unti-unti nang lumilitaw ang mas mabibigat na ebidensya mula sa presinto: mga dokumentong nag-uugnay sa ilang matataas na opisyal, rekord ng suhulan, at listahan ng mga transaksyong umiikot sa loob mismo ng mga ahensyang dapat sana’y nagtatanggol sa batas. Ang pangalang “Señor Griego” ay unang lumutang sa ulat—isang anino ng sistemang gumagalaw mula sa itaas, naghahatid ng utos kung sino ang dapat pahirapan at sino ang dapat takutin.

Sa kulungan, habang nakakulong si Alvin, nagsisimula itong makaramdam ng bigat ng sariling kasalanan. Hindi na siya ang dating mayabang na pulis na sanay manghamak ng iba. Sa bawat gabi, pinakikinggan niya ang mga bulong mula sa iba pang detenido: mga sinabi nilang ang sindikato ni Señor Griego ay hindi nagpapatawad sa mga tumatalikod, lalo na sa mga naglalabas ng lihim. Ang takot na maaaring balikan siya ay humigpit sa kanyang dibdib, at sa unang pagkakataon ay nagising ang tunay na konsensiya sa loob niya. Alam niyang siya ay nagkamali, at ang pag-amin niya ang tanging paraan para mailigtas ang sarili at makatulong sa paghinto ng isang masamasang puwersa. Kaya nang dinala siya sa interrogation room, hindi na siya ang dating pangahas. Siya ay isang taong durog, takot, ngunit handang magsalita para sa isang mas malaking katotohanan.

Samantala, ang AFP ay naghahanda na para sa mas malalim na operasyon. Tinawag nila itong “Operation Hiraya,” simbolo ng pag-asa at bagong pananaw, ngunit ang katotohanang kakambal nito ay puro panganib. Ipinakita ni Alvin kay Heneral Damian ang masalimuot na ugnayan ng mga tiwaling opisyal: mga pulis, ilang politiko, mga ahenteng matagal nang nilalamon ng kapangyarihan at salapi. Sinabi niyang si Señor Griego ay hindi basta lider ng sindikato; isa itong halimaw na nakaugat sa loob ng gobyerno, nagdidirekta ng bayad, banta, at operasyon na tila isang maayos na negosyo ng kasakiman. Habang nakikinig ang heneral, lalo niyang naunawaan na ang laban ay hindi na laban para sa isang departamento, kundi laban para sa kinabukasan ng bayan.

Dahil sa impormasyong hawak nila, nagpasya ang AFP na magpadala ng mga tauhang magpapanggap na bahagi ng tiwaling network upang pasukin ang mismong kuta ng operasyon. Habang si Alvin ay inilagay sa high-security facility, ang mga sundalo naman ay dahan-dahang pumapasok sa mundo ng mga taong walang takot pumatay. Sa bawat araw, lumalalim ang natutuklasan nilang mga lihim—mga kontratang binayaran, posisyong ipinagbili, karahasang ipinatahimik ng salapi. Sa labas, kumakalat ang mga kuwento ng mamamayan na muling nagkakaroon ng tiwala sa AFP. Ang mga simpleng post sa social media na nagpapakita ng pagbabago ay nagiging inspirasyon ng libo-libo. Sa gitna ng kaguluhan, si Heneral Damian ang naging mukha ng pag-asa—isang lider na hindi natitinag kahit gaano kalalim ang sugat ng sistemang kanyang hinaharap.

Ngunit hindi nagtagal, naramdaman niyang sila naman ang minamatyagan. Ayon sa impormante, alam na ni Señor Griego ang bawat kilos nila. Isa itong babala na ang anumang maling galaw ay maaaring maging huling sandali ng kanilang misyon. At dumating ang pinakamatinding gabi—ang gabi ng raid. Ang warehouse kung saan nagtatago ang mga tauhan ng sindikato ay tila fortress: mataas na pader, armadong guwardiya, CCTV na pumapatay ng ingay, at mga asong tinuruan para umatake. Sa kabila nito, nagtagumpay ang AFP na makalusot sa pamamagitan ng tahimik na infiltration. Ang dilim ay naging kakampi nila; ang bawat hakbang ay punô ng tensiyon na maaaring sumabog anumang segundo.

Nang nasa loob sila, bumungad ang nakakalulang dami ng ebidensya. Mga bag ng pera, kontratang iligal, at mga laptop na naglalaman ng pangalan ng halos lahat ng taong binili, tinakot, o pinatahimik ng sindikato. Ngunit ang pinaka nakakakilabot ay ang isang listahan ng kanilang mga target na aalisin: kabilang dito si Alvin, at mismong si Heneral Damian. Sa sandaling iyon, mas lalo pang tumigas ang determinasyon ng heneral. Hindi ito operasyon—ito ay digmaan ng tama laban sa mali, liwanag laban sa anino.

Habang kinuha nila ang mga ebidensya, biglang lumusob ang mga tauhan ng sindikato. Pumutok ang baril, sumabog ang ingay, at ang warehouse ay naging larangan ng matinding labanan. May sundalong tinamaan, at halos magkapalit-palit ang mga anino at putok sa bawat sulok. Si Damian mismo ang humarap upang protektahan ang kanyang mga tauhan, handang ibuwis ang buhay para sa misyon. Sa loob ng ilang minuto na tila oras, nagaganap ang engkwentro na magtatakda ng kapalaran ng buong operasyon. Sa huli, nanaig ang AFP. Nasamsam ang lahat, nadakip ang ilang tauhan, at higit sa lahat—natunton nila ang lokasyon ni Señor Griego.

Habang nangyayari ang lahat, si Alvin naman ay halos gabi-gabi sinusubukang saktan ng mga taong nais patahimikin siya. Buti na lamang at maagap ang AFP sa pagprotekta sa kanya. Sa loob ng selda, unti-unti niyang naunawaan ang lalim ng kasalanan niya, at lalo pang lumalim ang takot na baka hindi na siya umabot sa araw ng paglilinis. Ngunit sa sandaling iyon, natuto siyang magdasal, hindi para mabura ang nakaraan, kundi para mabigyan ng pagkakataong maitama ang tama. Sa unang pagkakataon, hindi na siya takot sa batas—takot na siya sa kasamaan na dati niyang pinagsilbihan.

At sa sandaling natukoy na ang lokasyon ng tunay na utak, nagpasya si Heneral Damian na personal niyang haharapin ang taong nagpahirap sa bansa sa loob ng dekada. Ang buong bayan ay naghihintay sa araw ng paghaharap—isang araw na maaaring magtapos sa tagumpay o trahedya. Sa pag-angat ng araw, nagsimula ang pinakamatinding labang magtatakda sa kapalaran ng bayan. Mula sa anino, papasok sila sa liwanag, dala ang katotohanan na maaaring ikabagsak ng pinakamalakas na halimaw ng korupsyon.

Nang makumpirma ng AFP ang lokasyon ni Señor Griego, ang buong bansa ay tila huminto ang paghinga. Ang halimaw sa likod ng dekadang sindikato, ang aninong nagdidikta ng bawat suhulan at pananakot, ay nagtatago pala sa isang lumang mansyon sa gilid ng kabundukan—isang lugar na matagal nang pinaniniwalaang pinagmumultuhan ng mga kwento, ngunit sa katunayan ay haunted pala ng kasakiman ng buhay na tao. Sa sandaling nakuha nila ang impormasyon, nagbigay ng utos si Heneral Damian na ito ay magiging pinaka-maingat ngunit pinaka-determinadong operasyon ng kanilang yunit. Hindi ito basta raid; hindi ito basta pagtugis. Ito ay paghaharap ng dalawang pwersang matagal nang umiikot sa paligid ng bayan: ang liwanag ng batas at ang anino ng kasamaan.

Habang inaakyat nila ang kalsadang papunta sa mansyon, ramdam ng buong team ang bigat ng panahong nakasabit sa hangin. Ang gabi ay tahimik, ngunit hindi ito normal na katahimikan—ito ang katahimikang nagbabalitang may bagyong paparating. Sa bawat metro na nilalakad ng convoy, lalo pang bumibigat ang presensiya ng panganib. Si Heneral Damian, na nasa unahan, ay hindi kumikibo. Nakatitig lamang siya sa salamin ng sasakyan, nakikita ang repleksyon ng sarili niyang responsibilidad. Hindi na lamang siya sundalo. Hindi na lamang siya heneral. Siya ang taong pinaniniwalaang dadagok sa anino ng katiwalian—o babagsak sa kamay nito.

Pagdating nila sa mansyon, agad nilang napansin na may mga armadong tao sa bubong, mga spotlight na kumikislap, at mga guard dog na tila ramdam ang tensyon. Ngunit hindi nag-atubili ang AFP. Sa isang bugso ng senyas, nagsimula ang assault. Sumabog ang unang putok mula sa kabilang kampo, tumama sa pader ng sasakyang nirurugrug ng mga sundalo. Napalitan ang katahimikan ng sunod-sunod na putukan, sigawan, at utos. Ang bawat sundalo ay gumagalaw na parang orkestra ng disiplina, ngunit ang musika ng barilan ay nagsimula nang maglikha ng sariling ritmo. Sa isang segundo ng pag-igting, tumalon si Damian mula sa sasakyan, humawak nang mariin sa kanyang baril, at mabilis na kumilos papasok sa bakod.

Sa loob ng mansyon, ang mundo ay tila naging maze ng kamatayan. Ang ilaw ay patay-sindi, ang sahig ay may mga bakas ng mga taong nagmamadali, at ang bawat pintuan ay maaaring may nag-aabang na armadong kalaban. Ngunit para kay Heneral Damian, ang lahat ng ito ay tinakpan ng iisang layunin: makaharap ang taong nasa likod ng karahasang sumira sa hindi mabilang na buhay. Lumusot siya sa makikitid na hallway, halatang inaasahan na ni Señor Griego ang pagdating nila. May mga nagsasabing baka wala na ang lider, may mga nagsasabing baka trap lang ang lahat. Ngunit hindi siya natitinag. Hindi niya kayang umatras sa sandaling ito, hindi matapos ang lahat ng nalaman, at hindi matapos ang mga sundalong umambang sumugal ng buhay para sa misyon.

At nang mabuksan niya ang pintuan sa dulo ng pinakamahabang hallway, nakita niya ang taong hindi niya inakalang haharapin nang ganito kalapit. Si Señor Griego, naka-upo sa isang antigong silyang kahoy, nakangiti na may bahid ng paghamak. “Matagal kitang hinintay, Heneral,” sabi nito, ang boses ay malalim at puno ng kumpiyansa. Ang mga mata niya ay parang mata ng taong sanay na manalo, sanay na manakot, at sanay na magpatakbo ng buhay ng ibang tao. Ngunit sa sandaling iyon, nakita rin ni Damian ang isang bagay na hindi kayang takpan ng kasamaan—takot. Hindi takot sa baril, hindi takot sa AFP, kundi takot sa nalalapit na katapusan ng kanyang imperyo.

Lumapit si Damian, mariin ang paghawak sa baril, ngunit hindi niya ito agad itinaas. Sa halip, tumingin muna siya nang diretso sa mata ng kalaban. “Tapusin na natin ito,” malalim niyang sabi. Ngunit bago pa man makapagsalita si Señor Griego, nagsimula ang atake mula sa mga tauhang nagtatago sa dilim ng kwarto. Sumabog ang putok, tumama sa dingding, at kinailangan ni Damian na sumigaw ng utos sa kanyang mga kasamahan sa labas. Agad silang rumagasa, pumosisyon, at nakipaglaban nang walang pag-aatubili. Sa loob ng ilang sandali, ang kwarto ay naging tipak ng putok, usok, at takot.

Nang matapos ang engkwentro, napatumba ang karamihan sa mga tauhan ni Griego. Sa gitna ng haze ng baril at usok, nabalutan ng katahimikan ang paligid. Si Señor Griego ay nakatayo pa rin, ngunit hindi na siya nakangiti. Sa halip, nagbago ang ekspresyon niya, tila nahubaran ng kapreng kapangyarihan. “Akala mo ba mananalo ka?” bulong niya. Ngunit sa sandaling iyon, hindi na siya ang halimaw na kinatatakutan ng bansa—isa na lamang siyang taong nahuli ng liwanag.

At doon sumagot si Damian, mababa pero mariin: “Hindi ko kailangan manalo. Kailangan lang tumigil ka.”

Sa sandaling iyon, tuluyang bumagsak ang anino. Si Señor Griego ay nadakip, ang kanyang kaharian ng kasakiman ay gumuho, at ang bansa ay muling nakahinga. Sa labas ng mansyon, sumalubong ang pagsikat ng araw, tila sinasabi sa kanila na simula pa lang ito—dahil ang tunay na laban ay ang muling pagtayo ng bayan matapos ang dilim.