🔥PART 3 –LALAKI BINALIKAN SA BARUNG-BARONG ANG DATING NOBYA NA INIWAN NIYA NG 10 YEARS

KABANATA 3
“Ang Anino ng Sampung Taon at ang Katotohanang Hindi Matatakasan”

Pagkatapos ng pag-amin ni Lira tungkol sa anak na hindi kay Marco, tila tumigil ang oras sa loob ng kanilang pinagtatagpuang barung-barong. Ang hangin ay mabigat, at ang bawat paghinga ni Marco ay parang may nakasabit na tanikala sa kanyang dibdib. Hindi niya akalain na sa pagbabalik niya, may bagong mundong sasalubong sa kanya—mundong hindi na umiikot sa kanilang dalawa lamang, kundi mundong binuo ni Lira sa gitna ng kanyang pag-alis.

Hindi nagsalita si Marco sa loob ng ilang sandali. Tahimik siyang nakatingin sa sahig, pinipilit buuin ang emosyong nagkakagulo sa loob niya. Hindi siya galit kay Lira—hindi niya kayang magalit sa babaeng pinabayaan niya. Mas galit siya sa sarili, dahil sampung taon siyang nawala at naghintay siyang makikita pa rin niya sa parehong lugar si Lira, naghihintay pa rin, nakangiti pa rin, umaasa pa rin.

Pero ang buhay ay hindi naghihintay.

“Marco…” mahinang tawag ni Lira, takot na baka tuluyang sumuko ang lalaki. “Hindi ko sinabi para saktan ka. Sinabi ko dahil kung magsisimula tayo… kailangan nating magsimula sa totoo.”

Tumango si Marco. Mabagal. Mabigat. “Hindi kita sinisisi, Lira. Hindi ako may karapatang gawin ‘yon. Ikaw ang naiwan. Ikaw ang lumaban. Ikaw ang nagpatuloy.” Huminga siya nang malalim at tumingin sa kanya—hindi na parang dating nobya, kundi isang taong lagi niyang pinapangarap na makita muli. “At kung may nagmahal sa’yo… may tumulong sa’yo noong wala ako… hindi ko sila kayang tapatan o lampasan. Pero kaya kong igalang.”

Doon tumulo ang luha ni Lira—hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa bigat ng katotohanang matagal niyang tinakasan. Sampung taon siyang nagalit, nasaktan, nagtanong kung bakit siya iniwan. Pero ngayong kaharap niya si Marco, ramdam niya ang katotohanang kahit gaano kalalim ang sugat, may bahagi ng puso niya na hindi nagtanim ng poot. May parte pa ring naghintay, kahit ayaw niya.

“Marco…” humakbang siya palapit, hawak ang mga lumang larawan na ibinahagi ng lalaki. “Naging totoo pa rin pala lahat. Hindi ko akalaing itinago mo pa ito.”

Huminga ng malalim si Marco. “Araw-araw kong tinitingnan ‘yan. Tuwing gabi, bago ako matulog, bago ako magtrabaho, bago ako bumangon. Lira… ikaw ang naging dahilan ko para mabuhay sa ibang bansa. Pero ikaw rin ang naging dahilan kung bakit ako hindi matahimik sa loob ng sampung taon.”

May bahagyang panginginig ang tinig ni Marco nang magpatuloy: “Iniwan kita dahil duwag ako. Dahil akala ko hindi ako karapat-dapat sa’yo. Kahit ngayon, baka hindi pa rin.”

Tahimik si Lira. Tiningnan niya ang lalaki—hindi tulad dati, pero hindi rin ganap na iba. May mga peklat sa mga palad, bakas ng pagod sa mga mata, ngunit may lalim at pagkahinog na hindi niya nakita noon.

“Marco… hindi kita hinihinging bumawi ng biglaan.” Nakatayo siya, hindi lumalapit pero hindi na rin lumalayo. “May anak ako. May buhay akong itinaguyod mag-isa. May mga gabing umiiyak ako sa kisame, hinahanap ka, pero natutunan kong huwag kang hanapin. Natutunan kong ilagay ang sarili ko sa gitna ng buhay ko. At ngayon… ewan ko kung may lugar ka pa.”

Napayuko si Marco. “Alam ko. Kaya ko ring tanggapin kung wala na.”

Ngunit bago tuluyan pang manahimik ang kwarto, may boses na pumunit sa tensyon.

“Nay? Sino po siya?”

Tumigil ang mundo ni Marco.

Sa pintuan, nakatayo ang batang lalaking limang taong gulang, nakasuot ng kupas na t-shirt, may hawak na laruang trak. Ang mga mata nito ay bilog, puno ng kuryosidad at kawalan ng muwang.

Lira agad ang lumapit at yumuko. “Anak, si Tito Marco… kaibigan ni Mama noong matagal na panahon.”

Tinignan ng bata si Marco, napapikit-pikit at saka ngumiti ng payak—isang ngiting walang alam sa bigat ng sitwasyon. “Hi, Tito!” masigla nitong bati.

At sa sandaling iyon, parang bumagsak ang puso ni Marco sa sahig. Hindi dahil sa selos, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa katotohanang ito ang sampung taon na hindi niya nasaksihan. Ang parte ng buhay ni Lira na hindi niya nakasama. Ang mga panahon na hindi niya naalalayan. Ang bagong mundo na nabuo habang siya ay tumatakbo palayo sa lumang buhay.

Lumapit si Marco, marahang yumuko at ngumiti. “Hello… ang pogi mo naman.”

“Anak, pumasok ka muna sa loob, magbibihis pa tayo,” sabi ni Lira, hinahagod ang ulo ng bata.

Pagpasok ng bata, muling nagharap ang dalawa.

“Marco… ito ang buhay ko ngayon. Hindi ko alam kung kakasya ka pa rito,” mahina ngunit diretso ni Lira.

Tumindig ang dibdib ni Marco, marahas ngunit may lakas. “Lira… hindi ako humihingi ng lugar. Humihingi ako ng pagkakataon. Hindi para agawin ang buhay mo. Hindi para baguhin ang anak mo. Hindi para burahin ang nakaraan.”

Tumingin siya kay Lira, diretsong tumama ang mga mata nila. “Humihingi ako ng pagkakataong patunayan na kaya kong maging tao ulit sa harap mo. Kahit kaibigan lang. Kahit tagalinis ng bakod. Kahit anino sa gilid ng pintuan. Basta hayaan mo akong manatili.”

Sa unang pagkakataon, hindi lamang ang mga lihim at sakit ang lumutang sa pagitan nila, kundi pati ang tahimik na pag-asang matagal nang natabunan ng panahon.

At sa dulo ng lumang barung-barong, habang unti-unting nilalamon sila ng papalubog na araw, isang bagay ang naramdaman ni Lira na hindi niya inaasahan—hindi pa tapos ang kwento nila. Hindi pa pala.

At baka… doon pa lang nagsisimula ang tunay na pagsubok.