(PART 2:)WAITRESS NAKITA ANG LARAWAN NG KANYANG INA SA WALLET NG ISANG BILYONARYO

KABANATA 3: ANG LIHIM NA NAKALIMUTAN

Matapos ang makapangyarihang pag-uusap sa lumang bahay, hindi mapigilan ni Althea ang isang pakiramdam ng pagkakabaha-bahagi. Ang isang bahagi niya ay nagsasabing dapat niyang malaman ang buong katotohanan, habang ang isa naman ay nag-aalangan—baka mas masaktan pa siya sa mga nalalaman. Ngunit hindi na niya mapigilan ang sarili; ang paghahanap sa kanyang tunay na pagkatao ay nagsimula na.

Sa mga sumunod na linggo, nagsimula siyang maglakad sa mga lugar na walang nakakaalam ng kanyang nakaraan. Nagpanggap siyang isang ordinaryong babae na naghahanap ng bagong simula—isang babae na handang magpatawad, ngunit hindi nakakalimot. Sa bawat hakbang, dala niya ang isang lihim: isang larawan ng kanyang ina na matagal nang nakatago sa isang maliit na kahon na itinago niya sa ilalim ng kanyang kama.

Sa isang gabi, nagpasya siyang pumunta sa isang lumang libingan. Ang lugar ay madilim, tahimik, punong-puno ng alaala. Doon niya inilagay ang larawan, at buong puso niyang inihiling na sana ay maintindihan niya ang lahat, kahit pa mahirap.

“Ma,” bulong niya sa hangin, “alam ko na may mali sa nakaraan. Pero gusto kong malaman kung sino talaga kayo, at bakit niyo ako inilihim sa mundo.”

Habang nakatayo doon, isang malamig na hangin ang dumaan sa kanyang balat. Biglang naalala niya ang isang pamilyar na pangalan na madalas niyang marinig mula sa kanyang ina bago ito mawala sa kanyang buhay—isang pangalan na matagal na niyang hindi naisip: “Marcela.”

Sa isang mapanganib na pag-iisip, sinubukan niyang alamin kung sino si Marcela, ang babaeng pinagmulan ng kanyang lahi. Ang paghahanap ay nagsimula sa isang maliit na baranggay na malayo sa siyudad, isang lugar na puno ng mga lumang kuwento, kwento ng mga nagdusa, at mga lihim na hindi pa nasasabi.

Dumating si Althea sa isang bahay na yari sa kahoy, may nakasulat na pangalan sa pintuan: “Lola Rosa.” Isang matandang babae ang sumalubong sa kanya, mga mata ay puno ng malalim na kalungkutan at karanasan.

“Lola Rosa,” sabi niya nang may pag-iingat, “gusto ko pong malaman kung sino si Marcela. Siya ba ang nanay ng isang batang babae na nakalibing dito?”

Ngumiti si Lola Rosa, ngunit ang mga mata niya ay tila may dalang maraming saloobin. “Marcelang iyan,” sabi niya, “ay isang malakas na babae. Isang ilog na hindi nauubusan ng luha. Pero matagal na siyang pumanaw. Ang kwento niya ay isang lihim na nakatago sa puso ng buong baranggay… isang lihim na bumalot sa pagkatao ng marami.”

“Anong lihim?” tanong ni Althea na nagsimulang mag-alab ang damdamin.

“Si Marcelang… ay hindi tunay na anak ng amo niyang si Don Alejandro,” sagot ni Lola Rosa, tahimik ngunit matapang. “May isang taong naglakbay sa kanyang buhay—isang lalaking tinatawag nilang ‘Kapitan’. Sila ay nagmahal, nagkaanak, ngunit sa kabila ng lahat, siniraan si Marcelang, at itinaboy sa isang malayong lugar. Hindi niya alam na ang batang babae na iniwan niya ay si Althea.”

Ang bawat salita ay parang isang martilyo na tumama sa puso ni Althea. Hindi niya maintindihan kung anong mas masakit—ang pagkatao ng isang ina na pinaghinalaan niya, o ang katotohanang siya ay isang produkto ng isang lihim na pag-ibig at pagtataksil.

Sa isang iglap, naisip niya ang larawan na nakuha niya mula kay Sebastian. Ang babaeng nasa larawan ay tila may pagkakahawig sa kanyang ina—ang parehong mga mata, ang parehong ngiti, na may lihim na nakabaon sa mga labi. Ngayon, alam niya na ang kanyang pinagmulan ay isang masalimuot na kwento ng sakripisyo, pag-ibig, at pagtataksil.

Sa pagbabalik niya sa lungsod, mas naging matatag si Althea. Hindi na lamang siya isang waitress na naghihintay na mapalaya sa kanyang nakaraan, kundi isang babae na handang harapin ang lahat ng katotohanan. Ang mga lihim na matagal nang nakatago ay unti-unting nagbubukas, at bawat piraso ay nagdadala sa kanya sa isang mas malalim na pagkakaunawa sa sarili.

Isang araw, nakatanggap siya ng isang liham mula sa isang hindi kilalang tao. Nakasaad dito ang isang paanyaya: isang pagtitipon kung saan ipapakita ang isang video—isang dokumentaryo tungkol sa kasaysayan ng kanilang pamilya, na nagsisiwalat ng lahat. Hindi na siya nagdalawang-isip pa.

Sa harap ng maraming tao, pinanood niya ang video na nagsasalaysay ng isang kwento na halos hindi niya maipaliwanag. Ang larawan ng isang batang babae na katulad niya, na nakatanggap ng pagmamahal mula sa isang ina na nagmahal nang walang hinihinging kapalit, at isang lalaking nagsisisi sa mga nagawa. At sa huli, isang pangako: isang bagong simula, isang paglaya mula sa nakaraan.

Sa kanyang pagkakatayo, buong puso niyang tinanggap ang katotohanan. Hindi na siya ang babaeng pangit na tinutuligsa ng mundo. Siya ay Mila—isang babaeng muling bumuo ng sarili, handang magmahal, magpatawad, at muling magsimula.

At habang umiikot ang mundo sa paligid niya, alam niya na ang tunay na ganti ay hindi dugo, kundi ang malayang pagtanggap sa sarili at paglaya mula sa nakaraan.