🔥PART 2 –Viral❗ Pulis sinunog ang motor ng estudyante—di nila alam ama niya si Heneral Ricardo Reyes‼️

Hindi alam ni Lina kung paano siya nakapasok sa loob ng mansyon. Ang huling naaalala niya ay ang malakas na kabog ng puso niya, ang bahagyang panginginig ng tuhod, at ang malamig na boses ng CEO na nagsabi sa kaniya na may kailangan itong malaman mula sa kaniya. Ngayon, heto siya—nasa loob ng pinakamalaking sala na nakita niya sa buong buhay niya, nakaupo sa gilid ng leather sofa na parang kahit ang hangin ay mahirap galawin, habang ang CEO ay nakatayo sa tapat niya, nakatingin sa pendant sa kamay niya na para bang iyon ang lost piece na hinahanap niya buong buhay. “Lina,” wika ng CEO, mabagal ngunit mabigat ang tono. “Noong gabing iyon, sabi ng saksi… may babaeng nagbigay ng huling tulong kay Mama bago siya—” Hindi nito tinapos ang pangungusap, pero sapat na ang katahimikan para punuin ang pagitan nila ng bigat na halos hindi niya makayanan. Napalunok si Lina. Parang umiikot ang paligid. “Sir… hindi ko po—” “Huwag kang magsinungaling,” putol nito, mas malalim na parang may pinipigil na emosyon.

“Kilala ko ang tingin ng taong nagtatago ng katotohanan.” Hindi mapakali si Lina. Hindi niya alam kung tatayo ba siya, tatakbo, o tatapusin ang kwentong matagal niyang inilihim pati sa sarili. “Sir… wala naman akong ginawa—” “May ginawa ka, Lina. At ang tanong ko…” humakbang ito palapit, halos marinig na niya ang tibok ng puso nito sa lapit, “…ano ka sa nanay ko noong gabing iyon?” Napapikit siya nang mariin. Isang iglap lamang ang lumipas ngunit bumalik sa alaala niya ang gabing matagal niyang pilit na kinakalimutan—ang babaeng duguan, nanginginig, nakahandusay sa gilid ng kalsada habang sumisigaw ang mga tao; ang pendant na kumikinang sa buwan, at ang kamay ng babaeng iyon na mahigpit na humawak sa kanya, parang humihingi ng tulong. “Hija… sabihin mo sa anak ko… sabihin mo sa kanya…” Pero hindi niya natapos ang mensahe dahil nilamon na siya ng dilim at nawala ang pulso. Hindi iyon basta alaala lang. Isa iyong sumpang paulit-ulit na bumabalik sa mga panaginip niya. Dahil noong gabing iyon, hindi lang siya saksi… kundi natrauma. At ngayon, heto siya—hinaharap ang anak ng babaeng iyon, isang lalaking hindi niya alam kung magpapasalamat ba o magagalit kapag nalaman ang katotohanan. “Sir,” nanginginig ang boses ni Lina, “ako po ang huling taong nakausap ng nanay ninyo.” Hindi gumalaw ang CEO. Hindi nagsalita. Kahit ang paghinga nito ay halos hindi gumalaw sa hangin. “Nakita ko po siya… sugatan… hinihingal… at hinawakan niya ang kamay ko.” Napalunok si Lina, pinipigilan ang pagluha. “Humingi po siya ng tulong, pero wala pong dumating. Tumawag ako ng ambulansya… pero hindi sila umabot. At bago po siya… bago po siya tuluyang—” Napahawak siya sa dibdib, hindi makapagsalita. “Sinabi niya… na mayroon siyang gustong iparating sa anak niya…” Dito mabilis na pumikit ang CEO. Tila isang pako ang tumusok sa puso nito. Dahan-dahang bumuntong-hininga. “Ano raw iyon?” tanong nito, halos pabulong ngunit puno ng pananabik, sakit, at pangungulila. Umagos ang luha ni Lina. “Hindi ko po alam. Hindi niya natapos. Pero… ito po ang pendant na iniabot niya bago siya—” Hindi niya natapos dahil biglang humakbang ang CEO at inagaw ang pendant na may nanginginig na kamay—hindi galit ang nanginginig kundi isang emosyon na matagal nang nakakadena sa puso nito. “Mama…” bulong niyo, halos hindi marinig. Ngunit lalo siyang nabigla nang biglang lumapit ito, hinawakan siya sa magkabilang balikat, at tinitigan siya nang malalim, halos desperado.

“Lina… ikaw ang huling taong kasama niya. Ibig sabihin, ikaw ang huling nakarinig ng boses niya. Hindi mo alam kung gaano kahalaga iyon sa akin.” Nag-angat siya ng tingin. “Sir… hindi ko po sinadya. Nagkataon lang po—” “Walang nagkataon,” mariing sagot niya, ngunit hindi galit. “May dahilan kung bakit ikaw ang nandoon. May dahilan kung bakit ikaw ang nakakita sa Mama ko. At may dahilan kung bakit ikaw…” Huminto ito, lumunok, parang may sasabihing hindi niya dapat. “…kung bakit ikaw ang nasa harapan ko ngayon.” Bumilis ang tibok ng puso ni Lina. “Sir… please… huwag n’yo pong gawing komplikado ito.” Ngunit ngumiti ang CEO, malungkot ngunit tila may bagong apoy sa mga mata. “Masyado nang huli para diyan.” Lumayo ito ng kaunti, pero hindi inaalis ang tingin sa kanya. “Simula ngayon… hindi na kita hahayaang mawala.” “Sir—” “Dahil ikaw ang susi…” Mabagal itong huminga, napapikit sandali na parang tinatanggap ang bigat ng kapalaran. “…sa huling habilin ng mama ko.” Bumuka ang bibig ni Lina para tumutol pero— BAM! BAM! BAM!

Biglang may malalakas na katok sa pintuan ng mansyon. Napalingon ang CEO, mabilis ang reaksyon, parang isang sundalong sanay sa panganib. “Sir! Urgent!” sigaw ng bantay. “May nangyaring malaking gulo sa lungsod—may estudyanteng inatake ng pulis at sinunog ang motor! Viral na raw!” Kumunot ang noo ng CEO. “At ano naman ang pakialam ko riyan?” “Sir…” nag-aatubili ang bantay, “…ang pangalan po ng estudyante… Liam Reyes.” Parang binuhusan si Lina at ang CEO ng yelo. Napako ang CEO sa kinatatayuan. Reyes. Atingin nilang dalawa—at parehong unti-unting napagtanto ang parehong bagay. Si Liam… Anak ng Heneral. At ngayon… nasa bingit ng malaking iskandalo. Ngunit hindi pa iyon ang pinakamasama. Dahil sumunod na linya ng bantay… ay parang pagsabog. “Sir… ang mismong pulis na sangkot… kasama sa grupo ng mga taong iniimbestigahan tungkol sa pagkamatay ng mama ninyo.” At doon—tuluyang nagdikit ang dalawang mundong hindi dapat nagtagpo. Ang nakaraan ni Lina. Ang paghihiganti ng CEO. At ang pangalang Reyes… na mas makapangyarihan pala kaysa sinuman ang nakaaalam. At sa gabing iyon—nagsimula ang isang bagyong hindi na mapipigilan.

Sa gitna ng katahimikan ng gabing iyon, hindi mapakali si Tommy habang nakaupo siya sa terasa ng bahay ni Mang Lando. Kahit malamig ang simoy ng hangin mula sa dagat, ramdam niya ang bigat ng responsibilidad na unti-unting bumabalot sa kanya. Mula nang malaman niyang siya ang natatanging tagapagmana ng Tiangco Empire, sinimulan niyang pag-isipan ang tunay na kabuluhan ng yaman at kapangyarihang di niya naman hiniling. Tinitigan niya ang malalayong ilaw ng mga barkong dumaraan at inalala ang simpleng buhay na nakasanayan niya. Para bang dalawang magkaibang mundo ang naghihila sa kanya, at hindi niya alam kung alin ang kanyang dapat na yakapin.

Habang naglalakad pauwi si Celine mula sa tindahan, nadaanan niya si Tommy na tila balisa at puno ng iniisip. Hindi niya ito tinawag, ngunit tumigil siya saglit sa gilid ng kalsada upang obserbahan ang binata. Noon pa man, ramdam niya ang pagiging mabait at tapat ng kaibigan, ngunit ngayon ay tila may kung anong layo sa mga mata nito—parang biglang tumanda ng sampung taon dahil sa bigat ng problema. Sa isip ni Celine, hindi mahalaga kung gaano kayaman si Tommy; ang mahalaga, hindi ito magbago at manatili pa ring taong marunong lumingon sa pinanggalingan. Ngunit hindi rin maiwasan ni Celine na kabahan. Kapag tuluyang pumasok si Tommy sa mundo ng mga Tiangco, baka may mga taong hindi na sila payagang manatiling malapit.

Kinabukasan, dumating sa Navotas ang tatlong magagarang sasakyan na agad nagdulot ng usap-usapan sa buong komunidad. Isa-isang naglabasan ang mga tao sa kanilang bahay, nag-uusyoso kung sino ang mga may-ari ng kotseng iyon na tila hindi bagay sa makitid na eskinita. Nang bumaba ang mga bodyguard at isang lalaking naka-itim na suit, mas lalong nag-ingay ang mga residente. Ang lalaking iyon ay si Attorney Feliciano, ang legal adviser ng pamilya Tiangco. Tuwid ang tindig, matigas ang mukha, at halatang sanay sa mga matataas na negosasyon. Nang tinawag niya ang pangalan ni Tommy, halos mabingi ang buong komunidad sa hiyawan at bulungan.

Si Tommy, na noo’y natutulog pa sa maliit na kwarto, ay agad na ginising ni Mang Lando. Hindi niya inaasahan na darating agad ang mga tao mula sa Maynila upang kunin siya. Pagbaba niya sa sala, halos matulala siya nang makita ang abogadong kilala sa social media bilang “The Shark of Corporate Law.” Naroon ito sa harap niya, nakasuot ng mamahaling relo at may hawak na isang sobre na may selyo ng Tiangco Empire. Marahang inilahad ni Attorney Feliciano ang sulat, na naglalaman ng utos mula sa mismong CEO: kailangan nang pumasok ni Tommy sa central office sa Makati para sa pormal na pagpapakilala bilang tagapagmana.

Habang binabasa nina Mang Lando at Celine ang liham, ramdam nila ang paglayo ng mundong tinahak ni Tommy sa mundong kinalakhan niya. Hindi mapakali si Mang Lando, sapagkat ayaw niyang mawala ang batang halos itinuring niyang anak. Samantala, si Celine ay pilit pinapakalma ang sarili, ngunit hindi niya maiwasang malungkot. Kung mayaman na si Tommy, hindi ba’t maraming babae ang darating sa buhay nito? At siyempre, hindi siya ang tipo ng babaeng kasama sa mundo ng mga tulad nila: edukado, sosyal, makapangyarihan.

Sa sandaling iyon, nagdesisyon si Tommy na kausapin si Attorney Feliciano nang masinsinan. Ipinaliwanag niya na hindi siya handang umalis agad, lalo na’t biglaan ang lahat. Nais niyang magpaalam nang maayos, maghanda, at higit sa lahat, pag-isipan kung ano ba talaga ang gusto niya sa buhay. Ngunit mariing sinabi ng abogado na hindi ito maaaring ipagpaliban—may banta raw sa loob mismo ng kompanya. May mga kamag-anak na nagnanais maagaw ang puwesto at kayamanan, at ang tanging paraan para maprotektahan si Tommy ay ang agarang pagkuha sa kanya.

Hindi man nila gusto, napilitang pumayag si Mang Lando at Celine na sumama siya ngayong araw din. Nag-empake si Tommy ng iilang damit—dahil iyon lang naman ang meron siya—at bago umalis ay humawak siya sa kamay ni Celine. Napatitig sila sa isa’t isa, puno ng emosyon, kaba at pangakong hindi pa nabibigkas. Walang salitang lumabas sa kanilang bibig, ngunit malinaw ang lahat: may ugnayang naputol sa gitna ng panahong hindi pa sumisibol nang tuluyan.

Pagdating nila sa Maynila, halos manghina si Tommy sa laki ng main building ng Tiangco Empire. Sa harap nito ay may engrandeng fountain at mga makinang na sasakyang nakaparada. Sa loob, sinalubong siya hindi ng mga ngiti kundi ng mga matang nagmamatsa—mga empleyadong tila nangingilatis kung karapat-dapat ba siya. Sa gitna ng lobby, lumapit ang isang babaeng elegante ang porma, matalim ang tingin, at punung-puno ng awtoridad. Siya si Serafina Tiangco, ang tiyahin na matagal nang pinaghihinalaang nagtatangkang kontrolin ang buong empire.

Nang magsalubong ang kanilang mga mata, naramdaman ni Tommy ang malamig na kapangyarihan ng babaeng ito. Hindi niya sinabi, ngunit halata sa bawat kilos ni Serafina na hindi ito masaya sa pagdating ng tunay na tagapagmana. At sa mismong sandaling iyon, napagtanto ni Tommy na ang pag-angat niya sa yaman ay simula rin ng pinakamapanganib na kabanata ng kanyang buhay.