🔥PART 2 –Tinalo ng babae ang mga pulis sa ilegal na raid—yun pala nakabalatkayong detektib siya‼️

KABANATA 2 – Ang Aninong Nakamasid sa Dilim

Paglabas ni Aria Valmoria mula sa presinto, agad niyang naramdaman ang pagbabago ng hangin—parang may malamig na humahaplos sa kanyang batok, isang pakiramdam na hindi niya inaayawan dahil matagal na itong kasama sa kanyang propesyon. Hindi iyon hangin ng takot. Ito ang tahimik na boses ng panganib, ang uri ng pakiramdam na laging nangunguna sa bawat operasyon bago pa man sumulpot ang tunay na kalaban. Naglakad siya palabas ng compound, hindi nagmamadali, ngunit hindi rin kampante; bawat yabag niya ay sinusuri ang paligid, bawat anino ay sinusukat ang direksyon, bawat bulong ng hangin ay pinakikinggan kung may kakaiba.

Hindi siya nagsuot ng disguise. Masyadong halata kapag nagbago. Sa halip, sinuot niya ang natural niyang anyo—isang babaeng hindi kahina-hinala, ngunit hindi rin dapat binabalewala. Kinuha niya ang motorsiklo sa parking lot, isang itim na Duke 790 na halos kasing tahimik ng paghinga niya kapag nasa trabaho. Nang paandarin niya ito, umalulong nang maikli ang makina ngunit agad ding humupa. Tila sinasabing: oras na para humarap sa multo ng lungsod.

Habang tumatakbo ang motor sa kahabaan ng Maynila, unti-unting nagdilim ang langit. Hindi pa malalim ang gabi ngunit parang may paparating na bagyo—o baka siya lang ang nakakaramdam. Sa likod ng helmet, nakapikit nang ilang segundo si Aria habang umaandar ang motor. Walang ibang agent ang gagawa noon, pero para kay Aria, ito ang paraan niya ng paghanap ng pulso ng gabi. Nang muli niyang idilat ang mga mata, naroon na ang determinasyon sa bawat tingin: ang Warehouse 09 ay hindi na lamang isang misyon. Isa na itong sigaw ng digmaan.

Pagdating niya sa isang abandonadong parking lot sa Tondo, huminto siya at pinatay ang makina. Tahimik ang lugar. Walang tao. Walang anino. Pero alam niyang may mata roon. Umupo siya sa motor, hindi bumaba, at mahina lang na nagbulong: “I know you’re there.”

Isang lalaki ang lumitaw mula sa likod ng lumang poste ng kuryente. Kayumanggi ang balat, may balbas, nakasuot ng itim, at may dalang maliit na envelope. Isa siyang contact na hindi kinikilala sa papel, walang pangalan sa kahit anong listahan, at walang pagkakakilanlan—kahit ang ICI ay hindi alam kung sino talaga siya. Pero kay Aria, sapat na ang reputasyon niyang hindi nagsisinungaling.

“Detective,” bati ng lalaki. “Nagpaparamdam na ang Warehouse 09. May galawan ngayong gabi. Hindi ka dapat pumunta.”

“Hindi ako nagtanong kung dapat,” sagot ni Aria habang inaabot ang envelope. “Anong meron?”

“Shipment,” sagot ng lalaki. “Pero hindi armas. Hindi droga. Hindi tao.”

Napataas ang kilay ni Aria. “Ano, multo?”

“Mas masama,” sagot ng lalaki, at tumingin sa paligid bago magsalita. “Information.”

Tumigil ang mundo ni Aria sa salitang iyon. Hindi dahil takot siya—kundi dahil alam niya ang halaga nito. Ang pinakamahalaga sa krimen ay hindi baril, hindi pera, hindi kahit tao—kundi impormasyon. Kapag impormasyon ang pinag-uusapan, posibleng tumumba ang isang administrasyon, bumagsak ang isang senador, mawala ang isang lungsod sa mapa, o pumatay ng libo-libong inosente.

“Kanino galing?” tanong niya.

Ngumiti ang lalaki nang mapait. “Hindi natin alam. Pero may buyer galing sa loob ng gobyerno.”

“Anong uri ng impormasyon ang binebenta?”

Humugot ng malalim na hininga ang lalaki at bumulong, “Listahan.”

“Listahan ng ano?”

“Listahan ng mga ahenteng nakatalaga para pabagsakin ang sindikatong Arlegna.”

Nanlamig ang likod ni Aria. Kung ganoon…

Kasama ang pangalan niya.

“May isa pang bagay,” dagdag ng lalaki. “Hindi ka dapat masyadong mag-ingay sa loob. May infiltrator sa ICI. Isa sa mga tao n’yo, nagbebenta ng galaw ng bawat misyon.”

Napakuyom ang kamao ni Aria. “May pangalan ka ba?”

“Wala,” sagot ng lalaki, nilingon ang paligid. “Pero may clue. Nagsimula ang leak noong dumating ang bagong deputy sa inyong departamento.”

Kumunot ang noo ni Aria. “Si Deputy Reyes?”

“Hindi ko sinabi iyon,” mabilis na sagot ng lalaki, “pero ikaw na ang bahala.”

Inabot ni Aria ang envelope at tiningnan ang laman: mapa ng daan papunta sa Warehouse 09, larawan ng entrance, at isang barcode na hindi niya kilala. Nang itaas niya ang ulo para pasalamatan ang lalaki—

Nawala ito.

Hindi tumakbo.

Hindi naglakad.

Walang yabag. Walang tunog.
Parang naglaho na parang usok na hinigop ng gabi.

Tumayo si Aria at huminga nang malalim. “This is getting messy.”

Bago pa man siya makabalik sa motor, may dumaan na van sa kabilang kalsada. Itim. Tintadong bintana. Walang plaka. Pero ang takot na bumalot sa hangin ay sapat para malaman niyang hindi iyon simpleng van. Huminto ito sandali sa may dulo ng kalsada, at kahit malayo, alam niyang nakatutok sa kanya ang mga matang hindi niya nakikita.

Pinagmasdan niya, walang tatlong segundo, umandar ulit ang van at nawala sa dilim.

Hindi iyon pangkaraniwan.

Hindi iyon bystander.

Hindi iyon aksidente.

“Gavino Arlegna…” bulong ni Aria. “Alam mo na ang galawan ko.”

At kung ganoon, mas dapat siyang magmadali.

Sumakay siya sa motor, sinuot nang mahigpit ang helmet, at pinaandar ang makina. Sa bawat kadyot ng silinyador, nagliliyab ang hangin na parang kinakalabit siya ng tadhana.

“Warehouse 09,” bulong niya, “tingnan natin kung multo ka talaga.”

Nang humarurot ang motor, tumilapon ang mga dahon, at sa bawat sulok na madilim, may aninong sumusunod.
Hindi niya sila nakikita.

Pero nararamdaman niya.

At iyon ang sapat na hudyat:

Sa gabing iyon, magsisimula ang digmaan ng isang babaeng hindi dapat minamaliit—laban sa sindikatong hindi pa niya nakikita nang harapan, pero matagal nang nakamasid sa kanya sa bawat hakbang.

Sa sumunod na araw, kumalat sa buong Navotas ang balita tungkol sa biglaang pagdating ni Tommy Tiangco sa simpleng karinderya ni Aling Bebang. Maraming nagtataka kung bakit ang tagapagmana ng Tiangco Empire ay tahimik na umiikot sa mga eskinita at nakikipagkuwentuhan sa mga karaniwang residente. Ngunit para kay Tommy, iyon ang tahanan—ang mundong tunay na nagpalaki sa kanya bago pa man siya naging bahagi ng napakalaking yaman ng kanilang angkan.

Habang naglalakad siya kasama ang pinsang si Marco, napansin nilang marami ang napapahinto para tingnan siya, may halong pagkamangha at paggalang. Hindi dahil sa kayamanan niya, kundi dahil sa simpleng ngiti at pagkamapagpakumbaba niya. Hindi ito nakasanayan ng karamihan, lalo’t ang pangalan ng mga Tiangco ay kadalasang inuugnay sa kapangyarihan, impluwensiya, at negosyo.

Habang nag-iikot, nadaanan nila ang lumang pamilihan kung saan dati siyang tumutulong magbuhat ng sako ng bigas kapalit ng kaunting kita. Napakunot ang noo niya nang makita ang ilang stall na halos magsara na dahil sa pagkalugi. Napakagat-labi siya, ramdam ang bigat sa dibdib.

“Marco… bakit ganito ang itsura ng palengke?” tanong niya, hindi maitago ang pagkabahala.

Umiling ang pinsan niya. “Simula nang i-takeover ng ilang bagong negosyo ang paligid, bumaba ang benta ng mga maliliit. Hindi na sila makasabay. May ilan na nagbabalak nang lumipat o magsara na lang.”

Napatingin si Tommy sa matandang tinderang si Lola Elvira, na may luha sa gilid ng mata habang inaayos ang kaunting paninda. Doon na tuluyang nabuo sa puso niya ang isang matinding desisyon—isang pangako na hindi lang para sa Tiangco Empire kundi para sa tunay niyang komunidad.

Lumapit siya kay Lola Elvira at marahang nagtanong, “Magkano po ang kulang ninyo para tuluyang makabawi?”

Nagulat ang matanda. “Naku iho… malaking halaga iyon. Hindi mo kailangan tulungan ang tulad ko. Wala akong kapalit na maibibigay sa ‘yo.”

Ngumiti si Tommy—ang uri ng ngiting hindi mayaman, kundi taos-puso. “Lola, hindi po pera ang sukli. Ang kailangan lang namin ay manatili kayo rito. Ang Navotas ay hindi Navotas kung wala ang mga tulad ninyo.”

Napaluha ang matanda. Lumapit ang iba pang nagtitinda at unti-unting nag-ipon ang mga tao sa paligid. Sa gitna ng lahat, tumayo si Tommy at nagsalita nang malakas, sapat para marinig ng bawat isa.

“MAY PANIBAGONG PROYEKTO TAYO. At hindi ito para sa negosyo. Ito ay para sa Navotas. Uumpisahan natin ang Tiangco Community Revival Program—isang proyekto para suportahan ang maliliit na tindero, mangingisda, tricycle driver, at pamilyang may pangarap na umahon.”

Umingay ang paligid. Halong tuwa at hindi makapaniwalang reaksyon ang narinig.

“Boss Tommy… Seryoso ba ito?” tanong ng isang mangingisdang halos lumuwa ang mata.

Tumango siya. “Hindi ako bumalik para magpakitang-gilas. Bumalik ako para itama ang dapat itama.”

Habang nagsisigawan sa tuwa ang mga tao, nakatayo si Marco sa tabi niya, tahimik na nakangiti. Kilala niya ang pinsan—kapag si Tommy ang nagbitaw ng salita, hindi iyon basta pangako lang. Totoo. Tapat. Ginagawa.

At sa mismong araw ding iyon, parang kumalat ang apoy sa buong lungsod ang balita: ang batang dating naglalakad nang nakapaa sa tabing-dagat ay nagbabalik bilang tagapagmana—hindi lang ng kayamanan, kundi ng responsibilidad na magbigay-pag-asa.

Ngunit sa likod ng tagumpay at tuwang iyon, may mga matang lihim na nagmamasid. May mga taong hindi masaya sa kabutihang ginagawa ni Tommy. Mga negosyanteng nababantang mahigitan ng proyekto niya. Mga pulitikong natatakot mawalan ng impluwensiya.

At nagsisimula nang gumalaw ang mga ito sa dilim.

Hindi alam ni Tommy, ang kabutihang ginagawa niya ngayon ay magiging simula rin ng pinakamalaking pagsubok ng buhay niya—isang laban na hindi kayang tapusin ng pera, impluwensiya, o pangalan, kundi ng tapang at puso.