🔥PART 2 –Patayin mo na ang mga makina, lalabas sa coma ang anak mo!’ sabi ng kawawang bata sa milyonaryo…

Tahimik ang buong ICU matapos ang kaguluhang naganap, ngunit ang katahimikan ay hindi ginhawa—kundi isang malamig, mabigat na aninong kumakapit pa rin sa paligid, parang usok mula sa apoy na hindi tuluyang namamatay. Nakaupo si Rogelio sa tabi ng kama ng anak, hawak-hawak ang kamay ni Eliseo na ngayon ay mahina ngunit gising, humihinga nang sarili, at may bahagyang kulay na sa pisngi na limang taon niyang hindi nasilayan. Ngunit kahit nakangiti si Eliseo, halatang pagod ito, at sa likod ng mga mata nito ay may bakas ng takot na hindi pa halos nagsisimulang maglaho. Tuwing pumipikit ito, bigla na lamang kakapit sa braso ng ama, para bang pakiramdam nito ay may hahatak muli sa kanya pabalik sa dilim. Samantala si Pio, na halos mawalan ng lakas matapos ang pagharang sa anino, ay nakaupo sa sahig na parang batang nanghihina matapos takbuhin ang buong lungsod. Nanginginig ang kaniyang mga daliri, at sa ilalim ng kanyang mata ay may manipis na guhit na tila dumampi ang isang usok na itim—isang marka na hindi napansin ninuman maliban sa kanya. Pilit niyang kinapa iyon ngunit agad niyang binawi ang kamay nang makaramdam siya ng malamig na sensasyong parang apoy na nakabaliktad—hindi masakit, pero nakakakilabot, parang hinahaplos ng isang nilalang na hindi dapat humahawak sa buhay. “Pio?” tawag ni Eliseo, mahina ang boses ngunit malinaw, at may pagkilala na hindi dapat mangyari. “Ikaw ba ang tumawag sa ‘kin?” Napalingon ang lahat. Hindi dapat alam ni Eliseo ang pangalan ng batang hindi niya kilala sa realidad. Hindi dapat. Pero manghang-mangha siya habang tinitingnan si Pio na tila isang kaklase o kalarong matagal niyang nakasama. “Ikaw… ikaw ‘yung sa puno. ‘Yung nagsabing huwag akong sumuko.” Napalunok si Pio. “O-oo… ako ‘yon.” Nanginginig ang boses niya, hindi dahil sa hiya, kundi sa takot na may kaakibat na aninong hindi niya pa kayang ipaliwanag. “Salamat,” bulong ni Eliseo, at nang ngumiti ito, parang sumilay ang liwanag sa buong ICU, kahit sandali. Ngunit ang sandaling iyon ay biglang nadungisan nang lumapit ang doktor, hawak ang tablet, tila hindi makapaniwala sa mga bagong resulta. “Sir Rogelio… hindi ko alam kung paano sasabihin ito, pero ang utak ng anak ninyo ay nagpakita ng activity na parang… parang tumakbo sa marathon. Ang ilang bahagi na dormant ay nag-activate.

Ang sistema niya ay gumising na parang may tumulak mula sa loob.” “Parang may humila,” bulong ni Pio, halos wala sa sarili. Napatingin ang doktor sa bata, asar at natatakot. “Subukan mong itigil ang mga ganyang salita, hijo. Hindi laro ang nangyari rito. Kung may nangyaring hindi normal—” “May nangyari nga,” sagot ni Eliseo, lumingon sa doktor na parang may nakikita pa rin sa likod nito. “May bumibisita sa ‘kin doon. Matagal na niya akong hawak. Ayaw niya akong pakawalan. Pero narinig ko si Pio… kaya ko siyang iniwan.” Napakapit si Rogelio nang mas mahigpit sa kamay ng anak. Nanginginig ang boses niya habang nagtatanong, “Anak… ano ba talaga ang nakita mo?” Tumitig si Eliseo sa kawalan, hindi sa pader, hindi sa kisame—kundi sa isang sulok na tila mas malamig kaysa sa iba. “Isang anino, Tay. Hindi tao. Hindi hayop. Hindi ko alam kung saan siya nanggaling. Basta… malaki siya. At galit siya.”

Napalunok ang doktor. Pinilit niyang ngumiti. “Anak, baka hallucination lang iyon—” “Hindi,” mariing sagot ni Eliseo, walang pag-aatubili. “Hindi siya guni-guni. Kasi… kasi ngayon…” Lumingon siya kay Rogelio nang marahan, tapos kay Pio, tapos sa sulok na iyon. “Naririto pa rin siya.” Napasinghap ang isang nurse. Maging si Rogelio ay napaatras, parang sinampal ng hindi nakikitang kamay. Ngunit bago pa man makapagsalita ang sinuman, biglang nahilo si Pio. Parang may mabigat na humatak sa dibdib niya, at mapuputlang itim na usok ang dumausdos mula sa gilid ng kanyang mata. Kaagad siyang napahawak sa ulo, parang may malamig na boses na bumubulong sa loob nito. Hindi pa tapos… Napadilat si Pio nang mabilis. Nanginginig.

Nangingilid ang luha sa takot. “Sir…” bulong niya kay Rogelio, halos hindi makatingin. “Hindi po talaga tapos ‘to. Kasi…” Tumingin siya kay Eliseo, tapos sa sulok, tapos sa sariling kamay na nangingitim ang dulo ng mga kuko. “…may dumampi sa ‘kin. At hindi niya ako binitawan nang tuluyan.” “Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ng doktor, nanginginig na rin ang boses. “Pio,” sabi ni Rogelio, halos hindi makahinga, “ano’ng hawak niya?” Kumunot ang noo ni Pio, at nang ipinikit niya ang mga mata, biglang nanigas ang buong katawan niya na parang nakuryente. Mabilis, mabigat, at puno ng poot ang biglang bulong na narinig niya sa loob ng ulo niya—isang tinig na hindi galing sa mundong ito: Ikaw ang susunod. Napigtal ang hininga ni Pio.

Binuksan niya ang mga mata at tumulo ang luha sa sobrang takot. “S-Sir Rogelio…” bulong niya, nanginginig, halos hindi makapagsalita. “…’yung anino po…” Pumiyok ang boses niya, at sa kauna-unahang pagkakataon, umatras si Pio na parang batang hinahabol ng halimaw. “…hindi pa pala umaalis.” At bago pa siya tuluyang mapahinga, bigla niyang naramdaman ang isang malamig na kamay na humawak sa batok niya. Isang higop. Isang dampi. Isang pwersang hindi dapat umiiral. At sa loob ng ospital na punô ng ilaw at teknolohiya… bigla siyang napabitaw sa laruan niyang hawak. Nalaglag iyon sa sahig, at gumulong sa ilalim ng kama ni Eliseo. At sa sandaling iyon… tumigil ang lahat ng ilaw sa buong pasilyo. At may dumaan. Hindi tao. Hindi hangin. Isang presensya. At ang buong ospital ay parang huminto sa paghinga.

Biglang nagdilim ang buong ospital.

Walang ingay. Walang yabag. Walang kahit anong gumagalaw.
Para bang may humigop ng lahat ng tunog, liwanag, at buhay sa pasilyong iyon.

Napapitlag si Rogelio at mabilis na niyakap ang anak, habang ang doktor at mga nurse ay nagkatinginan—hindi dahil sa aberya, kundi dahil sa takot na hindi nila maipaliwanag. Hindi normal ang brownout na iyon. Masyadong biglaan, masyadong malamig… at masyadong may presensya.

Si Pio, na nakaupo sa gilid ng kama kanina, ay biglang napahawak sa dibdib. Humihingal siya, pero hindi iyon pagod—kundi takot. Parang may bumubulong sa loob ng baga niya.

“Nakikita kita.”

Napakapit siya sa bedsheet at halos hindi makagalaw.

“Pio? Pio, hijo, ano’ng nararamdaman mo?” tanong ng doktor, pilit na sinisilip ang bata gamit ang flashlight ng cellphone.

Pero kahit ang ilaw ng cellphone ay nanginginig—parang may humihigop dito.

Hindi ito normal na pagpatay ng kuryente.
Hindi ito sira.
Hindi ito aksidente.

Ito ay pagdating.

Ang Paglamig na Kakaiba

Humigpit ang hawak ni Eliseo sa braso ng ama. “Tay… nandito siya.”

“Anak, wala—”

“TAY, N-NANDITO SIYA SA LIKOD MO!”

Napatayo agad si Rogelio at napalingon. Wala siyang nakita.

Pero may naramdaman siyang malamig na hangin—hindi malamig na parang aircon.

Malamig na parang puno ng patay.

“Doktor, anong nangyayari?” tanong ni Rogelio habang naiiyak na sa kaba.

“Hindi ko alam, Sir. B-baka may problema sa generator—”

Buti sana kung generator lang ang problema.

Dahil sa kabilang dulo ng pasilyong madilim, unti-unting may lumilitaw na anino na hindi dapat lumilitaw nang ganoon.

Hindi siya lumalakad.

Hindi siya gumagapang.

Para siyang nilililok mula sa dilim mismo.

Isang malaking pigura—higit sa tao ang taas—na may mga braso na parang pilipit na sanga ng punong sinunog… at ang ulo nito ay wala sa tamang hugis. Wala itong mukha, pero may dalawang hukay na itim na parang mata na kumikibot sa bawat paghinga ng pasilyo.

At nang gumalaw ang pasilyo… gumalaw din siya.

“Huwag kayong titingin.”

Biglang nagsalita si Pio, boses ay hindi na bata.

Hindi rin siya ang nagsasalita.

Pero ang bibig niya ang gumagalaw.

“Sir Rogelio… wag… kayong… titingin…”

“Pio?!” sigaw ng doktor, nanginginig.

Pero hindi na si Pio iyon.

Ang mga mata ng bata ay nanlaki at umiikot, parang hinahawakan ng isang pwersang hindi niya kayang labanan.

“Pio! Anak!” sigaw ng ama nitong gwardiya na kararating lang sa pasilyo.

Hindi nito napansin ang anino. Hindi niya alam kung ano ang kinakaharap nila. Ang alam lang niya—umiiyak ang anak.

At sa gitna ng pag-iyak ni Pio, sumingit ang tinig na hindi dapat lumalabas sa bibig ng isang bata:

“May utang na buhay ang anak mo.”

Huminto ang mundo ni Rogelio.

Tila nalaglag ang puso niya.

At sa gilid ng pasilyo, nakita niyang papalapit ang pigura—at bawat paglapit ay parang pumapasok ito nang mas malalim sa realidad.

Ang Pagkawala ni Pio

Muling nagdilim ang paligid—pero hindi tulad kanina.
Ito ay biglang pagsabog ng dilim, parang binuksan ang pinto ng isang kuweba na punô ng usok.

At sa harap ng lahat, biglang napaangat si Pio mula sa sahig.

Oo. U-m-a-a-n-g-a-t ang bata.

Nakapikit siya, umiiyak, nanginginig, at parang nilalamas ng hindi nakikitang mga kamay.

“ILAGAY N’YO SIYA SA KAMA! BILIS!” sigaw ng doktor, nanginginig ang boses.

Pero bago pa nila malapitan—

Isang napakalamig na hangin ang humampas sa kanila.
Parang pader ng yelo na may dalang galit.

Napasigaw ang mga nurse.
Napaatras si Rogelio, tinakpan ang anak.
At ang doktor ay napaluhod sa sobrang kaba.

Ang tanging hindi bumibitaw ay si Eliseo—kahit mahina pa rin.

“Pio…” bulong ni Eliseo, nanginginig, “pakiusap… bumalik ka…”

At doon, biglang tumigil ang pag-angat ng bata.

Bumagsak si Pio sa sahig—pero nakaluhod.

Para bang may humawak sa ulo niya, pilit siyang pinapatingin sa anino.

At nang tumingala si Pio…

ngumiti siya.

Pero hindi ngiti ng bata.

Ngiting hindi galing sa mundong ito.
Ngiting mabigat, mapanukso, at puno ng kagutuman.

“Ngayon… alam ko na kung sino ang humahawak sa ‘yo.”

Napahawak si Rogelio sa dibdib.
Ang doktor ay napaiyak sa takot.
Si Eliseo ay halos mawalan ng hininga.

Sapagkat ang boses na iyon—
hindi tinig ng tao.

Hindi tinig ng bata.

Hindi tinig ng nilalang na may puso.

Ito ay tinig ng isang bagay na matagal nilang iniiwasan na tanggapin.

Isang nilalang na matagal nang nakasilip mula sa kailaliman ng panaginip.
At ngayon, hindi na siya panaginip.
Totoo na siya. At gutom siya.

At narinig nilang lahat ang huling bulong ni Pio bago muling nawalan ng malay:

“Kinuha niya ako… para kunin kayo.”