🔥PART 2 – NAWALAN NG PAA ANG ANAK NG BILYONARYO… hanggang sa MAY GINAWA ANG YAYA na NAGPABAGO NG LAHAT!

Nagpatuloy ang mga araw sa ospital na tila mabagal ang takbo, ngunit sa bawat paglipas ng oras ay may munting pagbabagong nagaganap kay Ethan. Hindi na tulad ng unang mga gabi na tahimik siyang umiiyak habang nakatalukbong ang kumot, ngayon ay nagsisimula na siyang magtanong, makinig, at kahit papaano’y makipag-usap. Palaging naroon si Rosa—hindi bilang isang utusan, kundi bilang isang haliging hindi natitinag. Sa bawat umaga, siya ang unang bumabati kay Ethan, pinupunasan ang pawis nito, at kinukuwentuhan ng mga simpleng bagay sa mundo: ang sikat ng araw, ang mga ibon sa labas ng bintana, at ang ideya na ang buhay ay hindi humihinto kahit may nawala. Unti-unting natutunan ni Ethan na hindi kailangang ikahiya ang kanyang kalagayan, bagkus ay harapin ito bilang bahagi ng kanyang kwento.

Samantala, si Victor ay dumaraan din sa sarili niyang laban. Sa loob ng maraming taon, nasanay siyang lutasin ang lahat gamit ang pera at impluwensya. Ngunit sa bawat pagbisita niya sa silid ng anak, mas malinaw niyang nakikita na may mga sugat na hindi kayang gamutin ng kayamanan. Madalas niyang nasasaksihan kung paano kausapin ni Rosa si Ethan—walang pilit, walang pangako ng mga bagay na hindi tiyak, kundi puro katotohanan at pag-asa. Doon nagsimulang mabuo sa isip ni Victor ang isang tanong: paano kung noon pa man ay mas binigyan niya ng oras ang anak kaysa sa negosyo? Ang tanong na iyon ay mas masakit pa kaysa sa anumang pagkatalo sa merkado.

Nang mailipat si Ethan sa isang espesyal na rehabilitation center, mas lalong naging hamon ang lahat. May mga araw na ayaw niyang bumangon, ayaw niyang magsanay, at sinisisi niya ang sarili at ang mundo. Sa tuwing manghihina ang loob ng bata, nariyan si Rosa, hindi para pilitin siya, kundi para ipaalala na ang pahinga ay hindi pagsuko. Ikinukuwento niya ang mga pasyenteng minsan niyang tinulungan noon sa probinsya—mga batang ipinanganak na may kapansanan ngunit natutong magmahal ng buhay, mga matatandang muling natutong ngumiti kahit may limitasyon ang katawan. Sa bawat kwento, unti-unting bumabalik ang liwanag sa mga mata ni Ethan.

Isang araw, dumating ang prosthetic specialist upang sukatin ang natitirang bahagi ng binti ni Ethan. Nanginginig ang bata sa takot at kaba. Para sa kanya, ang prosthetic ay simbolo ng katotohanang may nawala sa kanya magpakailanman. Ngunit bago pa siya tuluyang maiyak, hinawakan ni Rosa ang kanyang balikat at mahinahong sinabi na ang prosthetic ay hindi kapalit ng nawala, kundi kasangkapan para sa bagong simula. Tahimik na nakinig si Ethan, at sa unang pagkakataon, hindi siya umatras. Sa likod ng salamin, nakita ni Victor ang tagpong iyon at napaluha—isang tagpong hindi niya kayang bilhin, ngunit kanyang nasaksihan dahil sa tapang ng isang yaya.

Habang lumilipas ang mga buwan, unti-unting natutong tumayo si Ethan sa tulong ng prosthetic at mga therapist. Hindi madali ang bawat hakbang—may sakit, may pagkadapa, at may mga sandaling gusto na niyang sumuko. Ngunit sa tuwing mangyayari iyon, naroon si Rosa, handang saluhin hindi ang katawan, kundi ang loob ng bata. Ang bawat tagumpay, gaano man kaliit, ay ipinagdiriwang nila—isang minutong pagtayo, isang hakbang na hindi nanginginig, isang ngiting hindi pilit. At sa bawat sandali, mas lalo pang tumitibay ang ugnayan nilang dalawa, parang tunay na mag-ina.

Dumating ang araw na unang beses muling humarap si Ethan sa mga kaibigan niya. Kinakabahan siya, takot sa panghuhusga, takot sa awa. Ngunit sa halip na panlalait, sinalubong siya ng mga yakap at ngiti. Sa gilid, tahimik na pinagmamasdan ni Rosa ang eksena, at sa puso niya’y may panalangin ng pasasalamat. Alam niyang hindi rito nagtatapos ang laban, ngunit malinaw na nagbunga ang lahat ng sakripisyo. Si Victor naman ay tumayo sa likuran, tahimik ngunit puno ng damdamin, sapagkat sa sandaling iyon ay naunawaan niya na ang tunay na yaman ay ang pagkakaroon ng mga taong handang magmahal kahit sa gitna ng pagkawala.

Sa huli, ang trahedyang minsang sumira sa mundo ni Ethan ay naging daan upang mabuo itong muli—mas matibay, mas totoo, at mas makabuluhan. At sa likod ng lahat ng pagbabagong iyon ay isang yaya na hindi humiling ng kapalit, kundi nagmahal nang walang kondisyon. Sa kanyang katahimikan at tapang, napatunayan ni Rosa na hindi kailangan ng titulo o kayamanan upang magpabago ng buhay. Minsan, sapat na ang pusong handang maniwala—at iyon ang himalang nagbigay muli ng pag-asa sa batang minsang nawalan ng lahat.