🔥PART 2 –Namutla ang Doctora Nang Makita ang Buko Vendor na Dati Nyang Binusted — Dahil Isa na Itong Doctor..

Kabanata 2
“Ang Pagharap sa Nakaraan”

Kinabukasan, hindi pa rin makapaniwala si Dr. Althea sa nakita niya kahapon. Habang naglalakad sa ospital, ramdam niya ang bawat hakbang na mabigat, bawat paghinga ay tila may dalang alaala ng nakaraan. Ang dating buko vendor na kanyang tinawanan, na inakala niyang hindi makakamit ang pangarap, ay ngayo’y isang respetadong doktor na hinahangaan ng lahat.

Sa kabilang banda, si Marco naman ay tahimik sa loob ng sarili niyang opisina. Hindi niya inaasahan na makikita si Althea sa ospital, at mas hindi niya inaasahan ang damdamin na bumabalik sa kanya. Ang simpleng pagkatao ng babae noon ay nagdulot sa kanya ng tawa at pang-aasar, ngunit ngayon, ang kanyang presensya ay may dalang kaba at pagkamangha.

Nagkita sila sa cafeteria, parehong may dala-dalang tray ng pagkain. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, tila huminto ang oras. “Good morning, Doktora Robles,” bati ni Marco, propesyonal at may halong galang.

Hindi makapagsalita si Althea, kaya’t napilitan siyang ngumiti nang bahagya. “Good morning, Doktor Santos,” sagot niya, mahina at medyo nanginginig. Ramdam niya ang init sa pisngi, hindi dahil sa init ng cafeteria kundi sa damdamin na bumabalik sa kanya.

“Mukhang busy ang schedule mo ngayon,” sabi ni Marco, pilit na panatilihin ang casual na tono. “Siguro, pwede tayong mag-usap ng kaunti kapag may oras ka?”

Napatingin si Althea, iniisip kung paano niya haharapin ang pagkakataong ito. “Siguro… oo, kung may panahon,” sagot niya, pilit na kontrolado ang sarili. Hindi niya inaasahan na muling makakasama ang binata, at higit sa lahat, na may bagong presensya ito—isang doktor na may karisma, katalinuhan, at respeto.

Sa kanilang maikling pag-uusap, napagtanto ni Althea na marami na ang nagbago kay Marco, ngunit may isang bagay na hindi—ang kanyang pagkatao. Ang dating binusted niya noon ay nanatiling may simpleng kabaitan, at sa kabila ng tagumpay, hindi ito nagpadala sa yaman o titulo.

Pagkatapos ng break, parehong bumalik sa kani-kanilang trabaho. Ngunit ang mga tingin nila sa isa’t isa ay naglalarawan ng damdaming hindi maipaliwanag—may halong pagtataka, paghanga, at damdaming matagal nang itinago.

Sa pagtatapos ng araw, naglakad si Marco palabas ng ospital, at hindi niya maiwasang magmuni-muni. Napagtanto niya na hindi lamang ang kanyang propesyon ang nagbago sa kanya, kundi pati ang kanyang pang-unawa sa nakaraan. At sa kabilang banda, si Althea ay nakatayo sa bintana ng kanyang opisina, nakatitig sa lugar kung saan lumakad si Marco, habang iniisip kung paano haharapin ang damdamin na muling nagising sa kanyang puso.

Ang pagkikita nila ay hindi lamang tungkol sa nakaraan, kundi isang simula ng bagong kabanata—isang pagkakataon para sa kapatawaran, pagtuklas, at muling pagtatatag ng koneksyon na noon ay pinabayaan nila.

Kinabukasan, nagising si Dr. Althea na may halong kaba at pananabik. Hindi niya mapigilan ang muling pag-iisip kay Marco, ang dating buko vendor na ngayo’y isang matagumpay na doktor. Sa bawat hakbang niya sa ospital, ramdam niya ang bigat ng nakaraan at ang posibilidad na muling makaharap ang lalaking minsang pinagtawanan niya.

Samantala, si Marco ay abala rin sa mga pasyente at consultation. Ngunit sa bawat tawag sa kanya, sa bawat tanong ng mga interns, hindi maalis sa isip niya ang mukha ni Althea—ang mga matang puno ng pagtataka, ang mga labi na tila nagtatago ng damdamin, at ang tinig na hindi niya malilimutan.

Sa tanghalian, nagdesisyon si Marco na lapitan si Althea. “Doktora Robles, puwede po ba tayong mag-usap saglit?” tanong niya habang nakangiti, ngunit may bahid ng kababaang-loob.

Napatingin si Althea, medyo nagulat sa pagiging direkta ng lalaki. “Sige, Marco… Ano’ng kailangan mo?” sagot niya, mahina ngunit bukas sa pakikipag-usap.

Umupo sila sa isang tahimik na sulok ng ospital cafeteria. “Althea… gusto kong humingi ng tawad,” panimula ni Marco. “Noon, bilang isang buko vendor, hindi ko naiintindihan ang mundo. Binigyan mo ako ng tawa at patawa… at ako, tinawanan ka lang. Ngayon, naiintindihan ko na ang halaga ng bawat tao at damdamin.”

Namutla si Althea. Hindi niya inasahan ang ganitong simula ng pag-uusap. Ang dating binusted niya ay ngayon humihingi ng patawad, hindi bilang biro, kundi may kasamang taos-pusong pagsisisi.

“Marco… hindi mo alam kung gaano ko na pinipigilan ang damdaming ito,” sabi ni Althea, habang dahan-dahang nakatitig sa mata niya. “Ngayon, nakikita kita bilang isang doktor, at… iba ka na. Ngunit may takot ako—takot na masaktan ulit.”

Ngumiti si Marco, bahagyang napapaluha sa damdamin ng babae. “Althea, alam ko… at hindi ko hahayaan na maulit ang nakaraan. Gusto kong ipakita na nagbago na ako, at handa akong patunayan ito sa iyo.”

Sa sandaling iyon, tila bumagal ang oras. Ang mga nakaraan nilang alitan at tawanan ay naghalo sa bagong simula. Ramdam nila ang tensyon, ngunit mas ramdam ang pag-usbong ng damdamin—isang damdamin na puno ng pag-asa, respeto, at pagkilala sa isa’t isa.

Ngunit bago pa man tuluyang maayos ang lahat, dumating ang tawag mula sa isang emergency case sa ospital. Kinailangan ni Marco na agad na umalis, at iniwan si Althea na may halo ng pagtataka at kilig. Ang sandaling iyon ay nagpapaalala sa kanya na kahit gaano pa kahalaga ang nakaraan, ang kasalukuyan at hinaharap ay may sariling ritmo.

Sa pagtatapos ng araw, parehong nagmuni-muni ang dalawa. Si Marco, tungkol sa paraan kung paano ipapakita ang pagbabago at pagmamahal; si Althea, tungkol sa kung paano haharapin ang damdamin na muling nagising sa puso niya.

Ang kanilang kwento ay nagsisimula muli—ngunit ngayon, may halong pag-asa at lihim na tensyon na magbibigay daan sa mga susunod na kabanata ng pag-ibig, pagkakaunawaan, at muling pagtitiwala.