🔥PART 2 –MAYAMANG LALAKI DI MAPAKALI NANG MAKITA ANG PULUBING NAMAMALIMOS! NANLAKI MATA NYA DAHIL ITO PALA…

Nang marinig ni Alonzo ang pangalang “Elyon,” parang bumalik ang lahat ng alaala. Sampung taon na ang nakalipas, sa isang maliit na apartment sa Tondo, nakaupo sila ni Lira sa bubong at nangangarap tungkol sa kinabukasan.

“Kung magkakaanak tayo, gusto ko pangalanan siyang Elyon,” sabi ni Alonzo na may ngiti. “Ibig sabihin ‘Pinakamataas’ o ‘Makapangyarihan.’ Gusto kong maging malakas siya, at hinding-hindi siya maghihirap katulad natin.”

Nginitian lang siya ni Lira noon at hinawakan ang kamay nito. “Alonzo, kahit ano pa ang pangalan niya, mahal na mahal natin siya.”

Ngunit ngayon, sa gitna ng magulong kalye ng Maynila, ang pangarap na iyon ay naging isang malungkot na katotohanan. Si Elyon—payat, may lagnat, at nanginginig sa kandungan ng kanyang ina—ay narito, at si Alonzo ay halos hindi makapaniwala.

“El… Elyon?” mahina niyang bulong, at para bang narinig ng bata ang tinig ng ama, dahan-dahang tumingin ito kay Alonzo. Kahit malabo ang mga mata dahil sa lagnat, may koneksyon agad na naramdaman sa pagitan ng ama at anak.

“Lira, dali, sumakay na tayo,” mariin ngunit malambing na sabi ni Alonzo. Hindi na niya ininda ang mga taong nakatingin sa kanila. Hinawakan niya nang marahan si Elyon at niyakap ito. Ramdam na ramdam niya ang init ng katawan ng bata.

Sumakay sila sa SUV, at agad na iniutos ni Alonzo sa driver na dalhin sila sa pinakamalapit na pribadong ospital. Habang nagmamadali sila, tinitigan niya si Lira—ang dating maganda at masiglang babae na ngayo’y puno ng pangamba at pagod.

“Lira… bakit? Bakit mo ako iniwan? Bakit mo ito itinago sa akin?” tanong niya, puno ng hinanakit at pangungulila.

Umiling si Lira, luhaan pa rin. “Alonzo, noong mga panahong iyon… alam mong hindi ka pa mayaman. Alam mong hinihigpitan ka ng pamilya mo. Ayokong maging dahilan ng paghihiwalay mo sa kanila. At nang malaman kong buntis ako… natakot ako. Ayokong maging pabigat sa’yo.”

“Pabigat?” halos maiyak na sabi ni Alonzo. “Ikaw at ang anak natin ang pinakamalaking blessing na maibibigay sa akin. Kahit na naghirap ako noon, hindi ko kayo pababayaan.”

Dumating sila sa ospital at agad na dinala si Elyon sa emergency room. Habang naghihintay sila sa labas, hawak ni Alonzo ang kamay ni Lira. Ramdam na ramdam niya ang panginginig nito.

“Lira, hinding-hindi ko kayo pababayaan ulit. Pangako ‘yan,” mahigpit niyang sabi.

Tumango si Lira, at sa wakas, napangiti ito nang marahan—isang ngiting puno ng pag-asa at pagsisimula ng bagong kabanata.

At doon, sa ospital, nagsimula ang paggaling ni Elyon—at ang pagbabalik ng pamilyang matagal nang nawala.

Habang naghihintay sa labas ng emergency room, hindi mapakali si Alonzo. Paulit-ulit niyang tinitingnan si Lira—ang dating masigla at masayang babae na ngayon ay puno ng pangamba at pagod. Ramdam niya ang bigat ng sampung taong nawala. Sampung taon ng mga tanong na walang sagot. Sampung taon ng paghahanap.

“Lira,” marahan niyang simula, “ano bang nangyari sa’yo? Paano ka napunta sa kalye? Saan ka nakatira?”

Umiling si Lira, tila nahihirapang magsalita. “Matagal na ‘yon, Alonzo. Pagkatapos kong umalis… nagtrabaho ako bilang katulong, nagtinda sa palengke, naging dishwasher sa isang karinderya. Pero nang ipanganak si Elyon… mahirap maghanap ng trabaho kapag may anak kang kasama. Lalo na’t walang tumatanggap sa amin dahil… wala kaming permanenteng tirahan.”

Napapikit si Alonzo sa sakit na naramdaman. “Bakit hindi ka humingi ng tulong? Kahit kanino man lang? Kahit sa mga kaibigan natin?”

“Natatakot ako,” mahina niyang sagot. “Natatakot akong baka may makakita sa amin at maibalita sa’yo. Ayokong guluhin ang buhay mo. Alam kong magiging successful ka… at ayokong maging hadlang ‘yon.”

“Hadlang?” halos mapaiyak na tanong ni Alonzo. “Ikaw at si Elyon ang pinakamahalagang bagay sa buhay ko. Hindi kayo hadlang. Kayo ang rason kung bakit ako nagpupursige.”

Biglang bumukas ang pinto ng emergency room. Lumabas ang doktor na may hawak na chart.

“Mr. Vergara, stable na po ang bata. May malubhang dehydration at mataas na lagnat, pero niresetahan na namin ng antibiotics at fluids. Kailangan lang po siyang i-observe ng ilang araw.”

Napahinga nang malalim si Alonzo. “Salamat, Doc. Pwede ba naming siyang makita?”

“Opo, pero isa-isang papasok muna.”

Pumasok muna si Lira, at nang lumabas ito, may ngiti na sa mga labi. “Tulog na siya. Mukhang peaceful.”

Pumasok si Alonzo at napatigil sa pinto. Nakita niya ang anak niyang si Elyon—payat, maputla, pero payapang natutulog. Ramdam niya ang isang malalim na pagmamahal na hindi niya alam na naroon pala. Dahan-dahang lumapit siya at hinaplos ang noo ng bata.

“Elyon,” bulong niya, “ako si Papa. Hindi na kita pababayaan muli.”

Nang lumabas siya, determinado na siyang ayusin ang lahat. “Lira, uuwi tayo sa akin. May malaking bahay ako. May mga tauhan na mag-aalaga sa inyo. Hindi na kayo maghihirap pa.”

Umiling si Lira. “Alonzo, hindi ako pwedeng sumama sa’yo. May mga bagay na hindi mo pa alam. May mga taong… hindi magiging happy na nandiyan ako.”

Tumining ang mga mata ni Alonzo. “Sino? Sino ang ayaw na nandiyan ka? Ang pamilya ko? Mga kaibigan ko? Wala silang karapatang humadlang sa pagitan natin.”

“Hindi lang ‘yon,” may bahagyang pag-aalangan na sagot ni Lira. “May iba pang… mga pangyayari na nangyari after ko umalis. Mga bagay na baka hindi mo matanggap.”

Humarap si Alonzo nang diretso kay Lira. “Lira, sampung taon tayong hindi nagkita. Kahit anong nangyari sa nakaraan, hindi ‘yon magpapabago ng nararamdaman ko para sa’yo at para kay Elyon. Sabihin mo sa akin ang totoo. Anuman ‘yon, kakayanin natin.”

Tumikhim si Lira at tila nag-iisip nang malalim. “Alonzo… nung umalis ako, hindi lang dahil ayaw kitang maging pabigat. May iba pang dahilan. May… banta.”

“Anong klaseng banta?” mahigpit na tanong ni Alonzo.

“May taong… pilit akong pinapaiwas sa’yo. Sinabihan akong… iiwanan mo rin ako pagdating ng panahon. Na hindi ka magiging faithful. At… pinagbantaan nila ang buhay ko… at ng magiging anak natin.”

Namutla si Alonzo. “Sino? Sino ang gumawa niyon?”

Umiling si Lira. “Hindi ko masabi ngayon. Natatakot pa ako. Pero ngayong nakita na nila akong kasama mo… baka gawin nila ulit ‘yon.”

Biglang may tumunog na cellphone. Parehong nagulat sina Alonzo at Lira. Kinapa ni Alonzo ang kanyang phone—pero hindi iyon ang tumunog. Sa bulsa ni Lira nagmula ang tunog.

Lumabas ni Lira ang isang murang prepaid phone. Kitang-kita ang panginginig ng kanyang kamay habang binabasa ang text message:

“Nakita ka namin kasama niya. Umalis ka na. Hindi ka ligtas diyan.”

Napatigil sina Alonzo at Lira. May nakabantay pala sa kanila. At ngayon, nagsimula na ang panibagong laban—isang laban para sa pamilya, para sa katotohanan, at para sa pag-ibig na hindi dapat namatay.

Nanginginig na ipinasok ni Lira ang cellphone sa bulsa. Kitang-kita ang takot sa kanyang mga mata—isang takot na hindi karaniwan, isang takot na may kasamang pangamba na parang may mga anino sa likod na nagmamatyag.

“Alonzo,” mahina niyang bulong, “kailangan na nating umalis. Ngayon na.”

Tumango si Alonzo, determinado. “Oo, pero hindi tayo aalis na parang mga takot. Lalaban tayo.”

Agad niyang tinawagan ang kanyang seguridad. “Ramon, padalhan mo ako ng dalawang katawan dito sa ospital. May banta. At pakikuha ang kotse na may tinted windows—yung hindi halata.”

Habang naghihintay, hinarap niya si Lira. “Lira, kailangan mong sabihin sa akin kung sino ang mga ito. Hindi kita maproprotektahan nang husto kung hindi ko alam ang kalaban.”

Umiling si Lira, luhaan. “Alonzo, masyado na itong malalim. Baka masaktan ka rin. Ayokong madamay ka pa.”

“Hindi ako takot,” mariin niyang sabi. “Ang takot ko lang ay mawala kayong muli.”

Dumating ang mga bodyguard at dinala sila palabas ng ospital sa isang discreet na sasakyan. Sa loob ng kotse, tahimik na nakatingin sa labas si Lira, habang si Alonzo ay nag-iisip nang malalim.

“Lira, nung umalis ka… may nagsabi ba sa iyo na iiwanan kita? Sino iyon? Kaibigan? Kamag-anak?”

Biglang naalala ni Lira ang isang pangyayari. “Oo… isang araw, may tumawag sa akin. Babae ang boses. Sinabi niyang… may iba ka na. At ipinakita pa niya sa akin ang mga larawan mo kasama ang isang babaeng… malapit sa iyo.”

“Anong babaeng iyon?” gulat na tanong ni Alonzo. “Lira, wala akong ibang babae noon. Ikaw lang.”

“Pero may mga larawan,” patuloy ni Lira. “Larawan kayong magkasama sa restaurant, nagholding hands… at sinabi niyang buntis na raw siya.”

Napapikit si Alonzo sa frustration. “Lira, niloloko ka noon. Sigurado ako. Sino ang babaeng iyon? May idea ka ba?”

Umiling si Lira. “Hindi. Pero… may isa pang bagay. Pagkatapos noon, may mga tumatawag sa akin na nagbabanta. Sinasabing… patayin ako kapag hindi ako umalis.”

Biglang may naalala si Alonzo. “Lira… nung mga panahong iyon, may katulong tayo sa bahay. Si Aling Rosa. Matanda na. Minsan narinig ko siyang nakikipag-away sa telepono. Baka may koneksyon iyon.”

Tumango si Lira. “Oo… si Aling Rosa. Minsan nakita ko siyang… kausap ang isang babaeng pamilyar. Pero hindi ko maalala kung sino.”

Habang nag-uusap sila, biglang may sumalubong na black SUV sa daan. Mabilis itong humarang sa harapan nila.

“Boss, may humaharang,” sabi ng driver, alerto.

“Lusutan mo,” utos ni Alonzo.

Pero bago pa makagawa ng paraan ang driver, may lumabas na lalaki sa black SUV—nakasunod at may hawak na baril.

“Boss, may armado,” sabi ng isang bodyguard.

“Protektahan si Lira at ang bata!” sigaw ni Alonzo.

Pero sa halip na umatake, ang lalaki ay itinaas ang kamay at may inihagis na sobre sa bintana ng kotse nila. Pagkatapos, mabilis itong umalis.

Napaandar ang driver at tinanggap ng bodyguard ang sobre. Ibinigay kay Alonzo.

Buksan niya ito. Ang laman ay isang lumang larawan at isang sulat.

Ang larawan: si Alonzo at ang kanyang pinsang si Cassandra na magkasama sa isang party—magkaholding hands dahil lasing sila noon at nagbibiruan lang.

Ang sulat: “Umalis ka na. Hindi para sa iyo ang pamilyang ito. Kung mahal mo ang anak mo, lumayas ka.”

Napatingin si Alonzo kay Lira. “Lira, ito ba ang babaeng nakita mo sa larawan?”

Tumango si Lira, namumutla. “Oo. Siya iyon.”

Biglang nag-ring ang phone ni Alonzo. Tumawag si Cassandra.

“Alonzo, kumusta ka? May nakita akong kakaiba sa security footage ng bahay niyo. Parang may nagbabantay.”

Ngumisi si Alonzo, may kakaibang ginhawa. “Cassandra, kailangan kitang makausap. Ngayon na. May mga bagay na kailangan nating pag-usapan.”

At doon, nagsimulang magliwanag ang mga bagay. May traydor sa loob ng kanilang pamilya—isang taong nagpanggap na kaibigan pero siya pala ang dahilan ng paghihiwalay nila ni Lira.

At ngayon, handa nang lumaban si Alonzo para sa katotohanan.