🔥PART 2 –Mayamang Babae, Sanggol sa Ulan… Isang Sikretong Nagpabago sa Lahat!

CHAPTER 2 — ANG HABOL, ANG LIHIM, AT ANG SANGGOL NA MAGBABAGO SA LAHAT

Sumiklab ang tensyon sa buong eskinita nang sumulpot ang mga armadong pulis, basang-basa sa ulan at may hawak na mga flashlight na sinag na tumama sa mukha ni Ariana, sa hawak niyang sanggol, at sa nakatayong si Elias. Sa sandaling iyon, parang sumikip ang buong mundo sa tatlo; ang alingawngaw ng ulan ay napalitan ng mga sigaw ng awtoridad at ng kabog ng mga puso nila na sabay-sabay na tumitibok sa takot, galit, at pagkalito. Napatras si Ariana habang hawak ang sanggol, parang hayop na handang protektahan ang kaisa-isang hindi niya kayang mawala. Hindi niya alam kung bakit—hindi niya alam kung saan nanggaling ang tapang—pero malinaw sa isip niya: hindi niya ibibigay kahit kanino ang sanggol na ito, hindi sa isang armadong pulis, hindi sa isang estrangherong may itak, at tiyak na hindi sa sinumang mula sa pamilya niyang puno ng lihim.

“Drop the weapon!” sigaw ng pulis habang nakatutok ang baril kay Elias.

Ngunit hindi gumalaw si Elias. Ang mga mata niya ay nakatutok lang kay Ariana—hindi sa pulis, hindi sa baril, kundi kay Ariana mismo. May pakiusap sa tingin niya, may galit, may desperasyon, may takot na hindi niya maitago. Para bang sa loob ng isang iglap ay kailangan niyang ipasa ang kapalaran ng sanggol sa isang babaeng kakikilala lang niya.

“Ariana,” mahinang sabi ni Elias, pilit na sinisingit ang boses niya sa sigaw ng mga pulis at kalabog ng ulan, “makinig ka. Hindi ka nila tutulungan. Hindi ka nila poprotektahan. Hahawakan ka nila at kukunin ang bata. Kahit ikaw, hindi ka ligtas pag nalaman nila.”

Napakunot ang noo ni Ariana, hindi alam ang uunahin, ang sasabihin, o ang paniniwalaan. “Ano bang sinasabi mo? Bakit kukunin nila ang sanggol? Pulis sila—”

“Hindi sila basta pulis,” mariing sagot ni Elias habang hindi inaalis ang tingin sa kanya. “May tao sa likod nila. May Monteverde na nasa likod nito.”

Para siyang nabingi.

“Hands up!” sigaw ng isang pulis.

Nag-angat si Elias ng kamay, pero hindi itinaas nang buo. Para siyang asong hayok na naghihintay ng tamang sandali para umatake. Sa ilalim ng kulay ng gabi, kitang-kita ni Ariana ang tensyon. Isang maling galaw lang ay puwedeng may mamatay—si Elias, ang mga pulis… o baka siya mismo, kasama ang sanggol na mahina nang humihinga sa kanyang dibdib.

“Ariana Monteverde?” may biglang tumawag mula sa likod ng hanay ng pulis.

Napatingin siya.

Isang lalaking naka-itim na coat ang humakbang papalapit. Hindi ito pulis. Hindi ito pulubi. Hindi rin ito ordinaryong tao. Malinis ang hiwa ng buhok, mamahalin ang sapatos, at ang presensya niya ay sapat para magbigay ng bigat sa buong paligid. Kumislot ang dibdib ni Ariana nang makilala ang mukha nito—si Hector Samaniego, ang personal security head ng Monteverde Group, ang kanang-kamay ng kanyang Uncle Salvador, ang taong may pinakamalaking hawak sa kapangyarihan sa angkan ng Monteverde.

Bakit siya narito?

Bakit alam niya kung nasaan siya?

Bakit kasama niya ang pulis?

“Ariana,” sabi nito na parang kausap lang ang isang kilalang personalidad na dumalo sa gala, “sumama ka sa amin. Ngayon na.”

“Ano’ng ginagawa mo rito, Hector?”

“May utos ang board,” sagot nito, malamig, kontrolado, walang emosyon. “Kunin ang sanggol.”

Nanigas ang buong kalamnan ni Ariana. “B-bakit ang sanggol?”

“Huwag ka nang magtanong. Hindi mo kailangan malaman.” May lumalim ang boses nito. “Ibigay mo na. Delikado ang batang ’yan.”

“Mas delikado ang mga taong gusto siyang kunin!” sigaw ni Ariana.

Biglang napalingon si Hector kay Elias, at sa unang pagkakataon ay nakita ni Ariana na may bahid ng pagkagulat ang dating laging kontrolado at walang emosyon na lalaki. “Ikaw…” sabi ni Hector, lumalim ang tingin, “ikaw pala ang kasama niya.”

Hindi sumagot si Elias. Hindi rin gumalaw. Ngunit ang mga mata niya ay parang apoy na lumalaban sa malamig na tingin ni Hector.

“Dalawa kayong target. Pero ang sanggol ang pinakaimportante.”

“Hindi mo makukuha ang bata.” madiing sagot ni Ariana, sa tinig na kahit siya ay nagulat sa katapangang lumabas.

“Ariana,” sabi ni Hector habang dahan-dahang humahakbang palapit, “hindi mo naiintindihan kung ano ang pinapasok mo. Ang batang ’yan… pag nalaman ng buong komite ang katotohanan, mawawasak ang pamilya ninyo. Ang pangalan. Ang negosyo. Lahat.”

“Bakit?” halos pabulong niyang tanong. “Dahil anak siya ng kapatid kong si Mara?”

Kumigil si Hector. At sa unang pagkakataon, hindi siya agad nakasagot.

Parang nanlamig ang dugo ni Ariana. “Alam mo?”

Malalim ang paghinga ni Hector. “Hindi dapat nakarating sa iyo ang impormasyong ’yan.”

“Patay na si Mara,” singit ni Elias, mapait ang tinig. “At alam mo kung bakit, hindi ba?”

Naningkit ang mata ni Hector. “Wala akong kinalaman doon.”

“Pero alam mong hindi aksidente,” sagot ni Elias, mababa ang tinig na puno ng galit. “Alam mong pineke ang lahat. Alam mong pinabulaanan ang buong kuwento. At alam mong may gustong patayin ang sanggol na ito bago pa man siya isilang.”

Napaatras si Ariana.

Ang mundo niya ay parang unti-unting humuhulog sa bangin.

“Stop talking!” sigaw ni Hector. “Arrest him!”

Bumalandra ang mga pulis papunta kay Elias. Sa isang iglap ay kumilos si Elias—parang sundalo, parang hayop, parang isang taong wala nang pakialam kung mabubuhay pa siya. Iniwasiwas niya ang itak, tinamaan ang baril ng unang pulis, siniko ang isa, tinamaan ang isa pa. Nagulo ang buong eksena, nagsigawan ang mga tao, nagputukan ng baril, pero sa lahat ng iyon—hindi iniwan ni Ariana ang sanggol.

Hindi siya tumakbo.

Hindi siya sumuko.

At doon niya napansin na nakatingin sa kanya si Elias habang nilalabanan ang mga pulis.

“Tumakbo ka!” sigaw nito. “Ariana, dalhin mo ang bata! Siya ang mahalaga!”

“Hindi ko alam saan—”

“Huwag kang babalik sa mansyon!” putol ni Elias, habang pinipigilan ang dalawang pulis na sabayan siyang dakmain. “Huwag kang babalik kahit saan may Monteverde! Lalo na kay Salvador!”

Nanlamig ang buong katawan ni Ariana.

Ang Uncle Salvador.

Ang unang taong nagvolunteer na “hanapin” si Mara noon.

Ang unang taong kumuha ng kapangyarihan sa kompanya nang mawala ang kapatid niya.

Ang taong ito rin ang may pinaka-misteryosong kilos sa buong pamilya.

At ngayon… si Hector, ang pinakamalapit sa kanya, ay mismong humahabol sa sanggol ni Mara.

“RUN!!!” muling sigaw ni Elias.

At sa unang pagkakataon na hindi niya sinunod ang utos ng pamilya niya—

Tumakbo si Ariana.

Tumakbo siya sa ulan, sa putik, sa dilim, hawak ang sanggol na mahina na ang pulso, habang sa likuran niya ay naririnig niya ang mga sigaw ng pulis, ang mga yabag ng habol, at ang pagsigaw ni Elias habang hinahatak siya palabas ng mundo ng Monteverde na akala niya ay tahanan niya.

At doon nagsimula ang pagwasak ng imperyong matagal niyang pinagkatiwalaan.

Doon nagsimula ang paghahabol sa sanggol na maaaring magpabagsak sa lahat ng sikreto.

At doon din nagsimula ang araw na hindi na babalik si Ariana sa dati niyang buhay.

Sa gitna ng maliksing pag-usad ng gabi, hindi pa rin mapakali si Tommy. Kahit anong iwas niya, kahit anong pagnanais niyang manatiling tahimik, lalo lamang lumalakas ang sigaw ng mundo na para bang sinasabing “Tumindig ka. Hindi ka na ang batang takot. Ikaw ang tagapagmana ng Tiangco Empire.” Ngunit sa puso niya, ramdam niya pa rin ang bigat ng nakaraan—ang pagkawala ng kanyang ama, ang panlilinlang ng mga taong minsang pinagkatiwalaan nila, at ang mga matang laging nakatingin sa kanya, tila naghahanap ng pagkakamali.

Sa panahong iyon, nasa veranda siya ng lumang mansyon, tanaw ang dagat na palaging mataas ang alon tuwing gabi. Ang lamig ng hangin ay parang haplos ng mga alaala. Narinig niya ang mga yabag mula sa loob. Lumabas si Mang Efren, ang pinakamatandang katiwala ng pamilya Tiangco, at marahang inilapag ang isang lumang kahon sa mesa.

“Tommy,” mahinahong sabi nito, “oras nang malaman mo ang lahat.”

Lumapit siya, mabigat ang dibdib. Binuksan niya ang kahon, at bumungad ang mga lumang dokumento, diaries, litrato, at isang envelope na may selyo ng Tiangco Holdings.

“Ano ’to…?” tanong niya.

“Liham ng ama mo,” tugon ni Mang Efren, nanginginig ang boses. “Ginawa niya ’yan isang araw bago siya… nawala.”

Napaupo si Tommy. Parang biglang huminto ang mundo. Kumapit siya sa envelope, at marahang binuksan. Habang binabasa niya ang liham, napaluha siya—hindi dahil sa lungkot lamang, kundi dahil sa biglang pagbalik ng lakas na matagal na niyang nilimot.

“Anak,” wika sa sulat, “huwag mong iwasan ang mundong para sa ’yo. Hindi ka isinilang para magtago. Ikaw ang magiging sandigan ng libo-libong tao… Ikaw ang magiging susunod na haligi ng Tiangco Empire.”

Nanginig ang mga kamay ni Tommy habang pinipiglang tumulo ang mga luha. Sa wakas, may sagot na siya sa tanong na matagal nang bumabagabag sa kanya—bakit siya? Bakit siya ang pinili?

“Paano ko sisimulan ang lahat, Mang Efren?” mahina niyang tanong.

Tumayo ang matanda at mahinahong hinawakan ang kanyang balikat.

“Simulan mo sa pagharap sa katotohanan. Handa na ang buong konseho. Hinihintay ka nila. At oras mo na.”

Sa unang pagkakataon, tumingin si Tommy sa dagat—hindi bilang takas, kundi bilang isang lalaking may mandato, may tungkulin, may kapalaran.

At sa sandaling iyon, alam niyang malapit nang magbago ang buong Navotas.

Dahil ang tigre ng Tiangco Empire… sa wakas ay magigising.