🔥PART 2 –Mahinang bulong ng janitress sa milyonaryo: ‘Huwag pirmahan’ at ikinagulat ng lahat ang sumunod

KABANATA 2: ANG PAGPUTOK NG UNANG BALA

Parang umikot ang mundo sa isang kisapmata nang pumutok ang unang bala, tumama sa glass wall sa likuran at nilikha ang basag na parang kidlat na kumalat sa buong panel. Nagtilian ang mga executive, nagsiksikan sa gilid na parang mga daga na ngayon lang nakaamoy ng delikadong pusa. Ngunit sa gitna ng kaguluhan, si Mila ay hindi kumurap—hindi natakot—bagkus ay lalo pang tumalas ang galaw. Isang mabilis na ikot ng baton, isang pagwasak ng pulso ng unang lalaking umatake, at agad itong natumba na parang tuod na pinutol ang ugat.

“DOWN!” sigaw niya kay Damian, sabay tulak dito sa likuran ng malaking mesa. Hindi man sanay ang CEO na sumunod sa utos ng iba, lalo na sa isang janitress na ngayon lang niya unang tinuring na may totoong boses, pero sa sitwasyong iyon, hindi na siya nag-isip. Sumunod siya, gumapang, at isinubsob ang sarili habang umaalingawngaw ang putok ng mga baril sa loob ng kwartong ilang minuto lang ang nakalipas ay punô ng kasinungalingan at ambisyon.

Ngunit ngayon, iisang bagay na lamang ang lumulutang: survival.

Parang asong ulol ang pangalawang armadong lalaki na sumugod kay Mila. May hawak itong matulis na kutsilyo, mukhang hindi baguhan sa pagpatay. Pero bago pa umabot ang talim sa balat niya, hinablot ni Mila ang braso nito, pinaikot ang buong bigat at dinisarmahan sa loob ng dalawang segundo. Ang kutsilyo ay lumipad, tumama sa mesa, at nang bumagsak ang lalaki ay tinamaan pa siya ng isang mabilis na sipa sa sentido. Bagsak. Wala nang malay.

“Agent Reyes!” sigaw ni Damian, nakasilip mula sa ilalim ng mesa, hindi alam kung matatakot ba o mamamangha. “Tatlo sila—nasa likod mo pa ’yung isa!”

Hindi pa natatapos ang babala, sumugod na ang huling lalaki—at ito ang may hawak ng long barrel. Mabilis, sanay, hindi katulad ng dalawa. Ipinutok nito ang baril, pero lumundag si Mila papunta sa isang gilid, tumama ang bala sa projector screen at nagkalat ang abo ng nasunog na tela sa ere. Isang iglap ang pagitan ng buhay at kamatayan.

Hinugot ni Mila ang isang maliit na cylindrical device mula sa bulsa ng uniporme—isang flash disruptor. “Close your eyes, Sir!” mabilis niyang sigaw. Kahit hindi sanay sa ganoong utos, napapikit si Damian. Isang putok, pero hindi bala—isang matinding liwanag ang kumislap na parang sumabog na araw sa loob ng kwarto. Napasigaw ang armadong lalaki, napaatras, nabitawan ang baril at napasabunot sa sarili habang lutang ang pandinig.

At doon pumasok ang pinakamalupit na sandali.

Bago pa nito mabawi ang composure, sinugod ito ni Mila. Isang suntok sa panga. Isang tusok ng baton sa sikmura. Isang mabilis na pag-ikot at tuloy-tuloy na suntok sa tadyang. Sa huli, isang mabigat na hampas sa batok. Bumagsak ang lalaki—tuluyan, tahimik, hindi na makakatayo.

“Clear,” sabi ni Mila habang mabilis na huminga, tila sanay sa ganitong tensyon, parang hindi bago sa kanya ang magtanggal ng tatlong armado sa loob ng limang minuto. “Sir, kailangan na nating lumabas. May backup pa sila para sigurado.”

Dahan-dahang tumayo si Damian, nanginginig pa ang kamay. Noon niya lamang lubos na naunawaan kung gaano kalalim ang gulo na kinasasangkutan niya. Hindi lang pera. Hindi lang kumpanya. Buhay niya.

Hinawakan siya ni Mila sa braso at dinala palabas ng conference room. Nakasalubong nila ang mga empleyado sa hallway—nagsisilip, nagtataka, pero walang lumalapit. At sa gitna ng takot ng lahat, isang bagay ang bumungad: ang tatlong board members na kasabwat ng sindikato ay mabilis na kumukuha ng gamit at nagtatangkang makatakas.

“Sir, doon sila!” sigaw ng isa sa security team na kasalukuyang nakarinig ng putukan. Pero bago pa makalapit ang mga guwardya, naglabas ng baril ang isa sa mga traydor at nag-warning shot. Nagtilian ang mga tao. Nagkagulo ang buong floor.

Hinila ni Mila si Damian pababa sa emergency exit. “Hindi sila ang priority natin ngayon. Kailangan kayong mailabas nang buhay. May hahabol sa kanila, pero hindi tayo.” Para sa unang pagkakataon sa buong buhay niya bilang CEO, sumunod si Damian sa isang taong mas makapangyarihan kaysa sa kanya—isang babaeng walang pangalan kanina, ngunit ngayon ay tanging pag-asa niya para mabuhay.

Habang bumababa sila ng hagdanan, kumaripas ang mga paa ni Mila na parang may ibang mundo sa loob niya—isang mundo ng training, konsepto, disiplina, at lakas na hindi ipinanganak kundi binuo sa maraming taon. Si Damian naman ay halos madulas sa kaba, kaya hinawakan siya ni Mila sa likod ng siko at pinatayo nang diretso. “Huwag po kayong titigil. Kailangan po nating makarating sa basement.”

“May extraction team?” tanong ni Damian habang naghahabol ng hininga.

“Papunta na. Pero kailangan nating makarating sa meeting point,” sagot niya nang hindi lumilingon. “At Sir… asahan n’yo na may haharang sa atin bago tayo makarating doon.”

Pagdating nila sa ikalawang palapag, biglang bumukas ang pinto ng hagdanan—at may sumilip na dalawang lalaking naka-itim, parehong may hawak na silenced pistols. Hindi sila kapareho ng mga naunang umatake—mas pino ang galaw, mas disiplinado. Hindi ito mga tauhan lang. Ito ay mga propesyonal.

“Sir, stay behind me,” bulong ni Mila, halos hindi gumagalaw ang labi.

Sa isang iglap, pumutok ang unang bala. Tumama sa fire extinguisher sa likuran nila. Umikot si Mila, hinila si Damian sa likod ng railing, sabay lumuhod at mabilis na nagbitaw ng stomp kick sa isang step para madistract ang target. Habang lumalapit ang unang lalaki, bigla siyang umatras—pero huli na. Inabangan ni Mila ang kilos nito, hinila ang braso at ibinagsak ito sa bakal na hakbang. May malakas na kalabog. Tumama ang ulo nito at nawalan ng sense.

Ang pangalawa ay mas mabilis. Umatras, nagtakang tumama ang kasama niya, at agad tumutok kay Mila. Ngunit bago pa man makaputok, itinapon ni Mila ang baton na parang knife-thrower. Tumama ito sa pulso ng lalaki, nabitawan ang baril, at sa isang mabilis na galaw, sinalag ni Mila ang suntok, sinipa ang tuhod nito, at ibinagsak siya gamit ang leverage na hindi kayang gayahin ng ordinaryong tao. Sumubok pa itong bumangon, ngunit pinatulog siya ni Mila gamit ang choke na ilang segundo lang ang kailangan.

Pagbagsak ng lalaki, huminga si Damian nang malalim. “Hindi ako makapaniwala… Ikaw… ilan taon ka nang—”

“Matagal na, Sir,” putol ni Mila. “At ngayon kailangan po nating kumilos. Bago dumami ang haharang.”

Pagdating nila sa basement parking, nakabukas ang ilang ilaw at may humahagulgol na alarm na nagsisimula nang kumalat sa buong gusali. Parang unti-unting ginigising ang halimaw ng kaguluhan. At sa pinakadulong bahagi ng parking area, nakita nila ang SUV na kulay itim, tumatakbo ang makina, bukas ang pinto—extraction team.

Ngunit bago pa sila makaabot, may apat na lalaking lumitaw sa pagitan ng mga sasakyan. Parehong naka-itim, pero hindi na naka-mask—mga mukha na pamilyar kay Damian dahil minsan na niyang nakita bilang “business representatives” ng kalabang kumpanya.

At sa gitna nila, ang taong ayaw na ayaw niyang makita: si Salvatore Cruz—ang kilalang fixer, kilalang kriminal na naka-pustura, at kilalang kaaway ng tatay ni Damian noong nabubuhay pa ito. Ngumiti si Salvatore na parang pusa na nakakita ng bagong laruan. “So, eto pala ang bantay mo, Damian. Janitress na marunong lumaban. Cute.”

Hindi sumagot si Mila. Hindi siya nagsasayang ng hininga sa mga ganitong uri ng tao.

Lumapit si Salvatore, naglakad nang dahan-dahan, hawak ang baril sa kanan, parang nag-eenjoy sa sariling eksena. “Wala ka nang takas. Pirma o kabaong lang ang ending mo dapat, pero dahil may nakialam…” Tumingin siya kay Mila. “…eh baka pwede ko na ring isama itong ahente mo. Sayang. Maganda pa naman.”

Sa puntong iyon, nag-iba ang tingin ni Mila. Hindi galit. Hindi takot. Kundi isang uri ng lamig na nagbabadya ng kapahamakan sa sinumang tumatapak sa linya.

At bago pa magpatuloy si Salvatore, sumagot siya:

“Hindi ako ahente.”

Nagtawanan ang apat na lalaki.

Tumingin siya kay Damian.

Binulong niya: “Sir… paki-ikot ang ulo n’yo kapag sinabi kong ngayon.”

“ANO?!”

“Ngayon.”

Sa mismong sandaling iyon, naglabas si Mila ng maliit na metal trigger mula sa brace sa kanyang binti—isang operasyon-issued compact EMP—at pinindot ito.

Parang sumabog ang hangin—hindi liwanag, hindi tunog—kundi isang iglap na blackout ng lahat ng electronics sa paligid. Nagkislapan ang headlight ng mga sasakyan, namatay ang mga ilaw, huminto ang mga makina. Nawalan ng sensor ang baril ni Salvatore.

At iyon ang sandaling matagal nang hinihintay ni Mila.

Lumundag siya papunta sa pinakamalapit na lalaki, sinapok ang panga, inagaw ang baril. Bumaba siya, tumalikod, at pinuntirya ang pangalawa sa binti. Nabagsak. Hinampas niya ng baril ang pangatlo at pinadapa. Si Salvatore ang natira—nagulat, namutla, at hindi makapaniwala na naagawan siya ng laban sa loob ng isang segundo.

“Damian,” bulong ni Mila, hindi inaalis ang tingin kay Salvatore, “takbo.”

At doon nagsimula ang pinakamapanganib na bahagi ng kuwento—hindi ang pag-atake, hindi ang pagtataksil…

kundi ang katotohanang ang sindikatong ito ay hindi basta-basta susuko.

At si Mila—ang babaeng inaakalang walang kwenta—ay magsisilbing pinakamalaking sagabal sa mga kriminal na matagal nang umaasang mabagsak ang Aragon empire mula sa loob.

Ang digmaan ay nagsisimula pa lang.

At hindi ito digmaang pera…

kundi digmaang buhay.