🔥PART 2 –Maagang Umuwi ang Milyonaryo at Nahuli ang Ginawa ng Asawa niya sa Kanyang Ina

CHAPTER 2: Ang Lihim na Matagal Niyang Hindi Pinapansin

Mabilis ang takbo ng sasakyan ni Alexander habang tinatahak nila ang kalsadang patungo sa ospital. Hawak niya nang mahigpit ang kamay ng ina, na pilit sinusubukang ngumiti kahit halata ang hirap sa dibdib nito. Tila bawat paghinga ni Aling Teresa ay parang may tinutusok na karayom sa puso ni Alexander—hindi dahil sa karamdaman ng ina, kundi dahil sa konsensiyang naglalaban sa loob niya. Sa loob ng tatlong taon, buong akala niya’y masaya sila ni Clarisse. Pinaniwala niya ang sarili na ang mga kasinungalingan, paglamig, at paglayo nito ay normal lamang sa mag-asawa. Hindi niya napansin ang mga hiram na salapi. Hindi niya pinansin ang mga lihim na gala nito kasama ang mga kaibigang hindi niya kilala. At higit sa lahat, hindi niya napansin ang unti-unting paglayo ni Clarisse sa ina niya. Minsan, iniisip niya: “Ako ba ang may kasalanan? Ako ba ang sobrang nabusy sa negosyo? Ako ba ang nagkulang?” Pero ngayong gabi, malinaw ang lahat. Hindi siya bulag—nilinlang siya. Habang nasa ospital ang kanyang ina para sumailalim sa pagsusuri, hindi mapakali si Alexander sa waiting area.

Para siyang binabalatang buhay ng sariling isip. Hindi niya namalayang may lumapit na nurse at tinawag ang pangalan niya. “Sir Alexander, stable naman po ang mother ninyo, pero mataas ang stress level at blood pressure niya. Kailangan niyang magpahinga at iwasan ang anumang tensiyon,” anang doktor. Tumango si Alexander, ngunit ang mga mata nito ay tila may ibang kahulugan. Hindi lang tensiyon ang dapat iwasan ng ina niya—kundi ang mismong asawa niya. Nakaupo pa rin siya sa bench nang bigla niyang maalala ang isang bagay. Ang bodega sa likod ng mansyon. Ilang beses niya itong nakikita na nilalapitan ni Clarisse, pero hindi niya binigyan ng pansin. Akala niya’y simpleng pag-aayos lang ng mga lumang gamit. Ngayon, tila biglang may kumislap na tanong sa utak niya: “Ano pa ba ang tinatago niya?” Tumayo siya, mahigpit ang kamao. Nang matiyak niyang nasa mabuting kamay ang ina, agad siyang bumalik sa mansyon. Ang buong kabahayan ay tahimik, ngunit hindi na ito ang tahimik na kinagawian niya.

Tahimik itong may halong panganib, misteryo, at bakas ng pananabik at galit. Wala doon si Clarisse. Marahil umalis, marahil may pinuntahang hindi alam ni Alexander, o marahil may kasama—isang mga salitang ayaw niyang isipin. Ngunit hindi iyon ang kanyang pakay. Dumiretso siya sa likod ng mansyon, sa lumang bodega na dati’y pag-iipunan lamang ng mga boxes, lumang furniture, at mga gamit sa negosyo. Kinuha niya ang spare key mula sa opisina at binuksan ang pinto. Biglang sumalubong ang amoy ng alikabok at lumang kahoy, ngunit hindi iyon ang unang bagay na pumukaw ng pansin niya—kundi ang isang bag sa gilid, halatang nagmamadaling iniwan. “Ito ba ang dahilan? Ito ba ang dahilan ng lahat?” bulong niya habang dahan-dahang nilalapit ang sarili sa bag. Pagbukas niya, tumambad ang makapal na pera—mga bungkos ng daan-daang libong piso, nakapulupot pa sa rubber band. Ngunit hindi lang pera ang naroon. May mga papeles. May mga kontrata. At isang lumang envelope na nakapangalan sa kanya. “Para kay Alexander.” Parang umangat ang balahibo sa batok niya. Kinabahan siya, pero binuksan niya ito. Sa loob ay may isang birth certificate. Hindi sa kanya. Hindi sa ina niya.

Kundi sa isang batang babae—at ang pangalan ng ina ay si Clarisse. “May anak siya?” bulong niya, halos hindi makapaniwala. Pero hindi pa tapos ang katotohanan. Nakalagay rin ang pangalan ng ama. Hindi “Alexander Velasquez.” Iba. Isang pangalan na kilalang-kilala niya sa mundo ng negosyo—rival company owner, isang lalaking tatlong taon na ang nakalilipas ay bigla na lamang naglaho sa social scene. At ang pinakamalupit? Nakalagay ang petsa. Ipinanganak ang bata anim na buwan bago sila ikinasal ni Clarisse. “Sinungaling ka…” bulong ni Alexander, nanginginig ang kamay habang hawak ang papeles. “Hindi mo ako minahal… ginamit mo lang ako.” Tahimik ang gabi sa paligid niya, ngunit sa loob niya’y may bagyong bumabangga sa mismong kaluluwa niya. Hindi niya alam kung anong mas masakit—ang makita ang ina niyang sinasaktan, o ang malaman na sa simula pa lang… wala siyang lugar sa puso ng babaeng pinakasalan niya. Hindi pa rin siya tapos maghalungkat nang biglang may narinig siyang yabag sa likuran. Hindi normal. Hindi kasambahay. Hindi driver. Mabigat. Mabagal. At puno ng galit. “So… nakita mo na pala,” anang malamig na boses. Mabilis siyang napalingon.

Nandoon si Clarisse—namumugto ang mata, magulo ang buhok, ngunit hindi takot. Hindi nagmamakaawa. Kundi galit na galit. “Sinundan mo ako?” tanong ni Alexander. “Ikaw ang umalis. Ikaw ang tumakbo. Ikaw ang nagtaksil,” malamig niyang sagot, hawak ang mga papeles. Pero nginitian lang siya ni Clarisse—ngiti ng isang taong wala nang pakialam sa tama o mali. “Ano ngayon kung may tinago ako?” sagot nito. “Ano ngayon kung may anak ako? Wala kang karapatang husgahan ako.” “Walang karapatan? Sinaktan mo ang nanay ko—” “Dahil wala siyang kwenta!” sigaw ni Clarisse, nawawala na ang kontrol. “Kung hindi dahil sa kanya, hindi ka magiging ganito. At kung hindi ka naging ganito—hindi kita pakakasalan!” Doon na tuluyang nalaglag ang lahat ng pasensya ni Alexander. “So ang totoo… hindi mo ako minahal,” boses niyang mababa ngunit matalim. “Minahal kita,” sagot ni Clarisse, ngunit pilit. “Minahal kita kasi may kailangan ako sa’yo.” “At ‘yon ang pinakamalaking kasalanan mo,” mariing sabi ni Alexander. “Hindi ka natutong magmahal—ng kahit sino.” Ngunit ngumiti si Clarisse, isang ngiting puno ng lihim—ng lihim na parang mas malalim pa sa nakita niya. “Hindi mo alam ang totoo, Alex.

Hindi mo pa alam ang kalahati.” At bago pa siya makapag-usisa, lumapit si Clarisse. Mata sa mata, hininga sa hininga, galit sa galit. “Kung akala mo ito na ang pinakamalaking sikreto ko…” bumulong siya, “…mali ka.” “Dahil ang totoong lihim—ay tungkol sa pamilya mo.” Napatigil si Alexander. Mabilis na bumilis ang tibok ng puso niya. At sa isang iglap, alam niyang nagsisimula pa lang ang pinakamadilim na bahagi ng katotohanan. At ang pinakamalaking tanong— “Ano ba talaga ang alam niya… tungkol sa pamilya ko?”