(PART 2:)LALAKING UTUSAN SA HACIENDA PINADAMPOT NG AMO SA MGA PULIS, MAMAHALING ALAHAS KASI SUOT NYA SA PARTY

Sa kabila ng malamig na hangin sa labas ng presinto, nanatili si Mateo na nakatitig sa inspektor. Ang kanyang puso ay nagkakandarapang bumaba ang bigat na dalang-dala niya—hindi lang dahil sa nakaw na alahas, kundi dahil sa isang lihim na matagal nang nakabaon sa kanyang pagkatao. Ang mga sandaling ito ay nagsisilbing pagbabalik-tanaw sa kanyang nakaraan, isang salamin ng mga desisyong ginawa niya, mga pangarap na nawalang parang bula, at isang pangakong hindi niya kailanman binigo.

Samantala, sa malayo, si Don Alejandro ay nagsusumamong mag-isip. Hindi niya maiwasang magtaka—sino ba talaga si Mateo? Bakit nakasuot ng ganoong karangyang alahas? At higit sa lahat, anong lihim ang kanyang itinatago? Ang mga katanungang ito ay parang mga tanikala sa kanyang isipan habang pinagmamasdan ang mga larawan ng kanyang nakaraan, na nagsisilbing paalala ng mga pangakong kailangang tuparin, kahit pa ito ay nagsisilbing pagbibigay-daan sa isang mas madilim na katotohanan.

Sa loob ng presinto, nagpasya si Mateo na ibahagi ang buong kwento. Hindi siya nag-atubiling sabihin ang katotohanan na matagal na niyang tinatago—isang lihim na nag-uugnay sa kanya sa isang nakalimutang nakaraan, isang pamilya na ipinagkait sa kanya dahil sa isang kasalanang hindi niya ginawa. Ang alahas na suot niya ay hindi nakaw, kundi pamanang galing sa kanyang ina, isang senyales ng kanyang pagiging bahagi ng isang mas malaking plano—isang plano na ipinagkatiwala sa kanya ng isang taong matagal nang nagtatago sa likod ng mga lihim.

Habang binubunyag niya ang katotohanan, isang biglaang pagpasok ng isang matandang lalaki ang nagbago sa takbo ng usapan. Ito ay si Mang Nilo, isang matandang tagapag-alaga sa hacienda, na matagal nang nakaugnay kay Maria Reyes. Ang kanyang mga mata ay naglilihim ng isang matagal nang lihim—isang pahayag na magpapabago sa lahat.

“Mateo,” mahinang sabi ni Mang Nilo, “hindi ka nag-iisa. Ang mga alahas na iyon ay bahagi ng isang pamanang nag-uugnay sa iyo sa isang angkan na nakalimutan na ng marami. Ang tunay mong pangalan ay hindi Mateo. Ang pangalan mo ay Rafael, isang anak na hindi pinagbigyan ng tadhana. Isang anak na inilayo sa kanyang ina upang mapanatili ang isang lihim na mas malaki pa sa pagkakaroon ng mga alahas na iyan.”

Hindi makapaniwala si Mateo. Ang kanyang mundo ay unti-unting bumabagsak, ngunit may isang bahagi sa kanyang puso na nagsasabing, “Kailangan kong malaman ang buong katotohanan.”

Sa kabilang banda, sa hacienda, si Don Alejandro ay naglalakad sa madilim na pasilyo, hawak ang isang lumang larawan na pinagmasdan niya nang matagal. Nakita niya ang mukha ng isang batang babae sa larawan, isang babaeng may hawak na isang maliit na alahas—isang piraso na ngayon ay nasa kamay ni Mateo. Ang lihim na ito ay matagal nang nakatago, ngunit ngayon ay lumalabas sa dilim, handang sumabog sa harap ng kanyang mga mata.

Sa isang sulok ng hacienda, si Ismael ay nakatayo, nakikinig sa mga usapan sa labas. Alam niya na may mas malalim pang nangyayari kaysa sa nakikita ng mata. Ang mga lihim na nakatago sa mga dingding ng hacienda ay nagsisilbing paalala na ang kayamanan at kapangyarihan ay may kasamang madilim na bahagi—isang bahagi na maaaring magdulot ng pagbagsak ng buong angkan.

Sa huli, ang gabi ay nagbukas ng isang pinto sa isang bagong kabanata—isang kabanatang puno ng lihim, pagtuklas, at paghahanap ng katotohanan. Ang tanong ay: hanggang kailan mananatiling nakatago ang mga lihim na ito? At sino ang magiging tunay na tagapagligtas sa gitna ng madilim na salimuot na ito?

Sa bawat hakbang na gagawin ni Mateo, at sa bawat desisyong gagawin ni Don Alejandro, isang bagay ang tiyak: ang katotohanan ang magpapalaya sa kanila mula sa kanilang mga nakaraan, ngunit maaaring magdulot din ng pagbagsak ng kanilang lahat.