🔥PART 2 –LALAKI MINALIIT SA BATCH REUNION DAHIL NAKA TSINELAS LANG

CHAPTER 2: Ang Pagbabalik ng Hari Habang Naka-Tsinelas

Nang lumabas si Liam mula sa VIP lounge, hindi na siya simpleng lalaking naka-tsinelas. Sa mata ng buong ballroom, para siyang aninong dumadaan—tahimik ngunit mabigat ang presensiya, simple ang suot pero mas marangya pa sa lahat ng tuxedo sa loob. Hindi dahil sa damit niya, kundi dahil sa bigat ng pangalan na lihim niyang itinago. Ngunit sa halip na magmukhang nagmamalaki, nanatiling pareho ang lakad ni Liam—relaxed, mahinahon, walang pagbabago. Tila walang pakialam na pinag-uusapan siya ng buong lugar. Subalit sa bawat hakbang niya, kumakabog ang dibdib ng lahat ng nakatingin. Si Brandon ang unang hindi nakatiis. Kanina’y punong-puno ng yabang, ngayon ay nanlalambot ang tuhod niya habang papalapit si Liam. Nakayuko siya at pilit umiiwas, pero hindi iyon nakaligtas sa mga mata ng mga kaklase. “Tol… hindi ko alam… siya pala ’yon…” bulong niya sa sarili, nanginginig ang boses. Hindi tumigil si Liam sa harap niya. Tumingin lamang, diretso, kalmado, walang bakas ng galit. “Ayos ka lang?” mahinahon niyang tanong—isang tanong na lalo pang nagpahiya kay Brandon. Hindi niya akalain na ang taong pinagtaasan niya ng ihi kanina, ngayon ay tatanungin pa siya nang may malasakit.

Hindi niya maharap ang tingin ng binata. “L-Liam… pasensya na kanina. Akala ko—” “Walang problema,” mabilis na putol ni Liam. “Madaling maghusga kapag hindi mo alam ang buong kwento.” Walang yabang, walang pangmamaliit. Pero ang bawat salita ni Liam ay parang sampal sa mga nakarinig, lalo na sa mga kaninang tumatawa sa kanya. Habang naglalakad si Liam pabalik sa ballroom center, tila nagbago ang ihip ng hangin. Wala nang humahalakhak. Wala nang nagbubulong nang may panlalait. Ang mga dating bully ay tila nagmukhang mga batang nagtatago matapos mahuli sa kalokohan. Ngunit may isang tao na hindi pa rin umiimik—si Mara Estrella. Hawak niya ang wine glass pero hindi niya iyon iniinom. Nanatili siyang nakatitig kay Liam… hindi dahil sa yaman nito, kundi dahil may kung anong kirot at paghanga ang sabay na gumapang sa dibdib niya. Naalala niya ang isang batang lalaki noong high school—tahimik, palaging may baong lumang notebook, laging nakaupo sa likod, pero palaging handang tumulong. Isang binatang hindi sumasabay sa mga uso, hindi lumalaban sa mga bully, at hindi nagpapakitang may ambisyon man lang. Pero ngayon, habang pinagmamasdan niya si Liam, napagtanto niya ang isang bagay: Hindi ito biglaang pagbabago.

Hinubog ito ng tahimik na taon, ng pagsusumikap na walang pasikat, at lakas ng loob na hindi niya nakita sa iba. Lumapit si Liam sa malaking mesa ng reunion organizers. Huminga siya nang malalim bago ngumiti. “May pakiusap sana ako,” sabi niya. Nagkatinginan ang mga organizers, halatang kinakabahan pa. “Ano po iyon, sir?” “Huwag niyo nang banggitin kung sino ako. Nandito ako bilang Liam, hindi bilang may-ari ng kung ano mang kumpanya.” Napatango ang lahat, ngunit halata ang pag-aalinlangan. Hindi inaasahan ng sinuman na pipiliin pa rin ni Liam ang pagiging simple kahit sa ganitong sitwasyon. “Gusto ko lang… makipag-reunion. Walang titulo,” dagdag pa niya. Ngunit bago pa man makasagot ang committee, biglang may tumunog na alert notification mula sa phone ng isa sa mga organizer.

Napatingin ito, nanlaki ang mga mata, parang nanigas. “Sir… I think kailangan niyo pong makita ’to…” At tumayo ang organizer para ibigay kay Liam ang phone. Sa screen, isang breaking news banner ang naka-flash: “ARAGON INDUSTRIES CEO SPOTTED IN MANILA HOTEL EVENT—POSSIBLENG NASA ISANG PRIVATE GATHERING.” May kasamang malabo ngunit pamilyar na litrato: isang lalaking naka-tsinelas. Natahimik si Liam. Napalalim ang hinga niya, bahagyang tumigas ang panga. “Mabilis kumalat…” mahina niyang bulong. “Pasensya na po, sir,” sabi ng organizer. “I think may nakapag-picture kanina.” At iyon ang hudyat ng biglaan at mabilis na paglalakad ng ilang security details na mula pala sa staff ng hotel. Hindi nanggaling kay Liam ang utos—pero lahat sila alerto. Lumapit ang head of security, seryosong mukha, pormal ang tindig. “Sir, may paparazzi po sa labas. Some VIP investors reported arriving earlier than expected. Iminumungkahi naming ilipat namin kayo sa restricted floor.” Ngunit bago pa man makapagsalita si Liam, may isang boses mula sa gilid ang biglang sumingit. “Pwede bang itanong kung anong nangyayari?” Tanong iyon ni Mara. Tahimik ang lahat. Wala nang ibang naglakas-loob magsalita kundi siya. Lumapit siya kay Liam, mabagal, maingat. Hindi para mang-usisa, kundi para maintindihan. Tumingin si Liam sa kanya—unang pagkakataong nagtagpo muli ang kanilang mga mata matapos 15 taon.

At may kung anong hindi nila parehong matukoy: lungkot? Tuwa? Pagkilala? Hindi nila alam. “Liam…” mahinang sabi ni Mara, “ikaw ba talaga… ang Aragon ng Aragon Industries?” Hindi niya sinagot agad. Ngunit ang tahimik niyang ngiti ang siyang nagsabi ng lahat. At doon, para bang sabay-sabay na bumagsak ang pader ng ingay at usapan. Ang buong batch ay tuluyang natahimik—hindi dahil sa yaman, kundi sa katotohanan na ang lalaking minamaliit nila ay mas matayog pa pala kaysa sa kanilang lahat. “Pero bakit naka-tsinelas ka?” tanong ni Mara, hindi napigilang mapangiti. “Kasi ito ang totoo,” sagot ni Liam. “Ito ako.” Napahawak siya sa bulsa ng lumang jacket, at doon niya naramdaman ang lumang papel na matagal niyang tinago. Isang taon, nakatago iyon. At ngayon pa lamang siya nagkaroon ng lakas para harapin ito. “At may isa pa akong dahilan kung bakit ako bumalik,” dagdag ni Liam. Tumango si Mara. “Ano ’yon?” Tahimik, mabagal, at punung-puno ng bigat ngunit may bahid ding ngiti ang sagot ni Liam. “Para tapusin ang isang kwentong matagal kong iniwan… at simulan ang bago.” Napatitig si Mara. Napalunok.

Hindi niya alam kung bakit kumabog ang puso niya sa sinabi nito. At bago pa man muling makapagsalita si Liam, biglang nagtakbuhan papasok ang dalawang lalaki mula sa security team. “Sir! Paparazzi incoming, multiple photographers attempting to enter the venue!” “Sir, kailangan na po nating mag-secure ng position—” Ngunit bago pa sumiklab ang tensyon, itinaas ni Liam ang kamay. “Hindi ako aalis.” Naguluhan ang lahat. “Sir—?” “Dumating ako para sa reunion. Hindi ako aalis dahil lang sa isang larawan.” Sa unang pagkakataon, nakita ng buong batch ang isang Liam na hindi nila nakilala noon—matatag, may awtoridad, may lakas ng loob. At marahang napangiti si Mara. Narinig niya ang tinig ng lalaking hindi niya inasahang magiging ganito kalakas: “Kung may mawawala sa akin dahil dito… handa ako. Hindi ko ikinahihiya ang tsinelas ko.” At doon, opisyal na nagbukas ang gabi—hindi ng reunion, kundi ng malaking pagbabago. Para kay Liam. Para sa buong batch. At para sa kuwentong magsisimula pa lamang… sa lalaking minamaliit nila, pero siya pala ang tunay na pinakamataas sa kanilang lahat.