🔥PART 2 –JUSKO po! REYNA SUMAMA SA MATANDA.. GULAT SIYA Ng Matagpuan SA loob Ang kanyang Mga litrato ….

Kabanata 2: Ang Paglalantad ng Nakaraan

Pagkalabas ni Reina sa lumang bahay, hindi niya maalis sa isip ang pangalan na “Lira” at ang larawan na halos kasing-lumang alaala ng kanyang kabataan. Bumalik siya sa bahay ng lola, nanginginig pa rin ang kamay habang pinapasan ang bag, at bawat hakbang ay tila mabigat sa kanya.

Pagdating sa kanyang kwarto, naupo siya sa kama at pinisil ang ulo nito—ang isip niya ay naglalaro sa lahat ng posibilidad. Paano nagkaroon ng larawan niya sa bahay ng matanda? Bakit niya naramdaman na tila may koneksyon siya sa isang taong hindi niya kilala? At higit sa lahat, sino ba talaga si “Lira”?

Habang nag-iisip, tumunog ang kanyang telepono. Isang mensahe ang dumating mula sa hindi kilalang numero:

“Reina, alam mo na ang katotohanan. Huwag kang matakot. Halika sa lumang bahay bukas ng alas-otso ng umaga. Lahat ay malalaman mo.”

Nanlabo ang paningin niya. Sino ito? At paano nila nalaman ang pangalan niya? Ngunit may kakaibang hiwaga sa mensahe—isang pakiramdam ng pagkilala, ng hindi maipaliwanag na koneksyon.

Kinabukasan, bago pa sumikat ang araw, nagdesisyon si Reina na bumalik sa lumang bahay. Sa kabila ng takot, may isang bahagi ng kanyang puso na nagsasabi: kailangan kong malaman ang katotohanan.

Pagpasok niya sa bahay, sinalubong siya ng amoy ng lumang kahoy at alikabok, ngunit ngayon ay may kakaibang katahimikan—wala ang sigaw ng matanda, wala ang nakakatakot na presensya. Sa halip, may isang maliit na ilaw sa gitna ng kuwarto, at sa ibabaw ng lumang mesa, nakalapag ang isang hanay ng mga dokumento, larawan, at liham.

Mabilis na lumapit si Reina, nanginginig sa kaba at kuryosidad. Isa-isa niyang binuksan ang mga liham at mga larawan, at doon niya natagpuan ang mga tala tungkol kay “Lira”—isang batang babae na nawala ilang dekada na ang nakalipas, anak ng matanda at ng kanyang asawa, na matagal nang hinanap.

At habang binubuksan niya ang huling liham, biglang may narinig siyang boses mula sa likuran:

“Hindi mo dapat binuksan ang mga ito, hija…”

Luminga siya at muling nakita ang matanda, ngunit iba ang ekspresyon nito—hindi na galit o baliw, kundi puno ng lungkot at pagsisisi.

“Siya… siya ang anak ko,” mahina nitong wika. “At sa iyo… nakita ko ang parehong mukha, parehong ngiti, parehong mata. Hindi ko alam kung bakit, pero alam ko sa puso ko… ikaw ang naiwan kong anak.”

Napalunok si Reina, hindi makapaniwala. Lira… siya ba talaga ang nawawalang anak? At paano niya matatanggap ang katotohanan na ang kanyang buong pagkakakilanlan ay nabago, na ang matanda na halos nakakatakot ay ang sariling ama?

“P-paano po…?” nanginginig na tanong ni Reina. “Bakit… bakit po ako tinago sa lahat ng ito?”

“Hindi ko alam kung paano sasabihin,” sagot ng matanda, may luha sa mata. “Ngunit natatakot akong mawala ka ulit… kaya’t sinusubukan kong protektahan ka sa abot ng makakaya ko.”

Sa puntong iyon, ramdam ni Reina ang isang halo ng takot, galit, at pagnanasa na maunawaan ang buong katotohanan. Ngunit bago siya makapagsalita, hinawakan ng matanda ang kamay niya at mahina, ngunit matatag na sinabi:

“Kung gusto mong malaman ang lahat… kailangan mong sumunod sa akin. Ngunit handa ka ba sa lahat ng lihim na matagal nang nakatago?”

Tumigil si Reina, pinagmamasdan ang mga mata ng matanda, at sa kabila ng takot, may kakaibang katapangan na unti-unting tumutubo sa puso niya. Alam niya na wala nang pag-urong—ang kanyang buhay ay malalim na nakaugnay sa nakaraan ng matanda, at kailangan niyang harapin ang lahat ng lihim na matagal nang itinago.

Tahimik na tumayo si Reina, hawak pa rin ang kamay ng matanda. Ang bawat paghinga niya ay mabigat, punô ng halo ng takot, galit, at pagkamausisa. Unti-unti, naupo sila sa lumang upuan sa gilid ng mesa, at sinimulan ng matanda ang kanyang kwento—isang kwento na matagal nang nakabaon sa dilim.

“Si Lira…” simula niya, tumingin sa mga larawan sa mesa, “ay ipinanganak sa isang panahon ng kaguluhan. Ako at ang iyong ina ay may problema na hindi namin nalutas. May mga taong nais sirain ang aming pamilya… kaya’t napilitan kaming itago ka. Hindi dahil hindi kita mahal, kundi dahil sa takot na baka mawala ka sa amin.”

Huminga nang malalim ang matanda, at naramdaman ni Reina ang bigat ng mga taon na pinasan ng ama niyang iyon. “Ang pangalan mo, ‘Reina,’ ay isang pangalan na binigyan ka ng pamilya ng iyong ina. Ngunit ang totoong pangalan mo ay Lira—ang pangalan ng anak na nawawala sa akin. Sinubukan naming protektahan ka, at sa proseso, nagkaroon ka ng ibang buhay, ibang alaala, at ibang katauhan.”

Huminto sandali ang matanda, at tumingin sa mata ni Reina. “Ngunit ngayon, oras na para malaman mo ang katotohanan. Hindi ko na kayang itago pa. Ikaw ang nawawala kong anak, at kahit paano, nais kong maging bahagi ka muli ng buhay ko.”

Napaluha si Reina, halo ang takot at lungkot, at unti-unti niyang naisip ang lahat ng pangyayari—ang lumang bahay, ang mga litrato, ang matanda na tila nakakaalam ng bawat galaw niya. Unti-unti niyang naramdaman ang katotohanan: ang matanda sa harap niya ay kanyang ama, at ang lahat ng nakaraan, kahit gaano kabigat, ay bahagi ng kanyang sariling kwento.

“Pero… bakit po ngayon lang?” bumulong si Reina, halos hindi marinig. “Bakit hindi ninyo sinabi noon?”

“Takot,” sagot ng matanda nang may luha. “Takot na baka hindi mo matanggap ang katotohanan. Takot na baka masaktan ka. Ngunit ngayon, handa ka na, at handa na rin ako na ipakita sa iyo ang lahat.”

Dahan-dahang inabot ng matanda ang isang kahon, at binuksan ito. Sa loob, naroon ang isang koleksyon ng mga dokumento, mga liham, at litrato—mga alaala ng nakaraan ng pamilya ni Reina. Naroon ang kanyang ina noong bata pa siya, ang mga unang taon niya bago siya itinago, pati na ang mga tala ng mga taong nagbabantay sa kanya habang lumalaki sa ibang lugar.

Napansin ni Reina ang isang liham na nakasulat sa maliliit na titik. Binasa niya ito nang malakas:

“Mahal kong anak,
Hindi mo alam ang lahat, ngunit darating ang panahon na malalaman mo ang buong katotohanan. Mahigpit kang iniingatan, at kahit hindi mo nakikita, palagi kang minamahal. – Mama”

Hindi makapaniwala si Reina. Ang kanyang ina—ang babaeng hindi niya kilala—ay laging nandoon, sa likod ng lahat ng pangyayari, nagbabantay, nagmamahal, at naghihintay ng tamang panahon para magpahayag.

“Ngayon naiintindihan ko…” bulong niya, tumingin sa matanda. “Lahat ng nangyari sa akin—lahat ng lihim, lahat ng pagtatago… para sa proteksyon ko.”

Tumango ang matanda, may halong lungkot at tuwa. “Tama. At ngayon, dapat nating ayusin ang lahat—ang iyong pagkakakilanlan, ang relasyon natin, at ang mga taong nagbigay ng kalinga sa iyo.”

Sa puntong iyon, unti-unting bumalik ang init sa puso ni Reina. Ang takot ay napalitan ng determinasyon. Alam niya na ang buhay niya ay puno ng lihim, ngunit ngayon, may lakas siyang harapin ang nakaraan, tanggapin ang katotohanan, at makipag-ugnayan sa kanyang tunay na pamilya.

Ang lumang bahay, ang mga litrato, at ang matanda sa harap niya—lahat ng iyon ay naging simula ng bagong kabanata. Isang kabanata ng pagkilala sa sarili, ng pagpapatawad, at ng pagtuklas ng tunay na pagmamahal ng pamilya.