(PART 2:)Isang Sipa Lamang, Napaluhod ang mga Pulis — Ang Lihim sa Likod ng Babaeng Mandirigma!

Sa pagtitig niya sa medalya, naalala ni Astra ang mga araw ng pagsasanay. Ang bawat sipa, bawat diskarte, ay hindi lamang para sa sarili, kundi para sa isang layuning higit pa sa personal na laban. Alam niya na ang tunay na kapangyarihan ay nasa puso at disiplina, hindi sa armas o lakas lamang.

Ngunit sa kabila ng kanyang katatagan, may isang tanong na paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan: hanggang kailan siya mananatili sa dilim na ito? Hanggang kailan niya mapoprotektahan ang mga inosente, gayong ang buong sistema ay nakatali sa mga taong mapagsamantal sa katapangan at kabutihan?

Sa isang sulok ng kanyang isipan, may isang lihim na napapaisip—isang planong magpapalaya sa kanya mula sa mga tanikala ng pangyayari. Isang posibilidad na maaaring magdulot ng pagbabago, ngunit may kasamang malaking panganib. Isang hakbang na kung sakaling magtagumpay, ay maaaring magbunsod ng isang rebolusyon na hindi na niya kayang kontrolin.

Ngunit sa kabila nito, alam niya ang isang katotohanan: hindi siya nag-iisa. Ang mga taong tulad niya, ang mga taong may pusong nakikiisa sa laban, ay mayroon pang pagkakataong magkaisa. Ang kanyang misyon ay hindi lamang isang personal na paghihiganti o pagliligtas—ito ay isang laban para sa hustisya, para sa katotohanan, at para sa isang mas malawak na pagbabago.

Sa bawat haplos niya sa medalya, pinanghahawakan niya ang isang pangakong hindi niya kailanman bibiguin. Isang pangakong magpapalaya sa kanyang sarili, sa mga inosente, at sa buong bayan mula sa paninikil ng mga taong masyadong makapangyarihan, ngunit masyadong takot sa katotohanan.

At sa pagpatak ng gabi, habang ang lungsod ay tahimik na nakatulog, si Astra ay muling bumangon sa dilim—handa na sa kanyang susunod na hakbang, isang sipa lamang, ngunit isang hakbang na magpapabagsak sa buong kaharian ng kasinungalingan at pang-aapi.