🔥PART 2 –Iniwan sa Blind Date ang Babae—Hanggang sa Dumating ang Magkambal at Sinabing ‘Late si Daddy’

Sa sandaling iyon, habang nakatitig si Alessa kay Elias—sa lalaking dapat ay katapat niya sana sa mesa isang oras na ang nakalipas—parang humaba ang bawat segundo. Hindi niya alam kung stress ba ang nararamdaman niya, tuwa, kaba, o simpleng pagkalito. Pero ramdam niyang may kung anong malaking pinto ang biglang bumukas sa buhay niya, isang pintong hindi niya hiniling, hindi pinlano, ngunit tila may pagtulak na ipinapasok siya. Huminga siya nang malalim, pilit na hinahabol ang composure niya habang nakatitig sa gwapong estrangherong nakangiti, halatang nahihiya, at sa kambal na ngayo’y kumakaway sa kanya na parang siya talaga ang hinihintay nila mula pa kanina. “Alessa…” mahinang sabi ni Elias, halos nagmamakaawa ang tono, “I know this is awkward. As in, very awkward. I’m sorry. Hindi ko sinabing may kids ako dahil… hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin agad. Blind date kasi. Baka tumakbo ka.” Napailing si Alessa kahit hindi pa rin siya makapaniwala. “Bakit sila ang pinapunta mo?” “Hindi ko sila pinapunta,” mabilis niyang sagot. “Sila ang pumilit. Sabi nila gusto raw nila makita ‘yung babaeng gusto kong makilala.” Napasinghap si Alessa, hindi dahil sa gulat, kundi dahil sa paraan ng pagkakasabi ni Elias—diretso, walang paligoy, at may kung anong lambing na parang dumampi sa loob ng dibdib niya. “You… wanted to meet me?” bulong niya bago niya mapigilan ang sarili. Hindi siya dapat kinikilig. Hindi siya dapat naaapektuhan. Hindi siya dapat napapahina. Ngunit naramdaman niya. Kitang-kita sa mata ni Elias ang pagngiti, hindi malapad, hindi bastos—kundi isang ngiting puno ng paggalang. “Oo. Kaya nga ako nandito. Kaya ako humabol.” Hindi kumurap si Alessa. Hindi rin si Elias.

Tumakbo ang kambal pabalik sa ama nila na tila excited pa sa tensyon sa pagitan ng dalawa. “Daddy! She’s shy!” sabi ng batang babae. “Daddy, buy her food!” sabi naman ng batang lalaki. “She’s hungry na!” Napapikit si Alessa sa hiya, pero nang mapansin niya ang ilang taong nakatingin sa kanila sa café—nakangiti, nagbubulungan, may iba pang kinikilig—para siyang biglang hindi na makahinga. Gusto niyang lumubog. Gusto niyang tumakbo. Ngunit nang tumingin siya ulit kay Elias, nakangiti ito ng mahina, para bang nagsasabing “Kalma lang. Hindi kita hahayaang mapahiya.” At doon, kahit hindi niya alam kung bakit, unti-unting bumaba ang depensa ni Alessa. “Okay,” mahina niyang sabi, kahit hindi niya planong sumagot. “Okay… fine. Let’s… sit.” At sa pag-upo nilang apat sa isang mesa—hindi magkasintahan, hindi estranghero, kundi dalawang matatanda at dalawang bata na biglang naging bahagi ng parehong eksena—naramdaman ni Alessa ang kakaibang init sa dibdib niya. Para bang may koneksiyong hindi niya maipaliwanag.

Habang nag-oorder sila ng pagkain, hindi mapakali ang kambal—kwento dito, kwento doon, tanong dito, tanong doon—parang sanay na sanay kay Alessa. “Ate Alessa, may boyfriend ka?” tanong ng batang lalaki. “Kuya!” saway ng batang babae. “Dapat tanungin mo muna… gusto mo ba maging mommy namin?” Napalunok si Alessa at muntik siyang mabilaukan sa tubig. Nagulat si Elias at halos mapatalon. “Anak! No! Hindi ganyan!” Ngunit tawa nang tawa ang mga tao sa café. At kahit si Alessa… hindi napigilang mapangiti. Hindi niya maintindihan—pero sa gitna ng kaguluhan, ng hiya, ng gulat, may kung anong parte sa puso niya ang tila gumaan.

Hindi niya alam kung dahil sa charm ng kambal, o dahil kay Elias na nagbibigay sa kanya ng pakiramdam na ligtas, o dahil sa kung anong tadhana na naglalaro sa gabing iyon. At habang kumakain sila, habang nagiging kumportable siya sa presensiya ng tatlong taong ngayon lang niya nakilala, may isang tanong ang pumasok sa isip niya—isang tanong na nakapagpagulo sa tahimik na puso niya sa loob ng maraming taon: Paano kung ang pag-ibig na hindi niya inaasahan… ay ito na pala? Ngunit bago pa niya mahanap ang sagot, humawak ang batang babae sa kamay niya. “Ate Alessa…” bulong nito. “Pwede po ba maging mommy ka namin?” Natigilan siya. Hindi siya nakasagot. Pero si Elias, nakatitig sa kanya—hindi nagmamadali, hindi nangungulit, hindi naiinsulto—kundi naghihintay. At doon… naramdaman ni Alessa ang kakaibang simula. Isang simula na hindi niya plinano. Hindi niya inasahan. At hindi niya kayang takasan. Ang gabing dapat ay simpleng blind date lang… ay naging gabing magbabago sa buong takbo ng buhay niya. At sa kauna-unahang pagkakataon, hindi siya natatakot sa maaaring mangyari.

Sa sandaling iyon na nakahawak ang maliit na kamay ng batang babae sa kanya, parang humaba ang tibok ng puso ni Alessa. Hindi dahil handa siyang sumagot, kundi dahil ramdam niyang may biglang dumulas na lambing sa dibdib niya—isang uri ng pakiramdam na matagal na niyang hindi naramdaman, isang init na pumupuno sa mga puwang na akala niya ay matagal nang tuyo. Hindi niya agad nasagot ang bata; nagtagpo ang tingin nila ni Elias, at doon niya nakita ang halong kaba, pag-asa, at pag-iingat sa mga mata nito. Hindi siya pinipilit. Hindi siya minamadali. Ngunit ramdam niya: may gusto itong sabihin, at may gusto itong simulan.

Umusog si Elias nang bahagya, marahang lumapit ang upuan niya, halos naramdaman na ni Alessa ang presensiya niya. “Anak… hindi gano’n kadali ‘yon,” malumanay na sabi niya sa mga bata. “Hindi natin puwedeng tanungin agad si Ate Alessa ng ganyan.”

Ngunit tila walang narinig ang kambal; sabay pa silang tumango at ngumiti.

“She’s pretty, Daddy,” sabi ng bata.
“She’s nice,” dagdag ng isa.
“And… you smile when you look at her.”

Nanlaki ang mata ni Elias sa huling sinabi ng anak, at mabilis niyang tinakpan ang bibig ng bata. “Okay, tama na, enough. Stop talking.”

Pero huli na.

Nang marinig ni Alessa ang huling linyang iyon, hindi niya nakontrol ang pag-init ng pisngi niya. Napatungo siya sa mesa, tinatakpan ang mukha niya gamit ang palad, pilit hindi tumatawa. Ngunit lalong lumakas ang ngiti ng kambal.

“Daddy! Ate Alessa is shy na!”

“Stop observing people,” bulong ni Elias sa kambal niya habang halos magiba ang composure niya. “Stop it. Stop. Please lang.”

Ngunit sa halip na madismaya, tumawa si Alessa—malambing, malalim, at mas totoo kaysa kahit anong tawa niyang ginawa sa mga nakaraang buwan. Bigla niyang napagtanto na matagal nang hindi siya tumatawang gano’n.

Marahan niyang tinaas ang tingin niya, at doon niya muling nakita ang mukha ni Elias—nahihiya, namumula nang kaunti, pero tila mas gumagwapo habang nag-aalangan.

“Hindi ko alam,” bulong ni Alessa, “kung matutuwa ba ako o matatakot sa mga anak mo.”

Ngumiti si Elias. “Pwede namang parehong nararamdaman.”

“Sa ngayon… medyo gano’n nga.”

Tumawa ang kambal. Tumingin ang mga customer. Nagbubulungan. Kumakaway pa ang iba, parang nanonood ng romcom sa harap nila.

And for the first time… hindi nahiya si Alessa.

Pagkaraan ng ilang minuto, dumating ang pagkain. Pasta para kay Alessa, sandwich para kay Elias, at dalawang kiddie meal para sa kambal. Ngunit bago pa man sila makakain, biglang humawak ang batang lalaki sa kamay ni Alessa.

“Ate, may tanong po kami…”

Hindi siya nakapagsalita agad.

“Kayo po ba yung magiging girlfriend ni Daddy?”

At bago siya makapag-react, nagsalita ang batang babae.

“Kung hindi pa po… okay lang. Kasi puwede pa naman po siyang manligaw!”

Literal na napatulala si Alessa.

Si Elias? Napahampas ang noo sa mesa.

“Why are you doing this to me…” bulong nitong halos pabulong ngunit narinig ng lahat.

“Tinatapatan ka ng mga anak mo,” sabi ni Alessa, pilit pinipigil ang ngiti. “Malakas ang karisma nila.”

“Hindi ko alam kung swerte ba ako o minamalas,” sagot ni Elias, nakasandal habang pinipisil ang sentido.

“Lucky ka, Daddy,” sabi ng batang lalaki. “Kasi pretty si Ate.”

“Yeah. And smart po siguro,” dagdag ng kapatid. “She looks smart.”

Tumawa na naman si Alessa. At sa hindi malamang dahilan… parang lumambot ang puso niya sa dalawang batang halos ngayon lang niya nakilala.

At habang kumakain, habang nakikipagkuwentuhan ang kambal sa kanya tungkol sa school, tungkol sa paborito nilang dinosaur, tungkol sa pagkatulog ng Daddy nila sa sofa kapag late siya sa work—nakikita ni Alessa si Elias na tahimik lang, nakamasid, at may ngiting hindi mawala. Hindi siya yung tipo ng lalaking arogante. Hindi rin yung tipong ginagamit ang mga anak para lang maka-score.

Bagkus…

Para siyang taong matagal nang nasanay mabuhay ng mag-isa kasama ang dalawang bata—at sa unang pagkakataon, may kausap siyang babae na hindi nakatingin sa kanya bilang “single dad,” kundi bilang tao.

Habang umiinom ng tubig si Alessa, hindi niya napigilang magtanong.

“So… bakit hindi mo sinabing may anak ka?”

Napatingin si Elias sa kanya, seryoso.

“Kasi kapag sinabi kong may anak ako… karamihan agad umaatras. Hindi ko sila masisisi, pero…” huminga siya nang malalim. “The world doesn’t really give second chances to single parents. Especially single dads.”

May kirot na dumaan sa puso ni Alessa.

“And I’m not looking for someone to replace… their mom,” dagdag niya, nakayuko nang bahagya. “Ayoko ng may i-expect ang kahit sino. Ayoko ring masaktan ulit ang mga anak ko.”

Tahimik si Alessa.

Tahimik ang kambal.

Tahimik ang buong mesa.

Hanggang sa marahan niyang tanungin:

“So bakit ka pumayag sa blind date?”

Dahan-dahang tumaas ang tingin ni Elias.

“Because… sabi ni Tita Linda mo, mabait ka raw.”

Napalunok si Alessa.

“At sabi rin niya,” dagdag ni Elias, medyo nakangiti nang bahagya, “na mahirap kang mapasunod. At gusto ko raw subukan kung totoo.”

Napasinghap si Alessa. “P-pero bakit ikaw? Bakit ako? Ang dami namang babae.”

“Hindi ko alam,” bulong ni Elias. “Pero nang una kitang makita sa picture… na-curious ako.”

At pagkarinig niyang iyon, may kung anong dumampi sa puso ni Alessa—isang kilabot, isang init, isang simula.

Pero bago siya makapagsalita—

Nagtaas ng kamay ang batang lalaki.

“Daddy likes you,” sabi nito.

“Daddy super likes you,” dagdag ng kapatid.

At bago pa makapagpigil ng reaksyon si Alessa—

Bumulalas si Elias:

“Kaya ko kayong ipag-ground! Stop na!”

Napuno ang mesa ng tawanan.

Ngiti.

Kilig.

At isang uri ng pakiramdam na parang may nangyayaring hindi ordinaryo.

Nang matapos ang dinner, sabay-sabay silang lumabas ng café. Hawak ng batang babae ang bag ni Alessa. Hawak ng batang lalaki ang kamay ng tatay nila. Si Alessa naman… hindi niya alam kung saan siya lulugar, pero sa bawat hakbang, parang lumalapit siya sa isang mundo na hindi niya inakalang papasukin niya.

“Thank you,” sabi ni Elias habang nasa labas sila. “Sorry ulit sa gulo.”

“Hindi naman gulo,” sagot niya. “Unexpected… pero hindi gulo.”

Nginitian siya ni Elias—yung ngiti na parang masarap makita ulit bukas, o makalawa, o sa susunod pang araw.

“T-teka,” sabi ni Alessa, nagugulat sa sarili. “Bakit ako kinakabahan?”

“Because you like Daddy!” sigaw ng kambal bago tumakbo papunta sa kotse.

Pareho silang napatulala.

At nang magtagpo ang tingin nila…

Walang tumawa.

Walang umiwas.

Walang sumagot.

Pero pareho nilang naramdaman.

Ito na ang simula.

Isang simula ng kwento na hindi nila hiniling.

Hindi nila plinano.

Pero pareho nilang naramdaman…

Na gusto nilang malaman kung saan ito patutungo.