(PART 2:)‘Di matanggap ang pagkakapasok ng ina sa ospital, nilabanan ng estudyante ang mayabang na pulis‼️

Biglang bumukas ang pinto ng emergency room nang mariin ang lakad ni Dr. Reyes, ang head doctor ng ospital. Nakita niya si Marco na nakaupo sa gilid, nakatingin sa ina habang nakayakap sa kamay nito. Sa mata ni Dr. Reyes ay makikita ang pagtanggi, ngunit may halong pang-unawa—dahil alam niyang minsan, ang tunay na katapangan ay nasa pakiusap, hindi sa lakas.

“Marco,” mahina niyang sabi, “kailangan natin ng tulong. Hindi natin mapapasok ang gamot o makakagawa kung walang permit. Pero tutulungan kita. Sabihin mo, anong kailangan?”

Ngumiti si Marco, kahit na puno ng pagod at galit ang puso. “Gusto ko lang pong makatulong, Dok. Hindi po ako magnanakaw. Gusto ko lang pong iligtas ang nanay ko.”

Napailing si Dr. Reyes, ngunit kitang-kita niya ang determinasyon sa mata ng binata. Hinawakan niya ang balikat nito. “Sige, tutulungan kita, pero kailangan mong sumunod sa tamang proseso. Hindi ito laban sa batas, kundi laban para sa justisya.”

Sa isang tawag, tinawagan ni Dr. Reyes ang security head at ang mga administrator ng ospital. Muling bumaba ang tensyon sa silid, at sa wakas ay nakapasok si Marco sa loob, dala ang isang maliit na baul na puno ng mga dokumento at permit na kailangang-kailangan upang makalusot sa mga nakapirming protokol.

Habang pinapaliwanag niya sa mga nurse at doktor ang sitwasyon, biglang may isang pulis na may dalang papel ang pumasok sa silid. “Ito ang order mula sa korte,” anito, nakataas ang boses. “Dapat ipasok si Marco sa kustodiya, at hindi pinapayagan na makialam ang sinuman.”

Ngunit bago pa man makasagot si Marco, isang matandang lalaki ang lumapit—isang retired police officer na matagal nang nagtatrabaho bilang security consultant sa ospital. “Huwag mong gagawin yan,” mariing sabi niya sa pulis. “Alam kong may mali sa ginagawa mo, pero hindi ito ang paraan. Ang batang ito ay nagsasakripisyo para sa nanay niya.”

Tumango si Marco, nakatingin sa matandang tagapagtanggol niya. “Salamat po, Tito,” bulong niya. “Hindi po ako magpapatalo sa mas malaking kasinungalingan.”

Sa isang maikling pagtitipon, napagkasunduan ng lahat na magpapasok si Marco sa loob, kasama ang ilang doktor at nurse na sumusuporta sa kanya. Ang pulis, sa kabila ng kanyang pagtanggi, ay napilitan ding humingi ng paumanhin sa kababaang-loob na hindi niya maitatanggi ang katotohanan.

Sa huli, nakalabas si Marco na may dalang gamot at mga dokumento, kasabay ang pasasalamat mula sa mga taong nakakita sa kanyang tapang. Ang kanyang ina, sa kabila ng pagod, ay nakangiti habang pinagmamasdan siya. Alam niyang hindi lang ito laban para sa isang buhay—ito ay laban para sa karapatan, dignidad, at kabutihan.

Sa labas ng ospital, habang umuulan pa rin, nakatayo si Marco sa gilid. Tumingin siya sa langit, pinapalakas ang loob. Alam niya na ang laban niya ay hindi nagtatapos dito. Pero ngayon, alam niya na may mga taong handang makinig, makialam, at ipaglaban ang tama kahit sa gitna ng makapangyarihang yabang at kawalang-puso.

“Hanggang dito na lang ba?” tanong niya sa sarili, sabay ngiti. “Hindi. Hindi ako susuko. Hindi tayo susuko.”

At sa ilalim ng ulan, isang bagong simula ang nagsimula—isang kwento ng tapang, pagmamahal, at laban para sa katotohanan.