🔥PART 2 –Dalagang GrabFood rider, binugbog ng pulis abusado—pero nakaganti siya nang malupit!

KABANATA 2 — “ANG HINDI INASAHANG PAGBALIK NG KARMA”

Tahimik ang buong paligid matapos ang mabilis ngunit matulin na paggalaw ng babaeng pinagtawanan at sinipa lamang ilang minuto ang nakalipas. Hindi makapaniwala ang mga nakasaksi. Nagbulungan ang mga tao, hindi malaman kung matatakot ba sila o hahanga sa ginawa ng tila ordinaryong babaeng namumulot ng basurang maaaring ipagbenta.

Samantala, ang pulis—si SPO1 Ricardo “Rik” Samonte—ay nakasandal sa pader, namumutla, hinihingal, at hindi pa rin makapagsalita. Kanina lang, siya ang siga ng paligid. Siya ang nanlilisik ang mata, nagbabantang ipapakulong ang babae, sinipa pa ito na parang hindi tao. Ngayon, siya naman ang mukhang batang napagalitan sa gitna ng maraming tao.

Habang nag-iingay ang mga tsismosa, unti-unting umatras ang babae—si Lyka. Walang emosyon sa mukha, pero matalim ang mga mata. Ang tingin niya kay Rik ay malamig, parang walang anumang bigat ang ginawa niya rito. Mabilis ang paghinga ng pulis, hindi pa rin makapaniwala.

Umarangkada ang manager ng convenience store, galit na galit.

“Sir! Hindi ko talaga kayo maintindihan!” sigaw nito.
“Naabuso niyo na ang trabaho niyo, tapos manggugulo pa dito?”

Hindi sumagot si Rik. Hindi niya magawang igalaw ang panga niya. Hiyang-hiya man siya, mas nangingibabaw ang takot. Hindi niya alam kung anong klaseng babae ang sinipa niya—pero tiyak niyang hindi ito pangkaraniwan.

Tumalikod si Lyka, akmang aalis na. Nakasuot lang siya ng kupas na t-shirt, gusgusing pantalon, at yaring-sandalyas na tila ilang beses nang tinahi. Pero kahit ganito ang itsura, may kakaibang tindig. Laging handa. Laging aware sa paligid. Laging nakabantay.

Habang naglalakad siya palayo, biglang sumigaw ang isa sa mga usisero:

“Ate! Sino ka ba talaga?”

Hindi siya lumingon. Hindi siya nagsalita. Ngunit nag-iwan siya ng presensya na parang dumaan ang isang aninong hindi na muling mahahabol.

---

SA PANLOOB NA ISIP NI RIK

Hindi niya alam bakit hindi gumana ang suntok niya. Bakit mas mabilis ito? Bakit parang sanay makipaglaban? Bakit… bakit parang sinipa siya ng isang sinanay na operatiba?

Hindi niya iyon maipaliwanag, pero isang bagay ang malinaw:

Hindi iyon normal na babae.

Napakapit siya sa dibdib niya. Hindi dahil sa sakit—bagkus dahil sa kaba.

“T-teka… kung intel—pwede akong masibak. Pwede akong makasuhan. Pwede akong mawala sa serbisyo…”

Kasabay ng panginginig ng kanyang mga kamay ay ang unti-unting pagkakabuo ng mas malalang takot.

---

SA GILID NG KALSADA

Naglakad si Lyka na parang wala lang nangyari. Walang bakas ng panghihina o takot. Para bang karaniwang araw lang ang pagtatanggol niya sa sarili. Dumaan siya sa eskinita, lumiko sa madilim na kanto kung saan iilang tao lang ang pumapadaan.

Dito, sa wakas, tumigil siya. Umupo sa isang kahon at marahang hinubad ang kanyang lumang tsinelas. Isinandal ang likod sa pader, saka muling nagsuot ng malamig niyang anyo.

Ngunit sa loob niya…

Mainit ang dugo niya. Mainit ang pulso. Alert. Tila mission mode.

Huminga siya nang malalim.

“Hindi dapat ako nakilaban. Hindi sa publiko. Hindi ngayon…”

Kumunot ang noo niya.
May boses mula sa earset na nakatago sa buhok niya, halos hindi makita.

“Echo-7, natukoy na ang lokasyon mo. Ano’ng nangyari? Bakit nagkaroon ng commotion?”

Malamig ang sagot niya.

“Isang pulis ang humarang. Na-neutralize ko. Walang nakaalam kung sino ako.”

Sandaling katahimikan.

“Sigurado ka?”

Inangat ni Lyka ang tingin sa langit, malamlam ang mata.

“Walang makakahadlang sa mission ko.”

At doon, tuluyang nagsimula ang tensyon na hindi alam ng pulis na si Rik:

Pinakialaman niya ang maling babae. Isang babaeng matagal nang nasa ilalim ng anino.
Isang babaeng may bitbit na misyon.
Isang babaeng—
isang nakatagong INTEL.

Nag-aalab ang usok mula sa eroplano, unti-unting lumalawak ang apoy sa bandang pakpak. Ang mga kapitbahay ay nagsidatingan, bitbit ang kung anu-anong kagamitan—timba, tabo, at kahit basang kumot—ngunit walang may lakas ng loob lumapit dahil baka sumabog ito anumang sandali.

Samantala, hawak pa rin ni Mang Tuto ang radyo. Nanlalamig ang kanyang mga palad, pero matatag ang boses.

“Piloto, kumusta ang lagay mo? Gumagalaw ka ba?”

“Medyo… pero mahina. Ang kasama kong flight technician, nawalan ng malay. Hindi ko siya maigalaw,” sagot ng piloto, hingal at halatang pinipigilan ang pagkataranta.

Umikot si Mang Tuto at sumigaw sa mga tao, “Huwag muna kayo lalapit! Madulas ang lupa at puwedeng sumabog ang tangke! Magdala kayo ng tubig pero manatili sa gilid!”

Nagsipagtango ang mga kapitbahay. Kilala si Mang Tuto sa baryo bilang laging kalmado at bihasa sa mga panganib sa bukid—mula sa nabubulyok na kalabaw hanggang sa mga tractor na madaling mag-overheat. Kaya kahit wala siyang uniporme, may bigat ang utos niya.

Bumalik siya sa radyo.

“Piloto, makinig ka. May mabilis na apoy sa pakpak, pero hindi pa umaabot sa tangke. Kung kaya mo pang gumalaw, alisin mo ang seatbelt mo nang dahan-dahan.”

“H-hindi ko yata kaya… nanginginig ang kamay ko.”

“Kaya mo. Huwag mong tatantanan. Huwag kang tititig sa apoy—pakinggan mo lang ako.”

Dahan-dahang sinunod ng piloto. Rinig sa radyo ang paghihingal nito at ang pag-ungol sa bawat pilit niyang pag-unat.

“Okay na… natanggal ko na.”

“Mabuti,” tugon ni Mang Tuto. “Ngayon, huminga ka nang malalim. Sa kanan mo, may sirang bintana. Maliit lang ang butas pero kasya ang katawan mo kung pipilitin.”

“Pero masisira ang uniform ko… at baka masugatan ako—”

“Anak, mas mahalaga ang buhay kaysa uniporme. Sumunod ka.”

Sandaling natahimik ang piloto, pagkatapos ay tumawa nang mahina, parang hindi makapaniwala sa sitwasyon.

“Hindi ko alam kung sino ka, sir… pero sige.”

Maya-maya, narinig ni Mang Tuto ang tunog ng metal na binibitak, ang daing ng piloto, at ang pagkaluskos ng mga damit nitong humahagod sa matutulis na gilid ng eroplano.

“Malapit na ako… kaunti na lang—ARGH!”

“’Wag kang bibitaw!” sigaw ni Mang Tuto.

Sa wakas, may malakas na ugong, kasunod ang isang mahabang thud.

Lumabas ang piloto. Gumulong ito pababa sa banayad na dalisdis ng bukid, nabalot sa putik, nanginginig ngunit buhay.

“Mabuti! Mabuti!” sigaw ng mga tao nang makita siyang gumagalaw.

Ngunit nakatuon pa rin si Mang Tuto sa radyo.

“Piloto, yung kasama mo! May kasama ka pa! Gumagalaw ba siya?”

“Hindi… hindi pa.” Umubo ang piloto, nagpipigil ng pag-iyak. “Pero may chance pa. Paakyat ako—”

“Hindi!” sigaw ni Mang Tuto. “May usok na sa loob! Ako na ang bahala.”

Nagulat ang lahat nang makita nilang biglang tumakbo si Mang Tuto papunta sa eroplano.

“MANONG! DELIKADO!” sigaw ng isa.

“’Wag kang papasok diyan!” dagdag ng isa pa.

Pero hindi na sila pinakinggan ni Mang Tuto. Sa edad na higit animnapu, mabilis pa rin siyang kumilos—kasing bilis ng isang taong sanay makipagsabayan sa oras kapag may bagyong papalapit o kailangang mag-ani agad ang palay.

Hinawi niya ang usok gamit ang basang kumot na iniabot ng isang kapitbahay. Lumapit siya sa puwang kung saan lumabas ang piloto.

“Diyos ko… bata pa…”

Nakita niya ang flight technician—mga nasa bente anyos lang—nakahandusay, duguan ang ulo at hindi kumikilos.

“Anak… anak, rinig mo ba ako?” bulong niya.

Pero hindi umimik ang binata.

Sa labas, lumalakas ang apoy.

“Manong! Bilisan mo!” sigaw ng isang babae.

Sa gitna ng usok at init, tanging isang bagay lang ang tumakbo sa isip ni Mang Tuto:

Kung hindi ko siya ilalabas ngayon… mamamatay siya.

At sa kabila ng pagod, takot, at edad niya, bigla siyang humakbang papasok sa sirang katawan ng eroplano—handa kahit masunog, mapasabog, o mapilayan—para iligtas ang hindi niya kilalang binata.

At doon nagsisimula ang mas matinding laban… ang laban ng isang magsasaka kontra sa oras at apoy.