PART 2: Pulis-Undercover, Nagpanggap na Basurera! Ang Kwento ni Ria! 💥👮‍♀️🗑️

Akala ni Ria tapos na ang laban nang mahuli si Victor Sandoval. Inakala niya na ang pagputok ng balita sa telebisyon ay senyales ng kapayapaan. Ngunit sa likod ng rehas, tila mas lumakas ang bagyo. Dahil isang linggo pagkatapos ng raid, bigla na lang naglaho ang mga mahahalagang case files. Ang ilang ebidensya sa loob ng presinto ay na-delete. Ang mga tauhan ng sindikato na naaresto ay biglang tumangging magsalita. Walang gustong tumukoy kung sino pa ang nasa likod ng operasyon. Ang abogado ni Victor, isang kilalang personalidad, ay biglang naglabas ng petisyon para sa “illegal arrest” at “planted evidence.” Naging malaking balita muli ang kaso, at ang panganib ay muling bumalik kay Ria.

Hindi pa man lumalamig ang pangalan niya sa media, may dalawang lalaki ang nagmasid sa bahay niya. Tahimik, naka-itim, at tila naghihintay ng tamang oras. Sa mga kalye ng San Lorenzo, kumalat ang bulong: “Hindi pa tapos si Victor. Hindi siya ang ulo.” Unti-unting nagsimulang mabuo ang mas malaking larawan. Ang sindikato na pinamumunuan ni Victor ay hindi lamang simpleng grupo ng kriminal. Isa itong sangay ng mas malawak na organisasyon—at ang ulo nito ay hindi basta kriminal, kundi isang politiko.

Nagsimula ang lahat nang isang gabi, may lihim na tawag na dumating sa telepono ni Ria. Mahina ang boses, nanginginig, tila nakatagong tao. “Ma’am, may kailangan kayong malaman. Si Victor, hindi siya ang tunay na pinuno. May taong mas mataas. Siya ang nagbabayad, siya ang nagtatakip, siya ang nagbibigay ng proteksyon. Ang pagkahuli ni Victor… hindi sapat.” Bago pa makapagtanong si Ria, naputol ang linya. Walang pangalan, walang detalye—pero sapat na para magising ang panganib. Dahil kapag may politiko ang nakasangkot, hindi na lang kriminal ang kalaban—kundi kapangyarihan.

Kinabukasan, may bagong kaso. Isang lalaking tumestigo laban sa sindikato ang natagpuang patay. Hindi aksidente. Hindi pagnanakaw. Isang babala. Ang mensahe ay malinaw: tumigil ka, o ikaw ang susunod.

Sa presinto, nabawasan ang mga kasama ni Ria. Ang ilan, nag-resign. Ang iba, nanahimik. Pero hindi siya. Siya ang uri ng taong mas lalong tumitibay kapag mas delikado. Nagdesisyon siyang gumawa ng hakbang na hindi pwedeng malaman ng iba—muling mag-undercover, pero ngayon hindi bilang basurera. Bilang mismong babae na pinakamadaling lokohin—isang driver ng trak pang-delivery.

Nag-apply siya sa isang kompanya ng trucking na konektado sa mga transaksyon ng sindikato. Gamit ang ibang pangalan, ibang ID, at bagong itsura, nakuha niya ang posisyon. Walang nakapansin. Walang nagduda. Ang bagong “driver” ay tahimik, mabilis kumilos, at hindi nagtatanong. Isang perpektong panakip sa mata ng organisasyon.

Hindi nagtagal, napasama siyang mag-deliver sa isang warehouse. Tahimik ang biyahe, ngunit habang lumalapit sila sa destinasyon, napansin niya ang kakaibang checkpoint. Hindi pulis—kundi mga tao ni Victor. Nakilala nila ang trak. Pinapasok nila. At sa loob, ilang hakbang lang mula sa dilim, nakita ni Ria ang hindi inaasahan: isang malaking imbakan ng armas, droga, at pera. Ngunit mas malupit pa—may listahan ng mga pangalan at numero. Mga pulis. Mga opisyal. Mga politiko. Lahat nakatanggap ng pera mula sa sindikato kapalit ng katahimikan.

Dahan-dahang nag-init ang dugo niya. Hindi lang kriminal ang kalaban niya. Hindi lang basta pulitiko. Isang buong sistema na nakaugat sa lakas, pera, at dahas.

Ngunit bago siya makatakas, may narinig siyang tawag. Isang tinig na hindi niya inaasahan: “Driver? Halika rito. Kailangan kang pirma.”

Paglapit niya, tumama sa kanya ang pangalang nakasulat sa pader. Ang taong nasa likod ng lahat. Ang politiko na nagbibigay ng proteksyon sa sindikato. Ang mayor ng lungsod.

Si Mayor Esteban Reyes.

Ang pulitikong agad siyang binati sa telebisyon noong naaresto si Victor.

Ang pulitikong nagpasobra ng media coverage.

Ang pulitikong nagpanggap na bayani.

Doon nakumpirma ang lahat: siya ang utak.

Habang pinipirmahan niya ang logbook, hindi niya mapigilang mapansin ang kamera sa gilid. Small. Motion-activated. Hindi kontrolado ng sindikato. Ibig sabihin, may isa pang kalaban sa loob. May nagmamatyag. May nagtatangkang sumira sa sindikato mula sa kabilang panig.

At sa sandaling iyon, alam niyang hindi na lang ito laban ng isang pulis. Laban na ito ng buong lungsod. Laban na ng mga bata sa kanto, ng mga trabahador, ng mga mahihirap na ginagawang pawn ng sindikato. Laban ito ng mga taong hindi kayang sumigaw kaya siya ang magiging tinig nila.

Bago sumapit ang hatinggabi, nakalusot siyang bitbit ang recorder at litrato. Nagsimula nang mabuo ang ebidensya—hindi na lang laban kay Victor, kundi laban sa mayor.

Ngunit nang dumating siya sa presinto para i-report ang natuklasan, isang nakakakilabot na eksena ang bumungad. Wasak ang opisina. Nagkalat ang papel. At ang mas nakakagimbal—lahat ng case files tungkol kay Victor ay nawawala. Ang mga drawer, bakante. Ang mga computer, wiped out.

Walang pulis.

Walang opisyal.

Walang CCTV.

Tahimik ang buong gusali, parang nilamon ng gabi.

At doon niya napagtanto ang masakit na katotohanan…

May nag-leak.

May nag-traydor.

At hindi niya alam kung sino.

Hindi niya alam kung sino pa ang kakampi.

Hindi niya alam kung sino ang susunod na papatay.

Pero isang bagay ang malinaw…

Hindi siya titigil.

Dahil kung ang isang babaeng nagkunwaring basurera ay kayang pabagsakin ang sindikato, kaya rin niyang pabagsakin ang politiko na akala niyang Diyos ng lungsod.

Sa dilim ng presinto, bumulong siya sa sarili:

“Hindi natatapos ang laban sa pag-aresto. Natatapos ang laban kapag natatakot na sila sa katotohanan.”

At doon nagsimula ang tunay na digmaan.