NEW FIGHT! PINAIYAK NG PINOY ANG CHAMPION! KNOCKOUT AGAD!

Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, muling nag-ingay ang buong mundo ng boxing dahil sa isang laban na wala sa inaasahan ang naging resulta. Ang anunsyo ay inilabas lamang dalawang linggo bago ang mismong laban, ngunit sa bawat araw na lumilipas ay lalong tumitindi ang hype dahil ang makakaharap ng Pinoy underdog ay walang iba kundi ang undefeated at kilalang “El Toro Blanco” ng Latin America—si Miguel Herrera, ang WBC World Lightweight Champion na may 29-0 record at labing-anim na knockout. Sa kabila nito, hindi natakot ang Pinoy na si Rodel “Kid Kidlat” Manzano, isang boksingerong galing Tondo na mayroon lamang 14 na laban at nananatiling halos hindi kilala sa mainstream media. Ngunit ang hindi alam ng karamihan—handa na siyang gulatin ang mundo.

Mababa ang inaasahan ng maraming sports analyst kay Rodel. Marami ang nagsasabing mismatch ang laban, pera-pera lamang, publicity stunt, at gagamitin lang umano ang Pinoy para pahabain pa ang legacy ng champion. Ngunit sa bawat panayam kay Rodel, malinaw ang kanyang mensahe: “Hindi ako pupunta sa Amerika para lang tapakan. Pupunta ako para manalo.” Sa likod ng payak niyang salita, ramdam ang apoy na nakatago sa loob—apoy na nagmula sa kahirapan, sa pagkamatay ng kanyang ama sa sakit, at sa pangarap niyang maiangat ang pamilya mula sa sigang kalye ng Abad Santos.

Dumating ang weigh-in at doon unang sumiklab ang tensyon. Mabilis na lumapit si Herrera sa Pinoy, tila sinusuri ang bawat pulgada ng katawan nito. Tumawa ang champion at bumulong: “This will be quick.” Umingay ang mga Mexicano at Latin fans, nagtaas sila ng bandila, at may mga sumigaw pa ng “Bagsak agad ‘yan!” Ngunit hindi natinag si Rodel. Tumitig lamang siya nang diretso sa mata ng kalaban, hindi kumurap, parang leon na handang umatake sa kahit sinong humamon. Napatingin pa ang announcer at nagsabi: “This Filipino has the eyes of a killer.” At doon nagsimulang magduda ang ilan: baka hindi nga basta-basta si Kid Kidlat.

Kinagabihan bago ang laban, hindi makatulog si Rodel. Kahit pagod na sa ensayo, hindi siya pinatulog ng ingay ng press conference, ng batikos sa social media, at ng tatlong taong nakasalalay sa kanyang tagumpay—ang ina niyang maysakit sa Pilipinas, at ang dalawang batang kapatid na umaasa sa kanya. Humawak siya sa lumang gloves na ginamit ng kanyang ama noong kabataan nito. “Para sa’yo ‘to, Pa,” bulong niya habang pinipisil ang putol-putol na foam sa loob. Sa loob ng dilim ay may luha siyang hindi mapigilan, hindi dahil sa takot, kundi dahil malapit nang matupad ang pangarap na matagal na niyang ipinaglalaban.

Pagsapit ng araw ng laban, parang nag-vibrate ang buong T-Mobile Arena sa Las Vegas dahil sa ingay ng libu-libong manonood. Ang intro ni Herrera ay engrande: may mga drummers, dancers, apoy, at malalaking LED screen na nagsasabing “El Toro Blanco – UNSTOPPABLE.” Samantala, simple lamang ang pagpasok ng Pinoy. Naka-itim na robe, walang dalang entourage, at tanging bandila lamang ng Pilipinas ang nasa kanyang balikat. Pero ang nakakagulat—nang ipakita siya sa giant LED screen, umingay ang ilang seksyon ng arena; may mga Pinoy na dumayo mula California, Nevada, at Arizona. May sumisigaw ng, “Kaya mo ‘yan, Rodel!” at “Isang suntok lang ‘yan!” At doon muling lumiwanag ang mata ng Pinoy fighter.

Pagsapit ng unang round, puro yabang ang inasta ni Herrera. Nakataas ang baba, pabagsak-bagsak ang braso, at paulit-ulit na inaasar ang Pinoy. “Come on pequeño! Hit me!” Sigaw pa ng champion habang tinatamaan ng kanyang jab ang noo ni Rodel. Ngunit kahit ilang beses siyang tamaan, hindi gumagalaw ang ekspresyon ng Pinoy. Parang bato. Parang hindi nasasaktan. Tila nagtataka si Herrera sa hindi pag-urong ng kalaban. Sa bawat suntok ng Mexican champion, may kapalit na mabibilis at maingat na body shots ang Pinoy—hindi malakas, ngunit matatalim at eksaktong nakapupuntos.

Sa round two, unti-unting nag-iba ang ihip ng hangin. Hindi na nakangiti si Herrera. Napansin ng crowd na tila hirap na itong huminga. Pumulupot ang isang commentator sa mic: “Something’s wrong with the champion… those body shots from the Filipino—these are adding up!” Hindi nag-asin si Rodel, hindi nagmadali, hindi nagpabigla. Sinunod niya ang game plan na hinanda ng coach: pagurin ang toro, bago tirahin ang ulo.

Pagsapit ng round three, sumabog ang arena sa isang pangyayari na hindi inaasahan ng lahat. Dumiretso si Herrera sa isang matapang na combination—left hook, uppercut, jab—ngunit sa huling suntok, nagmintis siya at nang lumapit siya, doon inabot ng Pinoy ang pagkakataon. Isang mabilis na left body hook ang sumalpak sa tadyang ng champion. Narinig ng lahat ang tunog—isang “THUD” na parang nabasag na kahon. Kumuyom si Herrera at nagmura, pero bago pa siya makabawi, tumama naman ang isang brutal na kanan sa ilalim ng kanyang panga.

Boom.

Isang tunog na parang malakas na sampal ng tadhana.

Tumilapon ang ulo ng champion. Tumalon ang kanyang laway sa ere. At ang mas malala—bumukas ang tuhod niya at bumagsak siya na para bang naputulan ng lakas ang buong katawan. Sabay-sabay na napasigaw ang commentators. “DOWN GOES THE CHAMPION! DOWN GOES HERRERA!”

Hindi makapaniwala ang referee. Ang undefeated champion, bagsak sa sahig, at ang Pinoy na maliit at payat na tinawag nilang “pusang gala,” ngayon ay nakatayo sa ibabaw niya, handang tapusin ang laban.

Pagdating ng count number 7, tulala pa rin ang champion. Pagdating ng 8, sinubukan niyang tumayo ngunit nanginginig ang tuhod niya. Pagdating ng 9, napaatras siya at muntik pang mahulog sa lubid. At sa count na 10—tinaas ng referee ang kamay.

“IT’S OVER!”
“THE FILIPINO DID IT!”
“KNOCKOUT!!!”

Sa loob ng arena, nag-ingay ang mga Pilipino na tila nagwawalang bagyo. May mga nagtatatalon, may umiiyak, may sumisigaw ng “Pinoy Pride!” at may mga nag-wave ng bandera. Ngunit isa lamang ang hindi makagalaw—si Rodel Manzano, nakatungo, umiiyak hindi dahil nanalo, kundi dahil natapos na ang laban na matagal niyang pinangarap.

Lumapit ang camera sa kanya. Ang unang salita niya ay halos bulong: “Ma… nanalo na tayo.”

Habang lumalapit ang team ni Herrera, napansin nila ang champion na umiiyak—hindi umano sa sakit, kundi sa kahihiyan at pagkabigla. Ayon sa kanyang coach, “He has never been hit like that before.” At sa unang pagkakataon sa kanyang karera, umamin ang Mexican champion: “The Filipino is a monster. His punch… it broke something.” Ngunit sa halip na mayabang na post-fight interview, nagpakita ng respeto si Rodel. Lumapit siya kay Herrera, yumuko, at tinulungan itong tumayo.

Kinagabihan, umapaw ang social media ng balita. Trending sa buong mundo ang mga hashtag na #KidKidlat, #PinoyKnockout, #TheChampionFalls, at #FilipinoPower. May mga analyst na nagsasabing isa ito sa pinakamalaking upset sa kasaysayan ng boxing. May ibang paninindigan na si Rodel ang “the next big thing” sa lightweight division. Ngunit para kay Rodel, isa lang ang mahalaga—makapagpadala ng pera sa ospital ng kanyang ina at maipagpatuloy ang pagpapagamot nito.

Pag-uwi niya sa Pilipinas, sinalubong siya ng libu-libong tao sa airport. Hindi siya makapaniwala na ang dating batang ulila sa Tondo, na lumaki sa barung-barong at natutong sumuntok gamit ang karton, ngayon ay tinatawag nang “Ang Bagong Kidlat ng Pilipinas.” Sa gitna ng lahat ng ito, may lumapit sa kanya—isang matandang lalaki, saklay ang gamit, at nakita niyang nanginginig ang baba nito. “Anak… kilala mo ba ako?” tanong ng matanda.

Napatigil si Rodel.

Dahan-dahan niyang inangat ang mukha ng lalaki.

At doon nanlaki ang mata niya.

“Pa…?”

At doon nagsimula ang kasunod na kuwento—isang mas malalim, mas masakit, at mas nakakatindig-balahibong sikreto na konektado sa kanyang ama, sa pagkamatay nito, at sa dahilan kung bakit nawala ito sa kanilang buhay.