Nawalan ng Makina ang Eroplano sa Bukid. Magsasaka ang Nagbigay ng Mga Utos sa Radyo.

Ang Eroplanong Bumagsak sa Gitna ng Bukid

Tanghali noon sa isang liblib na baryo sa Nueva Ecija, at abala si Mang Restituto—o Mang Tuto na tawag ng lahat—sa pagsasaka. Matanda na siya, tiklop na ang likod sa taon ng pagbubungkal ng lupa, ngunit matalas pa rin ang kanyang isip at mabilis ang kamay sa pag-aalaga ng kanyang taniman. Tahimik ang paligid, tanging mga kuliglig at lagaslas ng hangin ang maririnig.

Ngunit biglang nagbago ang lahat.

Isang malakas na ugong ang pumuno sa himpapawid. Napatingala si Mang Tuto at nakita ang isang eroplanong tila nawalan ng balanse. Paikot-ikot itong lumilipad, unti-unting bumababa at tila humihingi ng awa sa kalangitan. Mula sa malayo, kita ang usok na lumalabas sa likuran nito.

“Diyos ko… nawalan ng makina,” bulong niya sa sarili.

Habang lumalapit ang eroplano, mas naging malinaw ang sitwasyon. Pumapalya na ang tunog, parang hinihingal na kabayo. Ang takot at kaba ay gumapang sa dibdib niya, lalo na nang bumagsak ito ilang daang metro mula sa kanyang taniman. Napayuko siya nang malakas ang alog ng lupa sa pagbasag ng mga pakpak sa lupa.

May bahagyang katahimikan. Tila huminto ang mundo.

“MAY TAO DOON!” sigaw ng ilang kapitbahay na nagsitakbuhan patungo sa direksyon ng bumagsak na eroplano.

Pero bago pa man makarating ang mga tao, isang mahina—pero malinaw—na boses ang tumunog sa radyo ng eroplanong nakalabas sa sirang cockpit. Narinig iyon ni Mang Tuto dahil isa siya sa unang nakadikit sa lugar.

“May… may nakaririnig ba? E-engine fail… hindi gumagana ang avionics… kailangan namin… ng direksyon…” Mahina at basag ang boses ng piloto.

Natulala si Mang Tuto.

Nakahandusay ang piloto na halos mawalan ng malay. Ang radyo lang ang gumagana—pero sira ang mga instrumento. Wala silang ideya kung nasaan sila, at hindi rin sila makapagpadala ng eksaktong lokasyon sa rescue team.

“May tao ba riyan?! Sumagot kayo!” sigaw muli ng piloto, halatang desperado.

Umikot si Mang Tuto, tiningnan ang paligid, at hinawakan ang radyo nang nanginginig.

“Ah… ako po ’to. Si Mang Tuto. Nasa bukid po kayo ng San Roque. Ano pong kailangan n’yo?”

Nagulat ang piloto.

“Kayo ba ang ground officer? Radio control? Responder?”

Napakamot si Mang Tuto.

“Ay hindi po… magsasaka lang po ako dito.”

Sandaling natahimik ang piloto—para bang hindi makapaniwala. Pero naramdaman nito ang biglang lakas ng pag-usok mula sa makina, kaya agad itong sumigaw.

“Sir, kailangan ko ng tulong! Nawalan ng makina. Nasa field kami. Wala na akong orientation. Hindi ko ma– ma-activate ang emergency code. Kailangan ko ng instructions!”

At doon, parang kusang gumalaw ang isip ni Mang Tuto. Hindi siya eksperto, hindi piloto, at saka niya lang nahawakan ang radyo sa buong buhay niya. Pero lumaki siya sa baryo—sanay sa direksyon, sa mga posisyon ng araw, sa pag-estimate ng distansya, at higit sa lahat… sa pagdedesisyon sa gitna ng kagipitan.

Huminga siya nang malalim.

“Piloto, makinig ka. Ang araw nasa kanluran. Ang ihip ng hangin nanggagaling sa silangang bahagi. Nasa malambot na palayan ka, kaya humanda ka. Kailangan mong itagilid ang eroplano nang bahagya para hindi kayo sumabog kapag gumalaw ang katawan ng makina.”

“Sir, paano n’yo alam—”

“Makinig ka na lang,” putol ni Mang Tuto. “Kung gusto mong mabuhay, sundin mo ako.”

At doon nagsimula ang hindi kapani-paniwalang pangyayari:

Isang magsasaka—na hindi nakapagtapos ng high school—ang magbibigay ng mga utos sa radyo upang iligtas ang piloto at pasahero ng eroplano.

At ang araw na iyon… ay magiging kwentong ikakalat sa buong bansa.