Nasaan na nga ba si Kisses Delavin?│Ang BAGONG BUHAY ni Kisses sa NEW YORK!

Sa nagdaang mga taon, marami ang nagtatanong: Nasaan na nga ba si Kisses Delavin? Ang dating hinahangaan sa showbiz, kinaiinlawan sa social media, at itinanghal bilang isa sa pinakatanyag na mukha ng kanyang henerasyon ay tila biglang naglaho sa spotlight. Mula sa mga teleserye, commercials, red carpet events, at fandom wars, unti-unting lumamig ang balita tungkol sa kanya. At gaya ng lahat ng kwentong pinipigil-pigil pero hindi mapigilang pag-usapan, mas lalo lamang itong nagpasiklab ng interes ng publiko. Marami ang nagtanong, nagbakasakali, at naghinala, ngunit walang konkretong sagot. Hanggang sa ngayon—sa wakas, lumitaw ang isang malinaw na larawan ng bagong yugto ng buhay ni Kisses: ang kanyang tahimik, malaya, at matagumpay na pamumuhay sa New York City.

Hindi inaasahan ng sinuman na ang dating prim and polished actress ay mamumuhay ng isang mas simpleng—ngunit mas makahulugang—buhay sa Big Apple. Ang lungsod na laging gising ay parang hindi tugma sa isang personalidad na nasanay sa ilaw ng kamera, ngunit dito pala natagpuan ni Kisses ang sarili niyang espasyo. Minsan, nakikita siyang naglalakad sa Manhattan, walang glam team, walang entourage, walang mga matang nakatutok—maliban sa mga iilang Pinoy na napapalingon at napapabulong: “Siya ba ‘yun? Parang si Kisses…” Ngunit kahit may nakakakilala, nananatili siyang magalang, simple, at hindi nagmamadaling bumalik sa dati niyang mundo.

Ayon sa mga nakakita sa kanya, madalas raw siyang nakasuot ng basic white top, denim jeans, o oversized coats na bagay sa malamig na panahon sa New York. Malayo sa mga nakasanayan niyang designer gowns o sparkling outfits sa Pilipinas, ang estilo niyang ngayon ay mas relaxed, understated, at kakaibang eleganteng sumasalamin sa kanyang bagong pananaw sa buhay. Hindi na siya ang batang tinutulak ng sistema—siya na ang pumipili ng sarili niyang direksyon.

Sa loob ng halos dalawang taon, tumahimik ang kanyang social media. Walang updates, walang photoshoot, walang teaser ng bagong proyekto. At para sa isang artista, halos imposible itong isipin. Pero kay Kisses, ito pala ang panahong ginamit niya para makabuo ng bagong sarili. Sa New York, nag-focus siya sa pag-aaral, sa personal growth, at sa pagbuo ng pangarap na matagal na niyang gustong subukan ngunit walang pagkakataon dahil sa dami ng commitments sa showbiz. At ngayon, malaya niyang tinatahak ang mundong dati ay parang malayo at imposibleng abutin.

Marami ang nagulat nang malaman na ang isa sa mga kinahuhumalingang celebrity ng Pilipinas ay nag-apply at natanggap sa isang prestihiyosong creative program sa Manhattan. Dito niya pinag-aralan ang ilang fields na matagal niyang ninanais: performance arts, creative writing, music appreciation, at business for creatives. Ang Kwento ng “reinvention” ni Kisses ay naging inspirasyon sa mga Pilipino sa New York—lalo na sa mga kabataang OFWs at students na nangangarap ding magtagumpay sa ibang bansa.

Isang kuwento mula sa Queens ang nagpatunay nito. Ayon sa isang Pinay barista, minsang pumasok si Kisses sa coffee shop nila para mag-aral. Tahimik lang siyang nakaupo sa isang sulok, may bitbit na lapis, notebook, at laptop. Hindi raw niya ito agad nakilala dahil simple ang bihis at nakatali lang ang buhok. Pero nang ngumiti ito at magpasalamat nang kunin niya ang order, doon niya napagtantong: “Si Kisses Delavin ‘yun, grabe!” Hindi niya ito nilapitan upang storbohin, pero hindi rin niya napigilang isipin kung gaano kalaking pagbabago ang nakita niya sa dating sikat na aktres na ngayon ay tila payapa at malayang-malaya sa pressure ng mundo.

Para kay Kisses, ang New York ay hindi lamang lugar—isa itong simbolo ng “sariling buhay.” Dito niya natutunan ang gawain ng isang ordinaryong tao: mag-grocery, sumakay ng subway, magluto, magbayad ng renta, makipagsapalaran at magdesisyong walang inaasahang gabay. Marami ang nagsabi na mas gumanda siya, hindi lamang sa panlabas na anyo kundi pati sa aura. May kakaibang glow at tiwala sa sarili. Hindi na siya umaasa sa validation ng industriya. Hindi na siya nabubuhay para sa applause. Nabubuhay siya para sa sarili—at iyon ang pinakamahalagang tagumpay.

Isa sa mga malalaking pagbabago ay ang pagiging involved niya sa New York Filipino community. Minsan, nakita raw siyang tumulong sa isang fund-raising event para sa mga bagong dating na Pinoy students. Sa isang pagkakataon, naging speaker siya para sa isang youth empowerment session, kung saan ibinahagi niya—hindi ang showbiz stories kundi ang kanyang journey ng paghahanap ng tunay na sarili. Mula sa isang batang hinuhulma ng mundo, naging isang babae siyang marunong humawak ng direksyon.

Ayon sa mga nakadalo, napaka-down-to-earth niya. Wala siyang binanggit tungkol sa kanyang dating karera. Hindi niya ipinagyabang ang pagiging celebrity. Sa halip, ibinahagi niya kung paano niya tinutunan maging malakas mag-isa, paano niya natanggap ang mga pagkukulang, at paano niya binuo ang panibagong pundasyon ng kanyang pagkatao.

Sa isang lumang building sa Brooklyn, may isang maliit na creative studio kung saan minsan raw siyang umaattend ng songwriting sessions. Minsan naman, nakikita siyang nag-eensayo ng monologues. Hindi para sa pelikula o teleserye kundi para sa artistry—para sa pagpapalalim ng kanyang talento sa paraan na walang pressure ng ratings, perks, network wars, o expectations ng fans.

Nakilala rin siya sa ilang art circles sa New York. May ilan pang nagsabing lumalabas siya kasama ang ilang kapwa artists para sa open-mic nights, spoken word events, at indie music sessions. Hindi bilang “Kisses Delavin, the celebrity” kundi bilang isang batang Filipina na gustong matuto at magpahayag. At sa isang pagkakataon, may nagsabing narinig nila siyang kumanta ng isang acoustic cover—simple, raw, walang auto-tune, walang spotlight. At matapos ang performance, walang sumisigaw, walang flashing lights. Tanging maliliit na palakpak lang ng mga taong hindi niya kilala.

Pero nakangiti siya. Sapagkat sa gabing iyon, hindi siya artista—tao lang siyang nagsasalita mula sa puso.

Sa loob ng mahabang panahon, hindi niya pinagtuunan ng pansin ang kanyang social media. Pero minsang may Pinay na nagpa-picture sa subway station sa 34th Street, naging patunay itong hindi naman niya tinatalikuran ang kanyang past life. Ngumiti siya, nagpasalamat, at nagpa-picture. Ngunit hindi niya ito ipinost. Hindi rin niya hinintay ang netizen na mag-post. Ang sandaling iyon ay simple: isang respeto sa taong nagmahal at nagtiwala sa kanya.

Sa mga lumipas na buwan, lumakas ang usapan na posibleng bumalik siya sa entertainment world—hindi para sa mainstream showbiz ng Pilipinas, kundi para sa isang international independent project. Ayon sa mga tsismis, isa siyang potential cast para sa isang off-Broadway experimental play tungkol sa identity crisis and rebirth. Bagama’t walang kumpirmasyon, maraming Pinoy sa New York ang nag-abang, umaasang masilayan muli ang kanyang talent.

Ngunit kahit hindi man siya bumalik sa showbiz, ramdam ng marami na ang kanyang bagong buhay ay puno ng dignidad at pagmamahal sa sarili. Hindi niya kailangang patunayan ang kahit ano sa sinuman. Ang kanyang katahimikan ay hindi kawalan—ito ay maturity.

Wala na ang pressure na maging perpekto. Wala na ang intriga. Wala na ang demand na palaging magpaliwanag. Sa lungsod na puno ng ingay, dito niya natagpuan ang pinakamalalim na katahimikan.

Sa huling bahagi ng ating blog, isang bagay ang malinaw: Ang Kisses Delavin na nakilala natin sa Pilipinas ay iba na sa Kisses na nasa New York ngayon. Siya ay mas matapang, mas malaya, mas kontento, at mas nakapako sa tunay na pangarap—not the dream the world dictated, but the dream she chose herself.

At sa tanong na “Nasaan na nga ba si Kisses?”—ang sagot ay simple:
Nasa yugto siya ng buhay na punong-puno ng paghilom, pag-angat, at pagbuo ng bagong sarili.
At iyon ang pinakamagandang chapter na maaari nating hilingin para sa kanya.