Nagwala ang dalagita at pinabagsak ang aroganteng pulis matapos siyang bugbugin at singilan ng ₱5M!

Sa loob ng lumang bodega sa gilid ng national highway, umalingawngaw ang sigaw ng isang dalagita. Nanginginig ang mga ilaw, tila ba nakikisama sa tensyon ng gabing iyon. Nakahandusay siya sa malamig na sahig ng semento, hawak ang tagiliran niyang masakit—bunga ng paulit-ulit na pananakit ng mga lalaking hindi niya kilala. Sa harap niya, nakatayo ang isang pulis na kilalang arogante sa buong bayan—si SPO2 Ramon Velasquez, ang pulis na walang kinatatakutan, pati batas.

“₱5 milyon lang naman ang hinihingi ko,” malakas at pagmamayabang na sambit ni Velasquez habang pinapagpag ang suot niyang uniporme. “Mayaman ang pamilya mo, ‘di ba? O baka naman nagsisinungaling ka na wala kang pera?”

Tinitigan siya ng dalagita, namumugto ang mga mata, ngunit walang kahit katiting na takot ang makikita rito. “Hindi ko ibibigay ang kahit anong hindi ko dapat ibigay,” madiin niyang tugon kahit nanlalambot ang tuhod.

Napangisi si Velasquez. “Matigas. Tingnan natin kung hanggang kailan.”

Muling lumapit ang dalawang tauhan nitong naka-face mask at mabilis na hinawakan ang dalagita. Pinilit siyang tumayo, ngunit sa bawat paghawak ay napapaigik siya sa sakit. Hindi niya alam kung ilang oras na siyang nakakulong doon—pero alam niyang hindi siya dapat sumuko. May dahilan kung bakit siya naroon, at hindi iyon basta pagiging biktima lamang.

“Boss, baka mamatay ‘to,” bulong ng isang pulis.

“Hindi pa,” malamig na sagot ni Velasquez. “Hangga’t hindi nakakabayad, hindi ‘to makakawala.”

Napakuyom ang dalagita ng kamao. Sa loob-loob niya, humihigop ng lakas ang galit. Sinira nila ang dignidad niya, tinrato siya na parang wala siyang karapatang mabuhay. Ngunit may isang bagay silang hindi alam—hindi siya ordinaryong dalagita.

“Hindi ko kayo papabayaan,” bulong niya sa sarili, halos ‘di marinig dahil sa hinang tinig. “Hindi ako matatapos dito.”

Nung sinubukan siyang igapos sa poste, bigla siyang tumigil sa pakikipaglaban. Hindi gumalaw, hindi sumigaw—tila ba wala nang lakas para lumaban. Nagkatinginan ang mga pulis, bahagyang natawa, iniisip na tuluyan na siyang sumuko.

“Yan ang gusto ko,” sabi ni Velasquez. “Mas madali ang trabaho kapag wala nang palag.”

Ngunit sa mismong sandaling umangat ang isang pulis para itali ang kaniyang pulso, doon nagsimula ang hindi inaasahan.

Sa isang iglap, umikot ang dalagita, buong lakas na pinaikot ang siko, at tinamaan ang panga ng pulis na kumakaladkad sa kaniya. Rumagasa ang dugo mula sa bibig nito habang bumagsak nang walang malay. Nagulat ang lahat—lalo na’t mukhang hindi kapani-paniwala na mula sa pilay at panghihina, bigla siyang nagkaroon ng lakas na tila hindi normal.

“PUTANG— hulihin ‘yan!” sigaw ni Velasquez.

Pero huli na.

Sinipa ng dalagita ang mesa sa gilid, tumama ito sa isa pang pulis, dahilan para mabitawan nito ang baril. Sa loob ng ilang segundo, mabilis niyang inunat ang paa, kinuha ang baril gamit ang sariling paa bago itinapon ito palayo. Isang mabilis na ikot, suntok sa sikmura, tuhod sa dibdib—sunod-sunod ang galaw niya, parang sinanay buong buhay.

At ilang sandali lang, tatlo sa mga pulis ang bagsak sa sahig.

Nakahanganga si Velasquez, hindi makapaniwala sa nangyari.

“Ano ka ba?! Babae ka lang!” sigaw nito, takot ang nangingibabaw sa tono.

“Babae lang?” Umangat ang dalagita, diretso ang tingin, hindi nanginginig ang tinig. “Yan ang pinakamalaking pagkakamali mong isipin.”

Lumapit siya sa unahan. Ang mga mata niya—noo’y puno ng pagdurusa—ngayon ay puno ng tapang at apoy. Tinanggal niya ang suot na jacket, at doon tumambad ang maliit na patch sa ilalim ng damit, nakatago ngunit malinaw:

“CID-SPECIAL PROTECTIVE DIVISION – Undercover Operative”

Nanlaki ang mata ni Velasquez.

“H-hindi pwede… bata ka pa!”

“Mas bata ako, oo,” sagot niya habang papalapit, “pero mas matagal na kitang minamanmanan.”

Namilipit ang pulis sa takot, unti-unting umatras.

“A-amino na! Hindi ko dapat—”

Pero umalingawngaw ang tinig ng dalagita, matigas, walang pag-aatubili.

“Bugbog, banta, at pangongotong. Naisip mo ba kung ilang inosente na ang sinaktan mo? Ilang pamilya ang binasag mo dahil sa kasakiman mo?”

Umigting ang panga ng dalagita.

“Ako ang huling biktima mo.”

At doon, sa harap ng mga bumagsak niyang tauhan, bumaliktad ang sitwasyon. Hindi na siya ang kawawang dalagita na pinagbubugbog at pinagbabayad ng milyon.

Siya na ang pangil ng batas na pumapatay sa korupsyon.

At sa gabing iyon, nagsimula ang isang kuwento na hindi inaasahang babaliktad sa buong istasyon ng pulisya—at sa buong bayan. Ang pangalang akala nilang isang hamak na dalagita lamang… ay ang mismong magpapabagsak sa kanila.

Tahimik ang bodega matapos niyang pabagsakin ang tatlong pulis. Ang maruming hangin ay tila kumapal, at ang amoy ng takot ni SPO2 Velasquez ay halos masinghot ng dalagita. Ang dating aroganteng pulis na walang kinakatakutan ay ngayon ay nanginginig, unti-unting umaatras habang pinagmamasdan ang mabilis at hindi palusot na galaw ng batang babae.

“Hindi… hindi pwedeng mangyari ‘to,” pautal nitong wika. “Isang bata lang kita!”

“Ilusyon mo lang ‘yan,” malamig niyang sagot habang unti-unting lumalapit. “At ngayon, puputulin ko na ang paniniwala mong hindi ka mahahawakan ng batas.”

Nasa lima pa ang pulis na nakatago sa likod ng mga kahon. Kita ito ng dalagita mula sa gilid ng kanyang paningin—mabilis, maingat, sanay. Mas sanay pa kaysa dapat sa isang ordinaryong dalagita.

“Boss!” sigaw ng isa. “A-anong gagawin natin?!”

“Anong gagawin natin?” Matalim ang titig ni Velasquez. “Anong gagawin natin?! Patayin n’yo ‘yan! Ngayon din!”

Sa sandaling iyon, parang nagbalik ang kaguluhan. Humugot ng baril ang mga tauhan ni Velasquez, at mabilis silang nagsilapit, sabay-sabay na itinutok ang kanilang armas.

Pero huli silang lahat.

Nakalundag ang dalagita sa pinakaunang putok, gumulong sa gilid, at gamit ang nakalaylay na bakal na tubo sa sahig, sinalubong niya ang putok ng baril sa pamamagitan ng mabilis at matinding hampas. Tumama ang tubo sa pulso ng unang bumaril, nagpatilapon ng baril sa ere.

Sa gitna ng tensyon, nangyari ang hindi inaasahan—nasalo niya ang baril bago pa ito bumagsak.

Isang mabilis na suntok sa sikmura. Isang sipa sa binti. Isang pagdukot sa batok.

Sunod-sunod. Walang atrasan. Walang pag-aalinlangan.

Bagsak ang isa.

Dalawa.

Tatlo.

Sa loob lamang ng sampung segundo.

Nakatulala ang natitirang dalawang pulis, hindi na alam kung tatakbo ba o lalaban.

Hindi sila pinili.

“Kung ako sa inyo,” nangingibabaw na tinig ng dalagita, “tatalikod ako at tatanggapin na lang ang kasalanan.”

Ngunit napuno ng takot ang isip ng isa kaya desperadong bumunot ito ng patalim at sumugod. Mabilis na umatras ang dalagita, umiwas sa bawat saksak, hanggang sa nagkamali ng hakbang ang pulis. Sa isang iglap, sinunggaban niya ang braso nito, pinaikot, at bumulusok ito sa kabaong ng mga kahon.

Bumagsak ito nang tuluyan.

Isa na lang ang nakatayo.

Nanginginig. Nangingilid ang luha.

“P-pasensya na,” bulong nito. “Sinunod ko lang ang utos. May pamilya ako…”

Tumigil ang dalagita.

Hindi niya ito sinaktan.

“Alam ko,” mahinahon niyang sagot. “At hindi ako ang magpaparusa sa’yo. Pero kailangan mo pa ring humarap sa batas.”

Dahan-dahang ibinaba ng pulis ang baril.

At doon, sa wakas, lumingon siya kay Velasquez—na ngayon ay nanlilisik ang mata, hindi dahil sa tapang, kundi sa matinding takot na hindi niya pa naramdaman kailanman.

“Hindi ka pwedeng umalis,” banta ni Velasquez habang pinipilit tumayo. “Hindi mo kilala ang mga tao sa likod ko! Papalitan ka nila ng bangkay pag lumabas ka dito!”

Ngumiti ang dalagita.

Isang ngiting nakakasindak—hindi para sa inosente, kundi para sa mga tulad niya.

“Kilala ko sila,” sagot niya. “Kasi ako ang ipinadala para pabagsakin kayong lahat.”

Sa sandaling iyon, sumabog ang pintuan ng bodega.

Isa-isang pumasok ang mga naka-itim na tauhan, bitbit ang mga high-powered na armas. Dinig ang malinaw at malakas na sigaw:

“CID OPERATIVES! WALANG GAGALAW!”

Napatigil ang buong lugar. Kahit ang anino ng yabang ni Velasquez ay agad natunaw sa harap ng mga totoong alagad ng batas.

Lumapit ang isang babaeng opisyal, matikas, at seryoso ang tingin.

“Operative Celeste Reyes,” wika nito, “mission accomplished.”

Napatingin si Velasquez nang mabilis.

“C-Celeste? Yan ba ang pangalan ng demonyo mong bata ka?!”

Ngunit ang dalagita ay hindi agad sumagot. Huminga siya nang malalim, tumingala, at sa wakas ay nagsalita.

“Hindi ako demonyo,” matatag niyang tinig. “Ako ang huli mong nakaharap bago ka mabuhay sa likod ng rehas.”

At doon, dinakip si SPO2 Velasquez at ang mga tauhan niya. Inilabas silang nakaposas, habang nanginginig ang tuhod at nakayuko sa kahihiyan.

Si Celeste ay tumayo sa gitna ng bodega—marumi, duguan, sugatan—ngunit matatag, matapang, at hindi kailanman tatalikod sa kanyang tungkulin.

Sa labas, papalapit ang unang liwanag ng umaga.

Para kay Celeste, iyon ang hudyat ng isang bagong laban.

Dahil ang gabing iyon ay hindi pagtatapos ng misyon…

Ito lang ang simula ng mas malalim at mas mapanganib na katotohanan.

At may humihintay na mas malaking anino sa likod ng korupsyon na kanilang nilalabanan.