Milyonaryo Dumating Nang Bigla at Nakita ang Matatandang Magulang sa Ulan… Ginawa Niya Ito!

CHAPTER 1: ANG MULING PAGBALIK

Maagang-maaga pa lamang ay bumalot na ang makulimlim na langit sa isang maliit na baryo sa gilid ng kabundukan. Malamig ang hangin at may kasamang ambon na unti-unting lumalakas habang lumilipas ang oras. Sa gitna ng papalakas na ulan, may dalawang matandang mag-asawa—sina Mang Ernesto at Aling Lita—na tahimik na nakaupo sa harap ng kanilang lumang bahay na yari sa kahoy at yero. Basang-basa ang kanilang mga damit, ngunit wala silang ibang magawa kundi maghintay. Mahigit tatlong kilometro ang layo ng pinakamalapit na sakayan, at wala silang payong o proteksyon laban sa rumaragasang ulan. Ngunit kahit na ganoon, manhid na sila sa lamig; mas matindi pa ang kirot na baon nila sa puso.

Si Mang Ernesto ay mahigpit na nakahawak sa lumang kahon na may lamang mga lumang litrato. Sa kahon ding iyon nakalagay ang pinakamahalagang bahagi ng kanilang nakaraan—ang mga larawan ng kanilang anak na si Darren, ang nag-iisang anak na lumuwas ng lungsod sampung taon na ang nakalilipas. Wala na silang balita sa kanya mula noon. Noong una, may tawag, may sulat, may kumustahan. Hanggang sa unti-unting tumahimik ang lahat, at ang tanging naiwan ay ang pangungulila at mga tanong na walang sagot. Ang huling balita nila: nag-tagumpay daw ang anak nila sa negosyo. Ngunit kahit anong saya pa ang dulot niyon, hindi mawawala ang pait ng katotohanang wala man lang itong ipinadamang presensya sa mga magulang na lumaki sa kahirapan pero ibinigay ang lahat para sa kanya.

Habang umaagos ang ulan sa kanilang mga pisngi, hindi na nila malaman kung iyon ba’y tubig ulan o mga luhang matagal nang gustong kumawala. Dinudungaw lamang nila ang madilim na kalsada, umaasang may dumaan na sasakyan na maaaring makisilong o kaya’y magdala sa kanila sa bayan. Ngunit mukhang tadhana ay pinili silang subukin nang husto sa araw na iyon.

At sa mismong sandaling iyon, muling gumulong ang isang napakalakas na hangin. Nagsipagtalsikan ang mga dahon mula sa puno ng mangga sa tabi ng kanilang bahay, at bumalik si Mang Ernesto sa reyalidad nang mapansin niyang nanginginig na si Aling Lita sa lamig. “Lita… pasensya na, Mahal. Kung sana… kung sana’y narito lang si Darren,” mahina niyang sabi habang yakap-yakap ang asawa. Ngunit ang tugon ni Aling Lita ay isang mapait na ngiti. “Hindi natin siya masisisi, Ernesto. Siguro, abala siya. Siguro, masaya siya. Hindi naman natin puwedeng hilahin pabalik ang mga anak kapag nakahanap na sila ng ibang mundo.”

Pero sa loob-loob niya, hindi iyon ang totoo. Pareho silang nasasaktan. Pareho silang nagtatago ng sama ng loob. Pareho nilang hindi alam kung bakit kay hirap mahalin ang isang anak na nagtagumpay ngunit nakalimot.

Maya-maya’y may papalapit na ugong ng makina mula sa dulo ng kalsada. Hindi iyon karaniwang ingay ng tricycle o jeep—mas malalim, mas mabigat, mas makapangyarihan. Napatingin si Mang Ernesto, ngunit dahil sa ulan, hindi niya maaninag nang maayos. Ilang sandali pa’y may rumaragasang ilaw mula sa dalawang naglalakihang headlight. Isang itim na luxury SUV ang unti-unting bumagal sa harap ng kanilang lumang bahay.

Hindi sila makapaniwala. Sino ba namang may mamahaling sasakyan ang dadaan sa ganitong baryo sa ganitong oras at sa ganitong ulan?

Dahan-dahang bumukas ang pinto ng sasakyan, at mula rito ay bumaba ang isang lalaking naka-itim na suit, nakasablay ang mamahaling wristwatch at sapatos na halatang hindi pa man nababasa ay kulang na lamang sambahin sa sobrang rangya. Tumayo siya sa gitna ng ulan at sandaling hindi gumalaw—tila pinipigilan ang sariling umiyak.

“Tay… Nay…”

Nanlaki ang mga mata ng mag-asawa.

Tinig iyon na hindi nila marinig nang napakatagal.

Tinig na nagbalik ng lahat ng alaala.

Tinig na hindi nila akalaing maririnig pa nila habang sila’y nabubuhay.

“Da… Darren?” halos pabulong na sabi ni Mang Ernesto, nanginginig hindi dahil sa lamig kundi dahil sa emosyon.

Lumapit ang lalaki, bumagsak sa tuhod sa putik, at walang paalam na niyakap ang dalawang matanda. Umiiyak siya, walang pakialam kung nadudumihan ang kanyang mamahaling damit o kung nababasa sa ulan ang mamahaling relos na maaaring mabili na ng tatlong bahay.

“Tay… Nay… patawarin n’yo ako…” umiiyak niyang sambit, halos lumalagapak ang luha niya sa mga kamay ng kanyang mga magulang. “Hindi ko sinasadya… hindi ko sinadya kayong iwan. Nagkamali ako. Nagpakatanga ako. Pinili kong magtagumpay pero kinalimutan ko ang pinakamahalaga. Ako ang pinakamasamang anak…”

Hindi nakapagsalita ang matatanda. Ang kaninang malamig na katawan ay biglang uminit nang maramdaman nila ang yakap ng anak.

Ang anak na muntik na nilang isukong makita muli.

Ang anak na akala nila’y tuluyan nang kinalimutan sila.

At habang patuloy ang pagbuhos ng ulan, tila ito ang naging saksi sa muling pagkabuo ng pamilyang matagal nang winasak ng pangungulila at distansya.

Ngunit ang hindi alam ng matatanda—

Hindi lang basta bumalik si Darren.

Siya ngayon ang may-ari ng isa sa pinakamalalaking kumpanya sa bansa, milyonaryo, kilalang negosyante sa Maynila. At ngayong nasaksihan niya ang sinapit ng mga magulang sa ulan… may gagawin siya na magpapabago sa buong baryo — at magpaparamdam sa lahat na ang pagbalik niya ay hindi lamang pagsisisi, kundi simula ng pagbabago.

At iyon ang hindi nila kailanman makakalimutan.

Pagkatapos ng ilang minutong yakapan sa ilalim ng ulan, inalalayan ni Darren ang kanyang mga magulang papasok sa loob ng SUV. Para kay Mang Ernesto at Aling Lita, pakiramdam nila’y bigla silang dinala sa ibang mundo. Malambot ang upuan, mabango ang loob, at may init na agad bumalot sa kanilang malamig na katawan. Hindi sila makapaniwalang ang sariling anak nila—ang batang noon ay nagtitipid ng pamasahe at kumakain lamang ng instant noodles—ang siyang nagmamay-ari ngayon ng isang sasakyang mas mahal pa kaysa sa buong baryo.

Habang naglalakad si Darren papunta sa driver’s seat, pinahid niya ang mga luhang ayaw tumigil. Hindi niya alam kung paano haharapin ang bigat ng sampung taong lumipas. Sampung taon ng tagumpay, pera, at kaginhawaan—ngunit sabay nito ay sampung taon ng konsensya, pag-iisa, at pagkaligaw. Kaya ngayong nasa harap niya ang dalawang taong tunay niyang minamahal, pakiramdam niya ay nabawasan ng kalahati ang pasaning matagal niyang kinikimkim.

Pag-upo niya sa harap, lumingon siya sa salamin, tumingin sa mga magulang na tahimik na nakatitig sa loob ng sasakyan gamit ang mapurol ngunit mapagmahal na mga mata. “Tay… Nay… sa Maynila na po tayo titira. Hindi na po kayo babalik sa hirap na ganito. Hindi ko kayo hahayaang magkasakit pa sa ulan. Kung sana lang ay maaga kong ginawa ito…”

Hindi agad sumagot ang dalawang matanda, tila hindi pa ma-process ang narinig. Si Aling Lita ang unang nagsalita, mahina ngunit malinaw. “Anak… hindi namin hinihingi ang lahat ng ‘yan. Mas gusto naming makita ka lang. Mas gusto naming malaman na ligtas ka at hindi nag-iisa. Hindi namin kailangan ng kayamanan mo…”

Sa puntong iyon ay napayuko si Darren, kinakagat ang labi upang pigilan ang muling pag-agos ng luha. “Nay… Tay… hindi ko po kayo kayang bayaran. Hindi ko mababayaran ang mga taon na naghirap kayo para sa akin. Hindi ko mababawi ang panahong hindi ko kayo tinawagan. Hindi ko kayang barguhan ang mga gabing nag-alala kayo nang hindi ko alam. Pero kung may magagawa pa ako ngayon, kahit huli… gagawin ko. Ipaglalaban ko kayo kahit kanino.”

Pagkatapos noon, pinaandar niya ang sasakyan at dahan-dahang umalis mula sa lumang bahay na siyang saksi sa lahat ng hirap, luha, at pangungulila ng kanilang pamilya. Ngunit bago tuluyang lisanin ang lugar, may isang bagay na napansin si Darren—isang grupo ng mga kapitbahay na nakasilong sa kani-kanilang bubong, nakatingin sa kanila. May halong inggit, pagtataka, at paghanga ang mga mata nila. Para bang hindi makapaniwala na ang dating batang madalas nilang kutyain sa kahirapan ay ngayon ay bumalik bilang isang matagumpay na tao.

Nang makarating sila sa bayan, dinala muna ni Darren ang mga magulang sa isang maliit ngunit magarang hotel. Hindi pa man nakakalakad nang maayos sina Mang Ernesto dahil sa tagal nilang nakaupo sa ulan, kaya inalalayan sila ng anak hanggang sa mismong kuwarto. Nang makita nilang may malambot na kama, mainit na tubig, malinis na kumot, at pagkain sa lamesa, hindi nila napigilang mapaupo sa gilid at mapaluha.

“Darren… anak… bakit mo kami ginagastos ng ganito?” mahinang tanong ni Mang Ernesto, nanginginig ang tinig.

Lumuhod si Darren sa harap nila at pinisil ang mga kamay ng magulang. “Tay… Nay… today is the last day na makakaramdam kayo ng gutom. Last day n’yo sa hirap. Hindi ko man kayo napasaya noon, babawi ako ngayon. Hindi ko kayo iiwan. Hindi ko na hahayaang umiyak pa kayo.”

Habang sinasabi niya iyon, unti-unting bumabalik sa isipan niya ang lahat ng kanyang pinagdaanan sa lungsod—ang pagtanggap bilang utility worker sa isang maliit na opisina, ang pagtaas niya mula sa pagiging assistant hanggang maging investor, ang pagsali niya sa isang startup na kalaunan ay nagtagumpay at nagbukas sa kanya ng pintuan para maging milyonaryo. Ngunit kahit gaano kataas ang narating niya, wala siyang itinuring na tagumpay. Dahil sa bawat kontratang nilagdaan niya, sa bawat milyong kumita ang kumpanya, sa bawat bisyong dumaan sa harap niya—lagi niyang naaalala ang mga magulang na naiwan sa baryo, naghihintay ng tawag na hindi niya naibigay.

At ngayon na narito na sila, unti-unti niyang nararamdaman na muling bumubuo ang bahagi ng kanyang puso na matagal nang basag.

Kinaumagahan, maagang nagising si Darren. Marami siyang dapat ayusin. Nang masigurong mahimbing pa rin ang tulog ng kanyang mga magulang, tumawag siya sa assistant niya sa Maynila. “I want you to send a team here,” mariin niyang sabi. “Architects, engineers, security. I want the house demolished today. Build a new one—bigger, safer, and equipped with everything my parents need. Walang tatanggi. Walang papalit sa decision ko. Money is not an issue.”

Sa halip na magreklamo, ang nasa kabilang linya ay sumagot agad, “Yes, sir. On the way.”

Pagkababa niya ng telepono, tumingin siya sa bintana. Umuulan pa rin, bagaman hindi kasing lakas kagabi. Para bang sinasabi ng tadhana na panahon na para linisin ang lahat—ang nakaraan, ang sugat, ang pagkukulang.

At sa mismong sandaling iyon, tumayo si Darren, huminga nang malalim, at bumulong, “Ito ang simula, Tay… Nay… hindi na kayo maghihintay. Ako na ang magbabantay sa inyo.”

Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may paparating na problema. May mga taong hindi masaya sa pagbabalik niya. May mga matang nakamasid. May mga kapitbahay na gustong kumapit sa kanyang yaman. At may mga kamag-anak na gustong angkinin ang hindi kanila.

At doon magsisimula ang mas malaking pagsubok.