MILLONARYO NANLAMIG NANG MAKITA ANG EX NA NAGLALAHONG BUNTIS, NAGTATRABAHO BILANG OBRERA!

Sa loob ng malawak na pabrika ng semento, may humahalo sa alikabok na kumakapit sa hangin—hindi lang usok, hindi lang putik, kundi pagod at sakit na matagal nang pasan ng bawat obrero. Sa gitna ng mga makina at ingay, may isang babaeng mabilis ang kilos, tahimik, at tila ayaw mapansin ng sinuman: si Alessa.

Naka-oversize na uniporme, nakapusod ang buhok, at halos natatakpan ng alikabok ang payat niyang mukha. Ang mga mata niyang dating kumikislap ay ngayo’y malamlam, pero ang tibok ng puso niya ay para sa isang munting buhay na pinangangalagaan niya sa kanyang sinapupunan—isang lihim na wala ni isa man ang nakakaalam.

Habang binubuhat niya ang sako ng mga materyales, ramdam niya ang bigat hindi lang sa balikat kundi sa puso. Ayaw niyang huminto. Ayaw niyang pansinin ang kirot. Kailangan niya ng kita. Kailangan niyang mabuhay. Kailangan niyang ipagtanggol ang isang batang wala pang kamalay-malay.

At sa kabilang dulo ng siyudad, sa isang opisina sa tuktok ng gusali, nakatayo ang isang lalaking hinihahangaan ng marami—at kinatatakutan din ng ilan. Matangkad, mabangis ang titig, at may presensiyang hindi basta malalapitan. Siya si Marcus Elizalde, ang millonaryong CEO na bihasa sa negosyo, ngunit bigo sa pag-ibig.

Hindi pa siya tapos maghilom mula sa pagkawatak nila ni Alessa isang taon na ang nakalipas. Iniwan siya nito nang walang paliwanag—isang gabing bigla itong naglaho na parang usok. Lumipas ang mga buwan, at kahit pilit niyang ibinaon sa trabaho ang sakit, may gumugulo sa kanya tuwing gabi: Bakit siya iniwan? At bakit parang may bagay na hindi sinabi si Alessa?

Madalas niyang ikubli ang lungkot sa likod ng malamig na anyo. At nang may sumabog na problema sa kanyang subsidiary company—isang pabrikang kailangan niyang personal na inspeksiyunin—hindi niya alam na doon muling magtatagpo ang mga landas nila ng babaeng pilit niyang kinakalimutan.

Ang Araw ng Pagbabalik

Dumating si Marcus sa pabrika sakay ng kanyang itim na SUV, kasunod ang guwardiya at assistant. Tumigil ang mga obrero, nagbubulungan, at halatang tensyonado. Sino ba naman ang hindi manginginig kung bumaba ang mismong may-ari?

Pero sa lahat ng naroon, si Alessa ang pinakanatamaan ng kaba.

Napatigil siya sa pagbubuhat. Parang may yelong dumampi sa kanyang batok. Hindi niya kailangang makita nang malinaw—kilala niya ang lakad na iyon, ang tikas ng balikat, at ang presensiya nitong hindi malilimutan ng isang babaeng minsang nagmahal ng sobra.

Si Marcus…? Dito? Bakit?!

Agad niyang ibinaba ang ulo at tinakpan ang mukha ng sombrero ng uniporme, nagmamadaling naglakad palayo bago siya mapansin. Pero hindi siya umabot ng sampung hakbang nang marinig niya ang boses nitong hindi niya inaasahang marinig muli.

“Miss… sandali.”

Nanigas ang tuhod niya.

Huwag ngayon… please, huwag ngayon.

Dahan-dahan siyang lumingon.

At doon… doon tumigil ang mundo.

Napatitig si Marcus sa mata ng babaeng pilit niyang nililimot. Puno iyon ng pagod, alikabok, at hirap—malayo sa Alessa niyang mabango, maganda, at eleganteng dati niyang minamahal.

Ngunit ang pagkabigla niya ay hindi lang dahil sa paglitaw nito.

Kundi sa isang bagay na hindi niya napigilang mapansin.

Ang bahagyang umbok ng tiyan nito sa ilalim ng maluwag na uniporme.

Napakapit si Marcus sa hangin na para bang nawalan ng balanse.

Hindi siya makahinga.

Hindi makapagsalita.

At ang unang salitang lumabas sa bibig niya ay halos pabulong:

“…buntis ka?”

At si Alessa—na gutom, pagod, at takot—ay hindi nakasagot.

Dahil ang lihim na tinatago niya… ay nasa harap na ngayon ng lalaking minsang nakasira sa puso niya.

At maaaring siya rin ang ama.

Nawalan ng tunog ang paligid. Para bang ang ingay ng mga makina, mga nagbubunguang bakal, at mga sigaw ng kapwa-obrero ay biglang naglaho. Tanging pintig ng puso ni Alessa ang naririnig niya—mabilis, kabado, at parang gustong kumawala.

Harap-harapan na siya ngayon ni Marcus. Ang lalaking iniiwasan niyang makita muling kahit sa panaginip. Pero narito ito, nakatitig sa kanya na para bang bumalik sa isang taon ang nakalipas.

“Alessa…” ulit ni Marcus, mas mababa ang boses ngayon, halos may panginginig.
“Buntis ka?”

Hindi alam ni Alessa kung paano hihinga. Sa sobrang kaba, parang naging mabigat ang hangin. Maaari siyang tumakbo. Maaari siyang magtago. Maaari siyang magsinungaling. Pero hindi nakinig ang bibig niya na sana’y sasagot.

Kundi ang mga mata niya ang unang bumigay.

Naiwasan niya ang tingin ni Marcus.

“Miss, kailangan na po natin magpatuloy sa trabaho,” sigaw ng foreman mula sa kabilang banda, hindi namamalayang nasa gitna na sila ng tensyonadong muling pagkikita.

Nagmulat si Alessa. Ito na. Oras na para gumalaw.

Tinalikuran niya si Marcus at nagmamadaling bumalik sa stack ng mga sako. Kahit nanginginig ang kamay, pinilit niyang buhatin ang isa. Kailangan niyang magmukhang normal. Kailangan niyang magmukhang wala lang.

Pero mabilis siyang naabutan ni Marcus.

Hinawakan nito ang braso niya—hindi marahas, ngunit sapat para patigilin siya.

“Sagutin mo ako.”
Malamig ang boses, pero may halong takot na hindi nito maitago.
“Buntis ka ba?”

Umiling si Alessa, hindi dahil hindi totoo, kundi dahil ayaw niyang sumabog ang lahat sa harap ng mga tao.

“Wala kang karapatang magtanong,” bulong niya, pinipigilang manginig.
“Hindi na kita problema, Marcus.”

Pero hindi umatras ang lalaki.

Hinanap nito ang kanyang mukha, parang may gustong basahin.

“Kung hindi mo ako problema…”
Nagtagal ang titig nito sa tiyan niya.
“…bakit mo lahat tinatago?”

Sa wakas, nakita ni Alessa ang galit sa mga mata nito—hindi galit dahil nagkita silang muli.
Kundi galit dahil hindi siya sinabihan.

At iyon ang mas pinakakatakutan niya.

FLASHBACK – Ang Gabing Nawala Siya

Sumagi sa isip ni Alessa ang alaala.

Ang gabing tuluyan siyang lumayo.

Ang gabing sa halip na yakapin si Marcus, napilitan siyang iwan ito dahil sa isang lihim na natuklasan niya mula sa doktor—isang kondisyon ni Marcus na maaaring magdulot ng panganib, hindi lang sa kanya, kundi sa sinumang magiging anak nila.

At higit sa lahat…

Isang banta mula sa isa sa mga board member ng kumpanya ni Marcus, isang lalaking handang sirain ang buhay niya para lamang hindi makasira ang relasyon nila sa corporate image.

Sa takot, sa sakit, at sa pagkalito—umalis siya. Walang paalam. Walang paliwanag. Wala ring lakas ng loob na sabihin ang totoo.

At nang matuklasan niyang buntis siya ilang buwan pagkatapos…
Hindi na niya alam kung paano babalik pa.

Ngayon

Binitiwan ni Marcus ang braso ni Alessa nang mapansin niyang nanginginig ito.
Hindi niya sinasadya. Nagulat siya. Natakot siya. At mas lalo siyang naguluhan.

Pero hindi pa rin siya makapaniwala.

“Bakit ka nagtatrabaho dito?” tanong niya, hindi mapigilan.
“Alam mo bang delikado ‘to para sa lagay mo?”

Napapikit si Alessa.

“Trabaho ko ‘to.”
“At wala ka nang karapatan sa buhay ko.”

Humigpit ang panga ni Marcus.

“Kung anak ko ‘yan—may karapatan ako.”

Para siyang tinamaan sa dibdib. Nanlaki ang mata ni Alessa, hindi dahil sa galit… kundi dahil sa takot na iyon mismo ang iniwasan niya.

Lumingon siya palayo.

“Hindi mo kailangan malaman.”
Mahina pero matigas na boses.

Tila tinamaan si Marcus.

“Hindi ko kailangan malaman?”
Tumawa ito nang mapait.
“Alessa, iniwan mo ako nang walang paliwanag. Ngayong nakita kita dito—pagod, nagbubuhat, halos mawalan ng malay—at buntis ka? Anong klaseng tao ako kung hindi ako magtatanong?”

Umagos ang luha ni Alessa, kahit pilit niyang pinipigilan.

“Please… Marcus… umalis ka na.”

Humakbang ito palapit.

“Hindi ako aalis.”
“Hangga’t hindi ko nalalaman ang totoo.”

At doon, unti-unting nagtipon ang mga obrero, nakasilip, nag-uusyoso.
Napansin iyon ni Alessa.

“Para sa Diyos, Marcus, huwag dito.”
Nagpupumilit siyang kumawala sa tingin nito.

Ngunit sa gitna ng tensyon, dumating ang foreman, galit at maingay.

“Ano ba ‘yan?! Kung makipagdrama parang teleserye! Hoy, babae—kung ayaw mong magtrabaho, labas!”

Tumigil si Marcus.

Tumalikod.

At sa malamig na tinig na hindi na kailangan ng kahit anong pambungad—

“You’re fired.”

Namilog ang mata ng foreman.

“A-a-ano?!”

“You heard me,” sagot ni Marcus, mariin.
“Basta’t may masama kang sinabi sa kanya—wala ka na rito.”

Napatingin ang lahat kay Alessa.

At si Alessa…
Hindi makagalaw.
Hindi makapagsalita.
Hindi alam kung magpapasalamat ba o mas matatakot.

Dahil sa unang pagkakataon mula nang iwan niya si Marcus…

Hawak na uli ng lalaki ang kapalaran niya.

At ang sikreto niya ay hindi na magtatagal bago sumabog.